Τέσσερις μέρες πριν

Πώς ήταν το 2017;
Ακόμα μια ανακατωμένη και δύσκολη χρονιά. Και κουραστική και με πολλές ώρες δουλειές και πολλές φορές με εμένα να κοιτώ το κενό και να σκέφτομαι "υπάρχει Θεός γιατί κάτι παίζει με την υπομονή και την αντοχή μου".
Φυσικά θα πει κάποιος πως το 2016 ήταν επίσης μια μαλακία και μισή. Μπορεί και να ήταν. Ήταν σίγουρα πιο αδιάφορο. Και αυτό κάνει το 2017 συγκριτικά, καλύτερο.
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα πια. Έχω σβήσει πολλές εικόνες, αναμνήσεις από το μυαλό μου και τις έχω γεμίσει με πράγματα της καθημερινότητας, της δουλειάς μου που εμένα μου είναι χρήσιμα.
Μπορεί να το κάνεις και εσύ αυτό. Καμιά φορά όμως δεν σκέφτεσαι, πως είναι κρίμα που σβήνονται εικόνες, που πολλές φορές μπορεί να είναι και πιο ανέμελες, ενός άλλου εαυτού;

Καταλαβαίνεις πως έχω μπει σε mode απολογισμού.
Μπήκα λίγο στα blog που έχω στη λίστα μου. Είδα κόσμο να έχει παιδάκια, να κάνει δεύτερα, να έχει αλλάξει χώρα κλπ.
Τα δικά μου νέα είναι κατά βάση νέα δουλειάς, καριέρας, ότι και αν είναι αυτό.
Νέα που κυλούν τόσο γρήγορα , που πλέον τα λέω σε φίλους που έχω καθημερινή επαφή γιατί μετά βαριέμαι να αρχίσω να μιλάω και να μονολογώ όταν με ρωτάνε "πώς πάει η δουλειά;". Και αρχίζω και μιλώ, και μιλώ και μιλώ και μετά κλείνω με τη φράση " σόρι, απλά με πορώνει αυτό που κάνω".
Και απλά μετά μιλάμε για θέματα που καταλαβαίνουμε όλοι.

Φυσικά αν θέλει κάποιος να σκάσω το μόνο που έχει να κάνει ειναι να με ρωτήσει "τουλίπα πότε θα κάνεις χώρο για κάποιο στο ζωή σου;"
Και καθώς φαντάζομαι την ερωτική μου ζωή να μεταμορφώνεται σε ένα γκαράζ και ο γκόμενος/σύντροφος/σύζυγος/ κλπ. να είναι on wheels ( χμ τι μοντέλο θα ήταν), περνά η ώρα και αυτός που με ρώτησε, αλλάζει ερώτηση.
Γιατί τί μπορείς να πεις; Κατά καιρούς φυσικά λέω τα εξής
α) Πότε θα κάνω χώρο; Ε, να εδώ εχω 10 στη σειρά που με περιμένουν να διαλέξω.
β) Η Κύπρος είναι μικρή, το ποσοστό single ειναι ελαχιστο. Δεν είμαστε δα και Μανχάταν.
γ) Καλά που μου το είπες, να το γράψω στη λίστα To Do στο moleskin μου.

Ξέρεις τι θέλω για το 2018; Λίγο όνειρο, έτσι λίγο ρομάντζο, γιατί όχι; Και πιο θετική διάθεση και λιγότερη μιζέρια. Έτσι βρε παιδί μου, για το κινηματογραφικό της υπόθεσης.

Χ,
UT

Το 2

Έχεις παρατηρήσει πως όσο μεγαλώνουμε, ξαφνικά όλα "σοβαρεύουν" όσο και αν εμείς το αρνούμαστε;
Και όταν λέω σοβαρεύουν, δεν μιλώ για τα ανάλαφρα, αλλά για τα πιο ουσιαστικά.
Κόσμος γύρω σου, δικοί σου άνθρωποι, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν.
Φίλοι σου έχουν προβλήματα στο γάμο τους, δεν έχουν δουλειά, έχουν οικονομικά θέματα.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει, θα ήθελα να μην ήταν η απαισιοδοξία μου που ομολογουμένως με έχει καταπλακώσει αυτή τη χρονιά, αλλά γίνονται πράγματα που μου υπενθυμίζουν δύο πράγματα:
1. Η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη.
2. Η ζωή είναι μικρή.

