Η σκέψη της ημέρας

To σκεφτόμουνα εδώ και κάτι βδομάδες και τελικά μόλις θυμήθηκα ότι το είπε και η Janis:

Freedom is just another word for nothing left to lose.

Left to lose= όλα όσα νομίζουμε πως αξίζουν ή θα επηρεάσουν τη ζωή μας με ένα "σημαντικό" τρόπο, εκείνα που μας κρατάνε πίσω.

Freedom = Η ουσία της ζωής. Πολύχρωμα όνειρα και στιγμές.

Καλό απόγευμα :)

If there's a rocket tie me to it

Η ώρα είναι 2300, είναι Κυριακή και γω είμαι σπίτι.

Άρα δεν έχω βγει, δεν έχω πάρει τα τηλέφωνα για έξοδο - για τα οποία σε πρήζω συνεχώς- και δεν είμαι έξω για χαλαρό ποτάκι.

Επίσης ναι, κάθομαι στον καναπέ. Αλλά δεν είμαι με γκομενικό, ούτε βλέπω σειρές, ούτε διαβάζω βιβλίο και ούτε μιλώ στα τηλέφωνα. Όχι φυσικά.

Γιατί αυτό που κάνω είναι η ρουτίνα της ζωής μου τα τελευταία 4-5 χρόνια.

ΔΟΥΛΕΥΩ.

Μάλιστα. Κυριακή.

Και όχι, δεν δουλεύω για έξτρα λεφτά. Όχι , όχι. Απλά κάνω πράγματα της δουλειάς για να προλάβω τα άλλα της βδομάδας που έρχεται.

Ωραία εικόνα ε;

Σε κάποια φάση απόψε μιλω με sms με φίλη για άσχετο πράγμα. Και με ρωτάει τι κάνω. Και τότε μου 'ρχεται η φλασιά. ΡΕ ΦΙΛΕ....γιατί δηλαδή εγώ να δουλεύω Κυριακές και Σάββατα; Και όταν δεν το κάνω το μεσημέρι ή το πρωί, να το έχω το βράδι;

Εκνευρίζομαι. Η φίλη μου είπε πως είναι απλά φάση και πως αυτό θα οδηγήσει κάπου.

Που;

Δεν γίνεται απλά, να δουλεύω λίγες ώρες, να συμπαθώ τη δουλειά μου, να παίρνω κάποια λεφτά και να μην δουλεύω σουκου;;

Εγώ ξέρω πως τον Οκτώβρη θέλω να πάω ταξίδι αλλά αν το κάνω, δεν θα έχω να πληρώσω τη δόση του αυτοκινήτου και δεν θα μπορώ να αγοράσω κανά ρουχαλάκι και άρα να κάνω shopping therapy όταν θα με πιάνει η κρίση.

Ένα μεγάλο ΟΥΦ!

Υ.Γ1 True Blood. Το βλέπω με τύψεις πρωινά του Σαββάτου (τύψεις γιατί....δεν δουλεύω!). Είναι καλό! Δες το.

Υ.Γ2 Το cd player του αυτοκινήτου, τις τελευταίες δύο μέρες παίζει το OST του " Κλείσε τα μάτια". Σούπερ!

Y.Γ3 (γραμμένο Δευτέρα πρωί): Θέλω να πάω σπίτι, να πάρω το νέο βιβλίο της φίλης μου της Εύης Λαμπροπούλου, να οδηγήσω κάτω κέντρο, να παρκάρω στον Τσαούση, να ανέβω πάνω, να πάω στα Καλα Καθούμενα, κα κάτσω στη σκιά, να παραγγείλω ένα παγωμένο καφέ και να διαβάζω. Αυτή είναι η μονάδική μου φιλοδοξία!! (εδώ και καιρό)

That was then, but this is now

Θυμάμαι πριν καιρό , όχι πολύ, ίσως 4-5 χρόνια πίσω που ήμουν πολύ διαφορετική από τώρα.

Αν δεν ήμουν καλά, βόλταρα σε ένα βιβλιοπωλείο, έπαιρνα ένα coffee table book που είχα βάλει στο μάτι, το έπαιρνα σπίτι, άραζα με ένα φλιτζάνι καφέ, το φυλλομετρούσα και αμέσως αισθανόμουν καλά.

