Ύστατο χαίρε στα Twenties

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που μπορώ να λέω "Είμαι είκοσι .... χρονών".
Αύριο είναι το μεγάλο 3- 0 ( μόνο με την παύλα στη μέση μπορώ να το δω και να το γράψω προς το παρόν). Μου λέγανε ότι θα πάθω μια "μικρή κρίση". Αλλά δεν φανταζόμουνα ποτέ να με πιάσει τόσο το υπαρξιακό και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Δεν το χωνεύω αυτό το νούμερο...όσα και να μου λένε.

Μου είπανε ότι από τα 3-0 και μετά είναι τα καλύτερα χρόνια γιατί από τη μια νιώθεις ότι είσαι αρκετά μικρός για να μπορείς να ονειρευτείς και από την άλλη αρκετά μεγάλος για να μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου( ακούγεται καλό).


Μου είπανε πως θα νιώθω πως ξέρω τι θέλω ( σε σύγκριση με τα 20, αυτό μας έλειπε, να έχω ακόμα τα ίδια υπαρξιακά).
Μου είπανε ότι από αυτή την ηλικία και μετά δεν θα έχω τόση μεγάλη κρίση ταυτότητας (να το δω και να μην το πιστέψω).
Μου είπανε διάφορα. Θέλω να τα πιστέψω.
Προς το παρόν βρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους πανικού.

Θυμάμαι πριν από κάτι μήνες που άρχισε η κρίση, σκεφτόμουνα ότι τα twenties μου τα πέρασα αρκετά δύσκολα. Παραήμουν σοβαρή και συγκρατημένη, έπαιρνα τα πάντα τοις μετρητοίς και σίγουρα δεν ήμουν αυτό που θα έλεγες "ανέμελο 25αρι". Πίστευα δε, με ένα διαστροφικό τρόπο πως ήμουν ώριμη και πως δεν μου πήγαινε να είμαι ένα επαναστατικό νιάτο. Το αποτέλεσμα είναι πως αμα κάνω ένα flashback διαπιστώνω ότι αν έκανα 100 μαλακίες, οι 99 ήταν πιθανόν ακίνδυνες και σίγουρα θα μπορούσα να κάνω ακόμα περισσότερες. Θα έτρωγα τα μούτρα μου αλλά δεν θα κατάφερα να σηκωθώ ξανά;


Στα twenties μου όμως πήρα και ρίσκα.

Άλλαξα δουλειές και τομείς. ( ποτέ δεν θα φανταζόμουνα να κάνω αυτό που κάνω τώρα). Δεν με ένοιαζε να παώ σε μια δουλειά που γούσταρα για πιο λίγα λεφτά και ας δούλευω από τις 8 το πρωί ως τις 12 το βράδι (μια από τις καλύτερες δουλειές που πήγα).

Δεν τα έφτιαξα με γκόμενους οι οποίοι για τα κυπριακά δεδομένα ήταν "σωστοί" ( δηλαδή καλή δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι και dad material). Και όταν έκανα το λάθος να σκεφτώ ότι αν έβγαινα με ένα από αυτούς θα έκανα ευτυχισμένους τους γονείς μου, μετά από λίγο καιρό συνειδητοποιούσα τη μαλακία μου και έφευγα. Για αυτό είμαι περήφανη. Και ας μην είναι οι δικοί μου. Sorry, my life my rules.


Στα twenties μου, γνώρισα πολύ κόσμο. Έκανα καινούριους φίλους, έχασα κάποιους άλλους παλιούς, έμαθα να "διαβάζω" κάπως καλύτερα τον κόσμο (αν και αυτό έγινε μετά κόπων και δακρύων) και τώρα πια ξέρω πως δεν μετριούνται οι φίλοι με τις φορές που πάς για cafe μαζί τους ή με το πόσο συχνά μιλάς στο τηλ. Αλλά με τις στιγμές.

