Το Μετά.

Τα πράγματα στον έρωτα πρέπει να είναι τσακ-μπαμ.

Ούτε "να το σκεφτώ", ούτε "δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος/η".

Το θες πολύ; Κάντο. Αν το θες λίγο, μην το κάνεις. Ποτέ δεν πίστευα τη φράση "τρώγοντας έρχεται η όρεξη". Είναι, για μένα, το στιγμιαίο. Το κλικ. Εκείνο το δευτερόλεπτο που οι φερορμόνες θα πάρουν τον πρώτο λόγο.

Και μετά;

Το πολύ πολύ να φας τα μούτρα σου - να αποκτήσουν το εφέ παρμεζάνας στον τρίφτη.

Θα είσαι στα πατώματα για λίγο καιρό, θα εμπεδώσεις το παρκέ, θα θες κάθε μέρα να πεθάνεις, θα παίρνεις τους φίλους σου συνέχεια τηλέφωνο και θα τους πρήζεις, θα περπατάς στο δρόμο και θα αναπολείς εκείνες τις "βαρετές μέρες" που τουλάχιστον όμως δεν είχες Αυτό να σε βαραίνει.

Αλλά μετά...

...θα περάσει ο καιρός, θα αρχίσεις σιγά σιγά να παίρνεις τα πάνω σου. Είτε βρίσκοντας κάποιον/α άλλη να ασχολείσαι ή κάνοντας μανιωδώς μαθήματα ζωγραφικής/μαγειρικής/φωτογραφίας/ισπανικών.

Και μετά:

Θα μαζέψεις δυνάμεις. Θα μάθεις να είσαι εσύ για σένα. Για κανέναν άλλο. Από την άλλη, θα καταλάβεις πως όλη αυτή η διαδικασία σε κάνει πιο δυνατό.Και για σένα αλλά και για τον επόμενο άνθρωπο που θα μπει στη ζωή σου.

Ε, και μετά!

Θα έρθει. Εκεί που δεν το περιμένεις. Σίγουρα έτσι. Στο άσχετο. Και ξανά απ' την αρχή.

Lights up!

Την Παρασκευή πέρασα από τη Μακαρίου.

Θέλω να μου πεις τι συμβολίζουν τα στολίδια-μπάνερ.

Δεν το πίστευα πως θα έφτανε η στιγμή που θα έλεγα ότι προτιμώ τις περσινές, προπέρσινες και αντιπροπέρσινες μπάλες/γαλαξίες που αιωρούνταν κάπου στο διάστημα.

Γενικά φέτος, αν και φωτισμένα όλα κλπ, επικρατεί ένα παράξενο demi κλίμα. Σαν να είναι απλά φωτάκια παντού και όχι μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω, μπορεί απλά να είναι νωρίς ακόμα για να μπω σε xmas mode. Λέω αύριο, μεθαύριο να στολίσω και το σπίτι μπας και γίνει κάτι.

Σήμερα έκλεισα και το καθιερωμένο ταξιδάκι στην Αθήνα. Είμαι απένταρη, έχω καταχρεώσει την πιστωτική μου, αλλά εγώ ένα ολόκληρο Δεκέμβρη δεν μένω Κύπρο. Ειδικά μετά από την πίεση που ζω από το Σεπτέμβρη στη δουλειά. Άσε που θα μείνω και Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά εδώ.

Θα πάω θέατρο, συναυλία, εστιατόρια. Αχ πεθύμησα.

Ότι και να μου λες , εγώ την Αθήνα μου την αγαπώ βαθιά.

Κατά τα άλλα, ηρεμία, τάξις και ασφάλεια.

Τα ποτά και τα ξενύχτια του καλοκαιριού που διήρκεσαν μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου είναι μια μακριά ανάμνηση. Το ίδιο και η παρέα εκείνης της περιόδου. Καμιά φορά, άμα βλέπω τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου που αυξάνονται ανησυχητικά σκέφτομαι μήπως και δεν μπορώ να λειτουργώ πια με αυτούς τους ρυθμούς. Από την άλλη, όταν έχω λόγο π.χ. για να "παίξω" και θα πιω και θα βγω σε υπερθετικό βαθμό. Άρα;

Άρα, σκέφτομαι ότι είναι φάση και ότι γεμίζω μπαταρίες για τη χειμερινή σεζόν. Ξέρω και εγώ πια τι συμβαίνει σε αυτό το παράλογο το σύμπαν...

