Coffee and friends

Πρώτη μέρα στη δουλειά. Από το πρωί νυστάζω τραγικά. Ψες δεν κοιμήθηκα καλά, έβλεπα ένα όνειρο ότι ήμουνα λέει στο cast του Lost ( αλλά δεν υπήρχαν οι others, απλά δυο όμαδες ναυαγών που ΞΕΡΑΜΕ ποιοί ήταν). Ξύπνησα που λέτε στις 530 ψάχνοντας μια βάρκα για να πάω στην άλλη πλευρά του νησιού. Τελικά όχι μόνο τη βάρκα δεν βρήκα αλλά έχασα και τον ύπνο μου! Να φανταστείτε σκεφτόμουνα να έλθω δουλειά από τις 630. Και δουλειά θα έκανα (που δεν έκανα τόσες μέρες, ούτε pc δεν άνοιξα) ΚΑΙ μπροστά από το κτίριο θα έβρισκα να παρκάρω, χλίδα. Τελικά από την πολλή σκέψη με ξαναπήρε ο ύπνος και ξύπνησα στις 9 και φυσικά πάλι πήγα καθυστερημένα στο γραφείο.
Τέλοσπάντων, η μέρα κουτσοκύλησε και τελικά έχω την εντύπωση ότι ήμουν η μόνη που είχε δουλειά τέτοια μέρα! Νυστάζω τραγικά, θέλω να πάω σπίτι μου ή έστω για καφέ και να λιαστώ.
Έτσι πριν λίγο άρπαξα το τηλ και μηχανικά πληκτρολόγησα το τηλ της κολλητής μου, να πάμε για ένα καφέ.
Αλλά...ξέχασα....σήμερα το πρωί έφυγε. Πήρε το αεροπλάνο και την έκανε για Ευρώπη για δουλειά για τρία χρόνια! Σκατά... Τους τελευταίου μήνες φύγανε και οι τρεις "παιδικοί" μου φίλοι.
Οι προηγούμενοι δύο την κάνανε το Νοέμβριο για Αγγλία για να βρουν καμιά δουλειά της προκοπής και τώρα αυτή. Σιγά μην μείνουν δηλαδή!
Ξέρετε, η διαφορά με τους φίλους τους παλιούς και αυτούς που κάνουμε στην πορεία είτε λόγω δουλειάς ή μέσω άλλων φίλων είναι πως οι πρώτοι, ότι και να γίνει , όσα χρόνια να περάσουν, λειτουργούν κάπως σαν η μνήμη σου. ΚΑι συ να ξεχάσεις για παράδειγμα τις μαλακίες που έκανες στα 19 σου, αυτοί τις θυμούνται. Το ίδιο και συ γι αυτούς.
Έτσι ένιωθα με αυτούς τους τρεις. Μας έδεναν πολλά. Το Λύκειο με την Ν, τα παιδικά χρόνια και το πανεπιστήμιο με τον Γ, το καλοκαίρι πριν από το μεταπτυχιακό με την Χ. Μαζί τους οδήγησα για πρώτη φορά αυτοκίνητο ( και φάγαμε 3 πρόστιμα για ταχύτητα σε ένα μήνα), ήταν η κάλυψη μου στα γκομενικά μου, μεθύσαμε πολλές φορές μαζί, ως και Λονδίνο έφτασε η χάρη μας. Δεν ξεχνάς εύκολα τέτοιες στιγμές. Και αργότερα όταν ο καθένας μας βρήκε δουλειά και κάναμε παρέα με συναδέλφους, ακόμα και όταν δεν βρισκόμασταν τόσο συχνά, πάντα ήξερα πως εκείνη τη φορά τη βδομάδα ή το μήνα, θα χρειαζόταν τη λιγότερη "προσπάθεια" για να περάσουμε καλά. Και αυτό γιατί ήξερε ο καθένας πως λειτουργούσε ο άλλος. Έτσι και αλλιώς στα τριάντα παρά κάτι μας ήδη γνωριζόμασταν τουλάχιστον δέκα χρόνια. Τουλάχιστον. Με το Γ. και τη Ν. τη βγάζαμε στα καφέ,με τις ώρες, στα σπίτια μας να βλέπουμε Friends και τα καλοκαίρια στην παραλία με μπύρες και τσιγάρα. Με την Χ. δεν αφήσαμε σινε φεστιβάλ που να μην είχαμε πάει, θέατρα, εκθέσεις, καφέ στην παλιά πόλη. Η Χ ήταν η culture buddy μου. Φυσικά τα τελευταία χρόνια εγώ την είδα "ποσότητα" ενώ η άλλη "εναλλακτική ποιότητα". Σε κάποια φάση άρχισα να εξαφανίζομαι και να είμαι στην κοσμάρα μου , το ίδιο και η Χ, μάλλον μας πήραν από κάτω οι "σοβαρότητες". Δεν τα λέγαμε τόσο συχνά όσο παλιά. Αλλά και πάλι με κάποιο τρόπο τα βρίσκαμε.
Το πιο σημαντικό ήταν ο τρόπος που επικοινωνούσαμε. Δεν χρειάζονταν πολλά πολλά. Είχαμε κώδικες που με τα χρόνια γίνονταν όλο και καλύτεροι, όλο και πιο "δικοί" μας.

Και τώρα αυτό τελείωσε! Τέλος κεφαλαίου; Αρχή καινούριου; Δεν ξέρω.
Σαν ορφανό νιώθω...πολύ παράξενο αίσθημα...