Στα twenties μου, είχα πολλά θέματα να λύσω. Πολλές φορές αντί να κοιτάζω μέσα στο σπίτι και τον κόσμο, έβλεπα έξω από το παράθυρο. Έτσι γύριζα πλάτη σε αυτό που είχα και έκανα υποθέσεις για κάτι που δεν υπήρχε και αν κάποτε τελικά ερχότανε δεν θα εξαρτόταν από μένα και από το πόσο συχνά κοίταζα έξω από το παράθυρο.

Και τώρα; Τώρα πως πρέπει να είμαι;
E;
Κάποιος με πείρα;

Ταξίδια

Ακούω Nouvelle Vague στο repeat και το πειραγμένο με latin μπιτάκια Clocks των Coldplay. Είναι η μόνη μουσική που μπορεί να ανεχτεί ο εγκέφαλος μου αυτές τις μέρες. Όχι Killers και Snow Patrol, ούτε καν πήγα να πάρω το καινούριο δίσκο των White Stripes. Νομίζω αν ακούσω ροκ μπιτ απλά θα λιώσω και θα γίνω ζελέ.
Ούτε και στο blog ξέρω τι να γράψω. Περνώ καλά, αλλά με κάποιο τρόπο θέλω απλά να ζω και να έχω τις εικόνες μου μόνο στο δικό μου μυαλό. Αυτά.

Όμως! H Ξαδέρφη μου, μου έκανε πάσα για τα ταξίδια που μου έκαναν κλικ ως τώρα. Σιγά να μην την έπιανα. Έχουμε και λέμε:

Νέα Υόρκη, Οκτώβρης 2006

Νομίζω ποτέ δεν πέρασα τόσες πολλές μέρες με το στόμα ανοικτό ( καθόλου chic, το ξέρω). Όσες ταινίες και αν είχα δει, όσα και να είχα διαβάσει η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να μαγευτώ τόσο πολύ. Δέκα μέρες στη Νέα Υόρκη ήταν σαν καρέ από ταινίες του Γούντι και φάσεις από το Sex & the City. Του είπα «θα πάμε σε όλα τα Sex & the City» σημεία. «Χα, χα χα, αστειεύεσαι τουλίπα! Όλα αυτά δεν υπάρχουν». Αυτός όμως, φανατικός γουντιαλενικός, κατά βάθος ήθελε να γίνει ήρωας του Manhattan και του Annie Hall. Τσαντίστηκα. ΄Ετσι είσαι; Θα δεις! Δεν του είπα το σχέδιο μου, πως δηλαδή θα κάναμε το δικό μου και όχι μόνο δεν θα το έπαιρνε είδηση, θα του άρεσε κιόλας.

«Πάμε Central Park για βαρκάδα; ». Δέκτηκε αν και η ιδέα του να κάνει κουπί δεν του πολυέκατσε. «Ε ξέρεις, εδώ ήταν η σκηνή που η Carrie έπεσε με τον Big στη λιμνούλα». Με στραβοκοίταξε. «Πάμε να δούμε την πόλη, από το παρκάκι κάτω από την Brooklyn Bridge;”μου πρότεινε και εγώ ήξερα πως ήθελε να ζήσει εκείνη τη φάση που ο Γούντι αγκαλιάζει την Νταϊάν σε ένα παγκάκι με θέα τη γέφυρα.

Σάββατο βράδι. «Πάμε να φάμε στο Pastis και μετά για ένα ποτάκι στην ταράτσα χλιδάτου ξενοδοχείου εδώ στο Meatpacking District;». «Μα τι το ιδιαίτερο έχει το Pastis και κόλλησες;» Δεν του είπα φυσικά πως εδώ ερχότανε η Carrie με τη Samantha, τη Charlotte και την Miranda για brunch. Πάντως το φαγητό του άρεσε πολύ αν και διερωτήθηκε γιατί τις τελευταίες μέρες σε όποιο εστιατόριο πηγαίναμε κατάφερνε πάντα και παράγγελνε πιάτα όπου το συνοδευτικό ήταν φασόλια ( η εκδίκηση της Carrie – μουα χα χα).