Και από τη μια, ξέρω πως το 2, είναι καλά να το σκέφτομαι όταν προκύπτει το 1, γιατί είναι η αλήθεια, αλλά από την άλλη έχει φορές που σκέφτομαι μόνο το 1 και δεν θυμάμαι το 2.

Κάπου χάνω την μπάλα μέσα σε όλο αυτό των κυκεώνα των κακών και δυσάρεστων πραγμάτων που ακούω, που διαβάζω, που καμιά φορά ζω.

Και με πιάνει μια λύπη, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη.
Είναι από αυτές τις λύπες του καλοκαιριού, που σε διαλύουν ακόμα περισσότερο, γιατί οι άλλοι γύρω σου είναι στις παραλίες, ποστάρουν φωτό στα κοινωνικά μέσα με τις χαρούμενες στιγμές τους (δεν ξέρω αν το εννοούν, αν ποζάρουν δηλαδή για τη στιγμή και μετά προσγειώνονται σε μια άλλη πραγματικότητα), και εσύ κοιτάς τα ταβάνια του ζεστού - κυριολεκτικά - σπιτιού σου και σκέφτεσαι ότι είσαι αχάριστος.
Αχάριστος γιατί την υγεία σου, προς το παρόν την έχεις. Τα άλλα λύνονται. Οι άλλες αποτυχίες, κακοτυχίες περνάνε. Είναι μέρος της ζωής εξάλλου, δεν είναι μαμά;

Αλλά είναι αυτή η λύπη του χρόνου που περνάει. Και που τα πράγματα αλλάζουν. Κόσμος "φεύγει" και φεύγει. Και νιώθεις πως δυσκολεύουν οι καταστάσεις. Οι σχέσεις, η καθημερινότητα.

Και ξέρεις πως σου λείπουν πράγματα, ένας άνθρωπος. Τόσο πολύ που δεν μπορείς να το εκφράσεις.
Αλλά μετά ίσως κοιτάς στα μάτια τους κολλητούς σου και χαίρεσαι ότι είναι εκεί, ίσως βλέπεις τα ζώα που έχεις σπίτι, να κάνουν γκάφες και χαμογελάς έτσι αμυδρά.
Εσύ μου έμαθες μπαμπά, να αγαπώ τα ζώα και σε ευχαριστώ τόσο.

Κα μέσα σου σκέφτεσαι "Αχ, και να χαμογελούσα πιο συχνά, πιο πολύ, αχ και να το εννοούσα".

Γιατί είναι αυτό το 2. Αυτό το 2.

Ο Σταθμός Σκαρίνου

Είναι και αυτές οι φάσεις στην ερωτική μας ζωή, που τις έχουμε περάσει όλοι.

Καλές και κακές.

Υπάρχει όμως μια φάση, από αυτές, που είναι αψυχολόγητη, βασανιστική, που δεν κάνει νόημα, που είναι σημάδι ότι μαζοχίζεσαι άγρια.

Αυτή η φάση, φίλη/ε μου, ονομάζεται "Σταθμός Σκαρίνου".

Το σενάριο έχει ως εξής. Σου αρέσει ένα άτομο. Πάρα πολύ. Καταφέρνεις και μπαίνεις στη ζωή του. Κάνετε παρέα. Πολλή παρέα. Ξέρεις, τα γνωστά. Μηνύματα στο facebook, κανένα whatsapp, άντε και κανένα sms. Μέσα, μέσα βρίσκεστε κιόλας. Για ποτό, φαγητό, βόλτα, εκδρομή, θάλασσα.

Εσύ θες περισσότερο αυτό το άτομο. Δεν είπατε ποτέ ο ένας τον άλλοι "φίλοι", αλλά και να το είπατε ξέρεις πως κάτι αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Αλλά δεν λες, ούτε κάνεις κάτι γιατί ξερεις ότι είτε χώρισε πρόσφατα, είτε δεν σου δείχνει αυτό που θες ή είσαι αρκετά στην κοσμάρα σου ώστε να μην βλέπεις κανένα σημάδι ( αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, γιατί είπαμε, είσαι στην κοσμάρα σου, οπότε και να υπάρχει δεν το βλέπεις).

Περνάει ο καιρός. Αυτό το είπαμε. Η παρέα συνεχίζεται. Δεν είναι φυσικά ο/η κολλητός/η σου που του λές όλα σου τα σώψυχα. Κρατάς και ένα ρόλο. 