Ποτέ τέτοια Κυριακή!

Μια συμβουλή. Μην διανοηθείς να περάσει μέρα και να μην μιλήσεις με τουλάχιστον ένα φίλο σου, για τουλάχιστον δέκα λεπτά.

Θα πάθεις μαρασμό, θα σε πιάσει κρισάρα και μια τάση παράξενης ανασφάλειας και αν είσαι single θα είσαι έτοιμος να πάρεις τηλέφωνο εκείνον που γουστάρεις να του πεις ότι θες να τον παντρευτείς.

Όλα αυτά τα έκανα και τα έπαθα χθες.

Ξύπνησα ψιλοχάλια Κυριακή πρωί. Το προηγούμενο βράδι, είχα βγει, είχα πιει, με άδειο στομάχι, είχα "παίξει", με λίγα λόγια είχα περάσει σούπερ. Πήγα σπίτι ζαλισμένη, τσάκισα κάτι μπακλαβάδες που μου έφεραν από την Κωνσταντινούπολη ( κακό πράγμα να παίρνεις στον άλλο δώρα και να είναι φαγώσιμα - καλύτερα ένα μαγνητάκι), πέταξα τα ρούχα μου παντού και κοιμήθηκα...χωρίς να πιω νερό. Στον ύπνο μου έβλεπα ότι κατέβαζα δεκάδες μπουκάλες νερού, ξύπνησα και μια δυο φορές αλλά βαριόμουνα να πάω στην κουζίνα. Τελοσπάντων, η Κυριακή πρωί με βρήκε αφυδατωμένη και με δύο κιλά επιπλέον.

Πήγα το μεσημέρι στη γιαγιά μου να φάω - είναι τα γενέθλια της σήμερα, να ζήσεις γιαγιούλα μου καλή - , πέρασα καλά με το σόι ( δεν ήτανε εκεί η μάνα μου να μου ρίχνει μπηκτές) και μετά πήγα σούπερμάρκετ, όπου πήρα τα πάντα εκτός από το απορρυπαντικό πλυντηρίου που ήθελα.

Ήρθα σπίτι, κοιμήθηκα μια ώρα στον καναπέ - γιατί είναι πιο γλυκός ο ύπνος εκεί, απ' ότι στο κρεβάτι; - ξύπνησα , έκανα τσάι χαμομήλι και αποφάσισα να δουλέψω εντατικά.

Αμ δε...

Είδα σειρές, κωλοβάρεσα στο facebook όπου έκανα like ΟΛΑ τα post της Guardian και έπαιξα τα παιχνίδια μου.

Η ώρα περνούσε, βαριόμουνα αλλά από την άλλη δεν μίλησα και με κανένα. Έστειλα ένα μήνυμα σε μια φίλη που ήταν άρρωστη, μίλησα με το ζόρι στο facebook με ένα δυο φίλους και αυτό.

Χθες την Κυριακή, ανθρώπινη επαφή μηδέν.

Κατά τις 11 το βράδι με έπιασε ένα πράγμα....άστα να πάνε.

Σκέφτηκα ότι είμαι single, ότι φλέρτάρω με 3-4 αλλά επί της ουσίας τίποτα. Ότι δεν παλεύεται το "μόνη μου", αλλά από την άλλη δεν μπορώ απλά να είμαι με κάποιον για να έχω οικογένεια. Σκέφτηκα ότι ειμαι 34 και σε 6 χρόνια θα είμαι 40. Ότι, ότι, ότι... Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να φρικάρει.

Το μόνο που έσωσε την κατάσταση είναι η σκέψη πως, φάση ειναι θα περάσει.

Ενδεχομένως να γινει κάτι όμορφο αυτή τη βδομάδα.

Να ακούσω κάτι που θα μου αρέσει απο εκείνον που μου αρέσει.

Να δω τους φίλους μου, να τους χορτάσω.

Να προσέξω τη διατροφή μου, να χάσω κανά γραμμάριο.

Ώσπου να έρθει η ώρα της επόμενης κρίσης.