Αν ερχότανε σαββατοκύριακο και δεν είχα κανονίσει κάτι, δεν με ενδιέφερε. Έμενα σπίτι με τα dvd μου και ήμουν ευτυχισμένη.

Πριν από 4-5 χρόνια είχα λιγότερους φίλους και μικρότερο κύκλο. Δεν με ενδιέφερε όμως, το ούτε πότε θα τους δώ, ούτε αν χαθήκαμε. Γιατί το θέμα "φιλία" ήταν κάτι που θεωρούσα πως κυλούσε από μόνο του.

Τότε περνούσα περισσότερη ώρα μόνη μου, πολλές φορές το επιδίωκα κιόλας. Και ένιωθα καλά, δηλαδή δεν με έπιαναν οι γνωστές ανασφάλειες "είμαι μόνη στον κόσμο" και "είμαι αντικοινωνική".

Τότε, τα γκομενικά δεν ήταν major θέμα, το τρίπτυχο "σύζυγος-οικογένεια-σπίτι" αν και μου το έλεγαν συγγενείς και γονείς, δεν το λάμβανα ιδιαίτερα υπόψη. Να μην σου πω, πως ούτε το ενδεχόμενο να κάνω μια σχέση με βάσεις, το σκεφτόμουν.

Τότε ήταν τότε.

Τώρα τα πράματα είναι αλλιώς.

Τώρα, μια βόλτα σε ένα βιβλιοπωλείο, γίνεται πιο σπάνια, το να πάρω ένα βιβλίο Taschen δεν είναι το γεγονός της μέρας , πόσο μάλλον να ξαπλώσω στον καναπέ και να διαβάσω ένα από όλα εκείνα που έχω στοιβαγμένα στην βιβλιοθήκη. Η σκέψη αυτών των εικόνων δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα.

Τώρα, τα σαββατοκύριακα δεν θα μείνω σπίτι. Ή θα πάω διήμερο ή θα πάρω 4-5 τηλέφωνα για να βγω έξω. Ντρέπομαι που έχω τέτοια ανασφάλεια.

Τώρα ξέρω ότι έχω περισσότερους φίλους και μεγαλύτερο κύκλο. Επίσης τώρα ξέρω πως, αν και οι περισσότεροι έχουν παντρευτεί και έχουν παιδιά, η ζωή μου δεν είναι ανάγκη να είναι ίδια με τη δική τους. Τώρα ξέρω πως ο καθένας ζει με τους δικούς του ρυθμούς.

Τώρα όμως ξέρω πως δεν είμαι σαν τον περισσότερο κόσμο. Ξέρω πως όταν μου "κάνουν" 1-2 άνθρωποι ( γκόμενοι ή φίλοι) δεν χρειάζομαι άλλους. Αυτή τη σκέψη όμως τη δουλεύω ακόμα. Έχω δρόμο.

Τώρα τα γκομενικά είναι το major θέμα μου. Τώρα εκτιμώ περισσότερο τη σχέση. Ξέρω πως όταν εγώ μπω ή είμαι σε μια σχέση θα το κάνω συνειδητά και επειδή θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο. Έτσι και αλλιώς, μια ζωή ήμουν single, δεν θα ζούσα κάτι διαφορετικό. Το τρίπτυχο της οικογένειας, είναι κάτι που ξέρω πως αν και όταν έρθει η ώρα του, θα ρθει.

Και γω το μόνο που οφείλω στον εαυτό μου, είναι να είμαι αληθινή και να εκτιμώ το τώρα.

Υ.Γ1 Τώρα είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη από πριν. Με εκνευρίζει όταν αμφισβητεί κάποιες τις προθέσεις ή τις πράξεις μου. Δεν έχω όρεξη να εξηγώ κάτι που το κάνω με πλήρη συνείδηση και καθαρότητα μυαλού.

Υ.Γ2 Ακούγομαι αυστηρή, αλλά δεν είμαι. Μάλλον σαν μαλακό μαξιλαράκι νιώθω :)

Υ.Γ3 Γαμώτο, αδιαθέτησα σήμερα και είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

Υ.Γ4 Πως γίνεται όταν έχεις ήδη κανονίσει να πέφτουν κι άλλες προτάσεις για έξω και όταν θες να κάνεις κάτι, δεν βρίσκεις παρέα; Πραγματικά...ο νόμος του Μέρφι;

Y.Γ5 Μου έχει λείψει η εμμονή με τα βιβλία μου! Γιατί την έχω χάσει;

Cause you 're hot and you 're cold

Αυτός ο καιρός είναι μέσα στην ψυχοπάθεια.