Για να σταματήσει την γκρίνια, πήγαμε απέναντι στο hip ξενοδοχείο της πόλης, μπήκαμε στο ασανσέρ (και μετά σου λένε ότι δεν υπάρχουν σέξι ασανσέρ) και ανεβήκαμε στην ταράτσα, στον 10^ο όροφο. Τι ταινίες, τι σκηνές, τι σειρές….ότι και να σας πω, όποιο καρέ και αν σας περιγράψω, απλά δεν θα καταφέρω να σας μεταφέρω το αίσθημα του να πίνεις bellini και να έχεις απέναντι σου τα φώτα της Νέας Υόρκης! Πολύ Sex & the City. Ως και ο Γουντιαλενικός συμφώνησε!

Μαδρίτη, Μάιος 2007

Άμα έχεις δει από δέκα φορές όλες τις ταινίες του Almodovar, πλέον η Μαδρίτη σου φαντάζει πολύ οικεία. Είδα πολλές γυναίκες που έμοιαζαν στην Κika, δεν πρόλαβα όμως να ζήσω τις "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" ούτε και πήγα να δω “Matador” γιατί θεωρώ τις ταυρομαχίες βάρβαρες. Θα μπορούσα άνετα να αποκτήσω Dark Habits αν έμενα ακόμα ένα μήνα στις γειτονιές της Lavapies και της Malasana αλλά είναι καιρός για «Κακή Εκπαίδευση»;

Στη Μαδρίτη ακόμα και μια καλόγρια γίνεται αμαρτωλή, έτσι όπως τα λέει ο Πέδρο στις «Αμαρτωλές Καλόγριες», γιατί κανείς μα κανείς δεν δίνει δεκάρα για το τι κάνεις και για το πώς είσαι. Και όταν αρχίζεις να κατεβάζεις τα tinto ούτε και συ ενδιαφέρεσαι πλέον για τα «καθωσπρέπει». Μόνο να περάσεις καλά και να καταφέρεις χαράματα Κυριακής να φύγεις όρθιος (και ακόμα καλύτερα χορεύοντας) από το κλαμπ. Φεύγοντας ήμουν σχεδόν σίγουρη πως η πόλη μου ψιθύριζε “Volver”


Παρίσι, Οκτώβρης 2006

Ποτέ δεν είχα πάει Παρίσι. Είχα την διαστροφική αντίληψη ότι "μόνο με τον έρωτα μου θα πάω στην πόλη του φωτός". Χτύπησα όμως 29 και Παρίσι πουθενά! Ε και πήγα, στο κάτω κάτω τα ταξίδια είναι καθαρά δικές μας επιλογές και δικές μας πορείες. Στο Παρίσι έκατσα τρεις μέρες. Δεν πρόλαβα να δω και πολλά. Αλαφιασμένη από το τζετ λανγκ της Νέας Υόρκης μέσα σε τρεις ώρες πήγα Πύργο του Άιφελ, όπου κάθισα ακριβώς από κάτω για να τον εμπεδώσω, στο Λούβρο όπου περπάτησα μεταξύ των γυαλιών πυραμίδων, στο Pompidou και το Marais ( όπου έφαγα εξαιρετικό sushi).

Το βράδι πήγαμε στην Μονμάρτη να βρούμε την Sacre Coeur. Ξενυχτισμένοι και ολίγον αγεωγράφητοι δεν μπορούσαμε να την εντοπίσουμε. Σταματώ ένα κύριο και τον ρωτώ. Με βλέπει, ρίχνει ένα γελάκι και μου δείχνει ακριβώς μπροστά μου "Να εδώ είναι". Στραβομάρα. Καθίσαμε στα σκαλιά (εμείς και δεκάδες άλλοι ευρωπαίοι με κιθάρες και ποτά) και βλέπαμε την φωτισμένη πόλη.