Αρχίζεις να ανυπομονείς. Θες να πας στο επόμενο στάδιο. Κολώνεις. Δεν κάνεις τίποτε. Για όλους τους πιο πάνω λόγους. 

Περνούν οι μήνες. 

Το άτομο είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς σου, επικοινωνεί μαζί σου, πολύ φιλικά, πολύ άνετα. Κάποτε θα ρίξει υπονοούμενα, κάποτε θα ρίξει ένα βλέμμα. Αλλά δεν γίνεται κάτι. Ποτέ.

Και εσύ είσαι εκεί. Στη ζωή του, όποτε θέλει, όποτε μπορεί, όποτε επικοινωνεί. 

Αρχίζεις να βαριέσαι. Υποψιάζεσαι ότι μπήκες στο friend zone. Όχι από την πλευρά σου φυσικά. Εσύ ακόμα, μαζοχιστικά είπαμε, καραγουστάρεις.

Όμως φίλε/η μου η αλήθεια είναι πως αυτό που είσαι για τον άλλο, είναι απλά....ο Σταθμός Σκαρίνου.

Δηλαδή, το σημείο, όπου απλά θα σταματήσει να βάλει βενζίνη, θα περάσει. Δεν θα κάτσει. Δεν θα μείνει ώρα. Γιατί στον Σταθμό Σκαρίνου δεν έχει τίποτε να κάνεις, παρά μόνο στάση για λίγο.

Μπροστά.

Η πιο σπουδαία συμβουλή που μου έδωσε κάποιος φέτος, ήταν...."Κοίτα μπροστά. Όχι τι κάνει ο άλλος. Κοίτα τα δικά σου".

Ακούγεται εύκολο ε;
Αναγκαστικά σε φάσεις που ίσως να μην νιώθεις τόσο δυνατός, κοιτάς δεξιά και αριστερά. Τί κάνουν οι άλλοι; Εσύ γιατί κάνεις κάτι διαφορετικό; Μήπως να κάνεις και εσύ ότι κάνουν οι άλλοι; Γιατί να ταλαιπωρείσαι και να αιωρείσαι επειδή έτσι σου την βίδωσε; Μήπως να ταιριάξεις; Μήπως αντί πέστροφα που πάει αντίθετα στο ρέμα, να γίνεις μια τσιπούρα;

Είναι μια μεγάλη παγίδα αυτό το τριγύρω τελικά.

Πολλές φορές θα κάνεις αυτό που "πρέπει".
Θα σπουδάσεις για μια δουλεια "σίγουρη". Για ένα επάγγελμα που μάλλον δεν θα σου ταιριάζει, αλλά έτσι έμαθες, μεγαλώνοντας. Έτσι έκαναν και οι συνομίληκοι σου. Έτσι κάνουν και στη χώρα σου. Έτσι κάνουν σχεδόν ΌΛΟΙ. Γιατί εσύ να το παίξεις καμικάζι;

Θα κάνεις μια σχέση, που θα είναι "αποδεκτή". Έλα, μην διαμαρτύρεσαι. Όλοι κάναμε μια τέτοια σχέση. Για τον Α ή Β λόγο. Γιατί νομίζαμε ότι αυτό είναι το καλό για μας. Γιατί μας έδινε ασφάλεια. Και η ασφάλεια είναι μεγάλη κουβέντα. Ποιος δεν θέλει, σε κάποια φάση της ζωής του να νιώσει αυτή την ασφάλεια;

Θα κάνεις μια οικογένεια. Μπορεί να το θες πραγματικά και συνειδητά. Μπορεί όμως να το κάνεις επειδή το έκαναν όλοι οι άλλοι γύρω σου. Γιατί να είσαι ο single της παρέας; Γιατί να περάσεις την ανασφάλεια της μοναξιάς ελπίζοντας να βρεις σε κάποια φάση τον άνθρωπο που πραγματικά σου ταιριάζει; Παντρεύεσαι λοιπόν. Με τον άνθρωπο που συμπαθάς περισσότερο από όλους. Μπορείς να μην τον έχεις ερωτευτεί ή να μην τον έχεις ποθήσει ( γιατί θα μου πεις, σίγά τι είναι ο έρωτας. Αλλά ο πόθος, πρέπει αν υπάρχει ως βάση και έστω στην αρχή). Θα κάνεις παιδιά. Γιατί όλοι κάνουν παιδιά.

