Friday, September 11, 2015

Φάμιλι


" Μόνο τις φίλες σου ακούς, δεν είμαστε κοντά εμείς οι δυο. Και τώρα πρέπει να σου το πω για να ξαλαφρώσω".
Κάπως έτσι τέλειωσε η κουβέντα με τη μάνα μου, τις προάλλες στο τηλέφωνο.
Το έκλεισα. Κάθισα στη βεράντα. Κοίταξα αφηρημένη τα φυτά μου, γεμάτα σκόνη κι αυτά.
Αν διερωτάσαι, τι απάντησα στην πιο πάνω βαρύγδουπη ατάκα, η απάντηση είναι αυτή: Τίποτα.
Δεν είχα κάτι να πω. Πρώτο ήταν αλήθεια, δεύτερο, δεν είμαι πρόθυμη να κάνω κάτι γι αυτό.

Θα ήθελα να ήταν η μάνα μου πιο κοντά; Ναι. Μπορεί να είναι πιο κοντά μου, με την τρόπο που σκέφτεται; Όχι.
Οι γονείς, τις περισσότερες φορές, θέλουν να είσαι ο καθρέφτης τους. Ή μάλλον, να κάνεις μια ζωή, όπως την έχουν φανταστεί εκείνοι για σένα. Το οποίο έρχεται σε αντίθεση, με το γεγονός ότι προσπαθούν να σου δώσουν τα καλύτερα, να σε στείλουν να σπουδάσεις, να δεις τον κόσμο, να αποκτήσεις με λίγα λόγια κριτική ματιά της ζωής.
Αν το πετύχουν, τότε, εξελίσσεσαι ως ένας άνθρωπος με άποψη και το κυριότερο, με δικό σου χαρακτήρα.
Άρα σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ένα "ρίσκο". Το ρίσκο, του να μην πρωταγωνιστείς στο φιλμ που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους για σένα.

Το ρίσκο στη δική μου περίπτωση, ήταν μεγάλο. Δεν ξέρω ποιος κέρδισε και ποιος έχασε όμως. Σίγουρα δεν έγινα αυτό που θα ήθελε η μάνα μου. Δεν νομίζω να ήθελε μια κόρη που να είναι single και 38 και, εκτός αυτού, πήγε και παραιτήθηκε. Και όλα αυτά στην Κύπρο!
Εντάξει, είναι λίγο "πολύ" για εκείνη , το αντιλαμβάνομαι. Ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο σκληρή. Ίσως με το να μην σχολίαζω αυτά που λέει και να την αφήνω να ξεσπά, χωρίς να κάνω καυγάδες, να είναι ο τρόπος μου , τουλάχιστον να της δίνω κάτι. Η σιωπή μου, είναι από τις περιπτώσεις, που μάλλον είναι η απάντηση.
Εξάλλου, τόσα χρόνια καυγάδες, μεταξύ δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων, δεν οδήγησαν πουθενά. Εγώ δεν πήγα τόσο κοντά όσο θα ήθελε και εκείνη δεν έκανε καμία προσπάθεια να δει, ποια είναι η πορεία αυτού του πλάσματος που γέννησε και μεγάλωσε.

Και η ζωή συνεχίζεται. Αυτή να δηλώνει ότι έμεινε στάσιμη λόγω εμένα και γώ να σκέφτομαι ότι είμαι επίσης στάσιμη, επίσης λόγω εμένα. Άρα η κάθεμια βλέπει τα δικά της. Όπως σε όλες τις σχέσεις ( αυτό σε άλλο ποστ).




19 comments:

  1. Εγώ θυμάμαι κάποια παλιότερα posts, που έλεγες ότι η συμπεριφορά της σε έριχνε και σε επηρέαζε πάρα πολύ. Όταν ήσουν πιεσμένη και ασφυκτιούσες στη δουλειά, όταν γκρίνιαζε για οικογένεια και παιδιά, κι εσύ να πέφτεις ψυχολογικά από όλη αυτή την πίεση και να απομακρύνεσαι. Εννοείται ότι μπορείς να μένεις σιωπηλή και να την αφήνεις να ξεσπά χωρίς να κάνεις καυγάδες. Αλλά για όσο αυτό το πράγμα δεν σου στοιχίζει εσένα.

