Το σαββατοκύριακο του τρόμου

Με τους προβληματισμούς (βλ. πιο κάτω post) ξέχασα να σας πω και για το σαββατοκύριακο του τρόμου! Αντί να περάσω δυο μέρες στην παραλία, με τα αντηλιακά μου, τα φραπέ , τα ποτά μου και με τους φίλους μου, την έβγαλα με ψηλοτάκουνα, φουστάνια, μακιγιάζ παρευρισκόμενη σε ένα γάμο και μια βάφτιση. Μάλιστα, αγαπητοί, ο κόσμος έχει θράσος και ταλαιπωρεί άλλο κόσμο (εμένα και πολλούς άλλους) από εκκλησιά σε εκκλησία και από τραπεζώματα σε χαιρετούρες μέσα στο κατακαλόκαιρο και με 40+ βαθμούς. Δεν θα καθίσω να σας τα περιγράψω γιατί δεν θέλω να τα θυμάμαι. Απλά θα σας αναφέρω κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες που με διέσωσαν από το death by boredom.

Μπαμπάς νύφης (κολλητή η νύφη και ελαφρώς σαλεμένη) την ώρα που τη συνόδευε στον γαμπρό ( ο οποίος έγινε κατακόκκινος από τη ζέστη) : "Άντε να τη δώσω να ησυχάσω".
Σημείωση: Δεν το είπε, τύπου χαριτωμενιά, κυριολεκτούσε ο άνθρωπος.

Μπαμπας γαμπρού συστήνει εμένα και τον μπαμπά μου που στεκόμασταν στη σκιά και περιμέναμε νύφη, στους συγγενείς του "Από δω ο κύριος Τάδε και η Τουλίπα". Δεν συμπληρώνει "η κόρη του". To αποτέλεσμα, οι συγγενείς να μας κοιτάνε από την κορφή μέχρι τα νύχια και να διερωτούνται τι σχέση έχουμε (σημειώστε δεν είναι η πρώτη φορά - και μετά μου λέτε για Οιδιπόδειο...)
Τουλιπα: "Λες να νόμισαν ότι είμαι γυναίκα σου; Τι ρεζίλι!"
Μπαμπάς ( θιγμένος) : "Δεν κατάλαβα! Λίγος σου πέφτω;"
Εγώ (με τσιρίδες) : "Α δεν το πιστεύω ότι μου κάνεις σκηνή! Μαμαααααα , μου κάνει σκηνή ο άντρας σου"!
Μαμά Τουλίπα κουνάει κεφάλι, την κάναμε ρεζίλι για ακόμα μια φορά.


Σκηνή στο τραπέζι των βαφτισιών, την επόμενη μέρα

Φίλη οικογενειακή προς τη μαμά μου " Θα πάρεις πρόωρη σύνταξη έ;"
Μαμά Τουλίπα (χαριτολογώντας) " Σε 1,5 χρόνο. Ε, άμα προκύψει και εγγονάκι θα χρειαστώ τον ελεύθερο χρόνο".
Τουλίπα, εγκαταλείπει διακριτικά το τραπέζι...
Υπολογίστε: 1,5 χρόνος = 18 μήνες. Εγκυμοσύνη = 9 μήνες. 18-9=9. Έχω 9 μήνες να γίνω σύζυγος και μάνα ( το μωρό θα έχει νόμιμο πατέρα, μην ακούω βλακείες). Θα προλάβω;

Οικογενειακή φίλη, παντρεμένη 25 χρόνια, κοιτάει τον άνδρα της και απελπισμένη μου λέει: "Τουλίπα μου, τα πράγματα έχουν ως εξής. Παντρεύεσαι κάποιο, τον παίρνεις σε γάμους, φοράει τα γιαλιά της πρεσβυωπίας και όλη την ώρα παίζει με το κινητό του. Έτσι καταντάς".
Άνδρας της, ο οποίος τελικά ακούει τι λέμε: "Και ποιός σου είπε να παντρευτείς τον πρώτο με τον οποίο έκανες σεξ;"
Οικογενειακή φίλη, σκάζει αναστενάζοντας.
Τουλίπα συνειδητοποιεί για ακόμα μια φορά, ότι όσο και να ψάχνει το θέμα, ο γκόμενος είναι καθαρά θέμα τύχης ( και νόμου του Μέρφι).