Θα έχεις μια δουλειά με σταθερά ωράρια, με πρόγραμμα, με σίγουρο μισθό. Θα σε ενοχλεί φυσικά που διαλύεται η δημιουργικότηττα σου, που δεν "είσαι εσύ". Αλλά όλοι αυτό κάνουν. Εσύ γιατί δηλαδή να το παίξεις Δον Κιχώτης;

Στα γράφω, έχοντας υποκύψει και γω σε πολλά από τα πιο πάνω. Και παραδέχομαι πως πολλά πράγματα στη ζωή μου, τα κάνω γιατί κοιτάω δεξιά και αριστερά.
Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα που τα κάνω κοιτώντας μπροστά. Έστω και αν το μπροστά ειναι θολό και πολλές φορές μαύρο. Έστω και αν πολλές φορές, δεν αντέχω, από φόβο και ανασφάλεια, την πορεία αυτή που διάλεξα. Αλλά αφού την διάλεξα...σκάω και κολυμπώ.

"Κοίτα μπροστά", μου είπε ο σοφός άνθρωπος. Στις φάσεις που μόνο δεξιά, αριστερά και πίσω μου κοίταζα, με φόβο.

Δεν είναι εύκολο. Καθόλου.
Τα θέλω σου πρέπει να είναι τόσο δυνατό ώστε το βλέμμα σου να μην ξεφεύγει από το στόχο σου.
Και μην βιαστείς να πεις οτι δεν έχεις στόχο.
Δεν είναι η ευτυχία, ο πιο μεγάλος στόχος;

Μέρα της Μητέρας

Ξυπνάς το πρωι, ποστάρεις στο facebook, φωτό της μάνας σου, μόνη της, τώρα ή στα νιάτα της, μαζί σου, τώρα ή όταν ήσουν βρέφος. Λεζάντα τύπου "Μάνα, μανούλα σ' αγαπώ". Πριν πας το μεσημέρι για φαγητό - είναι Κυριακή - πετάγεσαι από το ανθοπωλείο, παίρνεις μια ωραία ανθοδέσμη. Πας, σχεδόν συγκινημένος/η. 

Φτάνεις στο πατρικο. Μπαίνεις σπιτι. Τη βλέπεις στην κουζίνα να ετοιμάζει το φαγητό. Συγκινείσαι. Της προσφέρεις την ανθοδέσμη. Την αγκαλιάζεις σφικτά. Σου χαμογελάει. Συγκρατημένα.

Σε ευχαριστεί για την ανθοδέσμη "αν και τα αγαπημένα της λουλούδια είναι τα κρινάκια". Χαμογελάς αμήχανα.

Τρώτε, σιωπηλά. "Ωραίο το φαγητό" σχολιάζεις. "Ναι, ναι" σιγοντάρει από απέναντι ο μπαμπάς σου.

Γνέφει καταφατικά.

Της λες ότι πόσταρες φωτό της στο facebook. "Ελπίζω να είμαι καλή, να μην έχω γίνει ρεζίλι".

Χαμογελάς. Αμήχανα.

Μπαίνει facebook, βλέπει, εγκρίνει τη φωτό. Κατεβαίνει, βλέπει τα ποστ των άλλων " όλες μου οι φίλες είναι μανάδες και γιαγιάδες", λεεί. Το προσπερνάς. Τι να πεις πια.

Πας να φύγεις. "Τελικά την πιο ωραία φωτό, την έβαλε η τάδε. Με την γιαγιά της. Την επισκέπτεται την γιαγιά της συχνά αυτή". Θες να πεις " πες τώρα τι σκέφτεσαι...είναι που αυτή έχει παιδιά και την εγκρίνεις. Και εγώ δεν έχω".

Φεύγεις πας στην γιαγιά σου. Ξαπλώνεις δίπλα της " Χρόνια πολλά δυο φορές μάνα μου". Σε αγκαλιάζει. Δεν σε κρίνει. Μένεις εκεί ακίνητη.

Φεύγεις μουδιασμένη.

Πας στο σπίτι σου. Εδώ ειναι το σπίτι ΣΟΥ. Εδώ ανήκεις.

Μόνη, ξεμόνη, αυτό είσαι.

Ναι ο αγώνας μάνας- κόρης είναι αρχέγονος και πάντα ξέρουμε ποιος χάνει το παιχνίδι.