Συστατικά: Χυμός από ζαχαροκάλαμο

Προσθέτεις δύο κουταλάκια μαύρη ζάχαρη ή ιδανικά 1 1/2 κουταλάκι χυμό από ζαχαροκάλαμο.

Τον τελευταίο καιρό το θέμα "γκομενικά" από όποια οπτική γωνία και να το έβλεπα δεν μου έβγαινε και όποια στρατηγική και αν ακολουθούσα, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα Βατερλό ( για να το θέσω πιο κομψά) . Από τα τέλη του περασμένου χρόνου, δεν έχω παράπονο, υπήρξε μια κινητικότητα. Η οποία στις καλές μέρες ήταν spicy , στις μέτριες "πως τα έκανα έτσι" και στις κακές " μα τι μαλακισμένο είμαι τελικά".
Αλλά, επειδή όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος - τς τς φιλοσοφικός οίστρος - τα πιο πάνω σενάρια, αυτή που τη στιγμή που σου μιλάω, απλά δεν υπάρχουν. Ούτε γκόμενοι, ούτε απωθημένα, ούτε καν κρυφά αντικείμενα του πόθου. Τίποτα. Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.
Το σύμπαν, μέσα από διάφορα συμβάντα , αρκετά επεισοδιακά μπορώ να πω, μου δήλωσε κατάμουτρα "άστο κοπέλα μου. Αυτή την περίοδο it's just not your thing". Έτσι μετά από σοβαρή και ώριμη σκέψη, το αποφάσισα. Το αφήνω. Προς το παρόν.
Από τότε φίλη/ε που έφαγα αυτή τη θεϊκή φλασιά, άλλαξε η ζωή μου όλη. Χαλάρωσα. Ηρέμησα. Έγινα άλλος άνθρωπος. Το σενάριο "ντύνομαι για να βγω έξω ώστε να παίξει κάτι" απλά δεν υπάρχει. Ούτε το σενάριο " κάνω δίαιτα, για να φορέσω μπικίνι, ώστε να αρέσω σε γκόμενους". Μεγάλη απελευθέρωση σου λέω.
Γιατί πολύ απλά ακούω το σύμπαν. Και τα άστρα. Και την πανσέληνο. Και τους ανάδρομους.
Αν τύχει κάτι, θα τύχει. Επίσης, έτσι για αλλαγή ας με διεκδικήσει κάποιος. Ας έρθει το -γαμημένο- "κλικ" να μου κτυπήσει την πόρτα. Ας τολμήσει κάποιος να με κολλήσει στον τοίχο, να με φιλήσει και να τολμήσει να πει " θέλω κι άλλο". Ε, φτάνει να τα κάνω όλα εγώ.

Και για να γελάσουμε λίγο (εσύ δηλαδή).
Τις προάλλες, είμαι με κολλητό σε roof μπαράκι της πόλης. Εκεί που πίνουμε το κρασί μας, ατενίζουμε τους ουρανοξύστες ( το κτίριο της Τράπεζας Πειραιώς) και απολαμβάνουμε τη βραδιά μας ( εγώ δηλαδή, ο κολλητός γκρίνιαζε πως ήταν όλοι φλώροι γύρω μας) νιώθω ένα βλέμμα πάνω μου. Ένα πολύ έντονο βλέμμα. Γυρίζω, καθόλου διακριτικά, και τι βλέπω; Μια γυναίκα! Να με καρφώνει ασύστολα! Αλλά δεν ήταν αυτό το κλου της υπόθεσης. Ήταν κάτι άλλο. Αυτή η γυναίκα δεν ήταν π.χ. η Αντζελίνα Τζολί ούτε ξέρω γω, μια από τις πρωταγωνίστριες του The L Word. Όχι φυσικά. Εμένα έπρεπε να μου τύχει περιπτωσάρα. Λοιπόν θυμάσαι την Ανδρούλα Βασιλείου πριν από 20 χρόνια ή την Φάνη Πάλλη Πετραλιά πριν από 30; Ε, έτσι ήταν. Μια σαραντάρα, με στενό λευκό μπλουζάκι, με κόκκινες παγιέτες πάνω και με την πιο συντηρητική βαμμένη κουπ-κάσκα! Έπαθα σοκ. Αυτή φυσικά συνέχισε να με καρφώνει. Ο κολλητός επίσης σοκαρίστηκε και αφού απέρριψε τα σενάρια μου ότι πρώτον μπορεί να ήταν αλλοίθωρη ή δεύτερο, απλά της θύμιζα κάποια γνωστή της, αποφάσισε πως η τύπισσα ήθελε παιχνίδι.
Εγώ τι έκανα; Το προφανές. Σκαρφάλωσα πάνω στον κολλητό μου και έμεινα εκεί όλη τη βραδιά. Ε και ταυτόχρονα θύμωσα. Μα ν' αρέσω στην συντηρητικιά; Δηλαδή πείραζε να ήταν καμιά hot; Δηλαδή, αρέσω σε "κυρίες"; Δεν με φτάνουν τα προβλήματά μου....έχω και αυτό τώρα. Τελοσπάντων.