Οι επόμενες ατάκες λίαν συντόμως γιατί αυτό το καλοκαίρι θα το βγάλουμε μέσα στα τούλια και τα κουφέτα!

Υ.Γ: Αυτό που λένε, ότι άμα βάλεις κάτιω από το μαξιλάρι σου, κουφέτο του γάμου, θα δεις στον ύπνο σου το μελλοντικό σου σύζυγο, το έχετε δοκιμάσει;

Η ζωή των άλλων

Σας έχει τύχει πότε να διαπιστώνετε ότι κάποιος άλλος ζει τη ζωή που θα θέλατε να ήταν η δική σας;
»Φυσικά», θα μου απαντήσετε υποθέτω.... τη ζωή κάποιου με ένα σπίτι τέλειο, σε μια περιοχή σούπερ, μια δουλειά επίσης σούπερ, ένα δεσμό ακριβώς όπως θα θέλατε εσείς... τελικά νομίζω πολύ λίγοι άνθρωποι είναι πραγματικά ικανοποιημένοι με τη ζωή τους.

Πριν μερικά χρόνια, όταν είχα επιστρέψει από σπουδές ( και βάραγα φλέβες γιατί ήμουν η μόνη από την παρέα που ήλθε Κύπρο – μη χάσω, η ηλίθια) είχα αγοράσει ένα ανάλαφρο βιβλίο , το Bookend της Jane Green. Καταρχάς να σας πω ότι τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω τα επιλέγω με βάση την περίληψη τους κατά πόσο δηλαδή υπάρχουν στοιχεία στο βιβλίο με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ, που έχουν ένα μέρος της δικής μου ζωής. Αυτού του βιβλίου η περίληψη έλεγε « Είκοσι και κάτι ηρωίδα, δουλεύει σε εταιρεία κάνοντας κάτι που δεν της αρέσει, δεν βρίσκει γκόμενο, όλα της πάνε στραβά κτλ, αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της και να ανοίξει το δικό της βιβλιοπωλείο». Εν τω μεταξύ η ηρωίδα ζούσε στην συγκεκριμένη περιοχή του Λονδίνου που ήμουν και εγώ ως φοιτήτρια και επίσης βρήκα και ακόμα 2-3 στοιχεία με τα οποία μπορούσα να ταυτιστώ. Και έτσι το διαβάζω. Και παθαίνω φρίκη. Μου ήταν αδιανόητο! Η τύπισσα ζούσε τη ζωή που ήθελα να ζω εγώ! Από τη μια το βιβλιοπωλείο-café, από την άλλη το γεγονός ότι τόλμησε και παράτησε τη δουλειά της (παρόμοια με τη δική μου τότε) ΚΑΙ ότι βρήκε ένα γκόμενο έξυπνο και κούκλο , ήταν αρκετά για να μετατραπώ σε μια γυναίκα στα «πρόθυρα νευρικής κρίσης». Το πήρα κατάκαρδα και ας ήμουν μόνο 22 και ας ήξερα ότι θα μπορούσα κάλλιστα να κάνω τη δική μου μικρή επανάσταση ( έτσι και αλλιώς δεν είχα κάτι σταθερό, ούτε δουλειά, ούτε σπίτι, ούτε καν κύκλο). Αλλά κλασικά έμεινα στη θεωρία.

Τα χρόνια πέρασαν. Και εγώ ζούσα μια ζωή που συνειδητά κάθε μέρα ήξερα ότι είναι απλά μέτρια. Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Ότι έχοντας τώρα μια δουλειά που τις περισσότερες μέρες μ αρέσει, ένα κύκλο με φίλους που νιώθω πολύ ευτυχισμένη που είναι στη ζωή μου, ένα σπίτι που επίσης μ αρέσει και μια εύκολη ζωή στα πρακτικά θέματα τουλάχιστον, ακόμα νιώθω το ίδιο που ένιωθα όταν τέλειωνα το βιβλίο, οκτώ χρόνια πριν. Μια απογοήτευση για τη δειλία μου.

Και σήμερα μαθαίνω ότι το atti μου, θα πάει Nέα Υόρκη….αχ τι ωραία!

Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα και της το είπα! Είμαι σίγουρη ότι θα έχει πολλές ιστορίες να μας λέει ( αν και της εύχομαι να μην έχει ώρα να μένει σπίτι, αλλά να γυρίζει όλη μέρα και νύκτα στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου).

