Monday, September 14, 2015

Σεπτέμβρη, σκάσε.

Ακου τι γινεται τώρα.
Του κουτρούλη ο γάμος η ζωή μου. Αλλά επί της ουσίας, τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσιαστικό που λέει η Μποφίλιου ( κάποτε την άκουγα αλλά βαριέμαι πια να μοιρολογώ πάνω από ένα ποτήρι κρασί ή μια μπίρα).

Θα μου βγει η ψυχή. Δεν μου βγαίνει η σούμα από την άλλη. Από την μια γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι πρώτον, αρχίζω νέο κεφάλαιο στη ζωή μου που θα φέρει νέες εικόνες, νέα δεδομένα, πιθανόν νέο κόσμο, δεύτερον είναι Σεπτέμβρης και κάθε Σεπτέμβρη γίνονται διάφορες ανακατατάξεις, μαλακίες και τα σχετικά. Από την άλλη βέβαια, δυσκολεύομαι να χωνέψω αυτό το μεταβατικό στάδιο.
Ρε παιδί μου, δεν ταλαιπωρήθηκα αρκετά πέρσι; Δεν πήρα μεγάλες αποφάσεις; Δεν έτυχαν μεγάλες ατυχίες στην οικογένεια μου; Ναι! Δεν δικαιούμαι λοιπόν να αναπνεύσω και να μου τύχουν πολύ καλά πράγματα; Ναι!
Ε, πουν' τα;

Εντάξει προέκυψαν 2-3 προτζεκτ, 2-3 κουβέντες για μελλοντικές συνεργασίες. Ξαναβρέθηκα με φίλους μου που έχασα. Εντάξει όλα αυτά.

Αλλά, είναι αυτές οι ανατροπές εκεί που δεν τις περιμένεις. Οι τρικλοποδιές, συγκεκριμένα, είναι ένα συχνό φαινόμενο στην υπέροχη νήσο Κύπρο. Που δεν μπορούν να βλέπουν ένα άνθρωπο, να προχωρεί ή να κάνει κάτι διαφορετικό. Αμέσως, κτύπημα κάτω από τη ζώνη.
Πες ότι και αυτό, σε κάποια φάση θα περάσει.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, αποφάσισα να μιλώ γενικώς. Εκεί που σου έλεγα ότι δεν μιλώ και αφήνω πράγματα να πέσουν κάτω. Μάλλον, για να είμαι καλά, δεν θα τα αφήνουν να πέφτουν όλα κάτω. Και σε όποιον αρέσει. Και θα πάρει η μπάλα μου και πρώην φίλους και πρώην συνεργάτες και τη μάνα μου ακόμα, αν συνεχίσει τον Ψυχρό Πόλεμο ( καλά εκεί δεν ξέρω, 60 χρονών γυναίκα αν υπάρχει λόγος καν να ασχολούμαι).

Επίσης, κόσμος εγωκεντρικός, μακριά. Ούτε καν συζήτηση μαζί τους. Δεν σε πιάνουν, δεν θα σε πιάσουν ποτέ και επίσης δεν κάνουν διάλογο. Ποτέ. Για παράδειγμα μπορεί να τους πεις: "ξέρεις ρε συ, είμαι άρρωστη" και αντί να πουν το φυσιολογικό ("περαστικά", " τι έχεις;") θα απαντήσουν ότι και εκείνοι είναι άρρωστοι και θα αρχίσουν το μονόλογο. Οπότε μένεις μαλάκας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε τους αποκεφαλίζεις είτε απαντάς ένα ξερό "οκ" τσαντίζονται και δεν μιλάτε ( true story).

Το άλλο που παρατήρησα, σε περιπτώσεις που αποφασίζεις να απαντήσεις και να επιμένεις, οι περισσότεροι, είναι δειλοί και όταν δουν όταν έχεις σοβαρή και εμπεριστατωμένη άποψη, σκάνε. Ωραίο συναίσθημα αυτό : Επιτέλους να σκάνε.

Χμ, αλλού άρχισα τη κουβέντα, αλλού την πήρα.
Τέλοσπαντων, έτσι ειναι τα μεταβατικά στάδια. Δεν κάνουν νόημα. Δεν κάνω νόημα, το ξέρω.
Γιατί κάνει κάτι άλλο σε αυτή τη ζωή;

Υ.Γ Ευτυχώς που υπάρχει και το αλκοόλ σε αυτή τη ζωή




18 comments:

  1. Replies
    1. Φέρε ένα κασόνι μπίρες

      Delete
  2. Συμφωνώ σε όλα!
    Ιδίως στο ζήτημα του αλκοόλ...

    τα φιλιά μου

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σε κερνώ μια εικονική μπίρα :)

      Delete
  3. Σε απάντηση της απάντησής σου στο προηγούμενο ποστ, με τα δεδομένα τούτου του ποστ...
    Εν είμαι 30, είμαι 28 και δεν είμαι σε σχέση, μένω μαζί τους, δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου με ένα κατοικίδιο ή με το αυτοκίνητό μου (τάχα το μου). Η μάνα μου εν 65.
    Διαφορές υπάρχουν παντού. Αλλά υπάρχουν κι ομοιότητες παντού.

