Φθινόπωρο - Μέρος Α'

 21 Οκτώβρη έγραψα το τελευταίο κείμενο. Όταν το έγραψα, λίγες ώρες μετά είχα εξέλιξη, δυσάρεστη. Τέσσερις μέρες μετά, έπρεπε να ταξιδέψω για εξετάσεις. Ταξίδεψα, έδωσα εξετάσεις και με το που τέλειωσα, το ίδιο βράδυ μου βγήκε μια σωματική κούραση που διήρκησε για 2 1/2 βδομάδες. Ίσως δεν συνήλθα ακόμα. Το σίγουρο είναι ότι μου έμεινε μια τεράστια ψυχολογική κούραση. Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ έτσι, δηλαδή να μην μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό. Απλά να περιμένω να περάσει.

Η ψυχολογική κούραση μεταφράζεται σε αδιαφορία να βλέπω κόσμο, τουλάχιστον σε καθημερινό επίπεδο, αδιαφορία για το τι μαγαζί άνοιξε και αν είναι ωραίο να το τσεκάρουμε. Μεταξύ μας, όλα τα ίδια και τα ίδια είναι. Η Λεμεσός έχει 2-3 νέα μαγαζιά που η διαφορά με τη Λευκωσία είναι ότι ιδιοκτήτες είναι νεαρά παιδιά με φρέσκιες απόψεις. Αλλά ναι, κανονίζω 1-2 φορές τη βδομάδα να δω φίλους, γιατί πρέπει μετά από ένα σχεδόν χρόνο να εμφανιστώ. Απλά δεν περνάω ιδιαίτερα καλά. Μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις που νιώθω μια ήρεμη ενέργεια στη φιλία. 

Το γεγονός ότι ψάχνω για φριλανς δουλειές και το επόμενο μου πτυχίο, μπορεί να μεταφραστεί ως και "σύνδρομο Στοκχόλμης". Λατρεύω να ζω σε 80τμ χωρίς επαφή με κόσμο; Χμ.

Στο τελευταίο ποστ είχα γράψει την ανάγκη μου να κάνω κάποια πράγματα. Το αλλάζω. 

Δεν θέλω βόλτες στην παλιά πόλη με φίλους. Απλά γυρίζουμε στις ίδιες 5 γειτονιές, στα ίδια δέκα λερωμένα σοκάκια. Τα βράδια περπατώ μόνη μου, κυρίως προς Κυριάκου Μάτση, που οι δρόμοι είναι καθαροί. Φυσικά για να καταλήξω εκεί, περνάω από οικόπεδα γεμάτα σκουπίδια, από σημεία στο δρόμο με πεταγμένα μπουκάλια νερού και χρησιμοποιημένα ποτήρια καφέ. Είναι η ράτσα και οι μετανάστες τόσο λερωμένοι ή είναι η αδυναμία του κράτους να διαχειριστεί αυτή την αναρχία; Μάλλον και τα δύο. 

Ταξίδια. Δεν υπάρχουν λεφτά. Αυτή ειναι η μεγάλη αλήθεια. Δεν είμαστε όλοι μεγαλοδικηγόροι και chartered accountants. Ίσως η λύση είναι να δουλεύουμε μερόνυκτα για να επιβιώνουμε και όσοι δεν έχουμε παιδιά, να φυλάμε λεφτά για κανά ταξίδι. Μήπως αυτό δεν είναι ποιότητα ζωής τελικά;

Έρωτες. Ελεγα χθες στην κολλητή μου, ότι δεν έχω όχι μόνο επιθυμία για σχέση, αλλά ούτε για φλέρτ. Και για να παραφράσω τον Καζαντάκη "Δεν θέλω κανένα, δεν με θέλει κανένας, είμαι λέφτερη". Η κολλητή φυσικά επιμένει πως με όλα όσα μου συνέβησαν το 2022, θα ήταν παράξενο να είχα αυτή την επιθυμία, θα ήταν ως και ανησυχητικό. Τείνω να συμφωνήσω, αν κρίνω από το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση αποφεύγω το συγκεκριμένο θέμα γιατί μου προκαλεί αμηχανία και αδυναμία να κατανοήσω γιατί ο κόσμος παθιάζεται. Μάλλον είμαι πολύ κουρασμένη ε;

Αυτό το κείμενο δεν είναι γκρίνια. Κάθε άλλο. Απλά καταγράφω τις σκέψεις μου. Είμαι ήρεμη. 