Τελικά πέστε μου…είμαι αχάριστη; Μήπως να το πάρω απόφαση και να συμβιβαστώ με τη ζωή μου εδώ; Ουφ, help!!

Summer love? Τι έστι τελικά;

Πέρσι ολόκληρο καλοκαίρι δεν πήγα παραλία και η πρώτη φορά που κολύμπησα ήταν ήδη αρχές Σεπτεμβρίου (ναι!). Ήμουν με ένα φίλο σε μια απομονωμένη παραλία στην Πάφο. Ήταν αργά το απόγευμα, ο ήλιος έπεφτε, εμείς είχαμε γεμίσει αλμύρα και είναι αυτές τις ώρες που σε πιάνει το φιλοσοφικό σου. Τότε μου είχε κολλήσει κάτι στο μυαλό. Να ψάξω να βρω τον μεγάλο μου έρωτα του οποίου τα χνάρια χάθηκαν κάπου στην Αθήνα (στα μπαράκια και τα σοκάκια του Θησείου). Όμως όχι για να ξαναγίνει κάτι, έτσι και αλλιώς δεν πιστεύω στις «δεύτερες ευκαιρίες». Απλά ήθελα να τον δω. Ίσως έφταιγε και ότι κάποιες μέρες πριν άκουσα για πρώτη φορά μετά από χρόνια το αγαπημένο του τραγούδι. Καθίσαμε λοιπόν συζητήσαμε το θέμα, βρήκαμε τα υπέρ και τα κατά και επειδή ο φίλος μου είναι εκ φύσεως ρομαντικός υποστήριξε με σθένος ότι πρέπει να κάνω τα πάντα να τον βρω. «Καλά ρε παιδί μου και τι να του πω; «γεια σου είμαι η τουλίπα, θυμάσαι πριν 200 χρόνια που ήμουν τρελή και παλαβή για σένα;» «Ε ναι! Τι θα πάθεις; Άσε που ο λόγος που το σκέφτηκες τώρα είναι επειδή δεν έχει κλείσει ο κύκλος. Και το άλλο, αν δεν το κάνεις θα νευριάζεις μετά που φάνηκες δειλή». Τον στραβοκοίταξα. Πες με ότι θες, αναβλητική, στην κοσμάρα μου, αλλά δειλή; Φύγαμε όταν ο ήλιος έδυσε. Στη διαδρομή δεν μιλούσα. Ήταν όντως θέμα κύκλου ή επειδή απλά τελείωνε το καλοκαίρι και με έπιανε το συναισθηματικό μου; Πάω λοιπόν σπίτι, κάνω μπάνιο, κάθομαι μπροστά από το pc και κάνω το εξής ρεζίλι (ναι το παραδέχομαι): Μπαίνω στο Google και βάζω το όνομα του τύπου στο search! Να μη σας τα πολυλογώ, εντόπισα κάτι σταθερά τηλέφωνα στην Αθήνα με το επίθετο του. Κανονική stalker. Τα έγραψα κάτω. Τις ακόλουθες μέρες έβλεπα το χαρτάκι αλλά κόλωνα. Έτσι έγραψα ένα σχετικό post στο blog μου. Τα παιδιά τότε που διάβασαν το κείμενο υποστήριζαν να κάνω την κίνηση, να τον βρω για να μην το σκέφτομαι, ότι έλεγε και ο άλλος δηλαδή. Από την άλλη, μερικοί άλλοι έγραφαν ότι «κανείς δεν θέλει ξαναζεσταμένη σούπα». Να μην σας τα πολυλογώ, τελικά δεν πήρα τηλέφωνο. Μεσολάβησε και ένα ταξίδι τότε και κάπως το ξέχασα.

Πολύ λογικά θα διερωτάστε πως μου ήλθε η φλασιά για εκείνη την περσινή μέρα. Ε, για όλα φταίει το καλοκαίρι!

