Wednesday, May 13, 2015

Παίρνω φόρα και...


Αυτό το στάδιο πριν πάρεις μια μεγάλη απόφαση ή μάλλον πριν υλοποιήσεις τη μεγάλη απόφαση που πήρες.
Που η αποφασιστηκότητα σου εναλλάσεται με δειλία και αναποφασιστικότητα.
Που η σκέψη "μια ζωή είναι αυτή, ας κάνω το καλύτερο που μπορώ για μένα" εναλλάσσεται με το " που πας μωρή ξεβράκωτη στα αγγούρια".
Που υπάρχει η αναλογία των 10 ατόμων που σου λένε να τολμήσεις και ότι "κανείς καλός δεν χάνεται" και των 2 που λένε "σκέψου ξανά τα βήματα σου".
Που από την μια νιώθεις superwoman και από την άλλη μικρή και ασήμαντη.
Που ζυγίζεις εκείνα που θα χάσεις και εκείνα που θα κερδίσεις. Όμως εκείνα που θα χάσεις , βαθιά μέσα σου ξέρεις πως πρώτον δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το να είσαι ψυχικά υγιής και δεύτερο ίσως τα ξανακτίσεις ακόμα καλύτερα. Και εκείνα που θα κερδίσεις, θα είναι καταρχάς η σκέψη πως τόλμησες, πως δεν έκατσες στα αυγά σου, πως είσαι το "βουνό που πήγε στον Μωάμεθ". Αλλά και πάλι σκέφτεσαι...αν τα ζυγίζω λάθος; Αν όντως το βουνό δεν πρέπει να πάει στον Μωάμεθ;
Αυτό το στάδιο το μεταβατικό. Που όμως ξέρεις πως δεν θα συγχωρέσεις τον εαυτό σου αν δεν το πάρεις στο επόμενο. Στο καλύτερο, στο πιο αληθινό, στο πιο τολμηρό, στο πιο κοντά σε εσένα.
Αυτό το στάδιο που σου κόβεται η αναπνοή.
Αυτό το στάδιο που αποφάσισες πως ότι έγινε στη ζωή σου πριν, τα τόσα δύσκολα πράγματα των τελευταίων καιρών ΠΡΕΠΕΙ να οδηγήσουν κάπου. Δεν μπορεί να μείνει κάτι το ίδιο...

14 comments:

  1. Είμαι ο πιγκουίνος πίσω σου :

    - Έτσι μου ρχεται να έρθω πίσω σου και να σε σπρώξωωωωωωωω να βγεις από αυτή τη φάση.

    Έχω αλλεργεία στις μεταβάσεις. Όσο πιο γρήγορα βγεις τόσο το καλύτερο.
    Θα είσαι κάπου.

    Τώρα, δεν είσαι!

    ReplyDelete
  2. Εγώ πάλι όταν φτάνω στη φάση της "μετάβασης" είναι σαν ήδη να έχω πάρει την απόφαση και απλά καταγράφω για την ιστορία τους "λογαριασμούς" των υπέρ και κατά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου λέω, αλλά για σκέψου, μήπως ήδη ξέρεις τι θα κάνεις;;;;
    :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ξερω ξερω νο-τα. Καμια φορά δειλιάζω γιατί σκέφτομαι τι βουτιά πάω να κάνω! Και φοβάμαι, αλλά δεν ειναι φυσιολιγικο;

      Delete
    2. Να την κάνεις! Είναι ο καλύτερος τρόπος να βγεις από το τέλμα.. Όπως και να σου βγει, θα 'σαι καλύτερα από τώρα... Είναι μήνες, ίσως και χρόνια, που είσαι τόσο προβληματισμένη για το επόμενο βήμα. Go for it girl...:) Και καλή τύχη!

      Delete
    3. Εγιναν που έγιναν τόσες αλλαγές φέτος Pax μου, ας γίνουν όλες. Μια χρονιά που αλλάζουν όλα σχεδόν 180 μοίρες.