Το επόμενο ταξίδι.

Θα είναι κάπου πολύ μακριά. Θα δω πράγματα καινούρια. Θα γεμίσω τη κάμερα και το μυαλό μου με εικόνες. Θα βάλω ακόμα ένα οδηγό Time Out ή Lonely Planet στο ράφι μου. Και θα συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά πως όσοι μπορούν να ταξιδεύουν είναι πολύ τυχεροί.

H παλέτα

Σου λένε πως την έχεις παραδεί ανεξάρτητη, πως έχεις σηκώσει τις άμυνές σου όσο δεν πάει άλλο και πως με τα μυαλά που κουβαλάς απορρίπτεις τους πάντες χωρίς να υποχωρείς.

Αυτό όμως που δεν ξέρουν είναι πως, βαθιά μέσα σου, νιώθεις μπλε. Εκείνο το μπλε της θλίψης και του φόβου πως δεν θα ξαναερωτευτείς. Και ότι αυτό που θες περισσότερο από όλα είναι κάποιον να βάλει λίγο κόκκινο στη ζωή σου.

Και το κόκκινο να ενωθεί με το πορτοκαλί και το πορτοκαλί με το κίτρινο το έντονο. Και τότε εσύ θα είσαι ευτυχισμένη. Γιατί δεν θα χάνεσαι πια στο βαθύ μπλε του μυαλού σου, αλλά θα ζεις σε ένα όνειρο φτιαγμένο από τα πιο έντονα χρώματα.

Και έρχεται κάποιος. Και ανατρέπει την καθημερινότητα σου. Και συ για ακόμα μια φορά βάζεις σε λειτουργία τον αυτόματο μηχανισμό των αμύνων. Όμως δεν πιάνει. Αυτός τελικά καταφέρνει να σου αλλάξει την παλέτα. Σου δίνει λίγο κόκκινο. Το παίρνεις. Σκέφτεσαι πως ότι είναι να ζήσεις θα το ζήσεις τώρα και δεν θα σκεφτείς το μετά. Και ας ξέρεις ότι υπάρχει ένα κόστος. Και ας είσαι σίγουρη ότι θα φας τα μούτρα σου. Όμως έχεις κουραστεί από το μπλε της ψυχής σου.

Και μια μέρα, η παλέτα αναποδογυρίζεται. Τα χρώματα σμίγονται. Και το μπλε ξαναεμφανίζεται και τα καλύπτει όλα. Αγωνίζεσαι να βρεις το κόκκινο σου. Αλλά πλέον δεν εξαρτάται από σένα. Το χειρότερο τελικά είναι να είσαι μέρος μιας κατάστασης που δεν περνά τίποτα από το χέρι σου. Ούτε καν το ίδιο σου το χρώμα.

Και μετά σου λένε «πρόσεχε». Αλλά εσύ έχεις τα αυτιά σου κλειστά.

Υ.Γ Θέλω να είμαι κόκκινη μαζί σου, γίνεται;

Ένα καλοκαιρινό ρομάντζο

Τα γνωστά καλοκαιρινά βιβλία της παραλίας, εκείνα με το μαλακό glossy εξώφυλλο αρχίζουν πάντα με τη φράση «Εκείνη κάθισε στο μπαλκόνι. Είχε μόλις χωρίσει». Έτσι μπαίνουμε στον κόσμο της ηρωίδας μας που ενώ ήταν πανέμορφη, πανέξυπνη και όλα τα «παν» δηλαδή, είναι κατά βάθος «νέα, ωραία και ατυχής» αφού έμπλεξε με ένα ομορφόπαιδο αλλά παλιοχαρακτήρα εν ονόματι Στέφανο. Στις αρχές του καλοκαιριού ο κόσμος της ανατρέπεται αφού πιάνει στα πράσα το Στέφανο με την καλύτερη της φίλη. Τώρα τι φίλη είναι αυτή, μην με ρωτάτε, έτσι και αλλιώς εξαφανίζεται στις πρώτες δέκα σελίδες.