Α ρε σύμπαν...μου ρίχνεις τα σημάδια κατάμουτρα. Αλλά κτύπα , αντέχω :P

Υ.Γ1 Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση ένα τραγουδάκι που σε κάποια φάση έλεγε "take your hands off me, I don't belong to you, you see". Πραγματικά δεν κάνω πλάκα. Blame it on the shuffle.
Υ.Γ2 Πεθύμησα θερινό σινεμά!
Υ.Γ3 Το ότι δεν ασχολούμαι με γκομενικά δεν σημαίνει ότι η libido έχει ψοφήσει. Καμία σχέση.

Συστατικά: Lime

Σ' ένα ψηλό ποτήρι, στίβεις 30 ml φρέσκο χυμό lime.

Το ξέρω, έχω γίνει γραφική με τη βεράντα μου. Και αυτό το σαββατοκύριακο πρωταγωνίστησε όμως. Όλα άρχισαν την Παρασκευή. Μαζευτήκαμε μια παρέα 5 ατόμων για να εγκαινιάσουμε τις μπάρμπεκιου βραδιές στη βεράντα. Το μενού αποτελούνταν από μαριναρισμένο κοτόπουλο, κόκκινες και κίτρινες πιπεριές, δύο κολοκυθάκια και μανητάρια, όλα στη σχάρα και χωρίς λάδι. Μετά, σαλάτα με πρασινάδα, ντομάτα και φέτα. Για κρασί, ήπιαμε φρασκάτι. Το επιδόρπιο ήταν καρπούζι και πολύ παγωμένο λικέρ μαστίχας - ακούς sike; Στο background ακουγόταν το cd που πήρα από Αθήνα " Music for real music lovers", μια συλλογή της Kλικ Records. Lovely ήτανε.

Σκηνή δεύτερη. Σάββατο απόγευμα. Λίγο πριν από το πάρτι που είχα να πάω, κάθομαι - που αλλού- στη βεράντα, πίνω διπλό freddo και διαβάζω το πρώτο μέρος της βιογραφίας του Κωνσταντίνου Τζούμα. Δεν έχω τρελλαθεί ακόμα με το γράψιμό του. Δεν είναι Καραπάνου ή Ζατέλη που με" στέλνουν". Όμως η ζωή του, θυμίζει κάτι από άλλες, όμορφες και πιο μπον βιβέρ εποχές. Ευελπιστώ να ενθουσιαστώ περισσότερο με το δεύτερο μέρος, το οποίο αφορά στα χρόνια του στο Μανχάταν. Κατά τις 10, ξεκολλώ από τη βεράντα και ξεκινώ με κολλητό να πάμε στο πάρτι που ήταν σε ένα εξοχικό στη θάλασσα. Πέρασα πολύ μέτρια. Ήταν γεμάτο κοσμικούς, γκόμενους τελείως ανέραστους - δεν μίλησα με κανέναν- και το mojito ήταν επίσης ξενέρωτο. Να μην στα πολυλογώ, ως τις 1230 ήμαστε πίσω Λευκωσία και γω ως τις 1 ήμουν στο κρεβάτι και διάβαζα. Βαριόμουνα και την βαβούρα των ( συνηθισμένων) μπαρ....καταλαβαίνεις.

Σήμερα Κυριακή, μετά από ένα μεσημεριανό πάρτι γενεθλίων όπου πέρασα πολύ όμορφα - κατέβασα και 4 mojito , δικής μου δημιουργίας- όταν ξύπνησα κατά τις 8, μίλησα λίγο στο τηλ με αγαπημένο - λατρεμένο - φίλο και αργότερα μου κατέβηκαν οι κουμπάροι όπου τη βγάλαμε στη βεράντα με καρπούζι και χαλλούμι. Αχ.