Αλλά μακριά από τέτοιες Κυριακές!

Εσύ ξέρεις;

Σε παρακαλώ μην με ξαναφήσεις να μιλήσω για πολιτικά,κυβερνήσεις, δημάρχους κλπ.

Μαραίνεται το blog μου και μπουκάρουν και οι ανώνυμοι να κάνουν επίθεση λες και γράφουν στην ιστοσελίδα του Πολίτη και του Sigmalive.

Όποιος θέλει να δείξει το φανατισμό του και το θυμό του σ' άλλο blog. Εγώ αυτά δεν τα σηκώνω. Και που σαι, μην με διαβάζεις αν νομίζεις ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια.

Η μόνη περίπτωση να γράφω κάθε ποστ και κάτι διαφορετικό είναι να ζω σε μια διαφορετική γειτονιά, πόλη, χώρα κάθε βδομάδα. Ή να έχω μια δουλειά π.χ κασκαντέρ που να προσφέρει "συγκινήσεις και δράση". Ή να δουλεύω λίγο και όλη μέρα να γυρίζω, να γνωρίζω κόσμο και τα βράδια να συναναστρέφομαι με παιδιά της νύκτας.

Προς το παρόν είμαι εγώ που ήμουν και πριν πέντε χρόνια.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Πεθύμησα ένα ταξίδι. Όχι όμως Ευρώπη. Κάπου πιο πολύχρωμα. Το θέμα είναι η παρέα. Κάτσε τώρα να βρεις κόσμο που να θέλει να γυρίζει μέσα στις αγορές, να τρώει φαί του δρόμου, να περπατάει συνέχεια και να κινείται χωρίς πρόγραμμα.

Άλλο τώρα.

Ένας άνδρας που κάνει κίνηση και παίρνει τηλέφωνα είναι πάντα ευπρόσδεκτος. Σε ξεκουράζει.

Ένας άνδρας όμως που δεν μπορεί να αντιπροτείνει ιδέα για έξω, αφού έχει απορρίψει την δική σου κάθετα λες και του σκότωσες τη μάνα, είναι κουραστικός. Ειδικά όταν εσύ αποφάσισες πως δεν σηκώνεις - πια- πολλά πολλά. Δίνει ή δεν δίνεις δεύτερη ευκαιρία;

Οι μανάδες έχουν την τάση να σε πρήζουν μονίμως και για όλα. Ότι και να κάνεις, όσα και αν έχεις πετύχει. Πάντα θέλουνε κι' άλλο κι' άλλο. Και αν τους πεις " μα, το να κάνω αυτά τα δέκα που θέλω ή το να μην κάνω αυτά τα πέντε που θες, είναι για μένα ευτυχία", σε κοιτάνε λες και προσγειώθηκες από άλλο πλανήτη.

Από πότε η ευτυχία μετριέται σε πέντε δεδομένα; Σε ένα γάμο, στα ιδανικά κιλά, σε παιδιά, σε δουλειά 730-230, στις "σωστές" συναναστροφές;

Τέλοσπαντων, 34 χρόνια τα ίδια και τα ίδια.

Είναι κουραστικό να αγωνίζεσαι να βρεις τις ιδιαιτερότητες του εαυτού σου σε μια μικρή κοινωνία που κινείται με πέντε συγκεκριμένες νόρμες.

Και ακόμα πιο κουραστικό να τις αποδεχθείς εσύ πρώτα και μετά οι άλλοι.

Κάποτε σκεφτόμουν πως είμαι ιδιότροπη. Τώρα απλά σκέφτομαι πως ξέρω τι θέλω.

Μες της πόλης τα στενά

Σήμερα διαβασα στο Φιλελευθερο ότι ένας άγνωστος επιτέθηκε χθες στις έντεκα παρα εικοσι το βράδι, σε μια γυναικα κάτω στην Τάφρο για να της πάρει την τσάντα.

Τρόμαξα. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ, εσύ, οποιοσδήποτε από μας μας.

Αργά δεν ήταν. Δηλαδή θα μπορούσε να ήταν η ώρα που θα πάρκαρα για να πάω, για παράδειγμα στην Plato's.

