Η Μέρα της Μαρμότας

Το Γενάρη που μας πέρασε, κάπου έγραψα ότι έτρεμα το 2020 γιατί ήξερα πως θα ήταν δύσκολο και επίπονο. Και παρακάλεσα να μην τελειώσει ο Γενάρης.
Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος.
Και να που σταμάτησε. Κυριολεκτικά και παγκόσμια.

Οι μέρες κυλάνε ήρεμα σχετικά - σήμερα είχα νεύρα, δεν ξέρω γιατί - , γρήγορα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα εποικοδομητικές.
Σκεφτόμουν οτι θα μείνω σπίτι εσώκλειστη και θα είναι ευκαιρία να προγραμματίσω το μέλλον μου και να διαβασω.
Βλακείες.
Δεν έχω κάνει τίποτε. Οκ δουλεύω ατελείωτα με μικρά διαλείμματα να μιλήσω λίγο στο τηλέφωνο με γονείς και φίλους. Μέχρι να σηκωθώ από την καρέκλα, να φτιάξω κάτι να φάω, να πάω μια βόλτα στη γειτονιά (γιατί με δείχνει μισό κιλό πάνω η ζυγαριά από τα προχθες; Δεν εφαγα KFC!), πάει 8. Δεν θα προγραμματισω το μέλλον μου στις 8, πόσο μάλλον να διαβάσω εκείνα τα τεχνικά πράγματα.
Στις 830 μπορεί να δω ειδήσεις ή να μιλήσω με τον  κολλητό στην Αθήνα. Καμιά φορά θα πιω μαζί του ενα ποτήρι κρασί (όχι κάθε μέρα). Δεν θα δω Netflix γιατί δεν βρήκα κάτι που να θέλω να δω ή απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να δω τίποτε άλλο εκτός από το The Big Bang Theory.
Πάει 11. Μπαίνω κρεβάτι. Χαζεύω το κινητό. Διαβάζω 1-2 σελίδες από βλαμμένα βιβλία (τουτέστιν με κανένα βάθος).
Τελείωνει. Τη επόμενη, το ίδιο.
Έτσι ειναι η ζωή μάλλον στο κενό, όταν σταματάει ο χρόνος.
Σαν Μέρα της Μαρμότας.

Ημερολόγια μιας εσώκλειστης τουλίπας - Μέρα 7

Δεν θέλαμε μια αλλαγή να μας ταρακουνήσει; Νάτην! 

Όλος ο πλανήτης κλεισμένος στο σπίτι του σε total lockdown. 

Παραπονό δεν πρέπει να έχουν οι εσωστρεφείς αλλά και εκείνοι που δουλεύουν έτσι και αλλιώς από σπίτια τους. Πιο σκούρα τα βρίσκουν όσοι έχασαν δουλειές, είτε προσωρινά είτε μόνιμα, όσοι έχουν ιατρικά προβλήματα και φυσικά εκείνοι που έχουν τον ιό.

Εμείς οι υπόλοιπα απλά πρέπει να σκάσουμε και να το αποδεκτούμε.

Από την δική μου πλευρά, από τη μέρα που επέστρεψα από το ταξίδι, την περασμένη Πέμπτη, παραμένω στο σπίτι σε υποχρεωτικό αυτοπεριορισμό. Πήγα 2 φορές σουπερμάρκετ και από τότε είμαι σπίτι. 

Αυτές οι μέρες μου θύμισαν την ένδοξη περίοδο του freelancing μου.

Δουλειά έχω, παράπονο δεν έχω. Πρέπει φυσικά να βοηθήσω λίγο στο γραφείο, για να μην μου πουν "άκου να δεις τουλίπα δεν μας είσαι χρήσιμη αυτή την περίοδο". Οπότε σκαρφίζομαι διάφορα για να βοηθήσω.

Τις επτά μέρες που είμαι σπίτι συμβαίνουν τα εξής:

1) Μαγειρεύω όπως όλος ο κόσμος αρκετά συχνά. Δεν κάνω ψωμιά και κέικ όπως πολλοί που βλέπω στα insta stories μου, αλλά για άνθρωπος που μια ζωή έβγαινε έξω για φαγητό, δεν τα πάω και άσχημα.

2) Παίζει τρελό πλυντήριο. Με αφορμή τον ιό, πλένω συνέχεια. Λατρεύω τη διαδικασία του να βάζω ταμπλέτες στον κάδο, μαλακτικά, αποσκληρυντικά νερού αλλά και τον ήχο που κάνει το πλυντήριο. Η δε μυρωδιά των φρεσκοπλυμένων ρούχων, αχ!

3) Συγυρίζω ντουλάπια, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, ξεσκονίζω. Πρώτη φορά το σπίτι είναι υπό τόσο έλεγχο.

4) Ακούω ανελέητα spotify, Εν Λευκώ ( Τζούμα σ' αγαπώ) και Pepper. Ανακαλύπτω καινούριες μουσικές, μια διαδικασία που μου έχει λείψει.

5) Μιλάω με φίλους στο τηλ, viber, instagram, whatsapp. Κάνω βίντεοκλήσεις το βράδι , πίνουμε ποτά και μιλάμε σαν να βρισκόμαστε στην αγαπημένη μας μπάρα.

6) Έχω απίστευτη δουλειά, του γραφείου και δικά μου. Τα έχω παίξει. Δεν με φτάνει ο χρόνος! Και σκέψου πως διάβασμα ακόμα δεν άρχισα.

7) Δεν βρήκα ακόμα σειρά να πορωθώ. Εισηγήσεις;

8) Έμαθα στον κολλητό μου στην Αθήνα πως να φτιάχνει Dry Martini μέσω βιντεοκλήσης. 