Φίλε/η, ήταν τόσο απλό αυτό το σαββατοκύριακο, έχει πολύ καιρό να απολαύσω πραγματικά και ουσιαστικά κάτι. Ούτε αγχώθηκα, ούτε ήμουν κάπου που δεν ήθελα, ούτε συναναστράφηκα με κόσμο που βαριόμουνα. Έκανα ότι ένιωθα. Ε, λοιπόν, ήταν σχεδόν σούπερ αυτές οι τρεις μέρες.

Στο επόμενο ποστ θα σου εξηγήσω γιατί η αποχή από τα γκομενικά είναι τελικά μια πολύ καλή φάση.

Υ.Γ1 Έχω αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκω τα κύρια συστατικά μου. Μ' αρέσει αυτή η διαδικασία.

Υ.Γ2 Το ποστ γράφτηκε στο κρεβάτι. Ξαπλωμένη, στο κέντρο, πάνω σε υπέροχα πορτοκαλί σεντόνια που μυρίζουν κυδώνι ( από το body butter ¨Κυδώνι" του Κορρές που λούζομαι κάθε βράδι)

Υ.Γ3 Καρπούζι/χαλλούμι ή καρπούζι/φέτα;

On another note

Κάθομαι στη βεράντα, πίνω διπλό freddo cappuccino - φτιαγμένο με εξαιρετικό espresso-, έχω μόλις ποτίσει τα λουλουδάκια μου, στο βάθος μέσα ακούγεται το πλυντήριο που στροφάρει, έχει ένα υπέροχο αεράκι, καπνίζω camel light - καπνίζω πλέον επιλεκτικά-, βλέπω Mad Men ( τι υπέροχη σειρά) και σε 2 ώρες θα πάω με φίλους αγαπημένους στην παλιά πόλη για Μεξικάνικα.

Σκηνικό που δεν έχει καμία σχέση με τα πρωινά νεύρα.

Y.Γ1 Άκουσα ένα καινούριο cd. Ονομάζεται Pixel και είναι τραγούδια της Γαλάνη διασκευασμένα με ένα πιο ηλεκτρονικό ύφος. Νομίζω φέτος θα λιώσει στο cd player του αυτοκινήτου και θα ακούγεται συνέχεια στη διαδρομή Λευκωσία- Πρωταράς και Λευκωσία- Πάφος.

Υ.Γ2 Πήρα τις πιο εκπληκτικές Havaianas και θα μου στείλουν από Αγγλία και ένα άλλο ζευγάρι με φάτσα-κάρτα την Wonderwoman.

Υ.Γ3 Με κουράζει η μη-δημιουργικότητα. Αυτό το βρίσκω μάλλον θετικό.

Y.Γ4 Ήθελα πολύ να βρω μια φίλη από τα παλιά αλλά είχα χάσει τα ίχνη της. Τελικά με βρήκε αυτή. Το ένστικτο (σε αυτή την περίπτωση, ότι κάπου θα την ξαναβρω) αποδείχθηκε για άλλη μια φορά σωστό.

Σου έχει τύχει;

Δεν είναι πολύ εκνευριστικό να πρέπει να αποδεικνύεις τον εαυτό σου και τις ικανότητές σου κάθε μέρα στη δουλειά; Να δουλεύεις, να μαθαίνεις και να τεκμηριώνεις την απόψή σου, μόνο και μόνο για να έρχεται ο κάθε ένας να λέει μια μαλακία και ξανά από την αρχή, να πρέπει να λες επιχειρήματα για να τους ξαναπείσεις; Πολύ κουραστικό. Είμαι στην πρίζα. Έχω βαρεθεί πάρα πολύ.

Αθήνα, Ιούνιος 2009.

Αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικά από τις υπόλοιπες. Δεν ξέρω να στο εξηγήσω ακριβώς αλλά ήταν διαφορετική η ενέργεια και ίσως και ο τρόπος που έζησα την καλοκαιρινή Αθήνα. Πριν πάω, στο μυαλό μου είχα φτιάξει μερικά σενάρια. Έκανα χορογραφίες, σκηνικά, soundtrack, φαντάστηκα εικόνες. Τα περισσότερα δεν έγιναν. Το θετικό της υπόθεσης, so far, είναι πως μπορεί όντως τα πράγματα να γίνονται ή να μην γίνονται, για ένα καλό λόγο. Η κατάσταση ξεκαθάρισε αρκετά νωρίς και έτσι εγώ συγκεντρώθηκα στην ουσία: στους φίλους μου, στις όμορφες στιγμές, στις λεπτομέρειες. Αυτό το ταξίδι λοιπόν τα είχε σχεδόν όλα.
Επισκέψεις σε εστιατόρια που ήθελα να δοκιμάσω και για τα οποία είχα διαβάσει σε free press και στο Αθηνόραμα. Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση κάθε φορά; Οκ, μπορεί να είναι ο τύπος των εστιατορίων που διαλέγω - ελληνική κουζίνα με κάποιες αναφορές σε πιο τοπικές γεύσεις-, όμως υπάρχει μεράκι, αγάπη για ελληνικές γεύσεις και δημιουργία. Δεν έφαγα το τυπικό σουβλάκι για παράδειγμα, αλλά δοκίμασα ένα ωραίο σουβλάκι γαλοπούλας. Δοκίμασα και κάτι κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτας , που μου θύμιζαν ελληνικό μπιφτέκι ( από μοσχάρι αν δεν κάνω λάθος), υπέροχα. Και μετά ήταν κάτι πίτες. Σούπερ σου λέω. Σίγουρα έβαλα 1-2 κιλά.
Μετά χόρτασα Γκάζι. Ήμουν εκεί απόγευμα Κυριακής για μπίρες και τσιμπήματα - αχ τι ωραία που είναι να είσαι κάπως ντίρλα και να είναι ακόμα μέρα. Παρασκευή βράδι μέχρι τις 5 όπου το παράσημο της βραδιάς ήταν ένα κάψιμο από τσιγάρο στο χέρι - σε club- και το πιο τέλειο κομπλιμέντο που μου ανύψωσε το σεξουαλικό ηθικό. Σάββατο επίσης βράδι, για mojito και για μια παράξενη συνάντηση - η βραδιά τελειώσε στο περίπτερο κοντά στο σπίτι όπου πήραμε φρέσκες τις κυριακάτικες εφημερίδες και γω μια τεράστια ION (αποτέλεσμα της παράξενης συνάντησης που σου είπα). Κυριακή βράδι, στο Canteen, το καινούριο εστιατόριο του Soul - ευελπιστώ πως το φαγητό ήταν απλά μια "ατυχής στιγμή"- και ποτάκια σε αυλή με τις υπέροχες μουσικές που έβαζε αγαπημένος φίλος. Αχ το Γκάζι. Νιώθω κάτι εκεί, μια αίσθηση ελευθερίας.
Πήγα και σε μια παράσταση που σκηνοθέτησε η Άντζελα Μπρούσκου, που έχει χρόνια που θέλω να δω δουλειά της. Ονομαζόταν "reality" και παρουσιαζόταν στο φουαγιέ του Παλλάς. Καθίσαμε σε μαξιλάρια στο πάτωμα, πήραμε κρασιά και απολαύσαμε κάτι διαφορετικό. Η ατάκα που μου κόλλησε ήταν "Στο Hondo. Στην Αθήνα. Με κατάθλιψη". Έχω πεθυμήσει εναλλακτικές και διαφορετικές καλλιτεχνικές προτάσεις. Μου λείπει αυτή η αίσθηση του "undergound". Η Αθήνα είναι γεμάτη από τέτοια events. Σε κάνουν να βλέπεις κάποια πράγματα αλλιώς, σου χρωματίζουν λίγο την καθημερινότητά σου. Συναυλίες δεν πρόφτασα να πάω. Την επόμενη μέρα που έφευγα ήταν οι Ojos de Brujo και μετά η Monica. Next time.
Έκανα - όπως πάντα- πολύ όμορφες κουβέντες με φίλους. Με την Α. αν και βρεθήκαμε αποσπασματικά, εκείνες τις 3 φορές, ήταν αρκετά να νιώσω πως πραγματικά η απόσταση δεν παίζει ρόλο. Με την αγαπημένη μου Ο, βρεθήκαμε όπως πάντα σχεδόν στα πετακτά. Αυτή τη φορά, στο εξωτερικό cafe του αεροδρομίου και με περίμενε μετά ώσπου να φύγω. Τι συγκινητικό. Θα μπορούσα να δω κι άλλους φίλους. Όμως με αυτούς τους 4-5 που πέρασα ώρα μαζί τους, ήταν απλά μια τεράστια ένεση θετικής ενέργειας. Παιδιά σας αγαπώ πολύ.
Και τέλος, έκλεισε ένας κύκλος. Ή όπως το λέει ο Β. "λίγο πριν από το τέλος της σεζόν, πέφτουν οι μάσκες". Καλά εμένα μου έπεσε το πρόσωπο όλο, αλλά επιμένω - με κίνδυνο να καταντήσω γραφική - πως όλα γίνονται για καλό. Δευτέρα βράδι, μετά την παράσταση, πήγαμε σε ένα μέρος, που έγινε φάση με ένα γκομενικό και έκανα το μνημόσυνο με συνοδεία του πιο σούπερ - επιτέλους- mojito. Φτάνει. Ας αρχίσουν καινούρια σήριαλ.

