Πως θα ήταν η ιδανική τηλεόραση

Η κυπριακή τηλεόραση έχει το μαύρο της το χάλι. Ούτε και η ελληνική είναι καλύτερη αφού είναι τίγκα στα τηλεπαιχνίδια, τις ηλίθες σειρές και τις ειδήσεις που πάνε μια ώρα και όλοι μαλώνουν.
Αλλά τα πράγματα εδώ είναι πραγματικά τραγικά. Σειρές ελληνικές αδιάφορες που ακόμα και όταν πάνε αν αντιγράψουν ξένες σειρές δεν τα καταφέρνουν. Κυπριακές, με σαχλό χιούμορ π.χ. Ζωή Ποδήλατο (δίνω λεφτά για να σταματήσει) ή δήθεν "σοβαρές" που προσπαθούν να περάσουν δήθεν ηθικά μηνύματα όπως το βλακωδέστατο "Μίλα Μου". Από την άλλη ειναι οι αθλητικές εκπομπές την Κυριακή που δεν παρακολουθώ έτσι κι αλλιώς αλλά και οι εκπομπές για την ύπαιθρο, την άμυνα (!) που έχουν μηδέν θεαματικότητα και τέλος είναι και οι 1-2 ψυχαγωγικές εκπομπές (πχ Πατάτες Αντινακτές) που έχουν το κοινό τους. Και μετά το χάος. Α, ξέχασα και τις λατινοαμερικάνικες μεταγλωτισμένες που τις βλέπουν άνθρωποι με χαμηλό IQ και που έχουν κολλήσει στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Δηλαδή αν σ' αρέσει η τηλεόραση και δεν έχεις συνδρομή σε μια Nova κτλ , καλύτερα να πετάξεις το κουτί από τον παράθυρο.
Και σκέφτομαι, τι καλά να μπορούσαμε να φτιάχναμε εμείς τα προγράμματα της τηλεόρασης. Σύμφωνα με το τι θέλουμε να βλέπουμε (όπως κάνει το TiVo στην Αμερική). Να μπορούσαμε δηλαδή να παίρναμε από κάθε κανάλι, τις εκπομπές που θέλαμε και να φτιάχναμε το τι θα βλέπαμε.
Το δικό μου τηλεοπτικό πρόγραμμα θα ήταν ως εξής:
1. Καταρχάς, θα έριχνα οβίδες στο ΡΙΚ, στο Σίγμα και στον ΑΝΤ1 για να γλυτώσει η ανθρωπότητα.
2. Θα άφηνα το Μέγα γιατί μέσα μέσα έχει κάποιες καλές ελληνικές σειρές ( φέτος δεν παρακολούθησα καμία, αλλά ίσως υπάρχουν).
3. Θα πρόσθετα travel chanel, national geographic για να μαθαίνουμε και κάτι χρήσιμο.
4. Τις Δευτέρες θα έβαζα επεισόδιο του House MD για να αρχίσει η βδομάδα καλά και στη τσίτα.
5. Την Τρίτη θα είχε heroes και Prison Break για να μπούμε σε μια άλλη διάσταση
6. Την Τετάρτη θα έβαζα παλιά επεισόδια των Τριών Χάριτων, Ντόλτσε Βίτα και Τι Ψυχή Θα Παραδώσεις Μωρή για να θυμηθούμε τι σημαίνει με έξυπνο χιούμορ.
7. Την Πέμπτη θα είχε Weeds, 4400 (η παρακολούθησή τους θα είναι υποχρεωτική για τους οι "ιθύνοντες" για να συνειδητοποιούν πόσο βλήματα είναι οι ίδιοι και οι σειρές τους) αλλά και pilot επεισόδια καινούριων σειρών. Και ο τηλεθεατής θα είχε σχετικό control για να ψηφίζει ποια σειρά θέλει να ξεκινήσει ( για να είμαστε και δημοκρατικοί- αν και ως γνωστό η μάζα ποτέ δεν ήταν έξυπνη).
8. Την Παρασκευή θα είχα μαραθώνιο σύγχρονων ταινιών. Όχι sci-fi, horror ή teen movies. Τις βαριέμαι αφάνταστα.
9. Το Σάββατο θα προβαλλόταν ευρωπαϊκός κινηματογράφος για εκείνους που εκ πεποιθήσεως δεν βγαίνουν τη μέρα των "λαϊκών".
10. Η Κυριακή θα ήταν αφιερωμένη σε εκπομπές μαγειρικής γιατί τη βρίσκω να αράζω χαλαρά στον καναπέ και να παρακολουθώ πως γίνεται η creme brulee.