    Η δήλωση ότι έμεινε στάσιμη εξαιτίας σου είναι απαράδεκτη νομίζω. Εμείς οι ίδιοι έχουμε την ευθύνη της στασιμότητας μας. Δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε όλους τους άλλους γύρω μας να δρουν και να σκέφτονται όπως θέλουμε εμείς, για να είμαστε εμείς καλά. Μπορείς να την καταλάβεις, πρέπει όμως κι εκείνη να καταλάβει εσένα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καμιά φορά το να καταλάβεις κάποιον δεν σημαίνει ότι θα κάνεις κάτι για αυτό , ιδιαίτερα να κάνεις κάτι που θέλει και δεν θες εσύ. Άρα η απλή κατανόηση μπορεί να είναι η μόνη λύση.

      Delete
  2. η ζωή της είναι στάσιμη λόγω εκείνης.

    το όταν η ευτυχία μας και η εξέλιξη καθορίζεται από την ζωή κάποιου άλλου είναι δεδομενη η αποτυχία της ζωής μας.
    αυτό, το ότι η ευτυχία των γονιών μας κ το να έχουν κάτι να κάνουν και να ασχολούνται είναι η ζωή μας, είναι αποπνικτικό.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Συμφωνώ. Ήδη μας έχουν δώσει ένα μεγάλο κομμάτι από το DNA τους και by default κάνουμε πράγματα που θα έκαναν και εκείνοι σε μερικές περιπτώσεις. Στην τελική όμως είναι live and let live.
      Τι να πω....
      ( Τι θα γίνει με εκείνο το πριβέ του μπλογκ σου;)

      Delete
  3. νομίζω εν παραπάνω ενοχλητικό που δεν συμμερίζονται τις αγωνίες σου, δεν σε καταλαβαίνουν, τις ανάγκες τζαι τις ιδιαιτερότητες σου, σκέφτονται τις δικές τους ανάγκες, τζι εν λογικό ως ένα σημείο, νιώθουν ότι φέφκουν τα χρόνια τζαι θέλουν εγγόνια (φαντάζομαι?)
    τζαι το κερασάκι? φταιν σε εσένα! θέλεις τζαι κάμνεις τα, θέλεις τζι είσαι μόνη σου, θέλεις να μεν έσιεις δουλειά κλπ, εν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να κάμεις μια σωστή σχέση, να έχεις μιαν καλή δουλειά να μεν σε κατατρώει...

    είπες τα ούλλα, θέλουν να μας μεγαλώσουν να είμαστε δυνατοί τζι ανεξάρτητοι, όταν διαφωνήσουμε όμως μαζίν τους στενοχωρκούνται... ρε δύναμη, κάμε υπομονή, μόνο αν μπορέσεις να περάσεις στη μάμα σου ότι τζι εσύ αγωνιάς, αλλά κάμνεις ότι καλύτερο μπορείς!, διαφορετικά, κρατάς αποστάσεις ασφαλείας, για να είσαι τζι εσύ καλά
    xx

    ReplyDelete
    Replies
    1. Την τελευταία παράγραφο της την είπα τις προάλλες. Ήταν και το μόνο πράγμα που είπα. Τύπου " οκ, δεν θες να σου λέω για τις αναποδιές που γίνονται στη ζωή μου, αλλά έγιναν και καλά πράγματα. και Είμαι αισιόδοξη". Και απλά ειρωνεύτηκε ( νομίζω) " πάλι καλά που είσαι αισιόδοξη"
      Και μετά διερωτούνται γιατί πίνουμε....

