"Πίστευα ότι θα είχες περισσότερο χρόνο τώρα", γράφει από την άλλη πλευρά της οθόνης η φίλη που έχω να τη δω, όπως και τον περισσότερο κόσμο, μήνες.
Δεν ξέρω αν πίστευα το ίδιο. Γενικώς δεν πολυσκέφτηκα πως θα είμαι μετά το πτυχίο μου. Θα αλλάξω δουλειά; Θα έχω χρόνο; Θα κάνω ταξίδια; Μπορεί να σκεφτόμουν αόριστα ίσως, αλλά δεν είχα συγκεκριμένες εικόνες στο μυαλό μου που ήθελα να είμαι μέρος τους.
Τις προάλλες μου 'ρθε αυτή ακριβώς η σκέψη: Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έβαλα ένα στόχο, πλην κάποιων επαγγελματικών ίσως (που και εκεί πάλι δεν το πολυπροσδιορίζω το θέμα).
Σου έτυχε; Να μην έχεις στόχους για καιρό; Ούτε καν όνειρα - εκεί δεν τολμώ.
Αλλά σε αυτή την περίπτωση των ονείρων, ίσως φταίει και ο τρόπος που μεγαλώνουμε στο νησί, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Έχουμε χειροπιαστούς στόχους όχι όνειρα.
Να σπουδάσουμε, να έρθουμε πίσω, να βρούμε δουλειά, έστω με μέσο αφού οι ικανότητες και το ήθος δεν πολυμετράνε, να βγούμε έξω για να γνωρίσουμε κάποιο άτομο, να το παντρευτούμε, να κάνουμε 2 παιδιά, να μπούμε σε δάνειο, να κτίσουμε, να έχουμε δύο αυτοκίνητα, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να πάρουμε προαγωγή για να μπορέσουμε να πληρώσουμε τα ιδιαίτερα τους που αρχίζουν από τα 6 τους πλέον. Μετά να πασκίζουμε να βρούμε λεφτά για να σπουδάσουν. Ξαφνικά ανοίγουμε τα μάτια μας, τα παιδιά μας έχουν προχωρήσει εκτός σπιτιού, δεν μας πολυέχουν ανάγκη - εκτός από τα τάπερ και να τους προσέχουμε τα δικά τους παιδιά. Παίρνουμε σύνταξη, κάνουμε καμιά απόπειρα να ξαναβρεθούμε με τις φίλες μας, τα πρωινά κάνουμε κάποιο επιμορφωτικό μάθημα π.χ. μαθήματα ζωγραφικής, πιλάτες και ότι μας παίρνει σωματικά. Και μετά; Μετά, ούτε που τολμώ να το σκεφτώ.
Αυτά δεν είναι όνειρα. Όχι. Αυτά ειναι μια ζωή υποχρεωτική που δεν θα ενοχλήσει κανένα. Γιατί πολλές φορές το να τολμας να ονειρευτείς και να προσπαθείς να τα πραγματοποιήσεις, σημαίνει ότι η πιο πάνω παράγραφος μπαίνει στο μπλέντερ και είτε που τα κάνεις αποσπασματικά, είτε κάνεις τα μισά ή γίνονται τόσο πολτός που κάνεις εντελώς κάτι άλλο που οι γύρω σου δεν καταλαβαίνουν. Έτσι όπως ένα πολτό δηλαδή.
Μήπως γι' αυτό δεν ονειρευόμαστε; Γιατί φοβόμαστε μήπως γίνουμε ακαταλαβίστικοι και διαφορετικοί;
Μεγάλη υπόθεση να τολμάς τελικά.
Πάντα έλεγα αυτή την ατάκα που τη διάβασα πριν από μια δεκαετία και βάλε κάπου, "Δώστε μας γενναίους έρωτες".
Αλλά πως μπορώ να ζητώ κάτι όταν εγώ δεν είμαι;
Τώρα θα μου πεις κάνε manifest. Μάλιστα. Να κάνω. Αλλά τί;
Τελικά, πώς καταφέρνει κάποιος να ονειρεύεται εν έτει 2023;
Πριβέ μαθήματα κανείς;
Y.Γ Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το νέο EP των Στέρεο Νόβα "Ίριδα"
Τουλίπα μου γεια σου! Χαίρομαι πάρα πολύ κάθε φορά που διαβάζω κείμενό σου.
ReplyDeleteΑρχικά συγχαρητήρια για το πτυχίο σου! :)
Με προβλημάτισες βαθιά με αυτό το κείμενο. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι μπορεί να εννοείς με τη λέξη "όνειρα". Νομίζω ότι πιο πολύ με μπέρδεψε η φράση "Αυτά δεν είναι όνειρα. Όχι. Αυτά ειναι μια ζωή υποχρεωτική που δεν θα ενοχλήσει κανένα." Νομίζω ότι διαφωνώ - εκτός αν δεν καταλαβαίνω τον ορισμό σου. Όλα αυτά που είπες δεν είναι για όλους υποχρεωτικά. Για παράδειγμα, ένα παιδάκι για εμάς, επειδή είναι κάτι που μας δυσκόλεψε, δεν μπορώ να το πω υποχρεωτικό. Το θέλουμε πάρα πολύ. Μόνο με τη λέξη "όνειρο" θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω.