Σε λίγες βδομάδες είναι οι εκλογές για το νέο δήμαρχο της πόλης. Πέτυχα μια μέρα τον Κωνσταντίνο Γιωρκάτζη σε ένα σπίτι και τον ρώτησα ή μάλλον του δήλωσα πως έχουμε κουραστεί όλοι με την πόλη που είναι γεμάτη σημάνσεις για Οδικά Έργα και με τα κτίρια που είναι έτοιμα να πέσουν πάνω μας.

Το οδήγημα στους δρόμους της εντός των τειχών πόλης έχει καταντήσει σαν τη διαδρομή Παρίσι- Ντακάρ. Εκεί που προσπαθείς να αποφύγεις μια λακούβα, πετάγεται ένα στραβωμένο σήμα τροχαίας. Πας να το προσπεράσεις και τσουπ βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Κάνεις όπισθεν και σχεδόν πας να πατήσεις κόσμο που προσπαθεί να περπατήσει στη μέση του δρόμου για να μην βρεθεί μέσα σε καμιά τρύπα με παλιοσίδερα.

Άσε που η φράση "κάνω πεζοδρόμιο", εδικά στη Λευκωσία δεν υπάρχει - μόνο μεταφορικά!

Κάντε δρόμους και πεζοδρόμια της προκοπής! Πόσο δύσκολο είναι;

Η δικαιολογία "μα υπάρχουν αρχαία" στέκει ως ένα σημείο. Ως το σημείο που δεν παρεμβαίνει η κωλυσυεργία του Τμήματος Αρχαιοτήτων , που ως κυβερνητικό τμήμα, κινείται με ρυθμούς χελώνας με πατερίτσες.

Το θέμα είναι πως η Κύπρος θα αναλάβει την προεδρία της ΕΕ σε λίγους μήνες και δεν έχει να δείξει μια πρωτεύουσα της προκοπής.

Ούτε μια πλατεία.

Τέλεια;

Πόσο τριτοκοσμικοί είμαστε;

Μόνο Cayenne και CLK έχουμε να δείξουμε πια.

Όσο περνάνε τα χρόνια και ζω και αναπνέω στη Λευκωσία, με ενδιαφέρει όλο και περισσότερο.

Αγαπώ την παλιά πόλη, θέλω να κυκλοφορώ με άνεση και ασφάλεια εκεί.

Γουστάρω να αναλάβουμε δράση.

Γουστάρεις;

Show me the way to the next whiskey bar

Βγήκα από τη μαύρη τρύπα.

Είμαι καλά - καλύτερα από τις προηγούμενες μέρες.

Χωρίς να γίνει κάτι το συνταρακτικό, απλά αφέθηκα στο ιδανικότερο φάρμακο: ατέλειωτες ποσότητες με αλκοόλ και πολλές πολλές ώρες με φίλους. Έτσι ήταν το τριήμερο μου.

Το σπίτι μου δεν με είδε καθόλου, μόνο εκείνες τις χάλια στιγμές του hangover που καθόμουν σαν βρεγμένη γάτα στον καναπέ παρέα με ένα τεράστιο φλιτζάνι μαύρο καφέ και την ημικρανία να κάνει πάρτι στο κεφάλι μου.

Έχει πολύ καιρό να αφεθώ τόσο. Και δεν ήταν μόνο λόγω του ποτού.

Απλά, ξεκόλλησα από τη μαυρίλα που με περιέβαλλε από τις αρχές του Σεπτέμβρη.

Εννοείται πως παραμένω αλλού γι αλλού - όπως φρόντισε να μου υπενθυμίσει ο κολλητός μου τις προάλλες.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄ αυτό. Ούτε μπορώ να το εξηγήσω. Είμαι απλά αλλού.

Δεν με χαλάει. Απλά τώρα, σήμερα, νιώθω πιο focused σε πράγματα της δουλειάς. Θα αλλάξω ότι μπορώ. Θα δω αν μου κάνει και μετά θα γκρινιάξω. Και μετά θα αλλάξω.

Κάνω υπομονή.

Μια φράση που με εκνεύριζε ώσπου μια φίλη μου μου την εξήγησε.

"Κάνω υπομονή" σημαίνει πως έχω πίστη.

Πίστη πως τα πράγματα μου θα πάρουν το δρόμο τους.

Στην υγειά σου! χικ