That was then, but this is now

Θυμάμαι πριν καιρό , όχι πολύ, ίσως 4-5 χρόνια πίσω που ήμουν πολύ διαφορετική από τώρα.

Αν δεν ήμουν καλά, βόλταρα σε ένα βιβλιοπωλείο, έπαιρνα ένα coffee table book που είχα βάλει στο μάτι, το έπαιρνα σπίτι, άραζα με ένα φλιτζάνι καφέ, το φυλλομετρούσα και αμέσως αισθανόμουν καλά.

Αν ερχότανε σαββατοκύριακο και δεν είχα κανονίσει κάτι, δεν με ενδιέφερε. Έμενα σπίτι με τα dvd μου και ήμουν ευτυχισμένη.

Πριν από 4-5 χρόνια είχα λιγότερους φίλους και μικρότερο κύκλο. Δεν με ενδιέφερε όμως, το ούτε πότε θα τους δώ, ούτε αν χαθήκαμε. Γιατί το θέμα "φιλία" ήταν κάτι που θεωρούσα πως κυλούσε από μόνο του.

Τότε περνούσα περισσότερη ώρα μόνη μου, πολλές φορές το επιδίωκα κιόλας. Και ένιωθα καλά, δηλαδή δεν με έπιαναν οι γνωστές ανασφάλειες "είμαι μόνη στον κόσμο" και "είμαι αντικοινωνική".

Τότε, τα γκομενικά δεν ήταν major θέμα, το τρίπτυχο "σύζυγος-οικογένεια-σπίτι" αν και μου το έλεγαν συγγενείς και γονείς, δεν το λάμβανα ιδιαίτερα υπόψη. Να μην σου πω, πως ούτε το ενδεχόμενο να κάνω μια σχέση με βάσεις, το σκεφτόμουν.

Τότε ήταν τότε.

Τώρα τα πράματα είναι αλλιώς.

Τώρα, μια βόλτα σε ένα βιβλιοπωλείο, γίνεται πιο σπάνια, το να πάρω ένα βιβλίο Taschen δεν είναι το γεγονός της μέρας , πόσο μάλλον να ξαπλώσω στον καναπέ και να διαβάσω ένα από όλα εκείνα που έχω στοιβαγμένα στην βιβλιοθήκη. Η σκέψη αυτών των εικόνων δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα.

Τώρα, τα σαββατοκύριακα δεν θα μείνω σπίτι. Ή θα πάω διήμερο ή θα πάρω 4-5 τηλέφωνα για να βγω έξω. Ντρέπομαι που έχω τέτοια ανασφάλεια.

Τώρα ξέρω ότι έχω περισσότερους φίλους και μεγαλύτερο κύκλο. Επίσης τώρα ξέρω πως, αν και οι περισσότεροι έχουν παντρευτεί και έχουν παιδιά, η ζωή μου δεν είναι ανάγκη να είναι ίδια με τη δική τους. Τώρα ξέρω πως ο καθένας ζει με τους δικούς του ρυθμούς.

Τώρα όμως ξέρω πως δεν είμαι σαν τον περισσότερο κόσμο. Ξέρω πως όταν μου "κάνουν" 1-2 άνθρωποι ( γκόμενοι ή φίλοι) δεν χρειάζομαι άλλους. Αυτή τη σκέψη όμως τη δουλεύω ακόμα. Έχω δρόμο.

Τώρα τα γκομενικά είναι το major θέμα μου. Τώρα εκτιμώ περισσότερο τη σχέση. Ξέρω πως όταν εγώ μπω ή είμαι σε μια σχέση θα το κάνω συνειδητά και επειδή θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο. Έτσι και αλλιώς, μια ζωή ήμουν single, δεν θα ζούσα κάτι διαφορετικό. Το τρίπτυχο της οικογένειας, είναι κάτι που ξέρω πως αν και όταν έρθει η ώρα του, θα ρθει.

Και γω το μόνο που οφείλω στον εαυτό μου, είναι να είμαι αληθινή και να εκτιμώ το τώρα.

Υ.Γ1 Τώρα είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη από πριν. Με εκνευρίζει όταν αμφισβητεί κάποιες τις προθέσεις ή τις πράξεις μου. Δεν έχω όρεξη να εξηγώ κάτι που το κάνω με πλήρη συνείδηση και καθαρότητα μυαλού.

Υ.Γ2 Ακούγομαι αυστηρή, αλλά δεν είμαι. Μάλλον σαν μαλακό μαξιλαράκι νιώθω :)

Υ.Γ3 Γαμώτο, αδιαθέτησα σήμερα και είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

Υ.Γ4 Πως γίνεται όταν έχεις ήδη κανονίσει να πέφτουν κι άλλες προτάσεις για έξω και όταν θες να κάνεις κάτι, δεν βρίσκεις παρέα; Πραγματικά...ο νόμος του Μέρφι;

Y.Γ5 Μου έχει λείψει η εμμονή με τα βιβλία μου! Γιατί την έχω χάσει;