Πριν από 1.5 χρόνο είχες βρεις τον δικό σου παράδεισο. Τότε δεν το είχες συνειδητοποιήσει ότι εκείνο το καλοκαίρι θα σου άλλαζε ολόκληρη τη ζωή. Θυμάσαι που συζητούσαμε στο μπαλκόνι, όταν επέστρεψες; "Για να ανήκεις κάπου, πρέπει πρώτα να ανήκεις στον ίδιο σου τον εαυτό", μου είχες πει. Και συ αυτό έκανες. Έμαθες να ανήκεις σε σένα.
Από τότε έχεις αλλάξει πολύ. Έχεις ομορφύνει. Το βλέμμα σου είναι πιο ήρεμο. Ψάχνεσαι πάντα ( άμα το έχει ο άνθρωπος..) αλλά όχι για να βρεις δρόμους, αλλά γιατί τώρα μπορείς να διαλέξεις.
Ναι, έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο. Και τώρα ήλθε η ώρα. Να πας εκεί που θα βρεις τα όνειρά σου. Εκεί που έμαθες να γελάς σαν μικρό κορίτσι ( έχει αλλάξει το γέλιο σου, το έχεις προσέξει; Είναι πιο αθώο, πιο αυθόρμητο, πιο εσύ - μ αρέσει).
Βρεθήκαμε ψες, ίσως για τελευταία φορά (δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς). Ετοιμάζεσαι να την κάνεις για μέρη μακρινά. Χωρίς ατζέντα, χωρίς να ξέρεις κάποιο εκεί που πας, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να πρέπει να έχεις αναφορές. Τι ελευθερία! Πως τα κατάφερες!
Μεγάλη σου μαγκιά φίλη μου. Μια ζωή θα στο αναγνωρίζω. Δεν κώλωσες. Δεν σκέφτηκες τη δουλειά, τα πρέπει ( ποια πρέπει; - τι είναι εκείνο που μας κρατάει πίσω; ειδικά όταν δεν έχουμε οικογένεια). Απλά βρήκες τον εαυτό σου. Και ξέρω πόσο δύσκολη διαδικασία ήτανε. Μέρα με τη μέρα, κάθισες και "μετρούσες όλα σου τα λάθη, και ήταν όλα εκεί" ( Αρβανιτάκη - "Μέτρησα" - θυμάσαι την πλάκα που πάθαμε όταν το πρωτακούσαμε;).
Και μέσα σε δύο χρόνια , "καθάρισες". Τόσο ώστε να μπορεις να φύγεις, όχι για χάρη της φυγής, αλλά γιατί είσαι ελεύθερη.
Ψες το βράδι, πριν φύγω, αγκαλιαστήκαμε. Σε έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Δεν μπορούσα να σε αφήσω. Θα μου λείψεις πολύ. Η αίσθηση ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που με ξέρει όσο κανείς άλλος. Τα βλέμματα μας καρφώθηκαν. Ναι,το ξέρω. Θα είσαι πάντα εδώ και εγώ θα είμαι εκεί. Ακόμα και τώρα που θα μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα και ούτε ξέρω και γω πόσες θάλασσες. Χαίρομαι, που θα βρεις τα όνειρα σου vida μου. Πάντα με το πουκάμισο ανοικτό.
Εις το επανιδείν :) Να μου προσέχεις.
Ναι, έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο. Και τώρα ήλθε η ώρα. Να πας εκεί που θα βρεις τα όνειρά σου. Εκεί που έμαθες να γελάς σαν μικρό κορίτσι ( έχει αλλάξει το γέλιο σου, το έχεις προσέξει; Είναι πιο αθώο, πιο αυθόρμητο, πιο εσύ - μ αρέσει).
Βρεθήκαμε ψες, ίσως για τελευταία φορά (δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς). Ετοιμάζεσαι να την κάνεις για μέρη μακρινά. Χωρίς ατζέντα, χωρίς να ξέρεις κάποιο εκεί που πας, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να πρέπει να έχεις αναφορές. Τι ελευθερία! Πως τα κατάφερες!
Μεγάλη σου μαγκιά φίλη μου. Μια ζωή θα στο αναγνωρίζω. Δεν κώλωσες. Δεν σκέφτηκες τη δουλειά, τα πρέπει ( ποια πρέπει; - τι είναι εκείνο που μας κρατάει πίσω; ειδικά όταν δεν έχουμε οικογένεια). Απλά βρήκες τον εαυτό σου. Και ξέρω πόσο δύσκολη διαδικασία ήτανε. Μέρα με τη μέρα, κάθισες και "μετρούσες όλα σου τα λάθη, και ήταν όλα εκεί" ( Αρβανιτάκη - "Μέτρησα" - θυμάσαι την πλάκα που πάθαμε όταν το πρωτακούσαμε;).