Ώσπου να γίνει αυτό όμως ή ωσότου επανέλθει η "καλή" τηλεόραση θα αρκεστώ να νοικιάζω Weeds, Heroes, Prison Break, House, 4400, Dexter και να κατεβάζω Californication (με το θεό David Duchovny) και το ολοκαίνουριο Cashmere Mafia (πατάτα μου φάνηκε...).
Υ.Γ1 Νέα πώρωση, το Hell's Kitchen και το The F word με το θεό chef Gordon Ramsay.
Υ.Γ2 Δεν είμαι υπέρμαχος του κουτιού, αλλά όταν έχω τάσης καναπεδίασης, προτιμώ να βλέπω κάτι που δεν θα μου κάνει τα νεύρα μου noodles.

Μια συνηθισμένη βδομάδα

Η ώρα ειναι 8:27 μ.μ. Τέταρτη συνεχόμενη μέρα που βραδιάζει και είμαι ακόμα στο γραφείο. Έπεσε δουλειά. Νιώθω πολύ κουρασμένη. Ονειρεύομαι αφρόλουτρο με τις ώρες ( εγώ, που δεν το συνηθίζω - αν και είμαι πλήρως εξοπλισμένη με άλατα) και πάρα πολύ μασαζ.

Η βδομάδα ξεκίνησε σχετικά καλά. Δευτέρα, γραφείο, γυμναστήριο αργά, σπίτι, σαλατούλα από το Boston Deli (ωραία ήτανε), κανά δυο επεισόδια Shameless (νέα ανακάλυψη - αγαπημένη αγγλική σειρά με politically incorrect χιούμορ) και ύπνος.
Την επομένη, νεύρα και καυγάδες με προϊσταμένους, ας είναι καλά η ένταση. Πάω αργά σπίτι με τα νεύρα ΝΑ και αμέσως έρχεται να με πάρει φίλος να δούμε την παράσταση ON/OFF. H οποία αν και καλή μου θύμισε έντονα το "2" οπότε άμα κάτι δεν είναι πολύ πρωτότυπο και φρέσκο, ψιλοβαριέμαι. Τελειώνει η παράσταση, κατευθείαν σπίτι και ύπνος. Κομμάτια.
Τετάρτη ξυπνώ με ανεξήγητα νεύρα. Γραφείο. Ξανά πολλή δουλειά και ένταση. Στις 8 και κάτι φεύγω, πάω κατευθείαν για φαγητό με καλή παρέα. Δεν πολυμιλάω, κούραση. Σου έτυχε ποτέ απλά να ξέρεις πως ειναι η μέρα σου και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την ανεχτείς; Ε, για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Σπίτι. Γίνεται μια ψιλοπαρεξήγηση, φταίω, αλλά δεν έχω τη δύναμη να κάνω κάτι γι αυτό. Just not my day.
Σήμερα, ξυπνώ, πάω για μια δουλειά, χαλάει το αυτοκίνητο. Τρεις ώρες να ανακαλύψουμε τρόπο να επανέλθει. Τελικά στις 12 λύνονται όλα. Πάω γραφείο. Είμαι σε καλή διάθεση πάραυτα. Είναι ηλιόλουστη μέρα και συνειδητοποίησα ότι μερικές φορές για να είσαι καλά, πρέπει να το δουλέψεις λίγο στον εγκέφαλό σου. Με φωνάζει μέσα το big boss. Κάθομαι. Με κοιτάζει και δηλώνει ότι από τη μέρα που με γνώρισε δεν πέρασε μια μέρα που να μην του προκαλέσω κάτι, από γέλια εως και κρίση. Του απαντάω ότι χαίρομαι που η σχέση μας είναι πολυεπίπεδη και καθόλου βαρετή. Μειδιάζει.
Και μου ανακοινώνει: "Τουλίπα, ετοιμάσου. Θα πας ταξίδι. Φρόντισε να κάνεις συνάλλαγμα".
Συνάλλαγμα = κάπου μακριά. Είμαι απίστευτα ευτυχισμένη. Μόνο που δεν τον φιλάω (θα του φέρω σουβενίρ). Δεν θα σου πω που πάω. Απλά αυτό ειδικά το ταξίδι, έπρεπε να το κάνω εγώ!