Εκεί που μας "πήρε" στην κυριολεξία με τον ανεμοστρόβιλο ( εγώ εκείνη την ώρα, είχα μπλέξει μέσα στην Μακαρίου στην απόπειρά μου να περάσω από τα mac για καλλυντικά. Φυσικά, με το που περπάτησα ένα μέτρο στο πεζοδρόμιο ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο, παπί και με το χαλάζι να μου γρονθοκοπάει το τζάμι), τώρα είμαστε έτοιμοι να πάμε παραλία.

Δεν μπορώ αυτή την αβεβαιότητα! Σήμερα φόρεσα για πρώτη φορά αυτή τη σεζόν, τζιν με τη λογική ότι αφου ψες το βράδι φόρεσα φόρμα και ήμουν οκ, θα ήταν ότι πρέπει το τζιν. Κι όμως όχι. Ζεσταίνομαι. Είμαι έτοιμη να πετάξω το φλιτζάνι με τον καφέ φίλτρου από το παράθυρο και να φτιάξω φραπέ. Και επίσης να βγάλω το παντελόνι και να φορέσω σορτσάκι.

Άσε που αυτές τις μέρες μου έρχεται εκείνη η μυρωδιά των βρεγμένων φύλλων στους δρόμους της Αγγλίας. Αχ, τι ωραία που ήτανε. Δρόμοι συγυρισμένοι, πολλά δέντρα, φύλλα πορτοκαλι-κίτρινα-πράσινα να γυαλίζουν στη βροχή και κρύο, ίσα ίσα για να φορέσεις ένα τζιν μπουφάν. Να περπατώ στους δρόμους, να προσέχω να μην γλυστρίσω και να είναι όλα καινούρια.

Νομίζω με έπιασε η νοσταλγία για τα φοιτητικά μου χρόνια. Αν ξανακούσω ακόμα ένα 20αρι ή 18αρι να διερωτάται αν θα του αρέσει η φοιτητική φάση , θα το πατήσω με το αυτοκίνητο.

Ήταν καταπληκτικά χρόνια! Αν εξαιρέσεις κάποιες άγριες καταστάσεις (κάποιες από αυτές περιλαμβάνουν βλαμμένες συγκάτοικους, μια βραδιά που δεν είχα που να μείνω και δύο φρονιμήτες που με διέλυσαν), ήταν σούπερ ντούπερ!

Φυσικά, άλλο τα undergraduate χρόνια στο campus και άλλο το master στο Λονδίνο. Εντελώς διαφορετικές φάσεις. Αλλά ήταν εκείνα τα χρόνια που με καθόρισαν ως άνθρωπο.

Γι αυτό σου λέω, αν σπουδάζεις ακόμα ή ετοιμάζεσαι να αρχίσεις, απλά ΕNJOY.

Άντε πάω να φυλάξω κουβέρτες και να ετοιμαστώ για party με art κόσμο ( έχουν πλάκα τελικά - από κοινωνιολογικής άποψης)

Υ.Γ1 Είδα το "Κάτι Ψήνεται" στο ΡΙΚ1, έχει πλάκα!
Υ.Γ2 Το "He is just not that into you" λέει αλήθειες. Μην το δεις με γκόμενο όμως.
Υ.Γ3 Ψάχνω κουρτίνα για το δωμάτιο γραφείο/ιερός χώρος βιβλίων και cd. Ιδέες;

Life in the box

Παρατηρώ ότι τον τελευταίο καιρό δεν έχω κάτι για το οποίο να γκρινιάζω. Και αυτό νομίζω βγαίνει προς τα έξω. Είμαι ήρεμη, λίγο στην κοσμάρα μου, φωνάζω μόνο στη δουλειά. Σούπερ ε;

Θέλω πολύ απλά πράγματα. Να απολαμβάνω το σπιτάκι μου, να βλέπω τους φίλους μου, να μπορώ να έχω λίγο χρόνο να βλέπω καμία σειρά ή έστω να κάνω χαζό ζάπιγκ. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό είναι σύμπτωμα ότι έχω μεγαλώσει ή είναι απλά μια φάση μετά το καλοκαίρι.