      χχ

      Delete
  4. Διαπιστώνω, όπως και η pax, ότι παλαιότερα αυτό θα σε συνθλιβε ενώ σήμερα -Όσο κι αν σε επηρεάζει- λες, η ζωή συνεχίζεται. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για σένα :)
    Πολλά παιδιά εξακολουθούν κατά τη γνώμη μου να κάνουν ένα βασικό λάθος: επειδή η μάνα θα είναι πάντα μια, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιες συμπεριφορές δεν θα πρέπει να αξιολογούνται αμερόληπτα. Η ατάκα της δικιάς σου είναι άκρως εγωκεντρική και από αυτό μπορείς ελεύθερα να συμπεράνεις ότι όλο το φάσμα μετρήματος της είναι σε σχέση με τον εαυτό της. Κι αυτό είναι αποκλειστικά δικό της πρόβλημα που δεν διαχειρίστηκε και δεν μπορεί πια να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και τα νοιώθω της.

    Εσύ λοιπόν προχωράς με τις δικές σου επιλογές, στήνοντας τη δική σου ζωή και τινάζεις την σκόνη που πήγε να σου τσουβαλιασει από πάνω σου. Ο καθένας έχει την ευθύνη της δικής του ζωής αποκλειστικά.

    Πολλή σκόνη αυτό τον καιρό ε ;

    Φιλουθκια.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αρα έκανα και εγώ κάτι καλό με αυτό την τακτική ε; Ουφ, κουράζομαι. Είναι ήδη πανδύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις - φιλικές και ερωτικές - δεν είναι ανάγκη να είναι και με το ίδιο σου το αίμα.
      ΝΑι πολλή η ζέστη την περασμένη βδομάδα, αρκετή η υγρασία σήμερα και έιναι καιρός για θάλασσα...:)

      xx

      Delete
  5. Μήπως της αφήνεις το περιθώριο να συμπεριφέρεται έτσι; Μήπως ακριβώς επειδή αφήνεις τις κουβέντες να πέσουν "στο κενό" νομίζει ότι δεν έχουν καμία βαρύτητα για σένα και γι'αυτό το κάνει;
    Και οι δικοί μου λεν διάφορα, αλλά ντάξει, λεν τα "μπας και κολλήσει τίποτε", και όχι επειδή θεωρούν ότι πρέπει να κάμω ό,τι θέλουν εκείνοι, να ταιρκάσω τη ζωή μου στο timeline τους, ή επειδή είχαν κάποιο πλάνο για τη ζωή των παιδιών τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς ήταν ανθρώποι που εχρειάστηκε νωρίς να καταλάβουν ότι εν μπορείς να προγραμματίζεις τέτοια πράματα ποτέ.
    Ίσως να έπρεπε να απαντάς παρά να σιωπάς. Δεν χρειάζεται να είναι καυγάς, αλλά μια συζήτηση περί του γιατί δεν είστε κοντά, γιατί ακούς "τις φίλες σου" και όλα αυτά που λέει και μέσα σου εσύ ξέρεις ότι συμβαίνουν αλλά και το γιατί...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Όχι, δεν της αφήνω περιθώριο. Έκανα όλες τις τακτικές που μπορείς να φανταστείς. Άρα η πρώτη σου πρόταση, θα έπαιζε πριν 10 χρόνια. Και η τελευταία, έγινε, ξανάγινε. Μπα.Αρα μακριά.

      Moonlight, υπάρχει και μια διαφρά ηλικίας μεταξύ μας. Εσύ δεν είσαι ακόμα 30. Παίζουν ρόλο κάποιες ηλικές στην Κύπρο ( από την πλευρά των κολλημένων μυαλών εννοείται).

      Delete
  6. Ο καθένας μέχρι εκεί που μπορεί καταλαβαίνει κι αναλόγως φέρεται. Από τη στιγμή που κι εγώ το εμπέδωσα αυτό, ούτε προσδοκώ, ούτε εκνευρίζομαι, ούτε απογοητεύομαι. Και, στην περίπτωση των γονιών, τους αποδέχεσαι γι' αυτό που είναι και, αν είναι ανάγκη, τους αγαπάς από μακριά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εχεις δίκιο. Έτσι είναι. Εκτός από γονείς, είναι και άνθρωποι με συγκεκριμένες πεποιθήσεις και χαρακτήρα.
      Αν ένα απο τα χαρακτηριστικά τους είναι να μην θέλουν να δουν την πλευρά σου, δηλαδή να μην έχουν εμπάθεια, τότε είναι λίγο σκούρα τα πράγματα.
      Άρα μένεις μακριά.

