Αναπνοή- Εκπνοή και ξανά.

Έχει φορές που γράφω εδώ και αμέσως το μετανιώνω που εκφράζομαι τόσο άνετα.
Βέβαια, αυτός ήταν και ο σκοπός του blog όταν το έκανα πριν από 12 ολόκληρα χρόνια, εκείνο το βράδι του Μάη. Να μάθω να εκφράζομαι, να γράφω καλύτερα.
Αλλά τώρα δεν είναι ώρα για ανασκόπηση του blog - όσοι το διαβάζουν από τότε,  ξέρουν την πορεία του. Και την ηλεκτρονική και την έντυπη σε Ελλάδα και Κύπρο ( ας παινευτώ λιγάκι, δεν πειράζει).

Αυτό που σκέφτομαι είναι πως υπάρχει κόσμος που γνωρίζει ποια είμαι. Κόσμος που ξέρω, που τους είπα καιρό πριν ποια είμαι για να διαβάζουν τις σκέψεις μου χωρίς να πρέπει να τις λέω κάθε φορά και  κόσμος που ξέρω αλλά δεν ξέρω ότι ξέρουν την Τουλίπα.
Τέλοσπαντων.
Και γράφω αυτόν τον καιρό, όλα όσα σκέφτομαι που δεν είναι ιδιαίτερα καλά, γιατί η αλήθεια είναι αγαπητέ μου φίλε αναγνώστη, τα πράγματα δεν έχουν καλύτερέψει. Απλά είναι σε καταστολή.
Και τα διαβάζουν και ανησυχουν και στέλνουν μηνύματα. Δεν θέλω να στενοχωρώ κανένα. Εαν κάποιος θέλει να βοηθήσει φυσικά μπορεί:
1. Να μου βρει γκόμενο της προκοπής. Η έμφαση στο "της προκοπής".
2. Να μου κάνει career management. Δηλαδη υπάρχει λόγος τώρα να ανατινάξω τη ζωή μου εδώ και να φύγω σε μια άλλη πόλη σε μια άλλη χώρα; Μπορεί όχι, μπορεί ναι. Δεν ξέρω.
3. Να κάνει πλύση εγκεφάλου στην οικογένεια μου και να με αφήσει ήσυχη να ζήσω τη ζωή μου, να κάνω τις επιλογές μου ( που σίγα τις επιλογές και την επανάσταση - λίγη πίστη στην τουλίπα δεν θα έβλαπτε αγαπητό σόι).
4. Να σταματήσει το χρόνο - τόσο απλό - μέχρι να σκεφτώ.
Γίνεται;

Στα άλλα νέα, δεν έχω. Κυκλοφορώ, όπως όλοι. Γκρινιάζω λιγότερο  ( δεν ξέρω γιατί) και η θλίψη μου ειναι εκεί ριζωμένη να με κοιτάει κατάματα.
Δεν με ενδιαφέρουν τα τριήμερα, τα σαββατοκύριακα.
Αυτοκαταπιέζομαι να βγαίνω έξω τα βράδια. Όχι γιατί δεν θέλω να βλέπω τους φίλους μου, ίσα ίσα τους πεθυμώ πάντα. Απλά γιατί "έξω υπάρχουν γκόμενοι". Δεν ξέρω, δεν βρήκα ποτέ γκόμενο από έξω. Και βλέπω το έξω ως "δουλεια που πρέπει να κάνω γιατί ο καιρός περνάει".

Αναπνέω αγαπητέ αναγνώστη. Αυτό κάνω. Βλέπω τον ουρανό, κλεινω τα μάτια και παίρνω βαθιά αναπνοή. Εκπνέω. Και ξανά.

Sleepwalking

Δεν ξέρω αν φταίνε τα χρόνια που περνούν και εγώ είδα και έζησα αρκετά, δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι αρχισα να κουράζομαι και δεν ξέρω εαν τα παίρνω όλα τόσο τοις μετρητοίς και δεν πρέπει.

Όμως. Πόση καταπίεση;
Από την κοινωνία, από τον κόσμο γύρω, από την οικογένεια.
Αυτά τα "πρέπει" της κυπριακής κοινωνίας, είναι σαν θηλιά που άρχισε να στενεύει επικίνδυνα. Ναι, δεν θα έπρεπε να με επηρεάζουν σε αυτή την ηλικία. Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν παράγοντες που με κάνουν να μένω ακίνητη. Σε μια γωνιά.

