Urban me

Το πρώτο λάθος έγινε τη μέρα σύλληψής μου. Ήταν στην Κύπρο, ένα πολύ μικρό νησί κάπου στη Μεσόγειο (η έμφαση στο «μικρό»). Το δεύτερο συνέβηκε 9 μήνες μετά με τη γέννηση μου στη Λευκωσία, μια ακόμα μικρότερη πόλη. Το τρίτο λάθος έγινε 18 χρόνια αργότερα όταν πήγα για σπουδές σε μια λιλιπούτεια πόλη που για να τη διασχίσεις με λεωφορείο χρειαζόσουνα μόνο 10 λεπτά.
Γιατί είναι λάθος όλα αυτά; Η απάντηση βρίσκεται στη λέξη URBAN ή μάλλον στην έλλειψη της από τα συγκεκριμένα σημεία αναφοράς της μέχρι τώρα ζωής μου. Έχω μια θεωρία. Πιστεύω πως σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με το χαρακτήρα του, ταιριάζει η ανάλογη πόλη και ο ανάλογος τρόπος ζωής. Για μερικούς είναι τέλεια μια μικρή πόλη ενώ για κάποιους άλλους ένα πιο urban περιβάλλον. Στα 20κάτι μου είχα υποψιαστεί πως μου πήγαινε περισσότερο το δεύτερο όταν έμεινα για ένα διάστημα σε μια πολύ μεγάλη πόλη. Τότε έγινε το κλικ. Για ένα ανεξήγητο λόγο οι αστικές αναφορές μου ήτανε οικείες και ο συγκεκριμένος urban τρόπος ζωής έβγαζε τα καλύτερα στοιχεία μου από μέσα μου ή μάλλον τα πιο αληθινά. Από τότε μέχρι σήμερα, στα τριάντα παρά κάτι μου, ταξίδεψα σε αρκετές πόλεις, στην Ευρώπη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάθε φορά λοιπόν που βρίσκομαι σε μια μεγάλη πόλη διαπιστώνω πως μπορώ να εναρμονιστώ με σχετική ευκολία με την urban culture της. Για παράδειγμα, το θεωρώ απολύτως φυσικό να στριμώχνομαι στο metro (να μην σας πω το απολαμβάνω κιόλας). Λατρεύω να περπατώ στην πόλη και από το πουθενά να ξεπετάγεται μπροστά μου το πιο όμορφο graffiti στον τοίχο ενός ξεχασμένου κτιρίου. Μ αρέσει να βλέπω κόσμο να κυκλοφορεί στην πόλη ολόκληρο το εικοσιτετράωρο. Με ξυπνά η αίσθηση του να χάνομαι στο πλήθος, να είμαι όποια θέλω και όπως θέλω χωρίς να πρέπει να δώσω λογαριασμό. Τι είναι λοιπόν urban για μένα; Είναι να κάθομαι σε ένα café ανάμεσα σε αγνώστους και να παρατηρώ τον κόσμο με τις ώρες. Είναι να ζω γρήγορα, έντονα και να νιώθω, μέχρι και το τελευταίο μου κύτταρο, ζωντανή. Urban είναι να ανακαλύπτω όλο και κάτι καινούριο στην πόλη και όχι τα ίδια αναμασημένα, ανακυκλωμένα. Να ξέρω πως η επικοινωνία στην πόλη είναι δύσκολη, όχι γιατί είναι δύσκολοι και «κλειστοί» οι άνθρωποι αλλά γιατί είναι πάρα πολλοί. Από την άλλη, urban είναι να πιάνω κουβέντα με τον άγνωστο διπλανό μου στο μπαρ, στο καφέ, στην ουρά του σινεμά, εύκολα και απλά. Είναι να έχω την πολυτέλεια να κάθομαι με τις ώρες σε γκαλερί και να χαζεύω ανενόχλητη. Να περνώ μια Κυριακή στο πάρκο με βιβλίο και καφέ. Να ξέρω πως ανά πάσα στιγμή η πόλη μου προσφέρει τόσες πολλές επιλογές που το μόνο μου άγχος είναι πως δεν καταφέρνω να πλήττω ποτέ.

Τελικά, δεν ξέρω αν ποτέ ζήσω όλες αυτές τις εικόνες, όχι πλέον μόνο σαν τουρίστρια. Ούτε είμαι σίγουρη αν με το να μην τις ζήσω θα είναι το τέταρτο μου λάθος. Τουλάχιστον όμως ξέρω για ένα πράγμα. Πως η urban culture είναι γραμμένη βαθιά μέσα στο DNA μου, σαν graffiti πάνω σε ένα τοίχο κάπου σε μια μεγάλη πόλη.

Υ.Γ1 Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο Υ.Γ στις 15/4. Το θέμα ήταν το Urban Culture και παρουσιάστηκαν θέματα όπως το graffitti, comics και οτιδήποτε συνιστά αυτό το είδος ζωής (το οποίο φυσικά, όπως έχετε διαπιστώσει έτσι που σας πρήζω, λατρεύω)

Υ.Γ2 Σήμερα ειδικά θέλω πάρα πολύ να βρεθώ σε ένα cafe στο Soho του Λονδίνου, να παρατηρώ τον κόσμο με τις ώρες, μετά να πάω στην Τate Modern και μετά ως δια μαγείας να βρεθώ πάνω στην Brooklyn Bridge και να κοιτάζω τους φωτισμένους ουρανοξύστες.