On Freedom

Τι θα ήθελα να κάνω μετά την παραίτηση:

• Ατέλειωτες ώρες στην παραλία. Να μαυρίσω πολύ, να κολυμπήσω πολύ, να μην βιάζομαι να φύγω.
• Ατέλειωτες ώρες μαραθώνιους σειρών. Orange is the new black, The Good Wife, Suits.
• Ποτά με φίλους μέχρι αργά, αργά, αργά. Να περπατάμε στις 3 το πρωί ευτυχισμένοι και πιωμένοι, στους δρόμους της πόλης.
• Ύπνο, ύπνο, ύπνο, ύπνο μέχρι να φύγουν οι κύκλοι από τα μάτια μου.
• Αποχή από το PC.
• Ξάπλα στον καναπέ να ακούω τραγούδια και να κοιτάω το κενό. Με τις χιλιάδες ώρες.
• Βόλτες σε χωριά και σε βουνά.
• Ώρα με την γιαγιά μου, χωρίς να πρέπει να της πω " πρέπει να πάω να δουλέψω"
• Μαγειρική. Να πηγαίνω στις λαχαναγορές να διαλέγω τα καλά φρούτα και λαχανικά, να μελετάω βιβλία μαγειρικής.
• Τηλέφωνο κλειστό χωρίς να αγχώνομαι αν θα με ψάξει κάποιος από τη δουλειά.
• Φλερτ. Εξάσκηση. Μπας και αλλάξει το παιχνίδι.
• Να προγραμματίσω ταξίδια το Φθινόπωρο. Ένα Μαρόκο δεν θα με χάλαγε.
• Αθήνα. 1 μήνα.

Τι θα κάνω μετά την παραίτηση:

• Νέα πρότζεκτ, κλείσιμο εκκρεμοτήτων. Αυτό, έντονο για όλο τον Ιούλη.
• Σκέψη και προβληματισμός για νέες προσφορές δουλειάς.
• Συνειδητοποίηση της αλλαγής  και απανωτά σοκ ανά τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της μέρας.
• Καθημερινές στην παραλία , μια φορά τη βδομάδα. Με το λαπτοπ ανά χείρας.
• Από καφέ σε καφέ στη Λευκωσία με το λαπτοπ ανά χείρας
• Ώρα με την γιαγιά μου, χωρίς να πρέπει να της πω " πρέπει να πάω να δουλέψω"
• Ποτά με φίλους μέχρι αργά, όχι πολύ αργά, αλλά αργά. 
• Φλερτ. Εξάσκηση. Μπας και αλλάξει το παιχνίδι.
• Να προγραμματίσω ταξίδια το Φθινόπωρο. Ένα Μαρόκο δεν θα με χάλαγε.
• Αθήνα. 3 μέρες.

Και τελικά, δεν είσαι ποτέ ελεύθερος με την αυστηρή έννοια του όρου. Απλά αγωνίζεσαι να ελευθερωθεί το πνεύμα σου, όσο γίνεται, όσο μπορείς, όσο αντέχεις, όσο αντέχουν οι γύρω σου ( να μην έχουμε και αίματα). Αλλά από το να μην είσαι και να το ξέρεις...

Τι κάνεις μετά από την παύση;

Μου απομένει περίπου μια βδομάδα από την τελευταία μέρα στο γραφείο.
Ήδη έχω αρχίσει να το ανακοινώνω σε εξωτερικό κόσμο. Οι αντιδράσεις ανάμικτες. Κάποιοι σοκάρονται και δεν μιλάνε για αρκετή ώρα, άλλοι μου λένε "συγχαρητήρια" (!!), μερικοί λένε το γνωστό, κυπριακό " μα είσαι παλαβή; Που θα πας μέσα στην κρίση;" κλπ.
Αντιλαμβάνεσαι ότι μετά από τις τόοοσες σκέψεις και διαδικασία που έγινε μέσα μου ώσπου να το αποφασίσω, ειδικά τους τρίτους όχι μόνο δεν τους λαμβάνω υπόψη, αλλά συνειδητά μου ακούγονται κινέζικα αυτά που μου λένε.