Μήπως απλά πρέπει να αποδεχόμαστε τη φάση μας και να έχουμε πίστη στο σύμπαν ότι όλα έχουν το χρόνο τους και το χώρο τους;

(Post) Καλοκαίρι - Μέρος Β'

Δύο μήνες μέτα το τέλος του καλοκαιριού καταφέρνω να γράψω αυτό το κείμενο. Το είχα υποσχεθεί εξάλλου. 

Δεν πρόλαβα. Η ζωή μου έχει αναποδογυριστεί δυσάρεστα το 2022 και από τότε που έγραψα μέχρι τώρα, ζω πράγματα που δεν θα κάτσω να στα γράψω τώρα. Θα ήταν ωραία να ήταν τύπου μοιραία φιλοσοφικά αυτά που μου συμβαίνουν, αλλά ειναι μια ωμή πραγματικότητα που με καλεί απλά να είμαι πρακτική για να επιβιώσω ψυχολογικά και σωματικά.

Σήμερα το πρωί, σκέφτηκα "πόσο θα ήθελα να ήμουν 30". Δεν είμαι παρελθοντολάγνος, αλλά αυτή τη φορά στο μυαλό μου τα 30 τελικά δεν ήταν τόσο κακά όσο νόμιζα τότε. Φυσικά, ποτέ δεν ακυρώνουμε τι ήμασταν κάποτε και το τι θεωρούσαμε σοβαρό. Αλλά πραγματικά δεν ήταν (τόσο) σοβαρά. Δεν είχε πεθάνει κανείς, δεν υπήρχαν ασθένειες στη ζωή μου, δεν είχα φτάσει σε επαγγελματικό τέλμα, δεν σκεφτόμουν ότι ίσως μπορεί και να μην βρω ποτέ τον άνθρωπο μου. Απλά ημουν μοιραία και σκεφτόμουν "τι ζωή ειναι αυτή". Μια χαρά ζωή ηταν. Καμιά φορά διαβάζω τα παλιά μου post και γελώ. Άρχισα να υπάρχω ως τουλίπα από τα 29 μου. Άρα έχω όλα τα αποδεικτικά των σκέψεων μου καταγεγραμμένα εδώ. Τα διαβάζω και χαμογελώ. Θα ήθελα να ήμουν από καμιά γωνιά (μάλλον ενός μπαρ) να βλέπω τον τριαντάχρονο εαυτό μου και να της πω " Αμάν τουλίπα μου, δεν είναι όλα βουνό. Χαλάρωσε κούκλα μου. Μια χαρά είσαι. Πολύ καλύτερη από ότι νομίζεις. Αυτή η η παλιο-οπισθοδρομική κοινωνία σε διαλύσε και δεν φτάνει αυτό, όλη μέρα σκέφτεσαι. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Και όπως είπε κάποιος, το τέλος του κόσμου θα έρθει με το τέλος του κόσμου".

Φυσικά ποτέ δεν είναι αργά αγαπημένε μου αναγνώστη. Στα 45 μου περιμένω να τελειώσουν κάποιες πρακτικές καταστάσεις για να σκεφτώ τι θέλω να κάνω. 

Ξέρεις τι θέλω να κάνω; Να χρωματίσω τη ζωή μου. Με κάποιες εξαιρέσεις, από το 2019 είναι ένα γκρι σκούρο όλα. Μουντό κιόλας, γιατί το γκρι ως χρώμα μου αρέσει. Και για να μιλήσουμε πρακτικά, αυτό που θέλω είναι :

1) Ταξίδια. Για κάποιο λόγο μου καρφώθηκε στο μυαλό η Φλωρεντία. Είχα πάει πολύ παλιά αλλά δεν τη θυμάμαι. Θέλω να πάω βόρεια Γαλλία, road trip σε κάτι μεσαιωνικές πόλεις χωμένες στα βουνά. Στο μυαλό μου το Βιετνάμ παίζει πολύ, ιδιαίτερα η φύση του και ας μην μ' αρέσει η σούπα pho. Και όταν δεν γκρεμιστεί το σύμπαν, θα πάω ξανά στην πόλη μου, στη Νέα Υόρκη μου.