Το καλοκαίρι, με αυτό το ταξίδι, άρχισε σούπερ. Αν και τα σχέδια για τις διακοπές μου, έχουν ναυαγήσει και γω είμαι έξαλλη, εντούτοις εύχομαι τα πράγματα να εξελιχθούν καλά και το φετινό καλοκαίρι να προκύψει (Σ)ΕΞΑΙΣΙΟ.

Υ.Γ1 Ψες βρέθηκα στην Πάφο και στο φεστιβάλ μουσικής. Οι ΜΙΚΡΟ ήταν ΣΟΥΥΥΥΠΕΡ!!
Υ.Γ2 Πραγματικά, όλα τα σημάδια μου δείχνουν πως τα γκομενικά πρέπει να τα αφήσω στην άκρη. Μα να μην πάει τίποτε όπως το θέλω....α πα πα τι κωλοτύχη. Θεε μου, μήπως μου ρίχνεις σπόντες να συμβιβαστώ; ( όχι και πάλι όχι).
Υ.Γ3 Η Αθήνα με καλεί.
Υ.Γ4 Θα ήθελα πραγματικά να μην προσπαθώ τόσο για να προχωρούν τα πράγματα στη ζωή μου. Θα ήθελα να αράξω, να χαλαρώσω και απλά να έρχονται να με βρίσκουν όμορφες φάσεις. Φτάνει κυνηγητό.

Moisture

Και μετά την "ενυδάτωση" για την οποία σου έγραψα σε προηγούμενο post, έκατσα και σκέφτηκα. Ναι ρε παιδί μου, έχουν τύχει μαλακίες, σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Αλλά, φτάνει γκρίνια. Φτάνει ισοπέδωση των πάντων. Ανέκαθεν είχα αυτή την τάση. Δεν βοηθάνε και τα άστρα και οι εκλείψεις. Τέλοσπάντων, έβαλα 2 στόχους. Πρώτον, να περνάω όση λιγότερη ώρα γίνεται μπροστά από την οθόνη του computer. Ακόμα και σπίτι να μένω , θα κάνω άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, θα δω τις σειρές και τις ταινίες που έχασα το χειμώνα. Επίσης, θα αρχίσω - και θα τελειώσω- τα δύο βιβλία του Κωνσταντίνου Τζούμα. Να μην σου πω, πως θα αποπειραθώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία που προς το παρόν λειτουργούν ως bedside table.
Μετά θα προσπαθήσω να πετύχω ένα πολύ δύσκολο στόχο. Να ηρεμήσω και να χαλαρώσω. Κάτι γίνεται τους τελευταίους μήνες και είμαι συνεχώς στην τσίτα. Ίσως να είναι η υπερβολικά πολλή δουλειά, η προσπάθειά μου να τα προλαβαίνω όλα, από τα της δουλειάς, μέχρι τους φίλους μου, το σπίτι μου, την οικογένειά μου. Στην τελική όμως, δεν προλαβαίνω εμένα.
Το πρώτο βήμα για αυτούς τους στόχους το έκανα ψες. Μπήκα σπίτι κατά τις 10 και ΔΕΝ άνοιξα το laptop. Μεγάλη πρόοδος. Ας ζήσει λίγο το facebook και το msn χωρίς εμένα. Μετά γέμισα την μπανιέρα, πρόσθεσα άλατα από το L' Occitane και βούλιαξα μέσα. Θεσπέσιο. Βγαίνοντας, άπλωσα πάνω μου κρέμα βασιλικό-λεμόνι του Korres και καπάκι έβαλα body butter Κυδώνι σε φτέρνες και αγκώνες. Αν δεν έχεις δοκιμάσει προϊόντα Korres ή ακόμα τη καινούρια σειρά που έβγαλε, τα Kings & Queens, πρέπει να το κάνεις το συντομότερο. Ξάπλωσα, διάβασα λίγο και κοιμήθηκα. Σήμερα ξύπνησα, σχεδόν ήρεμη και ξεκούραστη. Είδες τι κάνει η "ενυδάτωση" στα σωστά σημεία; Επόμενος στόχος. Καλύτερη διατροφή.