Με το που μπήκε ο Ιούνιος πριν δύο βδομάδες, πήρα μαγιώ, μπρατσάκια, κουβαδάκια και την έκανα για εξωτικές παραλίες ( δηλαδή Πάφο). Ήμουν δε αποφασισμένη το φετινό καλοκαίρι να μην είναι όπως το περσινό το επεισοδιακό. Καθώς άραζα όμως και άκουγα στο ipod την Dido να τραγουδάει «When you see her sweet smile baby don't think of me…» θυμήθηκα εκείνη τη μέρα του Σεπτέμβρη. Και νευρίασα με τον εαυτό μου που σκεφτόταν τα περσινά, ξαναζεσταμένα αλλά και κάποιες φετινές καταστάσεις που είχαν πολύ λιγότερη αξία από όση εγώ τους έδινα. Και έτσι εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως οι έρωτες και οι γκόμενοι του καλοκαιριού πρέπει να είναι όπως την εποχή. Ανάλαφροι, χρωματιστοί και πάρα μα πάρα πολύ απλοί. Και σε όποιον αρέσει!

Y.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 17/6 που ήταν αφιερωμένο στη σκηνογραφία. Το μόνο κοινό που είχα με το συγκεκριμένο θέμα είναι ότι ανέκαθεν έκανα πολύ θεατρικές σκηνές στους εκάστοτε γκόμενους. Τύφλα να χει η Μέρυλ Στριπ!

Υ.Γ2 Γράφτηκε μετά από το σαββατοκύριακο όπου περίμενα το γ&%^&^% sms που δεν ήλθε τελικά...Ακόμα ένας γκόμενος που δεν έγινε σχέση αλλά κατέληξε θέμα κειμένου...Μυθιστόρημα θα γράψω τελικά...

La Vida en Espana - Parte Dos "On the Road"

Νομίζω είμαι εθισμένη. Στα ταξίδια. Δεν υπερβάλλω. Πάρε με σε ένα αεροδρόμιο ή σε ένα άγνωστο δρόμο μιας ξένης χώρας και είμαι η πιο ευτυχισμένη τουλίπα. Έχω λοιπόν διαπιστώσει με τα χρόνια πως όσο ανοικτός πρέπει να είσαι όταν πρόκειται να πας σε ένα προορισμό άλλο τόσο πρέπει να ξέρεις πέντε πράγματα , αφενός για να περάσεις καλύτερα και αφετέρου για να μην μετράς την ώρα και τη στιγμή για να φύγεις.

1. Εκτός από τα tip του τύπου «που να πας, που να φας , που να πιεις και που να κοιμηθείς», είναι καλά να ξέρεις και το «γιατί πας» σε έναν τόπο. Για παράδειγμα στη Θαϋλάνδη θα πας για να κολυμπήσεις και να χαλαρώσεις και στη Νέα Υόρκη για να κάνεις τα πάντα εκτός από το να χαλαρώσεις!
2. Προσπαθείς να μάθεις πέντε λεξούλες της γλώσσας που μιλάνε σε εκείνη τη χώρα ακόμα και αν αυτή η χώρα είναι η Ιαπωνία. Είπαμε ότι τα αγγλικά είναι διεθνής γλώσσα αλλά πόσο δύσκολο είναι να μάθεις το grazia ή το sayonara;
3. Πρέπει να χαθείς τουλάχιστον μια φορά στην πόλη (είναι το συναρπαστικό της υπόθεσης). Κατά προτίμηση μέρα γιατί αν αυτό για παράδειγμα Σάββατο βράδι στις 3 το πρωί στις Favela ή στη Lavapies έχετε γεια βρυσούλες.
4. Ούτε κατά διάνοια δεν λέμε ατάκες του τύπου «αχ πεθύμησα κυπριακό φαγητό» ή «μακάρι να χα μια πίττα σουβλάκια» (μια βδομάδα μόνο λείπεις και όχι δέκα χρόνια μετανάστης). Αφού σ αρέσει τόσο πολύ το κυπριακό φαγητό γιατί άμα είσαι Κύπρο τρως συνέχεια κινέζικα και sushi;
5. Ποτέ μα ποτέ δεν τρώμε σε αλυσίδες εστιατόρια και φυσικά μένουμε μακριά από τα τουριστικά μέρη – κράχτες. Μαθαίνουμε από γνωστούς και φίλους που μένουν ή που έχουν ταξιδέψει εκεί ( εννοείται ότι εμπιστευόμαστε το γούστο τους) και πάμε σε τοπικά στέκια. Μόνο έτσι θα φας και θα πιεις καλά και αυθεντικά. Πόσα faux να ζήσει ο άνθρωπος σε αυτή τη ζωή;
6. Δεν τη βγάζεις στα καταστήματα όλες τις μέρες. Όπως επίσης δεν τη βλέπεις κουλτούρα και να ξημεροβραδιάζεσαι στα μουσεία, τις γκαλερί και τα θέατρα. Μια πόλη την μαθαίνουμε καλύτερα και όπως πραγματικά είναι άμα την περπατάμε, την αναπνέουμε, ακούμε τους ήχους της ή ακόμα και όταν καθόμαστε σε ένα café και χαζεύουμε τον κόσμο.
7. Ειλικρινά δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να βρίσκεσαι μέσα σε μια μεγάλη άγνωστη λεωφόρο, ανάμεσα σε ψηλά κτίρια (ειδικά όταν στη χώρα σου το πιο ψηλό κτίριο δεν ξεπερνά τα 15 πατώματα). Από την άλλη όμως στα σοκάκια, τα στενά δρομάκια και τις κρυφές πλατειούλες, είναι που βλέπεις τον πραγματικό χαρακτήρα της πόλης. Άρα βλέπε σημείο 3.
8. Φροντίζουμε να πάμε με την κατάλληλη παρέα, που έχει όρεξη να κάνει ταξίδια και να ανακαλύπτει από αξιοθέατα μέχρι μπαράκια. Σε καμία περίπτωση δεν πάμε με μουρόχαυλους φίλους απλά επειδή «ξέρουν την γλώσσα» ή έχουν «σπουδάσει εκεί». Ξενερωτίλα.
9. Δεν πάμε διακοπές με τον γκόμενο για να του ανακοινώσουμε, κάπου σε ένα νησί του ειρηνικού ή στα βάθη της Αφρικής πως «θέλω να χωρίσουμε». Γιατί μετά πως θα ξεφύγεις άμα ο άλλος σου προκύψει ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το πριόνι; Θα τρέχεις να κρυφτείς στις παγόδες και τη ζούγκλα;
10. Δεν παίρνουμε σουβενίρ τύπου “My girlfriend went to London and all I got was this lousy t-shirt” ή κάτι κεραμικές αηδιούλες. Που θα τα βάλεις ή μήπως υπάρχει περίπτωση να φορέσεις αυτό το t-shirt; Άσε που τα καλύτερα αναμνηστικά είναι οι στιγμές και οι εικόνες που δημιουργείς εσύ.

