Tuesday, April 10, 2007

Coffee and friends

Πρώτη μέρα στη δουλειά. Από το πρωί νυστάζω τραγικά. Ψες δεν κοιμήθηκα καλά, έβλεπα ένα όνειρο ότι ήμουνα λέει στο cast του Lost ( αλλά δεν υπήρχαν οι others, απλά δυο όμαδες ναυαγών που ΞΕΡΑΜΕ ποιοί ήταν). Ξύπνησα που λέτε στις 530 ψάχνοντας μια βάρκα για να πάω στην άλλη πλευρά του νησιού. Τελικά όχι μόνο τη βάρκα δεν βρήκα αλλά έχασα και τον ύπνο μου! Να φανταστείτε σκεφτόμουνα να έλθω δουλειά από τις 630. Και δουλειά θα έκανα (που δεν έκανα τόσες μέρες, ούτε pc δεν άνοιξα) ΚΑΙ μπροστά από το κτίριο θα έβρισκα να παρκάρω, χλίδα. Τελικά από την πολλή σκέψη με ξαναπήρε ο ύπνος και ξύπνησα στις 9 και φυσικά πάλι πήγα καθυστερημένα στο γραφείο.
Τέλοσπάντων, η μέρα κουτσοκύλησε και τελικά έχω την εντύπωση ότι ήμουν η μόνη που είχε δουλειά τέτοια μέρα! Νυστάζω τραγικά, θέλω να πάω σπίτι μου ή έστω για καφέ και να λιαστώ.
Έτσι πριν λίγο άρπαξα το τηλ και μηχανικά πληκτρολόγησα το τηλ της κολλητής μου, να πάμε για ένα καφέ.
Αλλά...ξέχασα....σήμερα το πρωί έφυγε. Πήρε το αεροπλάνο και την έκανε για Ευρώπη για δουλειά για τρία χρόνια! Σκατά... Τους τελευταίου μήνες φύγανε και οι τρεις "παιδικοί" μου φίλοι.
Οι προηγούμενοι δύο την κάνανε το Νοέμβριο για Αγγλία για να βρουν καμιά δουλειά της προκοπής και τώρα αυτή. Σιγά μην μείνουν δηλαδή!
Ξέρετε, η διαφορά με τους φίλους τους παλιούς και αυτούς που κάνουμε στην πορεία είτε λόγω δουλειάς ή μέσω άλλων φίλων είναι πως οι πρώτοι, ότι και να γίνει , όσα χρόνια να περάσουν, λειτουργούν κάπως σαν η μνήμη σου. ΚΑι συ να ξεχάσεις για παράδειγμα τις μαλακίες που έκανες στα 19 σου, αυτοί τις θυμούνται. Το ίδιο και συ γι αυτούς.
Έτσι ένιωθα με αυτούς τους τρεις. Μας έδεναν πολλά. Το Λύκειο με την Ν, τα παιδικά χρόνια και το πανεπιστήμιο με τον Γ, το καλοκαίρι πριν από το μεταπτυχιακό με την Χ. Μαζί τους οδήγησα για πρώτη φορά αυτοκίνητο ( και φάγαμε 3 πρόστιμα για ταχύτητα σε ένα μήνα), ήταν η κάλυψη μου στα γκομενικά μου, μεθύσαμε πολλές φορές μαζί, ως και Λονδίνο έφτασε η χάρη μας. Δεν ξεχνάς εύκολα τέτοιες στιγμές. Και αργότερα όταν ο καθένας μας βρήκε δουλειά και κάναμε παρέα με συναδέλφους, ακόμα και όταν δεν βρισκόμασταν τόσο συχνά, πάντα ήξερα πως εκείνη τη φορά τη βδομάδα ή το μήνα, θα χρειαζόταν τη λιγότερη "προσπάθεια" για να περάσουμε καλά. Και αυτό γιατί ήξερε ο καθένας πως λειτουργούσε ο άλλος. Έτσι και αλλιώς στα τριάντα παρά κάτι μας ήδη γνωριζόμασταν τουλάχιστον δέκα χρόνια. Τουλάχιστον. Με το Γ. και τη Ν. τη βγάζαμε στα καφέ,με τις ώρες, στα σπίτια μας να βλέπουμε Friends και τα καλοκαίρια στην παραλία με μπύρες και τσιγάρα. Με την Χ. δεν αφήσαμε σινε φεστιβάλ που να μην είχαμε πάει, θέατρα, εκθέσεις, καφέ στην παλιά πόλη. Η Χ ήταν η culture buddy μου. Φυσικά τα τελευταία χρόνια εγώ την είδα "ποσότητα" ενώ η άλλη "εναλλακτική ποιότητα". Σε κάποια φάση άρχισα να εξαφανίζομαι και να είμαι στην κοσμάρα μου , το ίδιο και η Χ, μάλλον μας πήραν από κάτω οι "σοβαρότητες". Δεν τα λέγαμε τόσο συχνά όσο παλιά. Αλλά και πάλι με κάποιο τρόπο τα βρίσκαμε.
Το πιο σημαντικό ήταν ο τρόπος που επικοινωνούσαμε. Δεν χρειάζονταν πολλά πολλά. Είχαμε κώδικες που με τα χρόνια γίνονταν όλο και καλύτεροι, όλο και πιο "δικοί" μας.