Υ.Γ1 Έχω παρεξηγηθεί με πολύ καλή μου φίλη. Είπα κάποια πράγματα που δεν της άρεσαν. Δεν θα ήθελα να αλλάξει η σχέση μας. Όμως, θα ήθελα μεγαλύτερες δόσεις χαράς και ευτυχίας σε αυτή τη φιλία. Και χρώμα. Γιατί το αξίζει.
Υ.Γ2 Δεν θα ασχοληθώ με το θέμα "διακοπές" προς το παρόν. Ως το τέλος του μήνα ευελπιστώ να δείξει.
Υ.Γ3 Το θέμα "γκομενικά" μπαίνει επίσης στο συρτάρι. Αυτό όμως, επ' αόριστον. Δεν με αφορά να παίξω παιχνίδια, να δώσω ή να λάβω χυλόπιττες. Ούτε ψάχνω, ούτε με ενδιαφέρει να με ψάξουν. Αυτή την περίοδο εξάλλου δεν έχω τη "μαγκιά" να το κάνω.
Υ.Γ4 Αρνούμαι να υποδυθώ την Μητέρα Τερέζα και να διευκολύνω τους άλλους.
Υ.Γ5 Πες μου μια φετινή όμορφη καλοκαιρινή σου εικόνα.
Υ.Γ6 Πω πω ο καινούριος Moby! Μ' αρέσει ακόμα περισσότερο. Σε αυτή τη φάση μου πάει πολύ Θα επανέλθω με λεπτομέρειες.

Εσύ ακούς τι σου λέει το σύμπαν;

I am back. Ξύπνησα με καλή διάθεση, λίγο spaced out φυσικά. Ήρθα γραφείο, είδα συναδέλφους, μερικούς τους είχα πεθυμήσει. Τους είπα για αθηναϊκές στιγμές, γελάσαμε κτλ.

Στην πορεία, λαμβάνω sms όπου ακυρώνεται το πρόγραμμα για διακοπές σε μέρη μακρινά. Οκ, δεν έπρεπε να βασιστώ σε ζευγάρι. Άλλο θέμα αυτό. Έτσι και αλλιώς εδώ το 99% των φίλων μου είναι παντρεμένοι, γκομενιασμένοι, με παιδιά. Στα 30 μου, αν υπάρχει κάτι που βαριέμαι είναι να κάνω καινούριο κύκλο από την αρχή. Έτσι δηλώνω εδώ και καιρό. Μήπως όμως είναι ώρα να αναθεωρήσω κάποιες απόψεις; Αφού τα πράγματα δεν κυλάνε όπως τα θέλω εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το ταξίδι στην Αθήνα με έβαλε σε πάρα πολλές σκέψεις. Όταν κάτι δεν πάει άλλο, μήπως είναι σημάδι πως κάνουμε κάτι λάθος; Νομίζω πως ναι. Και ενοχικός να είσαι και να φταις τον εαυτό σου για όλα αυτά που σου συμβαίνουν, ίσως κάποια πράματα όντως να τα κάνεις λάθος.
Σκέφτομαι πολλά. Τα πρόσφατα - θα τα 'λεγε κανείς ατυχή- γεγονότα που μου έχουν συμβεί, με βάζουν σε σκέψεις.
Μήπως το σύμπαν προσπαθεί να μου πει κάτι;
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είμαι στάσιμη. Κάτι πρέπει να κάνω γι αυτό.

Υ.Γ1 Το καινούριο cd των Nouvelle Vague , το "3" είναι απόλυτα καλοκαιρινό. Ψάξε για τη διασκευή "Blisters in the sun".
Υ.Γ2 Δεν θα ήθελα να κλειστώ στον εαυτό μου. Είναι κρίμα να πάει ακόμα ένα καλοκαίρι χάλια.
Υ.Γ3 Με κουράζει η γκρίνια, η αρνητική ενέργεια, η ματαιοδοξία και το μιζέριασμα. Όταν ακούγομαι έτσι, σε παρακαλώ να μου το λες. Δυνατά.
Υ.Γ4 Ναι, το επόμενο ποστ θα είναι για Αθήνα :)

Ενυδάτωση τώρα

Είμαι Αθήνα εδώ και μερικές μέρες.

Περνώ ανησυχητικά εξαίσια....

Περιγραφή απόλυτα αστικών στιγμών, όταν επιστρέψω και όταν επανέλθω στην πραγματικότητα...