Και τώρα η παρουσίαση parte dos:

Κυριακή. Δύο ώρες πριν να φύγω. Στο Starbucks (βαρέθηκα να πίνω espresso con leche οκ;) στην Calle Fuencarral. Πολύς κόσμος, πολλά σκυλάκια ΚΑΙ γκραφίτι! Bliss!

Α ξέχασα να σας πω. Πήγα και Toledo. Είναι μόνο μισή ώρα μακριά με τραίνο. Το Toledo είναι σαν τα Λεύκαρα στην Κύπρο, αλλά στο πιο "κάστρο" φάση. Εδώ πριν να κάνουμε την μαραθώνια-ανηφόρα ( και γω να αρνηθώ πεισματικά να ανέβω ακόμα 1567 σκαλιά για να πιω ένα καφέ!) για να μπούμε στην πόλη. Αυτός είναι ο ποταμός Τάγος.

Ωραιότατα τα σοκάκια στο Toledo. Γραφικά, γεμάτα λουλουδάκια τα μπαλκόνια ΚΑΙ τα σεντόνια πάνω ( πολύ Δον Κιχώτης μου κάνουν) που προστατεύουν από τον ήλιο. Φυσικά αφού είχε βρέξει την προηγούμενη μέρα, ήταν γεμάτα νερό. Οπότε με το που φύσαγε λίγο, κουνιόντουσαν τα σεντόνια και γινόμασταν παπιά (πάλι).



Αυτό είναι το σπίτι του κυρίου Δομίνικου aka El Greco. Ο κύριος Δον, προφανώς είχε πάρα πολλά λεφτά γιατί αυτό είναι ένα μόνο μέρος από το σπίτι του. Και είχε πολλά λεφτά γιατί ζωγράφιζε πολλά πορτραίτα πλουσίων για τα οποία αμοιβόταν παχυλά. Μάλιστα, μάλιστα! Και γω τον λυπόμουνα που έφυγε από την Κρήτη και ξενιτεύτηκε...



Αυτά είναι τα διάσημα γλυκάκια του Toledo, τα Μazapan (προφέρονται "Μάθαπαν"). Είναι με αμύγδαλο. Παρόμοια φτιάχνουν και στην Ιταλία, πολλές φορές σε σχήμα φρούτων. Εδώ στο Toledo είναι σε φιγούρες ζώων. Καλά είναι δεν λέω...