Και τώρα αυτό τελείωσε! Τέλος κεφαλαίου; Αρχή καινούριου; Δεν ξέρω.
Σαν ορφανό νιώθω...πολύ παράξενο αίσθημα...



22 comments:

  1. Κάθε τέλος κι αρχή :)

    ReplyDelete
  2. Με πρόλαβε το μπισκοτάκι!
    Μάλλον θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτή την αίσθηση της "ορφάνιας" για να ξενικήσεις κάτι νέο... ;-)

    ReplyDelete
  3. the nbegining is the end is the begining is the end


    Smashing Pumpkins

    ReplyDelete
  4. οχι ορφανη ρε συ... οσα χιλιομετρα και να μπουν αναμεσα σας η φιλια είναι φιλια! Απλα θα είναι πιο δυσκολα τα πραγματα μακρυα τους και πιο ονειρεμένες οι σπάνιες συναντήσεις σας!!

    ReplyDelete
  5. ax megali kubenta auti! emeis ksexname tis malakies mas. oi alloi tis 8ymuntai. looool!!!!

    ReplyDelete
  6. Οι αγαπημένοι φίλοι δε χάνονται τόσο εύκολα. Μπορεί να έχεις να τους δείς χρόνια αλλά όταν τους συναντήσεις είναι σα να μην πέρασε ούτε μια ημέρα. Κι εμένα, κάποιοι από τους πιο αγαπημένους μου φίλους έφυγαν στο εξωτερικό. έμειναν χρόνια, αλλοί γύρισαν, κάποιοι άλλοι έφυγαν πριν λίγο καιρό. Ίσως αύριο μεθάυριο φύγω εγώ για άλλες μακρυνές πολιτείες who knows. Αισθάνομαι όμως ότι όταν τους δώ, το counter δεν έχει κάνει reset είναι σα να συνεχίζεις από κει που το άφησες. Όσα χιλιόμετρα κι αν βάλεις ανάμεσα στις μεγάλες φιλίες, δεν είναι ποτέ αρκετά για να τις φθείρουν.

    ReplyDelete
  7. @mpiskotaki μα τι εννοει ο στιχος βρε κουκι μου?

    @an_lu maybe you are right!

    @zappa τι στίχος!

    @trilian κρατάω το "πιο ονειρεμενες"! μ αρέσει!

    @keimgreek ναι και να θες να ξεχασεις στα θυμίζουν με το παραμικρό! αχ να ναι καλά!

    @sandiago_nasar Ξέρεις κάτι; Τελικά οι πιο αγαπημένοι μου φίλοι είναι όλοι στο εξωτερικό (καλά υπάρχουν και 1-2 εδώ). Έτσι έτυχε. Απλά στην καθημερινότητα σου δυσκολεύουν τα πράματα αφού όσο μεγαλώνεις τόσο λιγότερο ευέλικτος είσαι στο να δημιουργήσεις "μεγάλες φιλίες"!

    ReplyDelete
  8. Όταν η μία άκρη συναντά την άλλη, καλύτερα να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε καινούριους κύκλους... ίσως μεγαλύτερους αυτή τη φορά! Και ίσως από απλοί κύκλοι να γίνουν κρίκοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους :)

    ReplyDelete
  9. yeah....krima pou to dyalhsane

    ReplyDelete
  10. well.. δεν διαφωνώ.. οι φιλίες έχουν κάτι από κρασί! :))

    ReplyDelete
  11. Καλημερα σας!

    @crazycow ποσο ωραία το πες αυτό! :))

    @zappa όλοι οι καλοί διαλύονται!

    @mary ε ναι αμα τα περισσότερα πραματα στην καθημερινότητα μας ειναι οπως το ξύδι; (ουτε καν βαλσάμικο)

    ReplyDelete
  12. σε νιώθω λέμε. Πολύ. Έτσι νιώθω κι εγώ, που ήμουν αυτή που έφυγε.

    Μας έχει πιάσει η άνοιξη κανονικά;

    Μήπως όλα αυτά είναι σήματα από το υπερπέραν για να σου δείξουν πως ήρθε η ώρα να την κάνεις?

    (τι έγινε με τον perhaps γκόμενο?)

    ReplyDelete
  13. Και σκέψου ότι εσύ έφυγες... αν και το βρίσκω πιο λογικό να σε πιάσει εσένα περισσότερο.
    Να σου πω βρε αγάπη μου ξαναρίχνεις σπόντες για να την κάνω;;;
    Για τον perhaps γκομενο....αχ ειναι το θέμα μου αυτές τις μέρες! πολύ προβληματισμένη! Θα το γράψω στο αμέσως επόμενο ποστ. αχ κροτίδι...αχ...:(

    ReplyDelete
  14. Δεν ξέρεις πότε θα σου ξεφυτρώσει μια νέα μεγάλη φιλία - αν και σίγουρα είναι δύσκολο να γίνει όσο μεγαλώνουμε, γιατί γινόμαστε πιο δύσκολοι και ίσως πιο κλειστοί στο ενδεχόμενο.