Λοιπόν, τώρα διαβάζω για τη χθεσινή τελετή των βραβείων Emmy. Το 30Rock και το Mad Men πήραν τα βραβεία για καλύτερη κωμική και δραματική σειρά, αντίστοιχα. Αν δεν τα έχεις δει, πάρε τα. Αξίζουν και τα δύο. Τα τελευταία χρόνια , υπάρχουν μερικές σειρές που είναι σαφώς ανώτερες από φιλμ.

Και τώρα που είπα σειρές. Ήμουν την περασμένη Δευτέρα, σε φίλη για κρασί και τσιμπήματα ( είμαστε και οι δύο της σχολής "κάνω ομοιοπαθητική δίαιτα" - δηλαδή τρώμε πατατάκια ως μέρος δίαιτας ). Και καθώς μιλάμε, αρχίζει η νέα σειρά του Σίγμα - κάτσε να θυμηθώ τίτλο- χμμ καλά δεν θυμάμαι. Ε, εκείνη η καινούρια του Τσιάκκα. Θέλω να τον πάρω τηλ και να του πω : "E φίλε....μα τι κάνεις; Πόσο πολύ ΚΑΚΑ αντιγράφεις; Πόσο χάλια μπορεί να είναι; Γιατί ο Αργυρίδης το παίζει ο τρελλός του χωριού (της Λήδρας) και τραγουδάει συνέχεια το "τρέχει τρέχει το νερό;". Γιατί μάζεψες μια χούφτα νεαρούς όπου οι περισσότεροι είναι τελείως ατάλαντοι; Γιατί ;;;;;"

Να δεις τώρα που αυτή η βλακεία θα έχει και νούμερα και θα κτυπήσει την Αίγια (που δεν βλέπω συχνά αλλά τουλάχιστον αυτοί που το έγραψαν έχουν ένα αξιοπρεπές σενάριο με χιούμορ).

Είναι μια απελπισία η κυπριακή τηλεόραση. Τώρα από ελληνικές δεν ξέρω. Περιμένω πως και πως τη σειρά με σενάριο Κοντοβά και τη νέα του Παπακαλιάτη ( μπαίνει στη πιο κάτω λίστα με τα guilty pleasures).

Προς το παρόν, λέω να αρχίσω το Gossip Girl ( λες να με πιάσει κρίση ηλικίας;).

Υ.Γ1 Προς τους φίλους μου που διαβάζουν το blog και μένουν Ελλάδα και Ευρώπη: Ρε παιδιά, σόρι που χάθηκα. Δεν είμαι του τηλεφώνου το ξέρετε. Θα επικοινωνήσω πολύ πολύ σύντομα. Love ya!

Υ.Γ2 Όσο ακούω το Mika τόσο περισσότερο συμπαθώ το νέο δίσκο. Άκου το Rain, με τους τρεις διαφορετικούς ρυθμούς στην αρχή.

Υ.Γ3 Ένα πράγμα που έχω πεθυμήσει από Φθινόπωρο και Χειμώνα είναι ο ζεστός καφές! Πήγαινε στο coffee dtales στην Αρμενίας - το έχω ξαναπει- για ωραία blend και σούπερ αρωματικούς!

Guilty Pleasures (aka Γουρουνιές)

• Nutella. Με το κουτάλι, από το κουτί. Δεν θεωρείται guilty pleasure αν μιλάμε για ΜΙΑ μόνο κουταλιά!


• Εννοείται, τα eighties. Και εννοείται πως όταν μιλάμε για μουσική, δεν εννοώ να τα ακούμε ΜΟΝΟ αλλά να τα χορεύουμε. Όταν σφουγγαρίζω, όταν κάνω ντουζ κλπ.


• Le Big Mac


• Πιτζάμες και φόρμες. Πέρσι, πήγα μια Κυριακή στο Hustle με φόρμες και με έβλεπαν ΟΛΟΙ οι άνδρες. Ήταν η μοναδική φορά που συνέβη αυτό το φαινόμενο στα χρόνια που βγαίνω έξω.