Ένα σπίτι για πολύ κόσμο είναι όνειρο και μάλιστα απλησίαστο, αφού τα πράγματα πλέον έχουν αγριέψει πάρα πολύ.
Συμφωνώ ότι στην κυπριακή κοινωνία είναι "υποχρεωτικός" ο γάμος και αντιμετωπίζεσαι περίεργα αν δεν κάνεις έναν. Όμως άραγε αυτό είναι το όνειρο; Θα ήθελα να πιστεύω το όνειρο είναι ο γάμος να προκύψει από έναν αμοιβαίο έρωτα και συμβατότητα - εγκεφαλικά, συναισθηματικά και σωματικά.
Η δουλειά πρέπει να είναι όσο πιο καλοπληρωμένη και όσο πιο κοντά στα ενδιαφέροντα σου γίνεται. Με αυτή τη σειρά. Αν κάνεις το χόμπι σου δουλειά αλλά δεν σου δίνει έστω ένα μέτριο μισθό να βγαίνει ο μήνας, θα το μισήσεις. Καλύτερα να μείνει χόμπι. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει δουλειά χωρίς donkey work.
Άρα δεν ξέρω τι είναι τα όνειρα τελικά, έτσι όπως ορίζονται σε αυτό το κείμενο. Είναι μια ζωή με πολλά ταξίδια; Είναι μια δουλειά που σου αρέσει; Είναι περισσότερος χρόνος για σένα; Είναι το να γίνεις διάσημη συγγραφέας με διεθνή αναγνωρισιμότητα; (Άνετα θα μπορούσες, κατά την άποψή μου, αν το κυνηγούσες).
Ούτε οι γενναίοι έρωτες δεν ξέρω τι είναι πλέον, επειδή έχω αλλάξει τον ορισμό μου για αυτούς. Παλιά θεωρούσα ότι ο γενναίος έρωτας πρέπει να ξεπεράσει ένα βουνό για να θεωρηθεί γενναίος. Επειδή έχω υπάρξει σε μια κατάσταση που τη θεωρούσα γενναίο και μεγάλο έρωτα, τελικά κατάλαβα ότι ήταν γενναία μαλακία. Εκείνος δεν ξεβολεύτηκε καθόλου, εγώ έχασα χρόνο και πίστεψα όλα τα μεγάλα λόγια και τις μαλακίες που μου είπε. Μετά γνώρισα τον άντρα μου και κατάλαβα τι θα πει γενναίος έρωτας. Δεν ήταν δύσκολα τα πράγματα, ήρθαν όλα εύκολα και φυσικά. Όμως είδα ότι αργότερα σε δύσκολες καταστάσεις ήταν εκεί. Γενναίος, ρομαντικός, τρυφερός. Κι ακόμα βλέπω ότι μέσα στην κούραση και τη ρουτίνα της καθημερινότητας είναι εκεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο "βουνό" από αυτό. Όπως λέει και η Brene Brown, ο γάμος δεν είναι ποτέ 50-50. Τις μέρες που ο ένας μπορεί να φέρει μόνο 20%, ο άλλος να φέρνει το 80%. Κι αν δεν μπορούν, κι έχουν κι οι δύο μόνο από 20%, να δείχνουν αγάπη και κατανόηση ο ένας στον άλλο.
Γιατί να μην κάνεις ένα πολτό; Γιατί να μην τα κάνεις αποσπασματικά; Η κριτική της κοινωνίας θα είναι πάντα εκεί - όμως δεν είναι πιο σημαντικό να πορεύεσαι με τα "θέλω" σου; :) Πόσοι φίλοι μας γκέι έχουν το θάρρος, αντί να κάνουν εικονικούς γάμους, να μην κάνουν οικογένεια και παιδιά και να ζουν τη ζωή με τα δικά τους "θέλω"; Αυτοί σίγουρα κάνουν ένα πολτό. :)
Για το τελευταίο ερώτημα, επανέρχομαι στο ότι δεν ξέρω τελικά τι είναι τα όνειρα. Για τον καθένα μας είναι και λίγο διαφορετικά. Εγώ θα ήθελα να είμαστε πάντα αγαπημένοι με τον άντρα μου, όπως τώρα. Να μπορούμε να παλεύουμε τη φθορά. Να κάνουμε τα παιδάκια μας και να μεγαλώσουν να γίνουν ωραίοι άνθρωποι. Ευγενείς, καλλιεργημένοι, να ταξιδεύουν, να είναι πολίτες του κόσμου. Να βοηθήσω τον άντρα μου να πετύχει τους στόχους του - κι ίσως να πάει ακόμα λίγο πιο ψηλά κι από αυτούς που έχει τώρα, γιατί ξέρω ότι μπορεί. Να μπορούμε να ταξιδεύουμε. Να βλέπουμε την οικογένεια μας όσο πιο πολύ μπορούμε για να τους απολαύσουμε. Να απολαμβάνουμε την παρέα των φίλων μας κι ειδικά των διαλεχτών από αυτούς. Μπορεί να ακούγονται μικροαστικά όνειρα, αλλά ειλικρινά σου λέω, δεν τα ένιωσα ποτέ σαν υποχρεώσεις.