Και μέσα σε δύο χρόνια , "καθάρισες". Τόσο ώστε να μπορεις να φύγεις, όχι για χάρη της φυγής, αλλά γιατί είσαι ελεύθερη.
Ψες το βράδι, πριν φύγω, αγκαλιαστήκαμε. Σε έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Δεν μπορούσα να σε αφήσω. Θα μου λείψεις πολύ. Η αίσθηση ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που με ξέρει όσο κανείς άλλος. Τα βλέμματα μας καρφώθηκαν. Ναι,το ξέρω. Θα είσαι πάντα εδώ και εγώ θα είμαι εκεί. Ακόμα και τώρα που θα μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα και ούτε ξέρω και γω πόσες θάλασσες. Χαίρομαι, που θα βρεις τα όνειρα σου vida μου. Πάντα με το πουκάμισο ανοικτό.
Εις το επανιδείν :) Να μου προσέχεις.
καλυτερότερη χρονιά urban tulip, φοβερή η κολλητή σου, ελπίζω να σου έχει ανοίξει τα μάτια... ;)
ReplyDeleteΤα καλύτερα και σε σένα street μου! ( και στη σύζυγο - φυσικά, φυσικά). Ναι είναι σούπερ! Πήρα το υπονοούμενο ;)
ReplyDeleteκαι στα δικά σου!
ReplyDeleteΣειρά σου, σειρά σου! Εσύ απ΄την άλλη μεριά όμως, προς Δυσμάς!
ReplyDeletetrilian μου, μα τι στο καλό , όλοι με έχετε καταλάβει εδώ μέσα ;)
ReplyDeleteφτερό, καλά τα λες! Μια χαρά θεωρία δεν λέω...
Χμμ...μπήκα με την πρόθεση να σου πω ότι είναι η σειρά σου αλλά με πρόλαβαν όλοι οι προηγούμενοι!
ReplyDeleteΓια κάνε άλλη μια βόλτα από εμένα.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω pan είναι γιατί όλοι εσείς μου λετε να φύγω...είναι τόσο εμφανές πια; :)
ReplyDeleteπολύ ψυχεδελικό το τραγουδάκι που μου έστειλες...! merci!
Το να αλλάξεις ζωή δεν είναι κάτι που το κάνεις επειδή το έκανε ο ένας και ο άλλος, δεν το κάνεις επειδή το έκαναν οι φίλοι σου. Και ο παράδεισος μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε κόλαση, απο την μια μέρα στην άλλη.Από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό σας υποψιάζομαι ότι δεν γνωρίζετε την οικοδέσποινα τόσο καλά όσο θα έπρεπε για να δίνετε τέτοιου είδους παροτρύνσεις, με τόσο ελαφρά την καρδία.
ReplyDeleteΕγώ δεν σου λέω να φύγεις.Δεν σε ξέρω καθόλου.Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσφέρω μια εισήγηση: να καθαρίσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εαυτό σου και μετά να γυρέψεις άλλη πατρίδα.
Savva καλωσόρισες! Ποτέ δεν είπα να αλλάξω ζωή επειδή το έκανε κάποιος άλλος. και τα παιδιά που σχολιάσαν διαβάζουν το blog μου εδώ και πολύ καιρό και ξέρουν πολύ καλά τι εύχονται. Πάραυτα, ναι έχεις δίκιο, καθαρίζεις ανοικτούς λογαριασμούς και μετά πας αλλού ( δεν μ αρέσει η φράση "άλλη πατρίδα"). Εκτός και αν είσαι δειλός σαν εμένα!
ReplyDeleteΜακάρι όλοι μας, κάποια στιγμή στη ζωή μας να μπορούσαμε να κάνουμε αυτή την ανατροπή στη ζωή μας όπως η φίλη σου. Έχω την τύχη να την γνωρίζω και είμαι σίγουρη ότι με την εξυπνάδα που την διακρίνει και το ταλέντο της, θα κερδίσει απ'αυτό το ταξίδι νέες απίστευτες εμπειρίες. Ανυπομονώ να διαβάζω τα νέα της. Και στα δικά μας... :-)
ReplyDeleteΜονάχους επί δύο, καλωσόρισες, ώστε και εσύ θες να την κάνεις...χμ. εγώ το δήλωσα.Κούβα.
ReplyDeleteΚαλώς σε βρήκα τουλίπα. Σε κάποια άλλη ζωή ίσως την κάνω. Σε αυτή την ζωή και για τα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον, είμαι κρατημένη εδώ. Άμα το καλοσκεφτείς όμως 10 χρόνια δεν είναι πολλά. Είναι ένα φως στην άκρη του τούνελ...
ReplyDeleteo paradeisos mporei na perimenei (?) -- or not?
ReplyDelete