Πίσω στη Μαδρίτη. Λεπτομέρεια από οδό κάπου στην πόλη. Δεν είναι πολύ όμορφες οι πινακίδες των οδών; αχ! Με πιάνει το ρομαντικό μου (δεν θα ξανασυμβεί το υπόσχομαι)



Τώρα εδώ τι ακριβώς σερβίρουν;



Αυτό που λέγαμε για το ότι στην πόλη βρίσκεις από τα όμορφα μπαλκονάκια μέχρι και τα γκράφιτι; Εδώ κάπου στην Chueca, την gay περιοχή της πόλης (κάτι σαν το Γκάζι υποθέτω)



Σιγά που δεν θα σας έβαζα γκραφιτι! Εδώ στην Calle Fuencarral (ναι εκεί ήμουν όλη μέρα..υπέροχο vibe. hip, cool, ανεπίδευτο)



Κάπου στην La Latina. Πολλά μπαράκια στη σειρά. Μικρά, με πολύ λίγα τραπεζάκια, ίσα ίσα για να χωράει γύρω στα 30-40 άτομα. Δίπλα είχε ένα μπαράκι που σέρβιρε αψέντι και κακώς δεν μπήκα μέσα να δοκιμάσω.




Αχ αυτο το βοδινό...απίθανο! Σε ένα tapas bar στην Lavapies. Εκεί έφαγα και το πιο θεϊκό jamon από βοδινό.




ΚΑΙ τέλος, η εργασία της ημέρας. Ποιά είναι η αιθέρια ύπαρξη που χορεύει εξίσου θεϊκά με τον ομορφούλη Ισπανό;

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύστηκε στο Υστερόγραφο στις 10/6. Το τεύχος είχε θέμα "transit" και επικεντρωνόταν γύρω από τη δουλειά του φωτογράφου Owe Ommer ο οποίος γύρισε τον κόσμό όλο σε 1424 μέρες και έβγαλε απίστευτες φωτογραφίες.
Υ.Γ2 Θα ακολουθήσει τρίτο μέρος Μαδρίτης por supuesto με θέμα φυσικά τις Τέχνες!

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ : Αγάπες του καλοκαιριού; Ναι καλά!

Έχω να κάνω δήλωση. Δώστε βάση:

Αν ξαναμιλήσω για γκόμενο, αν ξαναφανώ ρομαντική, αν ξαναδαγκώσω τη λαμαρίνα αντί να ψήσω το ψάρι στα χείλη, αν ξαναπεράσω σαββατοκύριακο να κοιτάω το κινητό κάθε 30 δευτερόλεπτα (και να σπάω τα νεύρα των διπλανών - οι "διπλανοί", είναι μέρος επαγγελματικού δείπνου), αν ξαναδηλώσω ότι "θέλω σχέση", αν προσπαθήσω όντως να δω το ηλιοβασίλεμα με ρομαντικό μάτι, αν υποκύψω σε φλερτ μιας βδομάδας αντί να συνεχίσω να είμαι cool, αν και αν...

ΤΟΤΕ!

θέλω να λθείτε ΟΛΟΙ , να σταθείτε στη σειρά και να με φτύσετε από ΠΕΝΤΕ φορές!

και τώρα συνεχίστε να διαβάζετε για την υπέροχη Μαδρίτη!

La vida en Espana - Parte Uno - "Η πρώτη γνωριμία"

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα μέρες από τη μέρα που ήλθα και για να είμαι ειλικρινής συνέβησαν τόσα πολλά, ιδιαίτερα κακά και 1-2 καλά (ο "ουρανοκατέβατος" δεν ξέρω ακόμα σε ποια κατηγορία ανήκει), που άρχισα και χάνω το αίσθημα της Μαδρίτης. Joder!
Αλλά μην νομίζετε ότι θα σας αφήσω ήσυχους. Απλά αντί να γράψω δέκα πόστ θα γράψω μόνο 3-4 :). Ας πάμε όμως να πάρουμε ένα αέρα Μαδρίτης: Ole!!