      Delete
  3. Νοιώθω ότι ήδη είσαι με το ένα πόδι μετέωρο και τα φτερά έτοιμα να ανοίξουν.
    Καλά πεταγματα φιλενάδα.
    Όπου κι αν σε βγάλει το ταξίδι, να θυμάσαι ότι αξίζει να προσπαθήσεις. Αξίζει να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.
    Στο λέω εγώ, που δεν μετάνιωσα για κανένα μου ταξίδι :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Υποθέτω είναι λογικό να είμαι τρομοκρατημένη κατά φάσεις ε;
      Και μετά σκέφτομαι αυτό που λες. Αξίζει να δοκιμάσω.
      Ειδικά σε αυτή την περίπτωση που δεν είμαι και ευτυχισμένη στην παρούσα κατάσταση και έχω προσπαθήσει τόσο πολύ να την αλλάξω όλα αυτά τα χρόνια και δεν γίνεται κάτι.
      Βαθιές αναπνοές και βουτιά τότε....:)

      Delete
  4. Φυσικά είναι λογικό να τρομάζεις κάποιες στιγμές.
    Ακόμα και η απραξία, η δυσαρέσκεια,τα διλήμματα, το κενό καταντούν οικεία και το οικείο παρέχει πάντα μια ασφάλεια.
    Μπορεί να σκέφτεσαι, να αναλύεις και να μετράς τις γνώμες των άλλων for ever.
    Θα παραμένεις στάσιμη σε "οικείο" περιβάλλον for ever.
    Μόνο εσύ έχεις την ευθύνη του εαυτού σου. Μην κάνεις το λάθος να την μεταφέρεις σε άλλους.
    Πάρε γνώμες, μέτρα τα θέλω σου και έπραξε ανάλογα.
    Και η αποτυχία πόσο κόστος θα έχει τελικά;
    Αυτό που ζεις μήπως είναι επιτυχία;
    (Τραβώ ρουφηξιά από το φραπέ και συνεχίζω)
    Η κίνηση και μόνο να αλλάξεις κάτι που δεν "δουλεύει" πια καθορίζεται, για μένα, ως επιτυχία, άσχετα με το τελικό αποτέλεσμα. Το "τελικό" είπα. Γιατί μην σε ακούσω να μουρμουρας με τις πρώτες δυσκολίες προσαρμογής!!!! Κάθε αλλαγή θέλει χρόνο, δουλειά και υπομονή. Αλλά αυτά είναι για μετά.
    :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Το χειρότερο είναι καταντά οικείο το ανικανοποίητο, η συνειδητοποίηση οτι δεν σε γεμίζει πια, το χειρότερο, ότι δεν σου συμπεριφέρονται πολιτισμένα. Είναι σαν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης!
      Αλλά ειπα οτι ξεκολλώ. Εδωσα και ένα χρονοδιάγραμμα στον εαυτο μου, πρακτικο, αλλα πρεπιε να συνεχισω να βρω καποια δεδομενα.

      Ναι ρε εννοειται οτι θα γκρινιαζω λιγο - τοσο καιρο με ξερετε. Η προσαρμογή σε μια άλλη καθημερινότητα, σε μια άλλη ταυτότητα ( την πραγματική) , σε άλλες συνήθειες, οι νέοι στόχοι.

      Η αληθεια ειναι οτι ακουω τις γνωμες των αλλων, φιλων, γονιων, εδώ εσάς, αλλά αυτή τη φορά επειδή το πήρα απόφαση γιατί το έχω αναλύση,απλά ακούω γνώμες για πρακτικά θέματα.

      Επιτυχια οπως την ξερω, δεν την εχω τωρα. Τουλάχιστον με τα δικά μου standard. Ισως για τους έξω να είναι επιτυχία. Αλλά όχι για μένα. Γιατί δεν είμαι ο εαυτός μου, γιατί είμαι κουρασμένη πολύ.
      Ας ρουφηξω κι εγω το φραπε μου και να επιστρεψω στη δουλεια.
      :)

      Delete
  5. DO IT! Τζιαι ας κουτουλλήσεις....."και ας είναι η φωτία του να σε κάψει"...ουου εν ηξέρω παρακάτω, τζιαι ας τραβάς τα βυζιά σου.... DO IT πάντως!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Θα το κάνω! Μπορεί να είμαι τρομοκρατημένη, μπορεί να πράγματα εκεί έξω να είναι εντελώς ρευστά, μπορεί να μην έχω σταθερό Plan B όμως σκέφτομαι ότι αυτό που ζω τώρα, μου έχει γαμήσει την ψυχολογία, τον χαρακτήρα και κάθε μέρα που περνάει και είμαι σε αυτό το βάλτο, χάνω όλο και περισσότερο τον εαυτό μου.
      Λες να τραβώ τα βυζιά μου μετα;;; ωχ...

      Delete
  6. Άτε πέρνα το να τελειώνεις


    http://www.youtube.com/watch?v=7mkZvINR5sk

    ReplyDelete