Υ.Γ1 Ο τίτλος του ποστ δεν είναι καθόλου τυχαίος. Είμαι το μοναδικό άτομο που μέσα στη ζέστη της Αθήνας, μέσα στα ποτά τα ξενύκτια κατάφερε με ένα τρόπο - δεν θα σου πω ποιο, εύχομαι απλά να μην σου συμβεί- να έχει την τέλεια ενυδατωμένη επιδερμίδα.

Υ.Γ2 Γκάζι και πάλι Γκάζι.

Τα πρώτα μπλουμ του καλοκαιριού

Δεν ξέρω για σένα , αλλά εγώ χάρηκα πολύ που το περασμένο τριήμερο το πέρασα αρκετά αναίμακτα.

Καταφέραμε όχι μόνο να μείνουμε Πρωταρά από Σάββατο - σε κάποια φάση κατάφερα να μείνω μακριά από το laptop για 24 ολόκληρες ώρες- μέχρι Δευτέρα αλλά να μην μας ποδοπατήσουν ή να κολλήσουμε στην κίνηση. Η συνταγή της επιτυχίας ήταν η εξής: Καταρχάς αποφύγαμε τις "δημοφιλής" ή "κοσμικές" παραλίες δηλαδή Fig Tree, Κόννος, Vrissiana κτλ. Άμα ψάξεις βρίσκεις μικρά κολπάκια σε Πρωταρά και Αγία Νάπα όπου υπάρχει τουλάχιστον ένα τετραγωνικό μέτρο άμμος ανά άτομο. Κάναμε μερικές μανούβρες με το αυτοκίνητο, τσακωθήκαμε με βλάκες για την υπερχρέωση στις ξαπλώστρες και πατήσαμε και κάτι ζωντανά όντα του βυθού ΑΛΛΑ δεν έγιναν τα νεύρα μας φραπέ. Πολύ σημαντικό, ακόμα και όταν δεν υποφέρεις από αγοραφοβία ή δεν στην σπάει απλά η μάζα. Δυστυχώς δεν αποφύγαμε τις οικογένειες με μικρά παιδάκια που τσίριζαν - αλλοδαπά και εγχώρια- ούτε τους γκόμενους-αρκούδες- "δες το γεμάτο αναβολικά και ενέσεις κορμί μου" αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα.

Λίγο πριν τις 7, φεύγαμε από την παραλία και αντί να πάμε σπίτι, να κάνουμε μπάνιο, να ντυθούμε και να παρφουμαριστούμε ώστε να κατεβούμε Πρωταρά ή Αγία Νάπα στις 10 - αφού σίγουρα θα περνούσαμε 1 ώρα στην κίνηση- , πηγαίναμε κατευθείαν για φαγητό. Έτσι μια παρέα των 5 ή 7 ατόμων βρήκε εύκολα τραπέζι ΚΑΙ στο υπέροχο Los Bandidos αλλά και σε εστιατοριάκια-κρυμμένα μυστικά ( δεν θα τα αποκαλύψω ). Λίγο το χεις να τρως ευπρεπές εως νόστιμο φαγητό στις εκεί περιοχές; Άσε που δοκίμασα υπέροχες μαργαρίτες προς 2,50 ευρό τη μια. Αυτό λόγος να οδηγείς μια ώρα ώσε να βρεθείς Πρωταρά και Αγία Νάπα.

Κατά τις 10 και όταν όλοι κατευθύνονταν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να μοιάζει η περιοχή με τη Μακαρίου, την παραμονή Χριστουγέννων, εμείς κινούμασταν στο αντίθετο ρεύμα αφού πηγαίναμε σπίτι μας και άρα δεν βρίσκαμε κίνηση.

Κάναμε μπάνια, πίναμε τα κρασιά μας και νάνι. Δεν ξέρω αν ήταν λόγω ηλικίας, βαρεμάρας, εξυπνάδας αλλά δεν πήγαμε ούτε σε ένα μπαράκι. Και σε πληροφορώ δεν μου έλειψε καθόλου. Ολόκληρο το χειμώνα ισορροπώ σε τακούνια ώστε να πάω να σφηνωθώ μπροστά από μια μπάρα για να πιω ένα ποτό. Αυτό το τριήμερο το έβγαλα με τις havaianas, το μαγιό και με τους φίλους μου χαλαρά και light. Τελικά μήπως να το σκεφτόμουν καλύτερα το σενάριο "γκαρσόνα στη Κούβα";

Δεν λέω, πέρασα και τα υπαρξιακά μου αυτές τις τρεις μέρες - αυτό μας έλειψε, δεν θα ήμουν εγώ αν ήμουν απλά μια χαρούμενη τουλίπα- όμως νομίζω πως ήταν από τα καλύτερα τριήμερα του Αγίου Πνεύματος που έχω περάσει ως τώρα. Και δεν χρειάστηκε να καταβάλω προσπάθεια!