Από που να πρωτοαρχίσω;
Ας τα πάρω από τη αρχή και από τη γενική εικόνα για τη Μαδρίτη. Το δύσκολο της υπόθεσης φυσικά είναι πως τα έχω όλα στο μυαλό μου σαν μια ταινία unedited και από την άλλη όμως έχω τόσες πολλές εικόνες που θέλω να σας δείξω.

Πάω λοιπόν την πρώτη μέρα μετά από δώδεκα ώρες ταξίδι και στάση στη Φρανκφούρτη (τι ξενέρωτες που είναι οι αεροσυνοδοί της Lufthansa!).

Αφήνω μπαγκάζια στο ξενοδοχείο και με κολλητή και φίλο Ισπανό πάμε για την πρώτη γνωριμία. Εγώ κλασική εμφάνιση τουρίστα, με κάμερα και βλέμμα γεμάτο θαυμασμό! Καθόλου chic.
Καταρχάς έχω να πω ότι η Μαδρίτη είναι πανέμορφη. Έχει ένα 'κάτι΄( που δεν κατάφερα να προσδιορίσω, ούτε και τώρα που επέστρεψα) που σε τραβά. Δεν είναι chic σαν το Μιλάνο, ούτε ρομαντική σαν Παρίσι. Είναι κάτι άλλο, πιο cool και πιο "ξέρω ποια είμαι και δεν έχω ανάγκη να αποδείξω σε κανένα κάτι".
Πάμε λοιπόν στο κέντρο της πόλης και φυσικά το πρώτο πράμα που κάνουμε, είναι να κατευθυνθούμε προς την πλατεία Puerta Del Sol και το Kilometro Zero (το σημείο εκεί από όπου μετριούνται όλες οι αποστάσεις στην Ισπανία). Πιο πριν όμως ο ισπανός φίλος "χάρηκα-τόσο-πολύ-που-ήλθατε-που-θα-σας-δείξω-ΟΛΗ-την-πόλη-σε-μια-μέρα", μας τραβάει σε ένα tapas bar για Vino Y Bacalao δηλαδή κρασί και τηγανητό μπακαλιάρο. Παίρνεις το κρασάκι σου, παραγγέλνεις τα κομματάκια σου και αρχίζεις να τρως. Για να χορτάσεις δε, πρέπει να παραγγείλεις και άλλο κρασί και άλλο μπακαλιάρο. Με λίγα λόγια ώσπου να χορτάσεις γίνεσαι τύφλα! Σούπερ λέμε! (τώρα που το σκέφτομαι μια βδομάδα στην Μαδρίτη την έβγαλα πίνοντας πολύ vino ( πάντα από την περιοχή rioja) και σε πολύ χαρούμενο state of mine. Αυτή είναι η ζωή τελικά!).

Γενικά όμως αυτό το πέρασμα που κάναμε από το tapas bar εκφράζει και τον τρόπο ζωής των Ισπανών. Η Μαδρίτη με λίγα λόγια είναι ένα μεγάλο πάρτι. Ο κόσμος σχολνάει, πάει στα tapas bar, μετά πάει για φαγητό στις 10-10.30. Μετά από αυτό πάει στα μικρά μικρά μπαράκια ( πολύ χαριτωμένα και δεν είναι μεγάλα) που όταν είναι στη σειρά είναι πολύ εύκολο να κάνεις και bar crawl. Και αν έχουν όρεξη το σ/κ καταλήγουν κλαμπ κατά τις 3-4. Πάντως αν περπατήσετε στην πόλη στις 5 το πρωί θα δείτε πως είναι γεμάτη κόσμο. Στις πλατείες οι Ισπανοι γελάνε, χορεύουν ΚΑΙ ακούστε και το πιο εντυπωσιακό : έχει ζευγαράκια που φιλιούνται στη μέση του δρόμου!! (Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε κάτι τέτοιο; Μόνο η Μπέσυ Αργυράκη το τραγούδαγε κάποτε, θυμάστε;)

Προχωρώ.