Η ώρα είναι 8:40 μμ. Ετοιμάζομαι να την κάνω. Θα περάσω πρώτα από το Costa Cafe για ένα καφεδάκι με φίλους. Τι βδομάδα!
Τελικά άξιζε τον κόπο το ξενύκτι!

Υ.Γ Τη ρουτίνα μου την κάνουν καλύτερη τα sweet nothings της καθημερινότητας (ξέρεις εσύ).

Πως να μεταμορφωθείς από Πολική Αρκούδα σε Χαρούμενη Πολική Αρκούδα

Πάχυνα. Το βλέπω από το παντελόνι μου. Στα δεξιά άμα πιάσεις , αντί ψωμάκια θα πετύχεις ένα bar Kit Kat Hazelnut. Και στ' αριστερά πατάτες τηγανητές. Οκ, είπαμε ότι είναι χειμώνας και κρύώνουμε και δικαιούμαι κάπως να μεταμορφωθώ σε πολική αρκούδα αλλά ψάχνω ωραία φορεματάκια αυτές τις μέρες και δεν λέει.
Είχε που λες ένα ντοκιμαντέρ σήμερα στην τηλεόραση (μου είπανε, δεν το είδα - κάνω καριέρα όπως είπα στο προηγούμενο ποστ) όπου ένας κύριος ψυχολόγος και μια κυρία διατροφολόγος μιλούσαν για τη συναισθηματική διατροφή. Είπαν ότι υπάρχουν μερικά φαγητά που κάνουν καλό στη διάθεσή μας, με λίγα λόγια μας "ανεβάζουν". Για να δούμε:

• Λιπαρά ψάρια - σολομό - Ναι, λατρεύω
  
• Καρύδια 10-12 - Όχι. Εκτός και αν είναι μέσα σε σοκολάτα ( μετράει;)
  
• Όσπρια και ιδιαίτερα φασόλια μαυρομάτικα (κοινώς λουβί) - Μ΄αρέσουν αλλά σπανίως τρώω πια (δεν χωνεύονται το μεσημέρι με τίποτα)
  
• Άπαχο κρέας (κοτόπουλο ή γαλοπούλα) - Φυσικά κοτόπουλο λατρεμένο αλλά και κάτι buffalo wings που δοκίμασα πριν κανά μήνα στην μπυρακία Chesters στη Λεμεσό... επίσης τέλεια.
  
• Ένα κουτάλι καφέ τη μέρα -Ναι, της σούπας. Να μην σου πω κουτάλι μεγάλο σερβιρίσματος της σούπας.
  
• Σοκολάτες - Δεν ξέρω αν ισχύει από τη στιγμή που άμα τρως σοκολάτες, γίνεσαι ένα βόδι και μετά δεν θες να βγαίνεις από το σπίτι...

Θα εφαρμόσω αυτή τη διατροφή. Όχι πως δεν είναι καλή η διάθεση μου ( οι καθημερινές μου είναι γεμάτες μικρές, όμορφες, φαινομενικά συνηθισμένες - που όμως δεν είναι- στιγμές). Αλλά έχω παραγεμίσει junk food και δεν μ' αρέσει. Και τα φορεματάκια...