Σε κατάσταση σοκ πάει σε ένα μπαρ, κατεβάζει 2-3 ποτά, ακούει τον σοφό μπάρμαν που της λέει την πιο μεγάλη σοφία ότι οι «οι άνθρωποι δεν μας ανήκουν» και αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να ξεχάσει είναι να πάει διακοπές. Έτσι και αλλιώς είναι καλοκαίρι, που να μείνει στην πόλη, μόνη σαν λεμόνι με 40 βαθμούς;

Στο επόμενο κεφάλαιο η ηρωίδα μας βρίσκεται πάνω στο φέρι προς το «νησί» (σχεδόν ποτέ δεν μαθαίνουμε ποιο είναι, αλλά έχει πάντα σοκάκια και σπίτια με βουκαμβίλιες).

Φτάνει και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πάει στο κεντρικό καφενείο με το σακ βουαγιάζ να πιει ένα καφέ και έτσι μαθαίνει από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, που είναι ο μόνος που είναι φιλικός μαζί της, πως η «κ. Ευαγγελία λίγο πιο πάνω νοικιάζει δωμάτια». Μεγάλη τύχη πάντως στη μέση του καλοκαιριού να καταφέρνει να βρίσκει δωμάτια άδεια.

Ανεβαίνει τα σοκάκια της Χώρας και βρίσκει το σπίτι που είναι υπέροχο και φυσικά γεμάτο βουκαμβίλιες. Η δε κ. Ευαγγελία είναι εξαιρετικά διακριτική και της συμπεριφέρεται σαν κόρη της (δώστε βάση εδώ).

Οι μέρες περνούν, η ηρωίδα μας τη βγάζει στη θάλασσα κάνοντας βόλτες και προσπαθώντας να βάλει σε «τάξη τις σκέψεις της». Ο χρόνος δεν μετράει και μετά από τριάντα σελίδες και δύο φραπέ ο αναγνώστης έχει εμπεδώσει τον ήχο του κύματος πάνω στα βράχια, τη θέα από το μπαλκόνι και την διαδικασία της απομυθοποίησης του Στέφανου (συνήθως από τη μέση του βιβλίου και μετά).

Μια μέρα βλέπει ένα «άγνωστο άνδρα» μέσα στο καφενείο του νησιού. Όλοι είναι πάρα πολύ χαρούμενοι που βλέπουν. Μαθαίνει από τον καφετζή/Reuters ότι είναι ο μεγάλος γιος της κυρίας Ευαγγελίας που έλειπε χρόνια στην Αμερική δουλεύοντας ως χειρούργος σε μεγάλο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης αλλά τελικά και επέστρεψε για να αναλάβει το αγροτικό ιατρείο και να είναι πιο κοντά στις ρίζες του (τι να πω αγαπητοί αναγνώστες!). Φυσικά είναι και ένας άνδρας δυο μέτρα με «γκρίζους κροτάφους, ηλιοκαμένο πρόσωπο ΚΑΙ με διαπεραστικό βλέμμα το οποίο αμέσως την καρφώνει. Η ηρωίδα μας επειδή είναι βασανισμένη από άνδρες, τον φτύνει (στην αρχή, έχουμε ακόμα εκατό σελίδες). Τις επόμενες μέρες τον αποφεύγει ώσπου μια μέρα γκρεμοτσακίζεται από τα βράχια και πάει στο ιατρείο όπου την παραλαμβάνει ο γκόμενος γιατρός. Αφού της δένει το πόδι, της προτείνει να πάνε να τσιμπήσουν κάτι στην ταβερνούλα. Δέχεται, όχι τίποτα άλλο, αλλά που να ανεβαίνει τώρα τα σκαλιά της Χώρας σακατεμένη γυναίκα. Η νύκτα περνά και μετά από 2-3 καραφάκια κρασί, αρχίζει να χαλαρώνει μαζί του. Της αρέσει αλλά προσπαθεί ταυτόχρονα να πολεμήσει τους «εσωτερικούς δαίμονες» της. Στο κάτω κάτω δεν είναι όλοι οι άνδρες σαν τον Στέφανο. Και επειδή είστε έξυπνοι, μπορείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει στις υπόλοιπες ενενήντα τρεις σελίδες ε; Περνά ακόμα ένας μήνας, του ψήνει το ψάρι στα χείλη, αυτός είναι εξαιρετικά υπομονετικός, πέφτει ένα τηλεφώνημα από το Στέφανο στο άσχετο, η ηρωίδα μας τον φτύνει και συνειδητοποιεί ότι τελικά είναι αρκετά δυνατή για να ξαναρχίσει τη ζωή της. Και η έναρξη γίνεται ένα ηλιοβασίλεμα κάπου σε μια παραλία, μαζί με τον γκόμενο γιατρό.
Και εμείς μένουμε με την απορία : Είναι ένα ακόμα summer love ή η ηρωίδα μας θα μείνει τελικά με τον γκόμενο γιατρό και μετά το καλοκαίρι; Η συνέχεια στο επόμενο βιβλίο!