Θέλω να πω ότι στο τέλος της μέρας, μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις τα όνειρά σου.
Ειρήνη μου, σε χαιρετώ! Χαίρομαι κάθε φορά που γράφεις! Σε ευχαριστώ πολύ για τα συγχαρητήρια :)
DeleteΛοιπόν, τα είπες πάρα πολύ ωραία και έχεις δίκιο. Ο καθένας ορίζει τα όνειρά του διαφορετικά. Απλά εγώ γράφω για τα δικά μου όνειρα και δεν γενικεύω.
Προς Θεού, δεν είμαι εναντίον της οικογένειας και των παιδιών ( κάποτε εύχομαι να αποκτήσω με έναν άνθρωπο που αγαπω, ένα παιδί). Απλά όλο αυτό το fixed σενάριο μας το καθορίζανε ως το μόνο σενάριο, ειδικά εμας της Generation X. Και για κάποιους από εμάς, έφερε αρνητικά αποτελέσματα αυτή η επιβολή. Αυτό ήθελα να πω.
Και για τη δουλειά, ναι εξαρτάται ο καθένας πως την θέλει τη δουλειά του. Εγώ δεν μπορώ να δεχθώ να είμαι κάπου μόνο για τα λεφτά, ακόμα και αν ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Μερικές μέρες, που είναι πολλές τελικά, είναι απλά μόνο ένας μισθός.
Συμφωνώ ότι τα μικρά μικρά της καθημερινότητας, μπορεί να ειναι τα "μεγάλα" που μας κάνουν να δουμε τη ζωή με άλλη οπτική. Δεν ειναι καθόλου μικροαστικά. Μα καθόλου όμως.
Απλά όταν κατάλαβα ότι δεν έχω ουτε και ένα όνειρο π.χ. να βάλω στόχο να πάω σε μια χώρα που θέλω είτε διακοπές ή να μετακομίσω, ή να κάτσω 3 μήνες χωρίς δουλειά να βρώ τη δημιουργικότητα μου ή να γράψω εκείνο το θεατρικό που θέλω εδώ και χρόνια, εκεί λυπήθηκα πολύ. Μου φαίνεται ότι απογοήτευσα τον 5χρονο εαυτό μου.
Όσο για τον γενναίο έρωτα, νομίζω θα το αναλύσω σε επόμενο κείμενο γιατί σηκώνει συζήτηση! Αλλά για μένα πια ο γενναίος έρωτας είναι να μην φοβάται να είναι ο εαυτός του απέναντι στον άλλο. Και ο άλλος ας το διαχειριστεί όπως νομίζει.
καλό βράδι χχ
Υ.Γ Λες να γίνω συγγραφέας ε; Με έκανες να ψηλώσω δέκα πόντους!
Σου το εύχομαι Τουλίπα μου! (Το παιδάκι με τον άνθρωπο που αγαπάς) :) Έχεις δίκαιο, ήταν (και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να είναι) το επιβεβλημένο σενάριο! Αν δεν το ακολουθήσεις θεωρείσαι παράξενος και είσαι υπό εξέταση!
DeleteΚαταλαβαίνω και αυτό που λες για τη δουλειά. Σίγουρα μίλησα από προσωπική εμπειρία. Δεν έβρισκα δουλειά με το πτυχίο μου για πολλά χρόνια και δεν ήμουν ανεξάρτητη οικονομικά. Οπότε το να ακολουθήσω για κάποια χρόνια άλλο μονοπάτι με βοήθησε να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά και κατ' επέκταση και χαρούμενη.
Χαίρομαι που συμφωνούμε για τα μικρά - μεγάλα της καθημερινότητας :)
Μου άρεσε ο ορισμός σου για τοκ γενναίο έρωτα και σίγουρα θα είχε πολύ ενδιαφέρον να γράψεις γι' αυτό. Ειδικά για τον συγκεκριμένο ορισμό, πιστεύω ότι αν ρωτήσεις 100 ανθρώπους θα πάρεις 100 διαφορετικούς ορισμούς.
Το εννοούσα απόλυτα αυτό που είπα, ότι θα μπορούσες να γίνεις συγγραφέας παγκοσμίως γνωστή. Τόσο πολύ μου αρέσει η γραφή σου. Νομίζω ότι και σε μετάφραση δεν θα χάσει, είναι τόσο όμορφη και στρωτή. Πού ξέρεις, θα μπορούσε να είναι αυτό ένα όνειρο! :)
Καλό ξημέρωμα!
Pax εδώ, στο πιο πάνω σχόλιο :) Απλά από κινητό δεν με αφήνει για κάποιο λόγο να σχολιάσω με το account του blogger μου, παρ' όλο που είμαι signed in στο Gmail.
DeleteYour blog has become an integral part of my daily reading routine.
ReplyDelete