• Γάλα τριαντάφυλλο. Yes, yes, yes. Ειδικά όταν είμαι κάπως "πεσμένη".


• Να μιλάω για αφρόλουτρα ( Κορρές, Kings & Queen)


• Σειρές, σειρές, σειρές. Αμερικάνικες και επιλεγμένες αγγλικές. Και μια στο τόσο, ελληνικές. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να ακυρώνω έξοδο γιατί "κολλάω".


• Πατατάκια, τσιπς, γαριδάκια. Mε εκνευρίζω όταν πάω στο περίπτερο και παίρνω 4-5 κουτιά από Lays μέχρι τα κόκκινα Χαραλάμπους.


• Cosmopolitan UK - τα τεύχη που έχει αφιέρωμα με ημίγυμνους άνδρες.


• Σοκολάτες. Mars, Twix, Cadbury ( οι μεγάλες) με turkish delight. Δούκισσα από Ζορμπά.


• Σοκολατάκια από Pralina.


• Τυριά, ειδικά το blue.


• Εφημερίδες και περιοδικά. Αυτό γίνεται guilty pleasure όταν επι της ουσίας , όταν τα διαβάζω πραγματικά δεν θέλω να μου μιλά κανένας. ( εννοείται πως κανείς δεν καταλαβαίνει).


• Πατάτες τηγανητές. Με φρέσκο κρεμμύδί ή φέτα. Και μπύρα.


• Να σερφάρω σε κουτσομπολίστικα sites πχ. yupi.gr ή Daily Mail και να μαθαίνω τις πιο άχρηστες μπούρδες.


• Kitchen Nightmares, Hell's Kitchen, Εφιάλτης στην Κουζίνα, Top Chef. Με φτιάχνουν.


• Να κοιμάμαι με φόρμες όταν βαριέμαι να αλλάζω. (όταν είμαι με γκόμενους εννοείται πως δεν το κάνω)


• Να κοιμάμαι στον καναπέ. Έχω έναν από τους πιο άνετους καναπέδες ever.


• Μπίρα Mojito - το έχουμε ξαναλύσει.
  

Τελικά τα περισσότερα guilty pleasure έχουν να κάνουν με το φαγητό. Ίσως επειδή μια ζωή είμαι σε δίαιτα - και ποτέ δεν την τηρώ. Επίσης τα περισσότερα υποδηλώνουν single behaviour. Guilty as charged.

Υ.Γ1 Είναι πολύ πολύ δύσκολο να κάνεις πρόγραμμα σύμφωνα και με τις ανάγκες των άλλων. Που καμιά φορά, τυχαίνει να πρέπει να συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μόνος σε αυτή τη ζωή. Αλλά δύσκολο.

Υ.Γ2 Ο περισσότερος κόσμος είναι ευθυνόφοβος. Δεν το αναλύω περισσότερο.

Υ.Γ3 Πότε επιτέλους θα χαλαρώσω με το θέμα "περνώ λίγη ώρα μόνη μου"; Παλιά δεν με ένοιαζε. Γιατί τώρα;

Pleasures

• Να κάθομαι - στάση του λωτού- πάνω στο ψαθάκι σε μια παραλία και να διαβάζω αγγλικά περιοδικά και το Vanity Fair
• Να επιστρέφω σπίτι από τη δουλειά και να έχω κανονίσει "χαλαρό" σουβλάκι με παρέα στην παλιά Λευκωσία
• Να ανακαλύπτω καινούρια cd, να τα κατεβάζω και να τα προσθέτω στο library του itunes
• Να πηγαίνω στο coffee dtales στην Αρμενίας και να παίρνω εσπρέσο χύμα και pods για τη μηχανή.
• Να ξυπνώ Κυριακή πρωί και να διαβάζω Βήμα, Ελευθεροτυπία και Θέμα, με φρέσκο καφέ και φρυγανιές με μέλι
• Να τρώω το caterpillar roll στο Seiko και το disco roll στο Sushi La.
• Να κατεβάζω σειρές και να βλέπω 4-5 επεισόδια σερί
• Να ψάχνω τα coffee table books στο Public και να βρίσκω προσφορές
• Να γυρίζω στο ΙΚΕΑ και να παίρνω σολομό και πατατάκια από το food section
• Να μιλώ στο Skype με φίλους που μένουν μακριά
• Να ποτίζω τα φυτά και τα λουλούδια στη βεράντα μου
• Να κοιμάμαι σε πεντακάθαρα σεντόνια που μυρίζουν "Ελληνικά Νησιά" (μαλακτικό Quanto)
• Να χάνομαι στα σοκάκια της παλιάς Λευκωσίας και να καταλήγω στα Καλά Καθούμενα για ΚΕΟ με χαλαρή παρέα
• Να χάνομαι σε σοκάκια, να οδηγώ στον αυτοκινητόδρομο και όλα αυτά να τα κάνω μόνη μου χωρίς να νιώθω την ανασφάλεια ότι είμαι αντικοινωνική.
• Να διαβάζω έξυπνα βιβλία πχ Τα Ημερολόγια του Andrian Mole
• ΝΑ βλέπω σε επανάληψη τη "Υπέροχα Πλάσματα"
• Να οδηγώ για δουλειά το πρωί και να έχω στη διαπασών τραγούδια των 80s
• Να γνωρίζω ενδιαφέρον κόσμο που να κάνουμε instant κλικ

