Malta

Λοιπόν, όπως έχουν κάνει χιλιάδες Κύπριοι, πήγα και γω Μάλτα την περασμένη βδομάδα. Ήταν εκείνη η απίστευτη προσφορά όπου με 220 ευρώ πετάς με Emirates και μένεις σε χλιδάτο ξενοδοχείο, στην περίπτωσή μας το Le Meridien στο St. Julians.

Αφού διάβασα τα βασικά, πήρα ένα οδηγό, αγόρασα ένα μεγάλο κόκκινο σακίδιο και επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο. Από το οποίο δεν ήθελα να κατέβω αφού το enterntainement system της Emirates είναι καταπληκτικό. Εκατοντάδες ταινίες, σειρές, παιχνίδια. Εγώ από τη χαρά μου είδα 10 λεπτά από 20 περίπου ταινίες. Τελικά κατέληξα να βλέπω Dexter.

Να μην στα πολυλογώ, φτάνουμε Μάλτα και ενοικιάζουμε αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο. Μέγα λάθος. Ποτέ μα ποτέ μη το κάνεις. Γιατί σε αυτό το μικρό νησί δεν υπάρχουν πουθενά κατατοπιστικές πινακίδες. Π.χ. φτάνεις σε έναν κόμβο και ενώ σε μια κανονική χώρα σου λέει που θα πας αριστερά, που ευθεία και που δεξιά εδώ δεν είχε τίποτα. Απλά το έπαιζες κυριολεκτικά κορώνα-γράμματα. Έτσι για μια απόσταση 5 χλμ κάναμε περίπου 2 ώρες. Από τη δεύτερη μέρα δεν  ήταν καν αστείο. Κατασκοτωθήκαμε μεταξύ μας και τα νεύρα του οδηγού γίνανε σμπαράλια.

Το βράδι κάναμε απόπειρα να πάμε για φαγητό στην Βαλέτα. Το βράδι ήταν γοητευτική, μου θύμιζε κάτι μεταξύ παλιάς Λευκωσίας και Ρώμης. Μπήκαμε σε ένα μικρό υπόγειο εστιατόριο και φαγαμε ωραία θαλασσινά.

Από την άλλη, το St. Julians είναι μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Έχει 3-4 ακριβά ξενοδοχεία, ένα καζίνο - στο οποίο ούτε που πάτησα- , μερικά εστιατόρια που προτείνουν οι οδηγοί και 3 κόλπίσκους. Αυτά. Α, και ένα εστιατόριο ελληνικό με την ονομασία "bouzouki" το οποίο φρόντισαν κάτι άλλοι Κύπριοι να μας υποδείξουν αφού σύμφωνα με αυτούς "η Μάλτα είναι μόνο πέτρες". Βέβαια, όταν έχεις συνηθίσει στους ουρανοξύστες της Λευκωσίας και στην high-tech Λεμεσό...

Τη δεύτερη μέρα, ξυπνήσαμε έτοιμοι να ανακαλύψουμε το νησί. 

Με υπέρμετρη αισιοδοξία πήραμε το αυτοκίνητο και υπολογίσαμε πως θα φτάναμε στην "Σιωπηλή Πόλη", τη Mdina σε μισή ώρα. Κάναμε μια.

Αλλά φτάσαμε και παρκάραμε και μπροστά στην είσοδο.

Τι όμορφη πόλη! Αφού ξεσηκώσαμε το κατάστημα με 

τα παραδοσιακά γυαλικα μπιχλιμπίδια (πήρα μια πολύχρωμη μικρή καρδία - έχω καταντήσει ρομαντική), περπατήσαμε στα δρομάκια. Τι καθαρά! Τι όμορφα! Ωραία μπαρόκ κτίρια, περιποιημένη πέτρα, τι να σου πω. Όνειρο.

Αφού περπατήσαμε σχεδόν πάντού, χωρίς να χαθούμε, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το Blue Grotto κάτι όμορφες σπηλιές μου που παίρνεις καραβάκι και μπαίνεις μέσα. Καταφέραμε να φτάσουμε εκεί αφού ρωτήσαμε 1-2 αστυνομικούς, 2-3 ντόπιους (συμπ. ενός όμορφου Μαλτέζου) και μια γριά που καθόταν σε μια πλατεία. Ευτυχώς που ήταν και η γιαγιούλα αλλιώς ακόμα θα πηγαίναμε.

Δυστυχώς δεν πήραμε βαρκούλα γιατί φύσαγε και ο καιρός δεν ήταν πολύ καλός. Όμως το τοπίο ήταν πολύ όμορφο. Νερό σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε, γύρω άγρια φύση και στο βάθος η θάλασσα έμπαινε μέσα στο βουνό και οδηγούσε στις σπηλιές.

 Εδώ ο κόσμος ψαρεύει αλλά εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε κανένας.