2) Λεφτά. Ω, ναι. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τα επαγγελματικά αλλά είπαμε ωραία η δουλειά μου αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε ως χόμπι. Θέλω λεφτά και να μην κάνω εκατόν δουλειές για να τα έχω.

3) Εραστή. Κάπου διάβασα το απίθανο: "Οι σύντροφοι είναι για την αριστερά, τα ζευγάρια για τα παπούτσια. Εμείς θέλουμε εραστή". Αυτό. Και να συνεννοούμαστε με αυτό τον εραστή, το οποίο σημαίνει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και ανάμεσα στη διαφορετικότητα του χαρακτήρα μας να αγαπιόμαστε.

4) Υπάρχει ένα μικρό τοιχαράκι στην παλιά Λευκωσία που είναι το αγαπημένο μου μυστικό σημείο. Κάθομαι εκεί, βασικά κρέμομαι γιατί είναι και ψηλό, και σκέφτομαι. Κάτι σαν πουλί πάνω στα καλώδια. Έχει 2-3 χρόνια να πάω. Θέλω να περνάω πιο πολύ χρόνο εκεί.

5) Βόλτες με φίλους, στην παλιά Λευκωσία, στην παλιά Λεμεσό, στα σοκάκια της Λάρνακας, στον παραλιακό της Πάφου, στις γειτονιές του Πεδουλά, στα πετρόκτιστα δρομάτια το Ομόδους και της Λόφου. Έχει να βγω από το σπίτι μου και να είμαι ανέμελη χωρίς deadline, τρία χρόνια. Μπορεί να τα θεωρείς βασικά πράγματα, αλλά για μένα που είμαι κλεισμένη για πολύ καιρό σε 80τμ, δεν είναι.

"Hold me down, I'm so tired now

Aim your arrow at the sky

Take me down, I'm too tired now

Leave me where I lie"

...ακούγεται τώρα η Florence από τα ηχεία, καθώς γράφω εδώ ξεκλέβοντας λίγη ώρα από τη δουλειά και τα διάφορα μου που τα κουβαλώ, με δυσκολία πια.

Είμαι κουρασμένη. Παίρνω βαθιές αναπνοές, κοιτάω λίγο τον Πενταδάκτυλο στο βάθος, ανάμεσα σε πολυκατοικίες από τα παντζούρια του "home office" μου και συνεχίζω.

Καλοκαίρι 2022 - Μέρος Α'

Ετεροχρονισμένη συνειδητοποίηση της υπάρξης του summer mode. Ημερομηνία συνειδητοποίησης: 15 Ιούλη.

Αποχή από παλιά πόλη - προς το παρόν.

Paloma, εσύ σουπερστάρ. Πάντα με αλάτι στο χείλος του ποτηριού, γιατί τεκίλα, γκρείπφρουτ, αλάτι και καύσωνας είναι ο τέλειος συνδιασμός.

Πολύ λίγο κρασί.

Μια φορά τη βδομάδα, πλύση λευκών ρούχων. Ο κάδος για πλύση σκουρόχρωμων, δύσκολα συμπληρώνεται.

"It is ok να μην κάνω εκείνα που πρέπει" - Βαθιά εκπνοή.

Διακοπές σε κυκλαδίτικο νησί και κάμια καταγραφή στα social media - Απελευθέρωση.

Καινούριο, μπλε μαγιώ.

Παγωτό καϊμάκι.

"Η απόλαυση του τώρα", θέλει πολλή δουλειά μέσα μας να αποδεκτόυμε αυτή την απλή αλλά τόσο αναγκαία φράση.

Grandbrothers - Άκου τους.

Ανάλαφρα βιβλία στο ipad.

Κορεάτικες σειρές στο Netflix και ντελίβερι σούσι.

