Όπως έχω υποσχεθεί, ιδού το δεύτερο ποστ για την τέχνη του No Fear.
Η περίοδος από την περασμένη Κυριακή μέχρι τώρα, δέκα μέρες μετά, πέρασε πολύ γρήγορα. Ήταν επεισοδιακή και από την άλλη ήταν σαν να ήταν μια άλλη ζωή.
Τη περασμένη Δευτέρα έγραφα τις σκέψεις μου όταν πήρα μια απόφαση. Την Τρίτη δείλιασα λίγο. Είχα αμφιβολίες για το αν θα ήταν καλή ιδέα αυτή την περίοδο να κάνω την μεγάλη κίνηση. Γιατί να μην κάτσω στα αυγά μου; Στο κάτω κάτω μπορώ να κάνω την κότα, να είμαι εξασφαλισμένη οικονομικά, να μην αγχώνομαι από που θα έρθει το επόμενο εισόδημα. Ειμαι 46 πια, θα μπορούσα ε;
Και όμως δεν θα μπορούσα. Όσο και αν προσπάθησα να δεκτώ αυτή τη φάση τα τελευταία 5 και κάτι χρόνια.
Όταν ένα κλίμα, δεν σου κάθεται από την πρώτη, κατά 90% δεν θα σου κάτσει ούτε και μετά.
Οπότε αφήνω πίσω μου το comfort zone της εταιρείας και ανοίγω νέα κεφάλαια.
Είναι μια κίνηση "επαναπροσδιορισμού" του εαυτού μου αν θες. Νέες προκλήσεις, νέες δυσκολίες - ίσως εις βάρος της προσωπικής ζωής, για ακόμα μια φορά - , νέα ανοίγματα, νέα κλεισίματα.
Θα μπορούσα να κάτσω εκεί περισσότερο; Όχι.
Γιατί όταν σε ενδιαφέρει να αναπτύσσεσαι μέσα από τη δουλειά σου και να περνάς καλά, τότε το να ζεις κακές συμπεριφορές και να έχεις εμπόδια, δεν σε παίρνει πουθενά, όσο και αν κάθε μήνα μπαίνει μισθός στον λογαριασμό σου.
Δεν έχω οικογένεια με την κλασική έννοια, για να το σκεφτώ δεύτερη και τρίτη φορά. Όμως είμαι σίγουρη πως ακόμα και αν είχα, απλά το μόνο που θα έκανα θα ήταν να το σκεφτώ μια τέταρτη φορά. Την ίδια απόφαση θα έπαιρνα.
Για ένα παράξενο λόγο, δεν κυριαρχεί τόσο η ανασφάλεια για το μέλλον, όσο μια λύπη και ένας θυμός για όλα όσα δεν με άφησαν να κάνω στην εταιρεία.
Δεν ξέρω πως θα είναι το 2024. Ούτε έχω προαίσθημα για κάτι. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όπως και πολλοί άλλοι γύρω μου, τώρα δεν ζω όπως θέλω.
Ο φόβος του να μην "ενοχλήσω" κυριαρχεί περισσότερο του "θέλω".
Αυτό θέλω να αλλάξει.
No comments:
Post a Comment