Work Matters (?)

Β-Α-Ρ-Ε-Θ-Η-Κ-Α! Και κυρίως τη δουλειά μου. Πάρα πολύ. Μην με ρωτήσεις τι κάνω. Δεν έχει σημασία. Από τη μέρα που είπα ότι θα ασχοληθώ με αυτή τη δουλειά, όσα καλά μου έδωσε άλλα τόσα κακά ήλθαν και με βρήκαν. Δεν ξέρω τι κάνουν οι υπόλοιποι συνάδελφοι. Μια χαρά μου φαίνονται. Μάλλον είναι πιο οργανωμένοι από μένα. Και τη δουλειά τους κάνουν και τον ελεύθερο τους χρόνο υποθέτω πως έχω. Να σου πω την αλήθεια, χέστηκα. Δικό μου είναι το blog θα γκρινιάζω όσο θέλω. Και σήμερα νιώθω πολύ γκρινιάρα.

Για να μην μου βγαίνει, σημαίνει ότι δεν φταίω μόνο εγώ. Ή και να φταίω σημαίνει ότι πρέπει να κάνω κάτι εγώ για να το αλλάξω.
Είναι δική μου ιδέα μόνο ή είναι δύσκολο να κάνεις γενικά αλλαγές; Σε όλα; Δηλαδή έχει 1,5 χρόνο που κάθομαι και σου γράφω ότι θέλω να φύγω. Και δεν το κάνω γιατί απλά κωλώνω. Αλλά αυτό το συζητήσαμε άπειρες φορές, με βαρέθηκες και εσύ.
Ρε συ δεν με χωράει ο τόπος. Πόσα μπαράκια, εστιατόρια, cafe, κουβέντες με φίλους να αντέξει ο άνθρωπος; Ή μάλλον για πόσο μπορεί να το κάνει;

Πόσο καριερίστας μπορείς να γίνεις; Μερικές δουλειές απλά ως ένα σημείο σε φτάνουν. Άσε που μετά από κάτι μήνες και ξενύκτια σε προηγούμενη δουλειά, αποφάσισα ότι η καριέρα είναι η πιο μεγάλη δικαιολογία για να μην έχεις προσωπική ζωή. Γιατί άμα αγάπη μου, έχεις ένα άνθρωπο ( ή πολλούς), σε αγαπάει, τον αγαπάς, πηγαίνετε εκδρομές και ταξίδια, κάνεις ακόμα και όνειρα μαζί του, γιατί να σε νοιάζει αν θα γίνεις διευθυντής;
Και όταν είσαι και μόνος και σχολνάς στις 8 και δεν έχεις όρεξη να δεις κόσμο και γυρνάς σπίτι, επαναλαμβάνω μόνος, τι να κάνεις τη "γεμάτη ζωή" στη δουλειά; Βλακείες και παραπλανήσεις. Καπιταλιστικά συστήματα!

Γι αυτό σου λέω, πρέπει να κάνω κάτι. Ίσως να υπάρχει τελικά η "ιδανική" δουλειά. Εκείνη που σε γεμίζει ως άνθρωπο και σιγά σιγά απλά όλα στη ζωή σου γίνονται όπως τα θες. Ακόμα και αν αυτή η δουλειά σημαίνει να είσαι γκαρσόνα στην Κούβα η χορεύτρια στο Καρναβάλι του Ρίο!

Με το πουκάμισο ανοικτό

Πριν από 1.5 χρόνο είχες βρεις τον δικό σου παράδεισο. Τότε δεν το είχες συνειδητοποιήσει ότι εκείνο το καλοκαίρι θα σου άλλαζε ολόκληρη τη ζωή. Θυμάσαι που συζητούσαμε στο μπαλκόνι, όταν επέστρεψες; "Για να ανήκεις κάπου, πρέπει πρώτα να ανήκεις στον ίδιο σου τον εαυτό", μου είχες πει. Και συ αυτό έκανες. Έμαθες να ανήκεις σε σένα.