Επιμονή, τελική ευθεία για εξετάσεις - Πρακτικότητα και όχι σκέψεις ανώφελες, τελικά σε όλα - Εισπνοή, εκπνοή και ξανά.

Μινιμαλισμός παντού- για πρώτη φορά και στα συναισθήματα. Θα ήθελα να το καταφέρω.

Μήπως είναι καιρός να σταματήσει να μπαίνει νερό στο κρασί;    

Κλισέ αλλά...ότι είναι να ρθει θα βρει το δρόμο του και θα έρθει. Εξαίρεση, τα επαγγελματικά. 

Μένω Εντός και αντέχω. Έχουμε ακόμα μια βδομάδα του Ιούλη και έναν ολόκληρο Αύγουστο.

 

Σκόρπιες και όχι τόσο σκόρπιες σκέψεις του Ιούλη

Σε αυτο το blog για πολλα χρόνια έγραφα όταν είχα πολλές εικόνες να αφηγηθώ ή κάποια αστεία ιστορία να πω. Για αρκετά χρόνια μετά, έγραφα όταν ήμουν λυπημένη οπότε το αποτέλεσμα ήταν μίζερα post. Εδώ και ένα χρόνο περίπου, γράφω εδώ ως μια επέκταση ψυχανάλυσης και σκέψεων που κάνω. Αυτή η διαδικασία μου αρέσει πολύ, νιώθω προνομιούχα που μπορώ να κάνω αυτό το self-discovery, που είναι και μια από τις αρχές του self-care. 

Οπότε ας μην το καθυστερώ, ας απαριθμίσω σε συγυρισμένα bullet point, τις τελευταίες σκέψεις μου.

•  Θεωρώ μεγάλη απελευθέρωση να μπορώ να εξηγώ γιατί δρω σε κάποια πράγματα με τον τρόπο που αντιδρώ. Είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξω ότι δεν μου αρέσει. Πρώτο στην ατζέντα, την γκρίνια. Με περηφάνια μπορώ να πω πως δεν πολυγκρινιάζω - και ας λέει η μάνα μου το αντίθετο, αν δεν το έλεγε θα αγχωνόμουνα ότι έπαθε κάτι. Δηλαδή όταν λέω ότι κάτι με στεναχωρεί ή με προβληματίζει ή κάτι δεν μου αρέσει, το εννοώ. Δεν είναι γκρίνια. Απλά είναι αυτό.
• Τι ωραίο που είναι το φλερτ! Όταν ξαναφλερτάρω - συνειδητά, γιατί ασυνείδητα όλοι φλερτάρουμε όταν είμαστε χαλαροί - θα σε ενημερώσω αν έτσι για αλλαγή παίξει παιχνίδι της προκοπής. Το οποίο ιδανικά θα εξελιχθεί σε φάση της προκοπής.
• Είναι τόσο σημαντικό να μην μπλεκόμαστε στις ιστορίες των άλλων που μας λένε τα προβλήματα τους. Εσυναίσθηση με μέτρο. Να είσαι εκεί, να ακους, αλλά να μην προσπαθείς να γίνεις μέρος της ιστορίας. Δεν είναι η δική σου ιστορία να πεις, είναι των άλλων και εσύ απλά είσαι ένας θεατής που καμιά φορά, όπως το interactive theatre, σε ρωτάνε κάτι. Ως εκεί. Βρες δική σου ιστορία να πρωταγωνιστείς.
• Θέλει μεγάλη προσπάθεια να είσαι δίπλα στον άλλο στα προβλήματά του. Η καθημερινότητα μας τραβάει, οι σκέψεις μας ακόμα περισσότερο. Αλλά αν καταφέρεις και είσαι πάρον όταν ο άλλος περνά κάτι ζόρικο, έστω και ως επίσκεψη, εκτιμάται πάρα πολύ. Αυτό το σημείο με το προηγούμενο, διαχωρίζονται από μια λεπτή γραμμή.
• Το χιούμορ να το εκτιμάμε περισσότερο. Το δικό μας, του φίλου μας, του εραστή μας. Δεν είναι δεδομένο ότι μπορείς να κάνεις τον άλλο να γελάει και αυτός εσένα. Τώρα που το σκέφτομαι...δεν θυμάμαι πότε με έκανε αντικείμενο του πόθου να γελάσω.
• "Εχω μετανιώσει που δεν έχω ζήσει μια ερωτική ιστορίας της προκοπής", ξεστόμισα τις προάλλες. Η απάντηση " η λέξη μετάνοια όμως, σημαίνει αλλάζω νου". Ανακουφίστηκα. Θέλω να αλλάξω νου, ο έρωτας (ειδικά της προκοπής) είναι μια υπέροχη στιγμή στη διάρκεια της ζωής μας.
• Έχω πολύ δρόμο ακόμα να κάνω στις σκέψεις μου αλλά αυτό δεν με τρομάζει. Ίσα ίσα με χαροποιεί. Είναι ένα ταξίδι που το εκτίμω βαθιά, η κάθε στιγμή, η κάθε διαπίστωση, η κάθε connecting the dots φάση, μου είναι πολύτιμα.

Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το To The End (La Comedie) των Blur.

Πως να γράψεις ένα post σε 5' λεπτά ή αλλιώς η ζωή σε compact mode

"Το χρόνο εμείς τον δημιουργούμε" μου είπε μια φίλη ψυχολόγος και γω σκέφτομαι ότι αυτό ισχύει μάλλον γιατί η άλλη φράση " δεν έχω χρόνο" δεν ισχύει. Ισχύει το "δεν θέλω να έχω χρόνο για το τάδε πράγματα ή τον τάδε άνθρωπο". Άρα τα πιο κάτω είναι μερικά από τα πράγματα που δεν θέλω να έχω χρόνο το 2022 και απλα δηλώνω εδώ και στον έξω κόσμο "Δεν έχω χρόνο".

Δεν έχω χρόνο για οτιδήποτε δεν μου προσφέρει εμένα το χρόνο του. Επιμένω στη λέξη "αλισβερίσι" αν και ο Τέλσον διαφώνησε σε προηγούμενο post. Δεν έχω χρόνο για ανθρώπους που δεν θέλουν να μου προσφέρουν και εκείνοι χρόνο. 

Δεν έχω χρόνο για καριέρα. Αυτή την περίοδο διαβάζω για εκείνη την τρομερή τελική εξέταση του φθινοπώρου. Άρα τώρα μένω στάσιμη και απλά παίρνω ένα μισθό. Αποδοχή και βαθιές ανάσες μέχρι το τέλος το χρόνου. 

Δεν έχω χρόνο για φιλίες που χρειάζονται πολλή προσπάθεια εκ μέρους μου. Δυστυχώς το moleskine είναι ο καλύτερος μου φίλος και όλα μπαίνουν σε πρόγραμμα.

Δεν έχω χρόνο για πολλά έξω. Εδώ όμως δεν έχει να κάνει μόνο όμως με το ότι κάνω 2 δουλειές, έχω αναλάβει 1-2 εξτραδάκια και είναι και το διάβασμα. Έχει να κάνει με το οτι μπούκτισα. Εδώ και 20 χρόνια, βγαίνω λες και δεν υπάρχει αύριο. Και δεν υπήρχε κανένα αύριο ελεύθερο με το πρόγραμμά μου. Νιώθω ότι θέλω να κάνω μια όπισθεν, να δω το σπίτι μου μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι μια διαδικασία που απολαμβάνω.

Δεν έχω χρόνο για πάθη. Εκείνα τα πάθη όμως που εσύ παθιάζεσαι, ειδωλοποιείς τον άλλο, τον βάζεις σε ένα βάθρο και στην πορεία διερωτάσαι γιατί δεν είσαι εκεί πάνω, δίπλα στο βάθρο μαζί του. Έχω χρόνο για πραγματικούς έρωτες, που όταν κάνω ένα βήμα, θα κάνει και ο άλλος ακόμα ένα. Έχω χρόνο για αμφίδρομες συνανα(σ)τροφές.

Δεν έχω χρόνο για οικογενειακά δράματα. Τα έζησα 2 και χρόνια. Διαπίστωσα ότι μόνη μου στεναχωριόμουν, μόνη μου φώναζα. Κανείς δεν με άκουσε ποτέ. Τελικά, το σπίτι μου εδώ είναι όντως το σπίτι μου. 

Δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο, είπε ο Χατζηγιάννης. Χρόνια μετά, ψυχαναλύσεις πολλές μετά αρχίζω να το εμπεδώνω. 

Δεν έχω χρόνο για εκδρομές στο νησί. Έχω όμως χρόνο για ταξίδια στο εξωτερικό. Διψάει ο νους μου και όλες μου οι αισθήσεις για άλλες ιστορίες.

Δεν έχω χρόνο για social media. Ζω την απόλυτη απελευθέρωση από τη μέρα που άφησα το instagram. Το να μην βλέπω τι κάνει ο άλλος, το να μην ποστάρω για να το δουν συγκεκριμένοι, το να μην δίνω λογαριασμό για το που πήγα, τι έφαγα και τι ήπια, είναι λυτρωτικό.

 Δεν έχω χρόνο να αποδείξω ποια είμαι. Έχω χρόνο να ανακαλύψω αυτούς που θέλω εγώ.

Με φόρα στο 2022;

 Όταν άρχιζε το 2020, δεν είχαμε ιδέα πως θα ήταν η ζωή μας δύο χρόνια μετά. Θυμάμαι ότι τον Γενάρη του 2020 με απασχολούσαν κάτι οικογενειακά, άρχισα να μιλώ με κάποιον και στο μυαλο μου υπηρχε κατι και όσο αφορά στη δουλειά, άρχισα να σκέφτομαι μήπως ήταν καιρός να παραιτηθώ αφού ούτε καλά περνούσα, δυο χρόνια μετά που πήρα αυτή τη δουλειά, ούτε θα μάθαινα κάτι άλλο.

Φυσικά που να ήξερα ότι το σύμπαν τότε γελούσε με αυτές τις σκέψεις.

Δύο χρόνια μετά, τα οικογενειακά κακήν κακώς φτάσανε θέλω να πιστεύω στο τέλος. Η πρώτη εντύπωση παιδιά έιναι η πιο σωστή, μην ακούτε μαλακίες ότι ο άνθρωπος αλλάζει. Δεν αλλάζει. Ειδικά μετά από μια ηλικία (ποια ειναι αυτή δεν ξέρω, για τον καθένα ειναι διαφορετικά. Αλλά μετά τα 5 ο άνθρωπος δεν πολυαλλάζει). 

Τα "ερωτικά", μπήκαν σε εισαγωγικά γιατί ήταν μια ταλαιπωρία που δεν ξεκαθάρισε ποτέ. Απλά από μια συναναστροφή που ίσως είχε κάποια θέματα λόγω timing, κατάντησε μια χαζή ιστορία με μπόλικο μιξ αγένειας μέσα. Άρα τέλος και σε αυτό. Τότε έπρεπε να δω το pattern γιατί σαφώς και υπήρχε.

Δουλειά δεν άλλαξα. Ευτυχώς γιατί είχα μισθό σε περίοδο που τα καθήκοντα μου ήταν κάπως άχρηστα λόγω Covid. Δεν έμαθα νέα πράματα ακόμα, άρα το θέμα ειναι όχι αν θα μείνω, αλλά πότε θα φύγω. Ίσως όταν στρώσει το παζάρι και γίνει η αγορά πιο εξωστρεφής. Αυτό το θέμα με ενοχλεί πάρα πολύ. Νομίζω πρέπει να μάθω να το αποδέχομαι ώσπου να φύγω. Πάντως η λύση για μένα ειναι να δουλεύω με εταιρεία του εξωτερικού και να ζω εδώ. Βασικά, οι κυπριακές εταιρείας είναι τραγικές σαν το σενάριο του Σασμού.

Θέλω να πω με αυτό τον απολογισμό...μήπως ξέρουμε τι θα συμβεί το 2022; Όχι. Κάποτε σκέφτομαι ότι και το 2021 ήταν πάλι πάρα πολυ επεισοδιακό. Οι μαλακίες του 2020 απλά έφθασαν στο ζενίθ τους το 2021. Από την άλλη, ήταν ίσως η μόνη χρονιά στη ζωή μου, που εγώ βγήκα σε πιο βελτιωμένο version, θέλω να πιστεύω. Άρα δεν ήταν τόσο κακό. Καλύτερα να τρως τα μούτρα σου με συνείδηση παρά  να τα τρως και να μην κάνεις κάτι γι αυτό επειδή έμαθες αλλιώς όλα τα άλλα χρόνια.