Y.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο την 1 Ιουλίου. Το θέμα ήταν "Καλοκαιρινές Ιστορίες".
Υ.Γ2 Αφιερωμένο στην κ. Μάρω Βαμβουνάκη που όποτε χώριζα διάβαζα ένα βιβλίο της, έβλεπα ότι υπάρχουν και χειρότερα και αισθανόμουν καλύτερα.

Donde estan el sol y el mar?

Διάβασα το τελευταίο ποστ του yo!reeka πριν λίγο και ταυτίζομαι απόλυτα. Γράφει πως τώρα το καλοκαίρι ο χρόνος έχει σταματήσει και τα σαββατοκύριακα έχουν μεγαλώσει. Συμφωνώ. Το κακό της υπόθεσης όμως είναι πως και η βδομάδα έχει μεγαλώσει αλλά και οι ώρες στο γραφείο που δεν περνάνε με τίποτα!

Αυτό είναι όμως το τίμημα του να έχει προηγηθεί ένα σούπερ σαββατοκύριακο στην παραλία, κάνοντας συνέχεια βουτιές, αράζοντας στην παραλία με φραπέ, τσιγάρο, τα πόδια χωμένα στην άμμο και με φίλους ως αργά αμπελοφιλοσοφώντας (ίσως και όχι τόσο Light τελικά) ως τη δύση του ήλιου.
Ο εγκέφαλος μου έχει νερουλιάσει. Δεν ξέρω αν φταίνε οι βουτιές ή ο καύσωνας. Πάντως IQ δεν έχω.
Είμαι "αλλού", δεν ξέρω που ακριβώς αλλά εκεί που βρίσκομαι όλα είναι πολύ "καθαρά". Υπάρχει θάλασσα, άμμος, πολύ λίγος κόσμος. Φίλοι καλοί. Βιβλία που τα ρουφάω. Θετική ενέργεια. Ήχος θάλασσας μόνο. Μυρωδιά καρύδας από το αντηλιακό. Φρέσκοι χυμοί. Βλέμματα. Βουτιές. Βυθός και γω να προσπαθώ να αντέξω όση περισσότερη ώρα μπορώ κάτω από το νερό. Απλά πράγματα.

Αυτό θέλω. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι, ούτε να δουλεύω, ούτε να πρέπει να ακούω βλακείες του καθενός στο γραφείο! Και σίγουρα δεν θέλω τα "πρέπει" (πότε θα μάθει επιτέλους ο κόσμος να χαλαρώνει; - τα must είναι μια τόσο πασέ ιδέα!)

Πάρτε μπρατσάκια, κουβαδάκια, μαγιώ και πάμε!
(δεν περνάει η ώρα, λέμε!)