About last night

Τις φοβόμουν αυτές τις γιορτές. Και όταν δεν το ένιωθα αυτό, το έπαιζα αδιάφορη. Δεν στόλισα, άλλαζα κανάλι όταν στην τιβί είχε χριστουγεννιάτικες ταινείες, δεν άκουγα για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι.

Λογικό. Αυτά που έγιναν το φθινόπωρο, με διέλυσαν κυριολεκτικά. Εδώ και δυο μήνες, μαζεύω κομματάκια, για να μου πέσουν, για να τα μαζέψω, για να μου ξαναπέσουν και τούμπαλιν.

Χθες το βράδι είχα ένα πάρτι. Σκεφτόμουν να μην πάω. Να μείνω στον καναπέ. Τι θα έχανα εξάλλου; Θα ήταν ο ίδιος κόσμος, θα χορεύαμε το ίδιο, θα πίναμε τα ίδια ποτά. Όλα θα ήταν τα ίδια.

Τελικά όμως πήγα. Απλά για να μην το μετανιώσω που δεν προσπάθησα.

Και ήταν απρόσμενα....υπέροχα!

 Είδα φίλους παλιούς, ξαναβρέθηκα με μερικά άτομα που με τα τελευταία γεγονότα είχαμε ένα παράξενο κλίμα μεταξύ μας και αγκαλιαστήκαμε σφικτά. Μίλησα με κόσμο με τον οποίο δεν περίμενα να κάνω τέτοιες κουβέντες. Μου ψιθύρησαν φίλοι στο αυτί, ατάκες αγαπησιάρικες που ούτε αυτές τις περίμενα.

Ναι, δεν περίμενα γενικά πως θα έβλεπα μια τόσο φωτεινή ηλιαχτίδα χαράς στη μουντάδα της ζωής μου των τελευταίων μηνών.

Ήταν το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο έβερ.

Καλές γιορτές να ΄χεις. Αγάπη πολλή.

Υ.Γ Αθήνα μου. Νομίζω είμαι έτοιμη για σένα. Χ

Ένα μεγάλο ουφ

Δεν στόλισα. Δεν θα στολίσω.

Δεν κατεβαίνω παλιά Λευκωσία. Δεν με ενδιαφέρουν οι γιορτές και τα παζαράκια τα γιορτινά.

Βαριέμαι. Όχι τα Χριστούγεννα γενικά ως ιδέα, αλλά τα Χριστούγεννα εδώ.

Τα λεφτά που πετάγονται σε διακόσμηση. Σε άσκοπα δώρα. Έχει κόσμο που δεν έχει να φάει και αυτή η φράση στην Κύπρο, πλέον δεν είναι μεταφορική.

Πήγα σε καμιά δεκαριά πάρτι δουλειάς και πάρτι γενικά. Πέρασα πολύ ωραία. Είδα και φίλους. Μου αρέσαν και στα πετακτά 2-3 ( γκέι και μικρούληδες - έλεος δηλαδή).

Πέρασα και μέτρια αρκετές φορές. Αλλά αυτό προσπαθώ να μην το αναλύω γιατί δεν έχω την καλύτερη ψυχολογία αυτές τις μέρες.

Μετρώ τις μέρες για να πάω Αθήνα. Προσπαθώ να μην εναποθέτω όλες μου τις ελπίδες σε αυτό το ταξίδι. Να μην περιμένεις πολλά για να μην απογοητευτείς πολύ. Φράση που σιχαίνομαι αλλά σε αυτή την περίπτωση, ισχύει.

Σκέφτομαι το μέλλον μου. Και το παρόν μου. Προσπαθώ, όχι πολύ το παρελθόν. Μετά από κάτι σημαντικό που έχει συμβεί στη ζωή σου, είναι μια καλή ευκαιρία να δεις που στέκεις. Δεν μου αρέσει εδώ που στέκομαι.