Από τότε έχεις αλλάξει πολύ. Έχεις ομορφύνει. Το βλέμμα σου είναι πιο ήρεμο. Ψάχνεσαι πάντα ( άμα το έχει ο άνθρωπος..) αλλά όχι για να βρεις δρόμους, αλλά γιατί τώρα μπορείς να διαλέξεις.
Ναι, έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο. Και τώρα ήλθε η ώρα. Να πας εκεί που θα βρεις τα όνειρά σου. Εκεί που έμαθες να γελάς σαν μικρό κορίτσι ( έχει αλλάξει το γέλιο σου, το έχεις προσέξει; Είναι πιο αθώο, πιο αυθόρμητο, πιο εσύ - μ αρέσει).

Βρεθήκαμε ψες, ίσως για τελευταία φορά (δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς). Ετοιμάζεσαι να την κάνεις για μέρη μακρινά. Χωρίς ατζέντα, χωρίς να ξέρεις κάποιο εκεί που πας, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να πρέπει να έχεις αναφορές. Τι ελευθερία! Πως τα κατάφερες!

Μεγάλη σου μαγκιά φίλη μου. Μια ζωή θα στο αναγνωρίζω. Δεν κώλωσες. Δεν σκέφτηκες τη δουλειά, τα πρέπει ( ποια πρέπει; - τι είναι εκείνο που μας κρατάει πίσω; ειδικά όταν δεν έχουμε οικογένεια). Απλά βρήκες τον εαυτό σου. Και ξέρω πόσο δύσκολη διαδικασία ήτανε. Μέρα με τη μέρα, κάθισες και "μετρούσες όλα σου τα λάθη, και ήταν όλα εκεί" ( Αρβανιτάκη - "Μέτρησα" - θυμάσαι την πλάκα που πάθαμε όταν το πρωτακούσαμε;).
Και μέσα σε δύο χρόνια , "καθάρισες". Τόσο ώστε να μπορεις να φύγεις, όχι για χάρη της φυγής, αλλά γιατί είσαι ελεύθερη.

Ψες το βράδι, πριν φύγω, αγκαλιαστήκαμε. Σε έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Δεν μπορούσα να σε αφήσω. Θα μου λείψεις πολύ. Η αίσθηση ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που με ξέρει όσο κανείς άλλος. Τα βλέμματα μας καρφώθηκαν. Ναι,το ξέρω. Θα είσαι πάντα εδώ και εγώ θα είμαι εκεί. Ακόμα και τώρα που θα μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα και ούτε ξέρω και γω πόσες θάλασσες. Χαίρομαι, που θα βρεις τα όνειρα σου vida μου. Πάντα με το πουκάμισο ανοικτό.

Εις το επανιδείν :) Να μου προσέχεις.

4 μέρες μετά

Σκεφτόμουνα, να ανεβάσω το τελευταίο κείμενο που έγραψα στο Υ.Γ, που ήταν ένας απολογισμός/λίστα από διαπιστώσεις για το 2007. Αλλά σκέφτηκα πως ΟΚ το αγάπησα το 2007, ήταν από τις καλύτερες χρονιές μου, με τις περισσότερες "στιγμές διαύγειας" αλλά και τις περισσότερες φλασιές, όμως από την άλλη δεν είναι καλύτερα να κοιτάς μπροστά όσο πιο σύντομα μπορείς; Και έτσι συνέχισα τη ζωή μου. Κανονικά, χωρίς απολογισμούς και φυσικά χωρίς στόχους ( εσύ πές μου τήρησες του στόχους του 2007;). Πέρασαν τέσσερις ήσυχες μέρες, με βόλτες στην πόλη, με επιστροφή στη δουλειά και με αποχαιρετισμούς των φίλων που ζουν εξωτερικό.

