Και μια μέρα έρχεται εκείνη η στιγμή, όπου ξαφνικά όλα είναι καθαρά ή έστω καθαρότερα.
Όπου παίρνεις την απόφαση να κλείσεις εκείνη την καταραμένη πόρτα, για να δεις από που θα ανοίξει η άλλη. Γιατί αν δεν δημιουργήσεις έναν νέο τοίχο, καθαρό, πού θα τοποθετηθεί η άλλη πόρτα;
Είναι η στιγμή που απλά σέβεσαι τον εαυτό σου και σκέφτεσαι πως "φτάνει' και πως "μου αξίζει να είμαι ήρεμη μέσα μου".
Και που όταν σκέφτεσαι την αβεβαιότητα του μέλλοντος, την προτιμάς από την μιζέρια του παρόντος.
Τότε παίρνεις την απόφαση και ήδη είσαι ένας άλλος άνθρωπος.
Σου είναι πια αδιανόητο να γυρίσεις στην προηγούμενη σου ζωή - αυτή που ζεις δηλαδή αλλά μέσα σου είναι ήδη η προηγούμενη.
Ο φόβος για το άγνωστο φυσικά υπάρχει. Θα ήταν παράξενο να μην τον νιώθεις. Αυτό θα σήμαινει ότι δεν έχεις επίγνωση της κατάστασης.
Αλλά πόσο απαίσιο είναι να ζεις με οδηγό το φόβο.
Οπότε βαθιές αναπνοές και... ( η συνέχεια στο επόμενο post).
Βαθιές ανάσες και κάνουμε ό,τι θέλουμε κι ας μας φοβίζει.
ReplyDeleteΓια μένα το γεγονός ότι κάτι που θέλω με φοβίζει, είναι ένδειξη πρόκλησης και πρόσκλησης κι αυτό με ιντριγκάρει, να πάω κόντρα στο φόβο, να παλέψω με μένα και να με νικήσω γιατί μόνο έτσι αλλάζω και πάω μπροστά.
Ο πιο δύσκολος αντίπαλος είναι ο εαυτός μας!
Βαθιές ανάσες γιατί αν κρατάμε την αναπνοή μας θα σκάσουμε! Μ' αρέσει έτσι όπως το έθεσες - αυτό ακρίβώς είναι, κόντρο στο φόβο και πάλη με αυτό που βρίσκεται απέναντι από το φόβο, τον εαυτό μας.
DeleteΕίχα καιρό να περάσω από'δώ και νιώθω πως ήρθα την κατάλληλη στιγμή! =)
ReplyDeleteΠιστεύω πως ναι :)
Delete