Θέλω έναν έρωτα ωραίο. Εκείνον που δεν προσπαθείς πολύ. Εκείνον που σε ελκύει ο άλλος ( ναι, καταντήσαμε να μην το θεωρούμε, πολύ απαραίτητο - γελοίο δεν είναι;). Που παρατηρείς πως συμπεριφέρεται στη ζωή του και νιώθεις σεβασμό. Όμως, εκτός από το να είσαι ανοικτός, τι άλλο μπορείς να κάνεις; Να είσαι καθαρός, σίγουρα. Κάτι άλλο;

Θέλω και παιδάκι. Χμ δεν ξέρω. 

Ουφ.

Σκέψεις βροχή

Σήμερα, αφορμή έψαχνα και είπα να μείνω σπίτι μέχρι το μεσημέρι να τελειώσω κάτι δουλειές του γραφείου που θέλουν συγκέντρωση.

Βρέχει κιόλας και είναι ωραία. Κάθομαι με πιτζάμες, καφέ, γατί μπροστά από θέρμανση.

Το ότι ακόμα δεν άρχισα να δουλεύω, αλλά γράφω εδώ, το αγνοώ.

Απολαμβάνω το σπίτι μου δεν λέω, όμως τον τελευταίο καιρό μένω όλο και πιο μέσα.

Από τη μια, έχω πολλά πάρτι δουλειάς, οπότε τις άλλες μέρες λιποθυμώ στον καναπέ και βλέπω το ταβάνι ( αλήθεια) και από την άλλη, για τους γνωστούς ευνόητους, αποφεύγω την παλιά Λευκωσία.

Δεν είμαι και σε χριστουγεννιάτικη διάθεση...οπότε τα λαμπάκια της πόλης με μάραναν.

Τι έγινε ρε παιδιά; Έχει ασχημύνει η Λευκωσία, ή είναι απλά η διάθεση μου.

Έχω βαρεθεί αυτό το τοπίο. 

Καλά, για την παλιά πόλη δεν το συζητώ. Πόσή πουρόπετρα να αντέξει ο άνθρωπος. Πόση άσχημη Ονασαγόρου, πήκτρα πλατεία Φανερωμένης, δρομάκια που δεν βρίσκεις να παρκάρεις να δεχτείς;

Τελικά, εμείς που πηγαίναμε παλιά Λευκωσία από τη δεκαετία του '90 ( Καλά Καθούμενα, Οκτάνα, Plato's), φύγαμε και ήλθαν οι "ορκισμένοι" εχθροί της "βρωμισμένης" παλιάς πόλης.

΄Τώρα πάω στη "νέα " Λευκωσία. Silverstar, Lost and Found, Vinocultura. Μου ταιριάζει πιο πολύ το αστικό τοπίο των άσχημων πολυκατοικιών του '80 και οι λίγες εξαιρέσεις, τα κτίρια του Νεοπτόλεμου Μιχαηλίδη.

Το μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω αν τα κάνω όλα αυτά ( ανάγκη για νέες εικόνες, νέα στέκια, νέο κόσμο) γιατί πραγματικά θέλω να είμαι καλά και να κάνω καινούρια αρχή ή απλά από αντίδραση, για να αποφύγω εικόνες και κόσμο. Θα ήθελα να είναι το πρώτο.

Τώρα που θα πάω Αθήνα, ανυπομονώ να περπατήσω πολύ. Από κέντρο μέχρι Πλάκα, Αναφιώτικα, να ανέβω Κολωνάκι, να κατηγορίσω τη Σόλωνος, να πάω Λυκαβητό, να κάθομαι σε cafe και να κοιτώ τον κόσμο που περνάει. Δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να αγχώνομαι για το παρόν και για το μέλλον μου.

Ο anonymous των σχολίων του τελευταίο ποστ, είπε μια αλήθεια. Έχω πραγματικούς στόχους;

Δεν ξέρω anonymous. Και αν θύμωσα που μου το είπες, είναι γιατί στα 37 μου δεν έχω κάτι χειροπιαστό.

Ο anti-Christos λεει στο τελευταίο ποστ του ότι θέλει να γίνει πατέρας, μου είπε και μια φίλη μου Αθηναια στο τηλέφωνο ότι θέλει να κάνει παιδί. Μου το είπε και ένας φίλος μου γκέι.