Έχω αρχίσει να συγυρίζω γραφείο, να τακτοποιώ email. Κατά φάσεις με πιάνει μια νοσταλγία, αλλά μετά προσγειώνονται πάνω μου κι άλλες δουλειές, κι άλλες κι άλλες , λες και πρέπει να με ξεζουμίσουν ώσπου να φύγω, που συνέρχομαι και μου φεύγει ο συναισθηματισμός.

Στον έξω κόσμο, εκτός γραφείου δηλαδή, το μόνο που κάνω είναι να μένω σπίτι. Δεν κάνω τίποτε άλλο. Με πρόφαση τη δουλειά , δεν ξεμυτίζω. Ούτε καθημερινές, ούτε βράδια ούτε το σαββατοκύριακο. Θα μπορούσα να πάω για ένα ποτό - να έκανα ένα καλό time management και να τέλειωνα τη δουλειά μου ως τις 9. Αλλά όχι, δεν το κάνω. Δεν θέλω κιόλας.
Νιώθω πως τώρα βρίσκομαι σε παύση. Ακίνητη.
Ίσως να μου βγαίνει η κούραση όλων αυτών των μηνών, ίσως έχω ξεσυνηθίσει να βγαίνω αφού πέθανα από τη δουλειά όλους αυτούς τους μήνες. Ίσως πάλι τώρα να είναι ο τρόπος του εαυτού μου να αντιδράσει σε αυτή τη τόσο δύσκολη χρονιά που έγιναν τόσα πράγματα που με ακινητοποίησαν ψυχολογικά και συναισθηματικά.
Θα ήθελα να κάνω ένα start; Ναι, φυσικά. Είναι πολύ καλή η ψυχολογία μου. Ξέρω ότι αυτό το διάλειμμα το δικαιούμουν.
Φοβάμαι να κάνω το start; Λίγο. Η αποχή μου ήταν πολλή. Ο άνθρωπος που έβγαινε 7 μέρες τη βδομάδα, τώρα βγαίνει 1 φορά κάθε 2-3 βδομάδες. Έχω πει τόσα "όχι" σε φίλους για έξω που δεν περιμένω να με περιμένουν. Θα πρέπει να προσπαθήσω να ξαναμπώ στη ζωή τους.
Από την άλλη....ρε συ, άλλαξα όλη μου τη ζωή!  Πήρα το ρίσκο και ξήλωσα ένα τεράστιο δίκτυ ασφαλείας. Από βδομάδας θα τρέχω να ψάχνω δουλειές, θα τρέχω να είμαι out there.

Πόσο δύσκολο θα είναι να ξαναβγώ έξω στον κόσμο, να ξαναβρώ τους φίλους μου, να φλερτάρω, να ξανα είμαι χαρούμενη;
Δεν είναι τόσο ε;

Πώς να χάσεις τα αυγά και τα καλάθια ( και να είναι το καλύτερο που σου έχει τύχει ποτέ)

Ήμουν σε μια παρέα τις προάλλες, με δύο 27χρονες. Σούπερ κορίτσια, μέσα σε όλα, φιλικές, μαγκάκια, ψαγμένες κλπ.

Η μια της παρέας όμως, ανακάλυψα σε κάποια φάση, δεν μπορεί στην ιδέα να χάσει την έλεγχο. Φρικάρει. Όταν το παραδέκτηκε, γύρισα και την κοίταξα με ένα ύφος, που δεν νομίζω να ήταν το πιο συμπονετικό μου. Άκουγα καλά; Τί σημαίνει δεν μπορείς στην ιδέα του να χάσεις τον έλεγχο; Τί σε κάνει να νομίζεις ότι πρώτον, δεν θα συμβεί και δεύτερο και πιο σημαντικό, ότι αυτό είναι για καλό;

Αν δεν χάσεις τον έλεγχο καταρχάς δεν θα μάθεις πέντε πράγματα, δεν θα ανακαλύψεις άλλα δέκα πράγματα, δεν θα βρεις τον εαυτό σου.