Και πολλά άλλα.

Φυσικά τα περισσότερα δεν τα κάνω πια, ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Γαμώτο έχω μουχλιάσει

Οι δικές σου απολαύσεις;

Υ.Γ1 Αγαπώ "Celebration" διπλό δίσκο από Μαντόνα. Ειδικά τα παλιά.

Υ.Γ2 Έκανα μια βόλτα από το χθεσινό graffiti event. Μέτριο. Το γκράφιτι είναι μορφή τέχνης. Χθες ήταν απλά κακά κόμικς.

Υ.Γ3 Ήμουν σε πολύ γκρινιάρικο mood το σουκου. Αλλά δεν θα το αναλύσω. Ας αρχίσει η βδομάδα με υποσχέσεις για τέλειες μέρες και νύκτες. Καλή βδομάδα :)

If we took a holiday...

Θέλω να πάω 4 μέρες διακοπές. Σε ευρωπαϊκή πόλη. Θέλω άδεια. Τώρα.

Δεν έχω λεφτά. Έχω πήξει στους γάμους και στα γενέθλια. Δεν έχω ρούχα για γάμους. Ούτε παπούτσια. Ειδικά το τελευταίο με προβληματίζει. Παπούτσια. Τι παίζει τώρα; Το Zara έχει φέρει ωραία φορεματάκια;

Αυτό το σύνδρομο να μην μπορώ πάνω από ένα μήνα εδώ ως πότε θα πάει;

Άσε που κανονικά ( βάλε τη λέξη σε εισαγωγικά αν θες) θα έπρεπε ( επίσης, εισαγωγικά) να ψάχνω σύζυγο και να κάτσω στα αυγά μου. Δεν το βλέπω να συμβαίνει. Αν διαβάζει η μάνα μου το blog μου θα πέσει από το μπαλκόνι. Με έχει στην μπούκα τα τελευταία χρόνια. Ότι πω, ότι κάνω απλά δεν είναι αρκετό. Γιατί δεν έχω σύζυγο και παιδιά.

Θέλω ταξίδι.

Τώρα που το σκέφτομαι, θέλω Βερολίνο. Έχει 1-2 χρόνια που μου καρφώθηκε η ιδέα. Η υπόλοιπη Ευρώπη - με εξαίρεση Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη και Μαδρίτη- μου είναι εντελώς αδιάφορη.

Αν όμως, αν λέμε, είχα τα λεφτά, θα ήθελα μέσα στον Οκτώβρη να πετακτώ κάπου που να μπορώ να κολυμπώ και να αράζω σε παραλίες. Ή σε spa και θερμαινόμενη πισίνα.

Λες να βρω δεύτερη δουλειά; Αν είχε η μέρα 34 ώρες; Χμ...

Επιστρέφω στα κάτεργα.

Υ.Γ1 Ο mika βγάζει καινούριο cd. Επιτέλους κάτι χαρούμενο και ανάλαφρο.

Υ.Γ2 Γεμίσαμε free press. Αξίζει κάτι από όλα αυτά;

Υ.Γ3 Το θέμα συναυλίες/εκδηλώσεις και τα λεφτά που ζητούν πρέπει να το κάνουμε θέμα με κάποιο τρόπο. Να κινητοποιηθούμε. Εγώ μέσα πάντως.