Αυτή τη χρονιά θα επιθυμούσα το εξής: Να συνεχίσω να βελτιώνομαι, να συνεχίσω να αφήνω πράγματα πίσω, να συνεχίσω να καταλαβαίνω πως αν δεν αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε να το κάνει ο άλλος. Self loving φίλοι μου.

Τί θα ήθελες για το 2022 εσύ;

Περί ασκών Αιόλου

 Χθες το βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο. Ανάμεσα στις πολλές εικόνες, ήμουν σε έναν τόπο, στην παλιά Λευκωσία, απέναντι από το ταχυδρομείο εκεί στο παλιό Δημαρχείο. Ήμουν με κόσμο και σε κάποια φάση καποιος φώναξε και με αποκάλεσε urban tulip. Ένιωσα πολύ άσχημα για το "outing". Ένιωθα ότι δεν ήταν στο χέρι μου να το σταματήσω.

Αυτό το αίσθημα ότι κάποιος θα πει κάτι για μένα που δεν θα ήθελα και δεν θα μπορώ να το εμποδίσω από το να συμβεί είναι κάτι που σκεφτόμουν λίγες ώρες πριν κοιμηθώ. Καταραμένα social media.

Τους τελευταίους μήνες βλέπω πάρα πολλά όνειρα. Κάθε βράδυ σχεδόν και αντανακλούν κάθε φορά τις σκέψεις που κάνω κατά τη διάρκεια της μέρας. Το 2021 μου ήταν πολύ ενδιαφέρον, με την έννοια ότι χωρίς να καταλάβω το γιατί ή τι το προκάλεσε, το μέσα μου άρχισε να σκέφτεται αλλιώς. Προς το καλύτερο είμαι σιγουρη. Όταν λέω καλύτερο, άρχισαν να μπαίνουν κάποια πράγματα σε πιο σωστές διαστάσεις. Έχω δρόμο ακόμα φυσικά. 

Δεν ξέρω αν το περνά όλος ο κόσμος αυτό το στάδιο. Είναι από τη μια λυτρωτικό, από την άλλη πάρα πολύ βασανιστικό γιατί όταν ανοίξεις τους ασκούς του Αιόλου, δεν κλείνουν ούτε σύντομα, ούτε εύκολα.

Ταλαιπωρείται πολύ ο νους μου εδώ και μήνες. Ευτυχώς έχω γύρω μου κάποιους φίλους που με ηρεμούν. Τα βάζουμε κάτω, τα συζητούμε και κάπως καταλαγιάζει η κατάσταση. Μέχρι την επόμενη φορά και μετά τούμπαλιν. Ξέρω πως αυτη η διαδικασία είναι καλή και είναι απαραίτητη. Απλά πολλές φορές σκέφτομαι πότε θα τελειώσει. Από την άλλη, δεν με ανάγκασε κανείς να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Θα μπρούσα να ζω όπως ζουν πάρα πολλοί συμπολίτες μου. Απλά, χωρίς πολλά πολλά. Θα το άντεχα; Δεν ξέρω. Μπορεί όχι. 

Καθώς έγραφα αυτό το post πετάκτηκε μπροστά μου αυτό το positivity quote, ξερεις από εκείνα που είναι λίγο cheesy αλλά σου κάνουν ένα κλικ στον εγκέφαλο, έστω προσωρινά. Έγραφε: You are not selfish for wanting the same energy and love you give.

Λες και το σύμπαν (ή ο αλγόριθμος του Μαρκ) άκουσε την κουβέντα που έκανα το πρωί με την κολλητή μου. Ισχύει. Αυτό ίσως το αναλύσω σε άλλο ποστ.