Υ.Γ1 Τελικά κατάλαβα γιατί ο κόσμος κτυπιέται στα γυμναστήρια το χειμώνα. Για να μην γκρινιάζει όπως εγώ ότι είναι σαν μαρέγκα ( κτυπημένη).

Υ.Γ2 Αναζητούνται νέες μουσικές πωρώσεις. Any suggestions;

Υ.Γ3 Έχω πήξει στη δουλειά, δεν είναι καν αστείο. Σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα που μου πάνε στραβά διερωτώμαι...μήπως είναι σημάδι να κάνω δραστικές αλλαγές; Αλλά όλο λόγια είμαι τον τελευταίο καιρό.

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι πολύ ρομαντικοί. Και αυτοί που το παίζουν αδιάφοροι, απλά δεν το παραδέχονται. Φυσικά ο καθένας έχει τον τρόπο του να το εκφράζει.

Η μια, ξεθάβει παλιά τραγούδια βλ. Αρλέτα, Τανάγρη – ενίοτε τα τραγουδάει στο αυτοκίνητο, σε εστιατόρια, κάπου που είμαι και εγώ σε κοντινή ακτίνα- και ονειρεύεται βόλτες στην εξοχή – σκέψου Προβηγκία, Τοσκάνη- με τον άνδρα τον ονείρων της πίσω από το τιμόνι. Ο άλλος περιγράφει σκηνές καθημερινού ρομαντισμού, ένα φιλί στο ντουζ, φέτες καρπούζι στη βεράντα, μικρές όμορφες κουβέντες. Του το εύχομαι να του συμβεί και να το ζήσει έντονα. Μια άλλη φίλη μου, ερωτεύεται τα «λάθος» αγόρια. Αγόρια που δεν θα γίνουν ποτέ άνδρες. Το ξέρει και κάθε φορά πιστεύει πως θα είναι διαφορετικά. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή.

Ένας φίλος μου, μου περιέγραψε πριν λίγο την πιο όμορφη, ερωτική και συνάμα αθώα σκηνή ενός πρώτο ραντεβού. Ξέρεις, εκείνες οι πρώτες φορές, που σταματάει ο χρόνος, τα πάντα και το μόνο που σου μένει είναι μια «μεθυσμένη» τέλεια αίσθηση. Τελικά τέτοια σκηνικά παίζουν περισσότερο καλοκαίρι παρά χειμώνα – εκτός από κάτι βροχερά βράδια του Γενάρη, με φιλιά κάτω από ομπρέλες….

Και εγώ; Ε, καλά, τα δικά μου στα είπα στο προηγούμενο ποστ. Βιάστηκες να πεις πως περιγράφω κινηματογραφικό σενάριο. Κι όμως, έτσι ένιωθα, το κάθε κύτταρο του κορμιού μου, είχε αυτή την αίσθηση, εκείνο το βράδι. Το τέλειο σκηνικό, η τέλεια μουσική, η τέλεια εποχή. Μια τελείως ρομαντική διάθεση που σπάνια με πιάνει τον τελευταίο καιρό. Αλλά έλειπε μια μικρή λεπτομέρεια: the one.

Είμαι μια ηλίθια ρομαντική ώρες ώρες….ίσως φταίνε τα φεγγάρια….ίσως φταίει το καλοκαίρι;

Άντε, καλό καλοκαίρι να έχουμε! Γεμάτο αγάπες, έρωτες, έντονες όμορφες στιγμές.

Υ.Γ1 To ποστ γράφτηκε με το “Over the Hill”, της Μόνικα στο repeat του shuffle. Τελικά το ipod μου, έχει δική τη γνώμη και επιλέγει τα τραγούδια με ένα καθόλου τυχαίο timing.

Υ.Γ2 Πιστεύω πολύ στον έρωτα. Όσο περνάει ο καιρός γίνομαι λιγότερο κυνική με τα αισθήματά μου. Δεν είναι μεγάλη βλακεία να αυτό-σαμποτάρεσαι;

Υ.Γ3 Το καλοκαίρι του 2007 ήταν καταπληκτικό, το καλοκαίρι του 2008 όχι και τόσο. Είμαι πολύ περίεργη να δω πως θα εξελιχθεί το καλοκαίρι του 2009. Θέλω όμορφα συνταρακτικό!