Time for coffee?

Ζω στιγμές παρανοϊκές. Στη δουλειά. Τελικά ρε παιδί μου, σκέφτομαι τώρα πως στα 22 μου ήθελα να κάνω καριέρα. Και στα 25. Και στα 28 ( εκεί είχα φτάσει στο peak της φιλοδοξίας μου). Τώρα στα 32, μάντεψε. ΟΧΙ. Καριέρα = μεγάλη μπούρδα.

Καταλαβαίνω τη λογική της προαγωγής ή έστω της ανάληψης περισσότερων ευθυνών, όσο περνούν τα χρόνια, αλλά δεν την ασπάζομαι. Θέλω ταξίδια. Θέλω να είμαι ένας κλασσικός τουρίστας σε άγνωστες πόλεις, ζούγκλες και παραλίες, με ένα σακίδιο στον ώμο, μια φωτογραφική και να περπατώ με τις ώρες. Και όταν θέλω να κάτσω για καφέ - με το δικό μου ωράριο- να το κάνω. Και να αράζω, να κοιτάζω τον κόσμο που περνά και όχι μια οθόνη του λαπτοπ. Να βολτάρω σε ανοικτές αγορές, να είμαι κοινωνική - τώρα δεν είμαι εννοείται-, να τη βγάζω σε μουσεία και γκαλερί - αυτό μου λείπει πολύ εδώ- και να μένω σε ωραία ξενοδοχεία ( μεγάλο φετίχ αυτό). Αχ τι ωραία που είναι τα ταξίδια.

Επίσης, τελικά αυτό που λέγαμε για ελεύθερο χρόνο. Την απορία " τι θα τον κάνω αν τον είχα;", δεν την έχω πλέον. Γιατί δεν έχω χρόνο. Φυσικά όταν υπάρχει τελικά αυτός ο χρόνος, το σαββατοκύριακο, με πιάνει το γνωστό σύνδρομο " Αχ τι να κάνω ;;;; ΠΡΕΠΕΙ να βγω έξω. ΠΡΕΠΕΙ να βρω παρέα για εκδρομή" και αγχώνομαι!

Ενώ καθημερινή...όλοι δουλεύουν, εσύ δεν έχεις καμιά υποχρέωση να δεις κόσμο και απλά μπορείς να χαζολογάς, σπίτι σου, στη Λήδρας, στο Μοναστηράκι, στο Σόχο, στο Marais κλπ.

Αυτός θα ήταν τέλειος ελεύθερος χρόνος. Να πάρεις άδεια μια άσχετη καθημερινή.

Και αυτός είναι ο πρώτος στόχος για τη νέα σχολική χρονιά.

Υ.Γ1 Ακόμα περιμένω τη λύση στο θέμα "μουσική στο blog".

Υ.Γ2 Η Πάφος έχει αποκτήσει μερικά σποτάκια για καφέ και φαγητό, πολύ καλά! Και η Λεμεσός. Και η Λάρνακα. Η Λευκωσία τι κάνει οεο;;;

Υ.Γ3 Απόψε στις 9, όταν θα είσαι για καφέ ή φαγητό, πιες και για μένα. Κερνάω σφηνάκια στο γραφείο. Τρελό πάρτι!

All but the people

Ένας anonymous μου την είπε κανονικότατα στο περασμένο post. Ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια. Δεν είναι ότι έχει και άδικο, έχω πλήρη επίγνωση της φάσης.

Αλλά καλέ μου anonymous, πολιτικά δεν γράφω- αρνούμαι-, αθλητικά δεν έχω ιδέα, κοινωνικά π.χ. αδικίες στο σύστημα, ε δεν πάει εδώ, τότε τι έμεινε; Ο κόσμος γύρω μου, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι έρωτες. Οι γκρίνιες, τα πάνω και τα κάτω, οι προβληματισμοί και οι αναλύσεις.

Οπότε από ένα σημείο και μετά, εκτός και αν κάνεις την κοσμοϊστορική αλλαγή στη ζωή σου π.χ να τα αφήσεις όλα και πας σε ναό στην Ινδία να προσεύχεσαι, όπως έκανε η ηρωίδα του Eat, Pray, Love, τα πράγματα δεν έχουν ιδιαίτερες διακυμάνσεις.