To Love somebody

 Βρισκόμαστε στην τέταρτη μέρα της νέας χρονιάς. Η ώρα ειναι περίπου 4 το απόγευμα. Είμαι σπίτι και ψιλοδουλεύω. Αυτό το "μουδιασμένο" μεταβατικό στάδιο του Γενάρη πριν αρχίσει ο πανικός της δουλειάς, μου αρέσει πολύ γιατί μου δίνει ευκαιρία να συνέλθω από το υπερβολικό σε όλα Δεκέμβρη.

Έξω έχει ήλιο, μέρα για βόλτες. Στα ηχεία η Nina Simone, ζωντανά από το Casino Montreux, τραγουδά ένα από τα αγαπημένα μου και πιο τρυφερά τραγούδια, το To Love Somebody.

Είναι η πρώτη μέρα της νέας χρονιάς που είμαι κάπως ήρεμη. Από την πρώτη του μήνα μέχρι και χθες, έγιναν κάποια δυσάρεστα πράγματα που έφεραν δυσάρεστες σκέψεις και όνειρα. Διερωτήθηκα πότε θα κλείσουν αυτοί οι κύκλοι που ανάφερα στο περασμένο κείμενο. Προφανώς δυσκολεύομαι ακόμα να τους κλείσω, γιατί μετά θα έχω πάλι λευκό καμβά. Αλλά όταν το σκεφτείς, τι να την κάνεις τη ζωγραφιά που είναι σχεδιασμένη με λύπη; 

You don't know what it's like...to love somebody, the way I love you...

Ξέρεις τι σκέφτηκα; Όταν αγαπάμε, όταν δίνουμε ενέργεια ακόμα και όταν και δεν παίρνουμε πίσω αυτό που θέλουμε, το κάνουμε ξανά και ξανά. Γιατί είναι ένας τρόπος να νιώθουμε ζωντανοί και πολύχρωμοι. Κάπως έτσι το είπε και Αλμπέρ Καμύ που σήμερα είναι η μέρα του. Αλλά από ένα σημείο και μετά, δεν είναι καλά να λαμβάνουμε ότι δίνουμε; Είναι.

Αυτές τις μέρες και όλο το 2021, μιλώ κάθε μέρα υπό μορφή ψυχανάλυσης, με τη φίλη μου που πια είμαι σίγουρη ότι είναι my person.

Χθες συζητούσαμε για έρωτες, για δοσίματα, για απογοητεύσεις.

"Δεν έπρεπε τώρα που είμαστε πιο μεγάλες, να μην μας επηρεάζουν τόσο πολύ;" με ρώτησε

" Ίσα ίσα όσο μεγαλώνουμε, αφήνουμε πολυ λιγότερα περιθώρια μέσα στην όλο και πολύπλοκη καθημερινότητα μας, για κάτι έντονο, είτε αυτό είναι έρωτας είτε φιλία. Αλλά όταν συμβεί, είναι επειδή το θέλαμε πολύ, επειδή είναι πάρα πολύ έντονο και καταφέρνει να χωθεί σε αυτή την ζωή μας. Όταν όμως φεύγει, όπως δύσκολα μπήκε, τόσο δύσκολα βγαίνει. Και το κόστος είναι πολύ".

Αυτό δεν θα το σκεφτόμασταν στα 30 μας. Στα 30 πάνω κάτω, λυπάσαι, στεναχωριέσαι, γίνεσαι ένα με τα πατώματα. Για μέρες, μήνες. Αλλά δεν είναι όπως αυτό που νιώθεις στα 40+. Και ενδεχομένως δεν είναι όπως ειναι στα 50+.

Από την άλλη, δεν είναι δώρο να μπορείς να νιώθεις; Να αφήνεσαι που και που σε αυτά τα σπάνια και όχι καθημερινά συναισθήματα; Ίσως στο μέτρημα, να αξίζει περισσότερο να νιώσεις και ας πονάς μετά πολύ.

Και τελικά διαπιστώνω, όπως είπε και ο Τέλσον, ότι αυτό το post ίσως είναι και πάλι ένας απολογισμός. Και αυτές οι 3 μέρες ήταν μέρος του απολογισμού -επιλόγου για να μπορέσω να ανοίξω νέα κεφάλαια.