Τέσσερις μέρες με το ευρώ. Φοβήθηκα να πάω στην τράπεζα, να μπω στις απίστευτες ουρές για να αλλάξω τις λίρες. Έτσι και αλλιώς με το να δίνεις λίρες, παίρνεις ρέστα ευρώ και είναι σαν να κάνεις την αλλαγή. Λένε πως σε 2 βδομάδες θα έχει αποσυρθεί το 90% της κυπριακής λίρας. Και μετά σου λένε, εμείς οι Κύπριοι δεν προσαρμοζόμαστε. Διαδόσεις. Όταν θέλουμε και όταν δεν πρόκειται για το χαρακτήρα μας (πχ νοοτροπία, τάσεις) μια χαρά αλλάζουμε συνήθειες! Και σε χρόνο dt! Πήγα που λες χθες βόλτα στα καταστήματα και πήρα 1-2 ρουχαλάκια (άρχισαν οι εκπτώσεις! - αν σποτάρεις πουθενά το σουπερ μαύρο παλτό, στείλε μήνυμα). Και πάω στο ταμείο. Και είναι ένας μουρόχαυλος. Περνάει τα ρούχα και λέει "82".Σκέτο. Τον κοιτάζω. Δεν πολυκαταλαβαίνω (είχα ξεχάσει να πάρω την απογευματινή δόση καφεϊνης). "Ευρώ ή Λίρες;" τον ρωτάω πολύ ευγενικά. "Ευρώ!", μου απαντάει με ένα υφάκι. Μαλάκας. Παρόμοια κατάσταση σε διπλανό κατάστημα "16 και 25". " Ευρώ ή Λίρες". "Ευρώ". Ε καλά ρε παιδιά, δεν φτάνει που είναι εκπτώσεις και οι τιμές συγχύζουν, είναι ανάγκη να μην βοηθάτε και εσείς; Πλήρης αποσυντονισμός. Ή εγώ είμαι ηλίθια ή η ενημέρωση για το ευρώ ήταν λίγη και ανεπαρκής. Δηλαδή εκτός από το να μας στείλουν τα gadget μετατροπής (το δικό μου δεν δουλεύει) και να μας πουν τα χρώματα, τι άλλο έχουν κάνει; Οκ, φτάνει γκρίνια.

Τέσσερις μέρες μετά που λες. Είμαι σε διάθεση υγιεινής ζωής. Όχι άλλες σοκολάτες (δεν μπορείς να φανταστείς πόσες έχω καταβροχθίσει - αλλά η νέα σειρά της Kit Kat είναι απόλυτα θεϊκή). Θα αρχίσω jogging. Τρώω πολύ δούλεμα γι αυτό.
Δεν πειράζει. Έχω αγοράσει φόρμες adidas με σούπερ τεχνολογία (και σε τέλεια χρώματα), πήρα τα Nike 360 (επίσης τέλεια), έχω ήδη mp3 player (εκτός από τα eighties τραγούδια που είναι τα πιο ξεσηκωτικά, θα προσθέσω και Counting Crows- τους ανακαλύπτω ξανά αυτές τις μέρες) ΚΑΙ θα γίνω μια urban αθλήτρια! Τώρα που ακριβώς θα τρέχω και πως θα καταφέρω να το κάνω, χωρίς να παίρνω αυτόκίνητο και να καταλήγω στα λαγκάδια εκτός Λευκωσίας αυτό είναι άλλο θέμα. Αν είχαμε ένα παρκάκι... Καμιά ιδέα κανείς;
Και αυτά ήταν τα πιο συναρπαστικά νέα μου για τις 4 μέρες του 2008. Είμαι πολύ περίεργη να μάθω τι θα γίνει αυτή τη χρονιά. Θα γίνουν τόσες αλλαγές, θα αλλάξουν τόσο πολύ οι απόψεις και το lifestyle μου; Θα δούμε! Καλή σου χρονιά!