Την πρώτη νύκτα που λέτε καταλήξαμε στη La Latina, μια από τις πιο σούπερ και ανερχόμενες περιοχές στην πόλη με πολλά μικρά μπαράκια και εστιατόρια. Δίπλα είναι η Lavapies, κάτι σαν το Soho, αλλά τη νύκτα είναι μεγάλη μαλακία να κυκλοφορείς γιατί το πιο πιθανόν να καταλήξεις σε χαντάκι! Εμείς πήγαμε δηλαδή (ως αδαείς τουρίστες) και φάγαμε σε ένα σουπερ τοπικό εστιατόριο (Το La Bodega) αλλά μετά οι αστυνομικοί μας είπανε να την κάνουμε ανάλαφρα.... (στη φωτό κάτω το La Bodega-φωτό από τα απομεινάρια ενός δείπνου σε άλλο ποστ)

Vale.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση την πρώτη μέρα όμως, ήταν οι πλατείες. Όπου πας σε όποια γωνιά στρίψεις υπάρχουν πλατείες μεγάλες όπως την Plaza Mayor και την Santa Ana μέχρι πιο μικρές. Θα δεις παρέες μεγάλες, μικρές, ζευγαράκια, μεγαλύτερους, πιο νέους, κολλητούς, τα πάντα. Και αμα το σκεφτείτε, ηταν 10 το βράδι και ήταν ακόμα μέρα, οπότε γιατί να πας σπίτι σου μετά τη δουλειά και να μην

καταλήξεις σε μια πλατειούλα να πιεις ένα tinto; (κάτι σαν σανγκρία αλλά με κρασί, λεμονάδα και φέτες λεμόνι- αυτό πίνουν οι Madrilenos). (στη φωτό δεξιά μέρος της πλατείας Santa Ana)

Την επόμενη μέρα ως κλασικές γυναίκες πήγαμε για ψώνια, πήραμε και τα Zara μας και τα Mango μας, σαρώσαμε το H&M (μάλλον προσκύνημα κάναμε) και φυσικά πήραμε αλμοδοβαρικές πλατφόρμες! Ως τις 6 το απόγευμα ήμαστε διαλυμένες. Τι και αν ο άλλος μας έδειχνε τη Plaza de Colon, που είναι αφιερωμένη στον Χριστόφορο Κολόμβο και που έχει τη μεγαλύτερη ισπανική σημαία στην χώρα. Εμείς μάθαμε το κόλπο και με το παραμικρό ψάχναμε για tapas bar. Αχ! (στη φωτό πάνω η Plaza de Colon) .

Εν τω μεταξύ εγώ δεν σταματούσα να βγάζω φωτογραφίες των κτιρίων. Ωραιότατη αρχιτεκτονική, με ζωγραφιές και χρωματιστά πλακάκι στους τοίχους και μπαλκόνια με πολλά πολλά λουλούδια. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι κυρίως κινηθήκαμε στο κέντρο, αλλά μου έκανε εντύπωση που μέσα σε όλο το αστικό περιβάλλον ( γιατί δεν είναι μονο αξιοθέατα, έχει και τα γκράφιτι της η πόλη- urban) έβλεπες παντού πολύχρωμα γεράνια(στα μπαλκόνια), πολλά δέντρα, βουκεμβίλιες και μικρά (αλλά και μεγάλα όπως θα δούμε μετά) παρκάκια. Και μετά λένε πως το urban δεν μπορεί να είναι ρομαντικό και καλαίσθητο...τς.

Αυτά είναι εν πρώτοις οι πρώτες εικόνες της Μαδρίτης. Ακολουθούν ζουμέρα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) post και φυσικά post για τις τέχνες γιατί αυτό το blog φροντίζει ΚΑΙ για την πολιτιστική σας διαπαιδαγώγηση!

Εργασία για το σπίτι: Στη φωτό πιο κάτω κοιτάξτε προσεκτικά. Βλέπετε μπαλκόνια και παράθυρα; Ξανακοιτάκτε!

no news is χμμμ......no good!

Καλημέρα σας! Καλή βδομάδα!
Δεν πρόλαβα να ανεβάσω το post της Μαδρίτης, ήμουν στας παραλίας... και επίσης έπεσε στη ζωή μου ένας τύπος, μια περίπτωση ( ναι το ρήμα "έπεσε" ταιρίαζει γάντι σε αυτή τη φάση).
Ένα θα σας πω...οι τύποι που γνωρίζουμε είναι ανάλογοι ( η συμπεριφορά, ο τρόπος με τον οποίο τους γνωρίζουμε και η εξέλιξη της φάσης) της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε.
Άρα αντιλαμβάνεστε πόσο περιπτωσάρα είναι ο τύπος ε;
Τέσπα.
Το postάκι θα είναι έτοιμο αύριο.
Προς το παρόν, ακούω σχόλια για blog. Σ αρέσει το καινούριο look;
muchos besos!