Και γω, αορίστως, θέλω να γίνω μάνα. Αλλά σίγουρα θέλω να γίνω μάνα , από έρωτα. Δεν μπορώ να δεχθώ τον συμβιβασμό.  Πιστεύεις ότι έχει κόσμο που θεωρεί "παράλογο" το γεγονός ότι θέλω να είμαι με κάποιο που θα είμαι ερωτευμένη και μαζί του να κάνω οικογένεια; " Να τα ξεχωρίσεις αυτά τα δύο, τουλίπα, δεν γίνεται αλλιώς", μου πε μια φίλη τις προάλλες και τσαντίστηκα.

Οπότε anonymous, αν έχω ένα στόχο, είναι να ζήσω τη ζωή μου χωρίς σκόντο.

Μας κάνει;

Η πορεία

Η πιο μεγάλη αλήθεια είναι πως όταν είσαι συναισθηματικά φορτισμένος, δεν μπορείς να δεις τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

Ενω έχω πλήρη συνείδηση ότι είναι αυτό ακριβώς που μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και ενώ ξέρω ότι δεν θα είναι για πάντα, εντούτοις πολλές φορές δεν μπορώ να το σταματήσω.

Για παράδειγμα. Αποφεύγω τη παλιά Λευκωσία. Για ευνόητους λόγους. Επίσης αποφεύγω διάφορα πάρτι και event και εννοείται τρέμω τις γιορτές.
Το να νιώθεις ότι πρέπει να κρύβεσαι στην ίδια σου την ( μικρή) πόλη δεν είναι ότι ευχάριστο.
Πόσο καιρό θα πάει αυτό;
Γιατί ακόμα νιώθω έτσι;
Κάθε μέρα έχω απορίες, κάθε μέρα έχω παράπονο γιατί δεν μπορώ να το χειριστώ.
Κάθε μέρα μου λένε φίλοι, ότι είναι λογικό, να μην φοβάμαι και πάω καλά και ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο πότε θα είμαι σε καλύτερη κατάσταση.

Αλλά έχει στιγμές που πέφτω. Που απορώ γιατί μου έτυχε τέτοια βλακεία στη ζωή μου.
Τώρα σκέφτομαι ότι δεν θα τελείωσει ποτέ, ότι δεν θα είμαι καλά.
Κάνω πράγματα συνέχεια, βγαίνω έξω, δουλεύω πολύ, μιλώ με φίλους μου. Και πάλι νιώθω τόσο , άδεια.
Έρχονται και Χριστούγεννα....δυσκολεύομαι.
Σκέφτομαι την Αθήνα και χαίρομαι που πρώτο θα δω τους φίλους μου, δεύτερο θα αλλάξω περιβάλλον και τρίτο θα κυκλοφορώ στην πόλη ΑΝΕΤΑ.
Και μετά σκέφτομαι ότι θα έλθω πίσω, στα ίδια σκατά.
Αν είσαι μάγκας, δώσε μου μια αισιόδοξη συμβουλή.

Πότε κλείνουν οι κύκλοι;

Αυτό που είσαι ακόμα θυμωμένος με τη συμπεριφορά του άλλου, ενάμιση μήνα μετά.

Που δεν συνειδητοποιείς τι έγινε, που εισαι μεταξύ νεύρων και λύπης.

Που δεν διανοείσαι ότι σου έκανε τέτοιο πράγμα.

Που πίστευες ότι ήταν πιο "πολύς" αλλά διαπιστώνεις πως ήταν πάντα πιο "λίγος".
Που καταρρέουν μέρα με τη μέρα όλα όσα πίστευες για αυτόν.

Πότε τελειώνει;

Και αν δεν θες καν να μπεις στη διαδικασία να τους πεις πόσο σε διέλυσαν; Γιατί αυτό σημαίνει ότι θα επικοινωνήσεις, κάτι που δεν θες με τίποτα.

Όταν έχεις ανάγκη να τους σβήσεις από τη ζωή σου και να το νιώθεις έντονα ενάμιση μήνα μετά.

Πότε έρχεται το closure;