To Love somebody

 Βρισκόμαστε στην τέταρτη μέρα της νέας χρονιάς. Η ώρα ειναι περίπου 4 το απόγευμα. Είμαι σπίτι και ψιλοδουλεύω. Αυτό το "μουδιασμένο" μεταβατικό στάδιο του Γενάρη πριν αρχίσει ο πανικός της δουλειάς, μου αρέσει πολύ γιατί μου δίνει ευκαιρία να συνέλθω από το υπερβολικό σε όλα Δεκέμβρη.

Έξω έχει ήλιο, μέρα για βόλτες. Στα ηχεία η Nina Simone, ζωντανά από το Casino Montreux, τραγουδά ένα από τα αγαπημένα μου και πιο τρυφερά τραγούδια, το To Love Somebody.

Είναι η πρώτη μέρα της νέας χρονιάς που είμαι κάπως ήρεμη. Από την πρώτη του μήνα μέχρι και χθες, έγιναν κάποια δυσάρεστα πράγματα που έφεραν δυσάρεστες σκέψεις και όνειρα. Διερωτήθηκα πότε θα κλείσουν αυτοί οι κύκλοι που ανάφερα στο περασμένο κείμενο. Προφανώς δυσκολεύομαι ακόμα να τους κλείσω, γιατί μετά θα έχω πάλι λευκό καμβά. Αλλά όταν το σκεφτείς, τι να την κάνεις τη ζωγραφιά που είναι σχεδιασμένη με λύπη; 

You don't know what it's like...to love somebody, the way I love you...

Ξέρεις τι σκέφτηκα; Όταν αγαπάμε, όταν δίνουμε ενέργεια ακόμα και όταν και δεν παίρνουμε πίσω αυτό που θέλουμε, το κάνουμε ξανά και ξανά. Γιατί είναι ένας τρόπος να νιώθουμε ζωντανοί και πολύχρωμοι. Κάπως έτσι το είπε και Αλμπέρ Καμύ που σήμερα είναι η μέρα του. Αλλά από ένα σημείο και μετά, δεν είναι καλά να λαμβάνουμε ότι δίνουμε; Είναι.

Αυτές τις μέρες και όλο το 2021, μιλώ κάθε μέρα υπό μορφή ψυχανάλυσης, με τη φίλη μου που πια είμαι σίγουρη ότι είναι my person.

Χθες συζητούσαμε για έρωτες, για δοσίματα, για απογοητεύσεις.

"Δεν έπρεπε τώρα που είμαστε πιο μεγάλες, να μην μας επηρεάζουν τόσο πολύ;" με ρώτησε

" Ίσα ίσα όσο μεγαλώνουμε, αφήνουμε πολυ λιγότερα περιθώρια μέσα στην όλο και πολύπλοκη καθημερινότητα μας, για κάτι έντονο, είτε αυτό είναι έρωτας είτε φιλία. Αλλά όταν συμβεί, είναι επειδή το θέλαμε πολύ, επειδή είναι πάρα πολύ έντονο και καταφέρνει να χωθεί σε αυτή την ζωή μας. Όταν όμως φεύγει, όπως δύσκολα μπήκε, τόσο δύσκολα βγαίνει. Και το κόστος είναι πολύ".

Αυτό δεν θα το σκεφτόμασταν στα 30 μας. Στα 30 πάνω κάτω, λυπάσαι, στεναχωριέσαι, γίνεσαι ένα με τα πατώματα. Για μέρες, μήνες. Αλλά δεν είναι όπως αυτό που νιώθεις στα 40+. Και ενδεχομένως δεν είναι όπως ειναι στα 50+.

Από την άλλη, δεν είναι δώρο να μπορείς να νιώθεις; Να αφήνεσαι που και που σε αυτά τα σπάνια και όχι καθημερινά συναισθήματα; Ίσως στο μέτρημα, να αξίζει περισσότερο να νιώσεις και ας πονάς μετά πολύ.

Και τελικά διαπιστώνω, όπως είπε και ο Τέλσον, ότι αυτό το post ίσως είναι και πάλι ένας απολογισμός. Και αυτές οι 3 μέρες ήταν μέρος του απολογισμού -επιλόγου για να μπορέσω να ανοίξω νέα κεφάλαια.