    Παρόλα αυτά, εκπλήξεις υπάρχουν πάντα!

    Τέτοιες σχέσεις με κοινούς κώδικες δεν τελειώνουν από την απόσταση γιατί πολύ απλά τις κουβαλάς μέσα σου :)

    καλό σουκου τουλιπίτσα!
    ΧΧ

    ReplyDelete
  15. Δεν ορφανεύεις από τους καλούς φίλους ποτέ! Απλά θα είναι πιο δύσκολες οι συναντήσεις, αλλά θα είναι και πιο γλυκές!

    ReplyDelete
  16. ante toulaxiston kalh tyxh me ton probable gkomeno...toulaxiston enas apo emas na exei thn tyxh, ante giati egw me tis gkomenes...monimws skata kai aposkata

    ReplyDelete
  17. Θα συμφωνήσω με τον sandiago nasar..όταν μία φιλία είναι αληθινή, το μόνο που χρειάζεται είναι η ποιοτική επικοινωνία, και όχι η συχνή !Να δεις που όσοι αγαπάς και σε αγαπούν δεν θα βγουν ποτέ από τη ζωή σου,no matter what..όσα χιλιόμετρα και αν σας χωρίζουν!

    ReplyDelete
  18. ψιτ!

    τουλιπάκι!

    πολύ ωραίο το νέο colour scheme!! μου θυμίζει το καθιστικό μου :)) με γειά!!!

    επίσης cool το ΥΓ! ..i am all for urban! (and surely not suburban!!) :)

    ReplyDelete
  19. Γεια σας! Πως ήταν το σ/κ;


    @μαρκησία και εκεί που έλεγα πως όντως απο ένα σημείο και μετά είναι δύσκολο να κάνεις φίλους, εμφανίστηκε ένα σπάνιο πλάσμα στη ζωή μου, μια φίλη που μας δένει κάτι από προηγούμενη ζωή. Αλλά τελικά και οι παλιές, εφηβικές φιλίες είναι βαθιά χαραγμένες μέσα μας :)


    @allitnil όντως πιο γλυκιές χωρίς τις τριβές της καθημερινότητας και τις "ιδιοτροπίες" μας!


    @zappa...θα σε απογοητεύσω με τον perhaps γκόμενο..δεν μου κανε κουκου. άρα στο ίδιο καζάνι βράζουμε!

    @αθηναϊς το ξέρω μωρέ αλλά και πάλι...δεν θα ήταν ωραίος ένας καφές με την κολλητή που σε ξέρει τόσο πολύ, σήμερα;


    @mary Χαίρομαι που σ άρεσε το καινούριο Υ.Γ, πιστεύω πως είναι από τα πιο "γεμάτα" τεύχη, τα παιδιά έχουν κάλη καλή έρευνα! Mercy για scheme, προσπαθώ τώρα να βρω τρόπο να το κάνω πιο urban! αναμείνατε!

    ReplyDelete
  20. Τουλιπίτσα θα πρέπει να χαίρεσαι πάρα πολύ που έχεις αληθινούς φίλους..έστω και μακρυά!
    Τυχαίνει να είμαι στην κατάσταση που περιγράφεις με τους φίλους μου.."χαμένοι" μετά από τις σπουδές μας, αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο έχουμε δεθεί τελικά..που ακόμη και τόσο μακρυά ο ένας "νιώθει" τον άλλον!Έχει τύχει περίοδος που εγώ ήμουν σε μία πόλη στο εξωτερικό, εκτός Ευρώπης, η άλλη κοπέλα από τη παρέα σε ευρωπαική πόλη η άλλη φίλη μας στην Κρήτη και η τελευταία στην Αθήνα...κι όμως ήταν στιγμές που νόμιζα πως τις έβλεπα καθημερινά, άσχετα που όταν τις είδα από κοντά μόνο τα κλάματα που δεν έβαλα από τη χαρά μου!
    Best friends are forever :)
    Χμμμ βλέπω αρχίσαμε τελικά το Lost?

    ReplyDelete
  21. @αθηναϊς ε ναι ετσι ειναι οι φιλοι οι πραγματικοι! (καλα σιγα μην κλάψω που τους βλέπω δηλαδη, αλλά μια εσωτερική συγκίνηση την παθαινω χα χα)
    α οχι δεν αρχισα lost. πρεπει η μνημη μου να αποθηκευσε καποιες εικονες και της ηλθε να τις βγάλει στη φόρα τώρα!
    δεν βλεπε δεν βλεπω δεν βλέπω lost!!!

    ReplyDelete