Always look life in the eyes ( The Hours )

Σκεφτόμουνα πολύ αυτό το σαββατοκύριακο. Όλα αυτά που είναι μέσα στο μυαλό μου και με διαλύουν. Μίλησα με 2-3 φίλους καλούς. Έμεινα αρκετή ώρα μόνη. Έχω κουραστεί να μην είμαι καλά. Θέλω να είμαι μια τρελλή χαρά στον κάμπο. Κάποιος μου είπε πως το να γκρινιάζω είναι απλά εγώ. Όχι δεν θέλω να είμαι αυτό. Με εκνευρίζουν όσοι γκρινιάζουν συνέχεια. Διαπίστωσα λοιπόν πως στην τελική δεν είμαι και πολύ διαφορετική από αυτούς τους τύπους. Και πως αν συνεχίσω έτσι δεν θα με αγαπούν οι φίλοι μου, θα απομακρυνθούν και δεν θα έχουν άδικο. Ναι, τα πράγματα στη ζωή μου είναι στάσιμα σε αυτό το στάδιο. Βλέπω φίλους να προχωρούν. Κάποιοι αλλάζουν χώρα, άλλοι μου στέλνουν μηνύματα "περνώ την καλύτερή μου φάση ever", μερικοί ερωτεύονται, πολλοί παντρεύονται, κάνουν παιδιά. Πάνε μπροστά. Ακόμα και μερικοί που ξέρω πως τους πήρε πολύ καιρό να κάνουν ένα μεγάλο σταθερό βήμα. Χαίρομαι αφάνταστα για τους φίλους μου. Δεν ζηλεύω. Γιατί δεν θέλω να χαλάω την όμορφη ενέργειά τους. Και ναι, θα ήθελα και γω να "χαθώ" μέσα σε στιγμές απέραντης χαράς, ηδονής και μαγείας. Αυτά στα λέω συχνά. Νομίζω πως όταν μπαίνεις σε mood να πιστεύεις σε κάτι, αργά ή γρήγορα θα σου τύχει. Βρίσκομαι σε μια φάση που άρχισα να αρνούμαι να αυτοκαταστρέφομαι - παλιά μου τέχνη κόσκινο. Θα βρω ρε γαμώτο την άκρη. Και όχι δεν θα πατήσω επί πτωμάτων για να το κάνω. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Ναι μεν θα ήθελα να είμαι περισσότερο σκληρή και να με προστατεύω πιο πολύ, αλλά ... ουφ δεν τα πολυκαταφέρνω. Και ας φαίνομαι απόμακρη και πολλές φορές σκληρή.

Ναι, είμαι τόσο σκληρή όσο ένα μους σοκολάτας!

Y.Γ1 Είδα ξανά το The Hours. Τι υπέροχη μουσική, ερμηνείες και στόρι. Καταπληκτικό. Αν βρεις το βιβλίο, διαβασέ το.
Υ.Γ2 Με ρώτησε το απωθημένο Νο.2 σε τι χρωματική φάση είμαι. Απάντησα "κόκκινο με ελαφριές πορτοκαλιές πινελιές". Πολύ Μαρόκο ε;

Υ.Γ3 Η εμμονή με Beirut συνεχίζεται.