9) Κάνω τις γνωστές βόλτες στη γειτονιά. Στόχος περίπου 2-3 Km τη μέρα/νύκτα.

10) Αποφεύγω το facebook. Έχει  καταντήσει μια μπούρδα. Από την άλλη λατρεύω insta stories, παίζει χιούμορ και βιντεάκια τύπου "How To".

11) Δεν θέλω να κοιμάμαι συνέχεια - ίσα ίσα ο ύπνος με παίρνει στις 1.30 περίπου κάθε βράδι. Ισως το γεγονός ότι δεν βγαίνω έξω, αν και δουλεύω, να ξεκουράζει το σώμα μου. Επίσης η έλλειψη συναναστροφής με αρνητικές ενέργειες τελικά συμβάλει.

12) Πίνω περίπου μισό μπουκάλι κρασί ή 1 gin 'n' tonic τη μέρα. Το καλοκαίρι θα βγω στην παραλία και θα προκαλέσω τσουνάμι και δεν το εννοώ μεταφορικά.

13) Συνεχίζω την ανασκόπηση των τελευταίων βδομάδων, μηνών. Είμαι πιο ήρεμη. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχει αλλάξει κάτι σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Μήπως να σκεφτώ σοβαρά να μονάσω;

14) Όταν τελειώσω όλα αυτά που έχω να κάνω, σκέφτομαι μήπως αρχίσω να γράφω κάτι. Τώρα είναι καιρός.

Πες μου πως περνάς εσύ.

UT.

Το γκελ

Υπάρχει το εξής φυσικό φαινόμενο: Όταν πέσεις με φόρα στη θάλασσα με τα πόδια και αγγίξουν την άμμο, τότε αυτόματα, το σώμα σου θα αντισταθεί και τα πόδια σου θα τεντώσουν προς τα πάνω για να βγεις στην επιφάνεια. Κάνουν δηλαδή ένα γκελ.

Έτσι είναι και στη ζωή. Όταν πέφτεις σε κάποια φάση θα κάνεις γκελ και θα ανέβεις.
Όσο πιο μεγάλη θέληση, όσο πιο πολύ νεύρο έχεις, τόσο πιο γρήγορα θα ανέβεις στην επιφάνεια.

Το 2020 μου όπως θα έχεις διαβάσεις, δεν είναι μια απλή βόλτα στο πάρκο.
Έχει πολύ πράμα. Δικό μου εσωτερικό, αλλά κυρίως, εξωτερικές καταστάσεις που δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να εμποδίσω.
Ίσως μερικές...ίσως να έπρεπε να τους δώσω πολύ πιο μικρές διαστάσεις. Πιθανόν. Αλλά βλέπεις, όταν θες να ζήσεις ένα παραμύθι...το κάνεις χολιγουντιανή παραγωγή, χωρίς να υπάρχει budget. Και χρεωκοπείς. Τέλοσπαντων.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σήμερα 6 Μαρτίου 2020, 2 μήνες και 6 μέρες μετά, βλέπω πιο καθαρά, πέντε πράγματα.
Μέρα με τη μέρα, πολεμώ περισσότερο να ανέβω στην επιφάνεια πιο γρήγορα.

Η χειρότερη στιγμή ήταν μια Παρασκευή νύκτα, μέσα Φεβρουαρίου που με βρήκε στα πατώματα να διερωτούμαι, γιατί όλα - εξαίρεση οι φίλοι όπως ξανάπα - μου πήγαιναν τόσο κόντρα όσο ποτέ άλλοτε. Απάντηση δεν πήρα. Αλλά θυμάμαι εκείνη τη νύκτα. Πολύ σκοτεινή. Και πρώτη φορά κάθισα κυριολεκτικά στο πάτωμα της κουζίνας. Το ποτήρι με το ουίσκι μου λειπε και είχα σκηνή από ταινεία.

Τις τελευταίες 2- 3 μέρες το παλεύω. Να σηκώνομαι όταν πέφτω για συγκεκριμένα πράματα. Μιλω με τις κολλητές μου για να τα βγάλω όλα από μέσα μου, για να μου φύγει η απογοήτευση. Μου περνάει. Οι φίλες δεν φεύγουν. Σημαντικό.
Σκέφτομαι το μέλλον μου, τουλάχιστον στο επαγγελματικό. Βγάζω σιγά-σιγά άκρη. Πάντα ήμουν άνθρωπος της επαγγελματικής πορείας ("καριέρας") και τώρα είναι καιρός για ένα τεράστιο βήμα. Τεράστιο όμως. Νιώθω καλά. Νιώθω ότι ειναι σωστή κίνηση στο σωστό χρόνο.

Σκέφτομαι κάποια οικογενειακά. Θα τα βρούμε. Με κάποιο τρόπο.

Τα προσωπικά τα σκέφτομαι; Μετά το crash and burn που ακόμα στο μυαλό μου παραμένει ένα ερωτηματικό, ίσως να αφεθώ. Να ηρεμήσω. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Σίγουρα πια, θα είμαι πιο προσεκτική. Λιγότερο με τα μούτρα. Πολύ λιγότερο.

Διαβάζω για τα μαθήματα μου καλύτερα, πιο συγκεντρωμένα. Δυσκολεύτηκα πολύ τις τελευταίες μέρες να συγκεντρωθώ. Κρίμα ήταν, σωστό δεν ήταν, αλλά αυτό ήταν.
Όμως την επόμενη βδομάδα έχω εξετάσεις. Θα το προσπαθήσω. Στείλε θετική ενέργεια. Θέλω πολύ αυτό το πτυχίο.

Ωραία τα γκελ. Και πιο ωραία, όταν φτάσεις στον πάτο και συνειδητοποιήσεις πως the only way is up.