      Delete
  7. Λυπηρά και αναπόφευκτα όλα αυτά δυστυχώς για τις περισσότερες οικογενειακές σχέσεις. Σας εύχομαι κάποτε να αποκατασταθούν οι σχέσεις, πριν να είναι αργά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ας ευχηθούμε Χρίστο, αυτές οι σχέσεις να είναι τις περισσότερες φορές ανεκτές και ήρεμες. Γιατί η αποκατάσταση σημαίνει να γίνει ένα θαύμα και να αλλάξουν οι χαρακτήρες ( ή να κάνω τώρα παιδί, στη δική μου περίπτωση)

      Delete
  8. αν ήμουν στη θέση σου θα έγραφα σίγουρα χειρότερο ποστ..
    γιατί από τα 25 μου η δική μου καθόταν πας τα κάρβουνα..
    τζι έσυρνεν μου
    τζιαι που τα 35 μου έθελεν τζιαι τρίτο..
    τζιαι που τωρά εννά θέλει τζιαι τέταρτο...
    αϊ θινκ ιτ νέβερ εντζ

    xx



    xxx

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ποτέ δεν τελειώνει!
      Μπορώ να το φανταστώ: Αν κάνω οικογένεια είμαι σίγουρη ότι θα επεμβαίνει στον τρόπο που θα μεγαλώνω τα παιδιά μου, εγώ δεν θα τα κάνω σωστά, δεν θα έχω κρίση σωστή κλπ κλπ.
      Ρε που τις βρήκαμε...
      ( συγκρατούμαι να μην αρχίσω τα βρισίδια - από μάνα μέχρι τα άλλα τα της δουλειάς)

      χχχ

      Delete
  9. Οι γονείς, τις περισσότερες φορές, θέλουν να είσαι ο καθρέφτης τους. Ή μάλλον, να κάνεις μια ζωή, όπως την έχουν φανταστεί εκείνοι για σένα.

    πόσο αλήθεια. Μακάρι εμείς να γίνουμε καλύτεροι γονείς.

    ReplyDelete
  10. εγώ ήρτα (ένα μήνα μετά) να κάμω τον δικηγόρο του διαβόλου. (που λέει ο λόγος, η μάνα σου δεν είναι ο διάβολος).
    δεν ξέρω λεπτομέρειες για τη σχέση σας, την ιστορία σας τζιαι ούτε μπορώ να ανακαλέσω παλιότερα σου ποστ πανω στο θέμα, όπως άλλους που εσχολιάσαν πιο πάνω. αλλά ρε, τούτα που λεν οι γονιοί λεν τα που αγάπη πάντα. όσο κακός τζιαι λάθος ναν ο τρόπος τους, εν επειδή τούτο ξέρουν ότι εν το σωστό. εσκέφτηκες ότι τούτο το στενό μυαλό έχουν το επειδή εν τους εδώκαν οι δικοί τους γονείς τις ευκαιρίες που είχες εσύ που "άνοιξε" το μυαλό σου; σιούρα εν εκνευριστικοί αλλά κάμε υπομονή, συζήτα, μεν χαλάσεις τη σχέση σας. τωρά τούτα λαλεί σου τα ένας ούτε 25χρονών. τζιαι όμως ακούω τζιαι εγώ διάφορα αλλά προς το παρών μπορώ να το παίρνω στο αστείο. όσο για το ότι έμεινε στάσιμη για σένα, χωρίς πάλε να ξέρω γεγονότα, ίσως να έσιει κάτι στον νου της. Γιατί θυσίες σίουρα θα έκαμε. Αλλά που την άλλη εν δικαιολογείται να σου πει έτσι. ότι τι; χρωστάς της γι'αυτό θα κάμει τζιείνο που σου λαλεί;
    Τελοσπάντων, καλή συνέχεια

    ReplyDelete