Επίσης ο έλεγχος είναι μια έννοια που μπορεί να έχει νόημα, μόνο όταν πρόκειται για πρακτικούς λόγους. Π.χ. έχω τον έλεγχο των πράξεων μου και δεν θα χάσω την πτήση μου ( μιλάει ο άνθρωπος που ανέβηκε σε 8 αεροπλάνα τον τελευταίο ενάμιση μήνα) ή ελέγχω το φαί να μην μου καεί. Πρακτικά πράγματα.

Οπότε γυρίζει η σοφή και 11 χρόνια πιο μεγάλη τουλίπα ( m-o-n d-i-e-u) και της λέει : Μα δεν είναι εντελώς βαρετό να μην χάνεις τον έλεγχο; Θα σου άρεσε να κάνεις παρέα ή να φλερτάρεις με έναν άνθρωπο που δεν θέλει να χάνει τον έλεγχο;

Δεν ξέρω αν το έπιασε, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να με αντικρούσει. Γιατί αυτή τη χρονιά, όχι μόνο έχασα τον έλεγχο, αλλά είχα και όλο το θάρρος και το θράσος του κόσμου, να αφήσω και ότι άλλο νόμιζα ότι έλεγχα. Σχέσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά, δεδομένα καθημερινότητας. 

Και πάνω σε ΟΛΑ, έσπασα και αυτή τη φούσκα που σού έλεγα: Έδωσα παραίτηση από τη δουλειά μου! Ναι αυτό, έκανα αγαπητέ φίλε, δεν θα σου πω άλλους γρίφους. Παραιτήθηκα. Ταλαιπωρήθηκα ώσπου να το αποφασίσω, αλλά όλα τα σημάδια ήταν εκεί: Δεν ήμουν ευτυχισμένη, δεν ήμουν καλά, δούλευα πολύ χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, έπαθα μίνι κατάθλιψη και δεν έβγαινα από το σπίτι. Με λίγα λόγια δεν με έπαιρνε πουθενά όλο αυτό.

Και έτσι , έχασα τον "έλεγχο". Της θέσης που είχα, του ωραρίου ή έστω της καθημερινότητας που είχα. Και πλέον αυτό που θα κάνω είναι, χωρίς δίκτυ ασφαλείας πια, να βρω το δρόμο που μου ταιριάζει. Και αυτή την πορεία, θα την ελέγξω όσο μπορώ. 

Γιατί τις περισσότερες φορές, το ένστικτο έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τον έλεγχο.

Αυτά σκεφτόμουν να πω, στην φίλη μου την 27άρα. Αλλά θα την αφήσω να το μάθει μόνη της, όταν μια μέρα, φανεί τυχερή και χάσει και τα αυγά και τα καλάθια.

Το νήμα ξανά από την αρχή

Η φούσκα έσπασε!

Ναι για αυτό δεν μιλούσα τόσο καιρό. Σκεφτόμουν και σκεφτόμουν και πανικοβαλλόμουνα. Συνέχεια και συνέχεια ώσπου δεν ανάπνεα. Απομονώθηκα από όλους, πήγα ταξίδια, επέστρεψα, ήμουν σαν χαμένη, πολλές φορές ξεχνούσα που ήμουν.

Και τελικά την έσπασα σήμερα.

 Όλα από την αρχή λοιπόν...

Αυτή η χρονιά ήταν επώδυνη και δύσκολη. Η μια φούσκα ασφαλείας έσπαζε πίσω από την άλλη. Τρεις στο σύνολο με τη σημερινή. Τρεις σταθερές στη ζωή μου δεν υπάρχουν πια.

Πώς νιώθω; Ήρεμη.
Το ξέρω πως σε κάποια φάση θα πανικοβληθώ όταν συνειδητοποιήσω τα ρίσκα που πήρα.

Αλλά η ζωή (μου) είναι μικρή.