Δεν αναπνέω πια. Και αυτό με επηρεάζει πάρα πολύ. Μου προκαλεί μια λύπη, τόσο μεγάλη που είναι σαν να έχει αποκτήσει οντότητα. Ειναι σκούρα γκρι, ειναι ψηλή, και αναπνέει στο σβέρκο μου, μόλις κάνω να κινηθώ.

Πιέζομαι. Να είμαι κάτι "αποδεκτό στην κοινωνία". Δηλαδή να έχω μια "κανονική" δουλειά με εξασφαλισμένο μισθό. Να έχω οικογένεια - "άργησες, δεν μετράς πια"-, να είμαι με κάποιον που είναι "καλό παιδί και σιγά τι είναι ο έρωτας".
Να βγαίνω έξω και να μιλάμε όχι για ιδέες, όχι για όμορφα πράγματα αλλά για τους άλλους. Τι κάνουν, που πάνε. Γιατί έτσι...εμείς οι "φυσιολογικοί" μιλάμε για ανθρώπους και είναι οκ.

Οχι, δεν δικαιούμαι να έχω φίλους που δεν ειναι "καλά παιδιά". Όχι φυσικά, δεν πρέπει να έχω φίλους γκέι γιατί, "ο κόσμος μιλάει και λέει οτι εισαι και συ γκει". Ωραία...το ξεκαθαρίσαμε και αυτό. Κάτω οι γκέι, κάτω οι single, κάτω οι αλλόθρησκοι, οι αλλο..., κάτω οι ενδιαφέροντες πραγματικά, κάτω όσοι έχουν άποψη. Κάτω, πολύ κάτω όμως.

ΣΣΣ.....κάνε ησυχία. Ο πραγματικός μου εαυτός κοιμάται.  Και ξυπνάει εύκολα. Αλλά μην ανησυχείς θα του αυξήσουμε τη δόση του αναισθητικού. Ναι καλέ, θα είναι οπως τον θες.
Ένα ζόμπι. Τέλειο. Θα το κάνεις ότι πραγματικά θες.

Tell me lies, tell me sweet little lies...

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια "λογοτεχνική", "κινηματογραφική" χροιά στο να είσαι single.
Τουτέστιν, ζεις τη ζωή σου μόνο για σένα,  κάνεις ότι θες στο σπίτι σου, επιστρέφεις από τη δουλειά και πάλι κάνεις ότι σου βιδώσει. Πας στο γυμναστήριο, στους καφέδες σου τις ώρες που θες. Τα βράδια μπορείς να πας όπου θες για σουβλάκι, ποτό, φαγητό με τις τις παρέες σου. Μπορεί επίσης να μείνεις μέσα, να φας το φαγητό που γουστάρεις, να δεις τη σειρά που σε πορώνει χωρίς να πρέπει να εξηγείς το γιατί.

Είναι μια ροή τελοσπάντων στην οποία είσαι the master of your faith, the captain of your soul.


Όλα τα πιο πάνω μπορούν να ανατραπούν όταν:
1. Πρέπει να πας σε γάμο φίλης που έχεις να τη δεις 100 χρόνια και για να λέμε την αλήθεια δεν έχεις και τίποτε να πεις ή να μοιραστείς.
2. Ο αδελφικός σου φίλος σε καλεί στην θεατρική σχολική παράσταση του 8χρονου γιου του.
3. Γίνεται μόδα το baby shower πάρτι στην Κύπρο και πρέπει, εκεί στο άσχετο , να βρεθείς σε ένα από τα στέκια σου, όχι κρατώντας ένα negroni, όχι κάνοντας PR από εκεί και απο δώ, αλλά αυτή τη φορά με πολλά μπαλόνια, γύρω σου, πάνες τυλιγμένες ως δώρα και μια έγγυο με την κοιλιά στο στόμα.

Κανένα από τα πιο πάνω δεν είναι μέρος της ζωής σου.
Νιώθεις ενοχές που βαριέσαι να ασχοληθείς. Η έμφαση στο "βαριέσαι".
Τελικά για να τα αποφύγεις λες δικαιολογίες π.χ. " αχ έχω ένα σημαντικό ταξίδι δουλειάς" ή "έχω πήξει και θα μείνω γραφέιο ως αργά".
Λευκά ψέματα ή απλά ψέματα;