    Υπάρχει κόσμος που δεν υπάρχει νόημα να του μιλάς, αλλά προσωπικά αποφάσισα ότι είτε ΔΕΝ μιλώ γενικά (άρα δεν χρειάζεται να ανεχτώ τον άλλον), είτε μιλώ (για να μπορώ να συνυπάρξω).
    Από την άλλη ξέρω ότι ο καθένας έχει τα κολλήματά του και για τη μάνα σου μπορεί να είναι τούτο το θεμα της, άρα ίσως απλά να πρέπει να την αγνοείς, αλλά όι φαινομενικά. Να γίνει για σένα κεκτημένο το ότι εν δικό της πρόβλημα και να μην επηρεάζεσαι. Και ίσως να εν τούτη η λύση σου. Έννεν εύκολο, αλλά έννεν αδύνατο.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καταλαβαινω αυτο που λες οτι μενεις μαζι τους. Είναι ζόρι.

      Ξερω οτι ειανι προβλημα της μανας μου και αυτο το κανει καλυτερο σε σύγκριση με καποια χρονια πριν. Πιο ανεκτο.
      Αποφάσισα οτι πλέον θα μιλώ - αλλα φοβάμαι οτι θα φωνάζω κιόλας σε όσους με διαλύουν.

      Delete
    2. Όταν σιωπάς πολλά χρόνια, μετά πιάνεις τον εαυτό σου να φωνάζει.
      Να μην ανέχεται μύγα στο σπαθί του.
      Μετά, μαθαινεις.
      Να πετάς δύο λέξεις και να αποχωρείς ήρεμα.
      Και ο άλλος να μην ξέρει από που του ήρθε... Lol - μεταξύ σοβαρού και αστείου και με δύο ποτήρια κρασί μόνο :)))

      Delete
    3. Όταν σιωπάς πολλά χρόνια, μετά πιάνεις τον εαυτό σου να φωνάζει.
      Να μην ανέχεται μύγα στο σπαθί του.
      Μετά, μαθαινεις.
      Να πετάς δύο λέξεις και να αποχωρείς ήρεμα.
      Και ο άλλος να μην ξέρει από που του ήρθε... Lol - μεταξύ σοβαρού και αστείου και με δύο ποτήρια κρασί μόνο :)))

      Delete
    4. Αυτό προσπαθώ να κάνω ruth less! Να πω την ατάκα με δυο λέξεις και να είναι αρκετή

      Delete
  4. Προσωπικά φωνάζω. Επειδή φωνάζουν. Έτσι με 'μάθαν και είναι αφάνταστα δύσκολο να ξεμάθω, κάτι που αντιλαμβάνομαι ότι προκαλεί πρόβλημα και στις άλλες, προσωπικές μου σχέσεις.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Η αλήθεια είναι πως θα ήταν καλά σε κάποια φάσεις να μειώσεις τις φωνές , ειδικά σε περιπτώσεις που μπορείς ήρεμα και διπλωματικά να πεις εκείνο που θέλεις και να ακουστείς. Σε μερικές άλλες περιπτώσεις φυσικά, εννοείται πως καλά κάνεις και φωνάζεις.

      Delete
    2. I know. Μερικές φορές χαίρομαι που είμαι έτσι, και μερικές φορές αν μη τι άλλο δεν αξίζει τον κόπο πρώτα από όλα. Εκτός των άλλων δηλαδή!

      Delete
  5. Εγώ ήθελα να σχολιάσω το σημείο που λες ότι ταλαιπωρήθηκες πολύ και δικαιούσαι κάτι καλύτερο τώρα. Σε ένα δίκαιο σύμπαν θα ήταν έτσι! Στο δικό μας δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που έχουν πολλά μαζεμένα, και συνέχεια: και οικογενειακά προβλήματα, και θέματα υγείας, και προβλήματα με τη δουλειά, και οικονομικά προβλήματα και άγχος για το μέλλον, και έλλειψη του ερωτικού στοιχείου, έτσι για να σπάζει λίγο την γκαντεμιά. Και την ίδια στιγμή υπάρχουν άλλοι που φαίνεται να έχουν τα περισσότερα από αυτά λυμένα. Life is so unfair. Νομίζω η μόνη λύση θα ήταν να προσπαθήσεις να το ντιλάρεις διαφορετικά μέσα σου το συγκεκριμένο. Δεν ξέρω πώς. Ίσως να αποδεχτείς ότι είναι μια δύσκολη περίοδος and you will do your best out of it? Ή να βρεις τα θετικά στοιχεία για τα οποία νιώθεις ευγνώμων; Δεν κάμνω κήρυγμα, trying to help γιατί βλέπω ότι είναι δύσκολα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εχεις απολυτο δικιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν πάει έτσι, δεν είναι επειδή ταλαιπωρήθηκα ως δια μαγείας θα είναι όλα όπως τα θέλω.
      Διαπιστώνω ότι οι δύσκολες και μεταβατικές περιόδοι είναι κάτι που το περνάς, έχοντας ή όχι δύσκολο παρελθόν.
      Και ναι, μάλλον όταν αρχίσω να καθορίζω μια πορεία καθαρή και κάνω κάτι γι αυτό μεθοδικά και αφοσιωμένα, ίσως ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
      χχ

      Delete
    2. ευτυχώς που έχεις και βο blog και τα λες και ξεσπάς. :)

      Delete
  6. Ναι αλλά με μέτρο το αλκοόλ γιατί όταν εξατμιστεί τα προβλήματα παραμένουν εκεί. Εύχομαι σύντομα να πάνε όλα καλύτερα ;)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ε ναι Mahler μου, δεν είναι chic τώρα να γινόμαστε και ρεζίλι λόγω αλκοολ :)

      Delete
  7. τζιείνοι οι φίλοι σου εν κρίνουν τη στάση σου "ευτυχώς που υπάρχει και το αλκοόλ" ; cos mine do

    ReplyDelete