Με αυτά και με αυτά αποφασίσαμε να παραμείνουμε στη θάλασσα αλλά να κινηθούμε πιο πάνω - είδες επιμονή και υπομονή;- σε μια άλλη περιοχή, που δεν θυμάμαι τώρα, για να φάμε φρέσκα θαλασσινά. Πήγαμε συστημένοι από ένα γνωστό στην Κύπρο. Μόνο ένας Κύπριος θα έβρισκε κάποιο στη Μάλτα και μετά με τη σειρά του θα έστελνε όλους τους δικούς τους. Ο κύριος Dennis που μας υποδέκτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο μας ετοίμασε δύο τεράστιες πιατέλες fruit de mer. Γαρίδες, μύδια, άλλα μικρά οστρακοειδή, καλαμάρια, χταπόδια, ότι θες. Ήπιαμε και ένα ωραίο λευκό μαλτέζικο κρασί - δεν είναι καθόλου κακά τα τοπικά κρασιά, έχουν ένα χαρακτήρα ιταλικό- και τελειώσαμε το γεύμα μας με ένα canolle που ήταν σαν φλογέρα γεμιστό με ρικότα. Ο κύριος Dennis αφού μας χρέωσε 30 ευρώ το άτομο ( σκέψου να μην πηγαίναμε συστημένοι), μας κέρασε και ένα λικέρ παπουτσόσυκο - δεν έχωιδέα πως το λένε στα ελληνικά. 

Το βράδι παραμείναμε St. Julians, κανείς δεν άντεχε πια να χαθεί. 

Την τελευταία μέρα, αποφασίσαμε να την βγάλουμε στη Βαλέτα. 

Για να μπεις μέσα, υπάρχει μια μεγάλη πύλη, όπου περνάς μέσα από τα τείχη για να βρεθείς στην παλιά πόλη. Ο κύριος δρόμος θυμίζει κάτι από Λήδρας και Ερμού. Πεζόδρομος, καταστήματα και πολύς κόσμος να γυρίζει. Αυτός ο δρόμος είναι η Οδός Ανεξαρτησίας - στα μαλτέζικα ο δρόμος ονομάζεται "triq".

Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα εκεί είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Ιωάννη και το Παλάτι.

Στο πρώτο, έπαθα πραγματικά την πλάκα μου. Οι καθολικοί ναοί έχουν μια γοητεία, αλλά αυτό ήταν ένα θαύμα. Σκαλισμένα χρυσά ταβάνια, πατώματα με απεικονίσεις, οι τάφοι ιπποτών, χώροι αφιερωμένοι σε χώρες, εντυπωσιακό.

Αν πας ποτέ, αξίζει να πάρεις εκείνο το ακουστικό και να ακούσεις τη ξενάγηση. 

Καθώς η ώρα περνούσε και πεινάσαμε, αποφασίσαμε να μην φάμε άλλα ιταλικά -  η μαλτέζικη κουζίνα έχει πολύ λίγα παραδοσιακά- και να μπούμε σε ένα "μαγειρείο". Πως είναι ο Ματθαίος στην παλιά Λευκωσία και ο Τέλης; Ε, κάπως έτσι. Οι άλλοι δοκίμασαν το μαλτέζικο κουνέλι, που ήταν σαν κοκκινιστό και γω επειδή δεν μπορώ να φάω τους παιδικούς μου ήρωες - βλ. Bugs Bunny-δοκίμασα φρέσκο ψάρι. Yummy.

Το απόγευμα τη βγάλαμε στο Παλάτι που ήταν λίγο πιο κάτω από τον καθεδρικό. Εκεί αν είσαι λάτρης των πανοπλίων και των όπλων, θα την καταβρείς. Σκέψου πως εντυπωσιάστηκα εγώ που ποσώς με ενδιαφέρουν.

Η μέρα στη Βαλέτα τελείωσε με ένα διπλό εσπρέσο και ένα honey ring, που έχει σχήμα κουλουριού και είναι γεμιστό με cake και γύρω έχει κίτρινο αμυγδαλωτό.

Έτσι φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα, όπου ξεκινήσαμε από το πρωί για να φτάσουμε στις 1 στο αεροδρόμιο - υπολογίσαμε 2-3 ώρες χάσιμο-. Εκεί μείναμε ακόμα 6, γιατί είχε καθυστέρηση η Emirates λόγω ομίχλης στο Dubai. Οπότε για τις επόμενες ώρες ξόδεψα όλα μου τα λεφτά σε περιοδικά, που τα διάβασα όλα, σε ένα βιβλίο, που διάβασα το μισό, σε αρώματα, σουβενίρ, κρασιά κτλ. Καταστροφή. Μου στοίχισε το αεροδρόμιο όσο ολόκληρο το ταξίδι στη Μάλτα.

Σου συστήνω να πας στη Μάλτα, ειδικά αν πετύχεις αυτή την προσφορά. Σαν χώρα έχει μια ομορφιά, κάποια αξιοθέατα είναι εντυπωσιακά, από μπαρ και εστιατόρια δεν λέει πολλά και αν μείνεις πολλές μέρες αξίζει να πάρεις το καραβάκι και να πετακτείς μέχρι Σικελία. Next time.

Υ.Γ1 Περισσότερες φωτό στο photoblog μου γιατί βιάζομαι να πάω για bossa nova night στο Hustle.

Y.Γ2 Ξεκίνησαν οι καφέδες στα Καλά Καθούμενα, μετά τη δουλειά και πολύ χαίρομαι. Ανταπόκριση σύντομα. Όχι που δεν θα το σχολίαζα.