Τέλοσπάντων, ας κάνω μια απόπειρα να ΜΗΝ ασχοληθώ με σχέσεις παντός είδους.

Το βιβλίο της Ζυράνα Ζατέλη "Το πάθος χιλιάδες φορές", δεν το προχώρησα πέρα από τη σελίδα 100κάτι. Βαρέθηκα, είναι "βαρύ" και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ποιος γράφει τη σήμερον ημέρα ένα βιβλίο 700 σελίδων; Και γιατί κυρία μου, πρέπει να διαβάσω για ένα δείπνο που έγινε ( όπου οι περισσότεροι καλεσμένοι είναι ήδη πεθαμένοι) σε 50 σελίδες; Γιατί; Έχω διαβάσει πολλά βιβλία. Αλλά αυτό...ειλικρινά μόνο με lexotanil.

Έχω αρχίσει τα έξω δειλά δειλά. Βαριέμαι γενικά όμως. Προτιμώ παραλία και να χαζεύω τον βυθό με τα κίτρινα goggles μου. Απόψε θα πάμε Sushi La. Αυτό το έχω πεθυμήσει. Φυσικά καθόλου δεν μου λείπει οτι θα σκάσω το 50ευρω αλλά τέλοσπάντων. Αύριο θα έχει μινιμάλ πρόγραμμα, μάλλον σπίτι και καμιά σειρά ( και δουλειά εννοείται).

Τώρα που είπα σειρές, έχω κατεβάσει to πρώτο σεζόν True Blood και ανυπομονώ πολύ να το δώ γιατί το έχουν κάνει οι δημιουργοί του Six Feet Under. Άσε που ο Unshaved Bastard μου είπε πως έχει καλύτερους τίτλους αρχής από το Dexter και αυτό με ιντριγκάρει.

Προς το παρόν, όποτε έχω ώρα - δηλαδή ποτέ- βλέπω κανά επεισόδιο Lie to Me. Τι θεός που είναι ο Τim Roth. Κατηγορίας House.

Πραγματικά έχω βαρεθεί το facebook. Βασικά έχω βαρεθεί τον εαυτό μου να το χρησιμοποιεί. Τρώω ώρα να φυτεύω δέντρα και λάχανα, να ταϊζω τα γκαρσόνια και τους σεφ μου ΚΑΙ να σκοτώνω κόσμο στο Mafia Wars. Και το ότι μπαίνω στον πειρασμό και ανακατεύω τα profile των φίλων μου για νέες φωτό κλπ ειλικρινά καθόλου δεν μ' αρέσει.

Αυτό το γυμναστήριο όλο λέω πως θα το αρχίσω και τίποτε δεν κάνω. Πριν δυο μέρες έφτασα ως την πόρτα του για να διαπιστώσω που ούτε πετσέτα ειχα πάρει, ούτε αθλητικό σουτιέν. Και έτσι έφυγα - καλά οκ βαριόμουνα κιόλας. Πήγα σούπερμαρκετ όπου έκανα ΕΛΑΧΙΣΤΑ ψώνια, κυρίως πράγματα για υγιεινή διατροφή και πλήρωσα 67 ευρώ. Δεν βοηθάει στο να μαγειρεύεις αυτή η ακρίβεια.

Οκ, είμαι στο τσακ να αρχίσω να μιλώ για γκομενικά, φίλους και γνωστούς οπότε σταμάτω.

Στο επόμενο ποστ!

Υ.Γ1 Αν μου έλεγε κάποιος να δουλεύω στην κυβέρνηση, ναι μεν θα μ' άρεσε η ιδέα ότι δεν θα δούλευα ως τις 7 και κάποιες Κυριακές, αλλά δεν ξέρω τι θα έκανα από τις 3 και μετά. Με φοβίζει λίγο ο πολύς ελεύθερος χρόνος.

Υ.Γ2 Ο Όμιλος Φίλων Κινηματογράφου άρχισε; Τί παίζει από σινεμά;

Υ.Γ3 Γιατί να δώσω 40 ευρώ για συναυλία από Έλληνα ή Κύπριο τραγουδιστή από τη στιγμή που με μόνο 30 ευρώ έχω δει Massive Attack στον Λυκαβητό;