Fairy-tales?

Στα γκομενικά μου έδινα πάντα πολύ περισσότερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε και μερικούς ανθρώπους τους χειριζόμουν πολύ πιο τίμια από όσο τους άξιζε.

Αυτό σκεφτόμουν χθες το βράδυ μετά από μια μικροβλακεία που έγινε.

Έμαθα λοιπόν, δεν ξέρω αν έχω αργήσει, πως δεν πρέπει να λαμβάνεις σοβαρά μερικούς ανθρώπους. Εκτός από την εξιδανικευμένη μορφή του, υπάρχει και η άλλη πλευρά του έρωτα/σεξ. Να τα βλέπεις όλα για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που θες να είναι. Εξηγώ.

Γνωρίζεις κάποιο, πολύ λάητ και χαλαρό τύπο που ξέρεις ότι είναι μεγάλος παίκτης. Αποδέχεσαι, από την αρχή, πως αν γίνει φάση μεταξύ σας θα είναι ένα καλό one night stand ή στην χείριστη ένα όμορφο παιχνίδι που δεν θα οδηγήσει ποτέ στο σεξ.

Με λίγα λόγια, πόσες φορές άλλαξε κάποιος για σένα; Ελάχιστες ως καθόλου. Ο άνθρωπος αλλάζει γιατί το θέλει ο ίδιος.

Το αλάνι θα παραμείνει αλάνι, η παρθενόπη το ίδιο και πάει λέγοντας.

Αν ο παίκτης/αλάνι αποφασίσει να γίνει μονογαμικός επειδή σε γνώρισε, είναι δικό του θέμα, δεν θα το επιβάλεις εσύ.

Το ότι είσαι πεπεισμένη, πως εσύ θα τα "καταφέρεις" να σε δει διαφορετικά από τις άλλες, σόρι αλλά δεν πολυπαίζει αυτό το σενάριο.

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως μετά από πολλά σφιξίματα στο στομάχι, κλάματα και στεναχώρια έμαθα πως δεν πρέπει να ωραιοποιείς καταστάσεις, να τις κάνεις τηλενουβέλα και να βάζεις τον άλλο στο θρόνο, από την αρχή. Όποιος είναι μάγκας και το αξίζει, ας τα κερδίσει.

Ρομαντική είμαι - ειδικά αυτή την περίοδο, πόσο πολύ θα ήθελα να ζω την καθημερινότητα μου με ένα άνθρωπο δίπλα μου. Σήμερα το πρωί, μου ήρθαν στο μυαλό σκηνές από το φθινοπωρινό Παρίσι. Πως θα ήθελα να τις μοιραστώ με κάποιο.

Ώσπου να συμβεί αυτό όμως, δεν πρόκειται μπαίνω στη διαδικασία να αναγάγω σε θεό τον καθένα που πέφτει στο δρόμο μου. Το έχω κάνει πολλές φορές και έφαγα τα μούτρα μου άλλες τόσες. Δεν το μετανιώνω όμως.

Απλά τώρα ξέρω, ότι το κόστος είναι μεγάλο και δεν θέλω να καώ, χωρίς να αξίζει.

Χμ, κάνουν νόημα όλα αυτά που σου είπα;

Υ.Γ1 Εδώ και δυο μέρες, το cd player του αυτοκινήτου, το λαπτοπ και το ipod παίζουν στο repeat το "Set Fire to the Rain" της Adele. Όχι τυχαία.

Υ.Γ2 Ότι αξίζει, είναι απλό. Μάλιστα.

Life in Mono

Dream about me Μαλακά Camel Light Ανθισμένο μπαλκόνι Αδράνεια Αϋπνίες Εφιάλτης Ένστικτο Το σύμπαν Υπάρχει και Σε Παρακολουθεί heartbeat The National Ηλίθια Χαμόγελα Η ώρα που δεν Περνάει 500 Days of Summer Όλο αυτό που Ποτέ Νύστα Νέοι Δρόμοι Α Kiss Away Αυτό που σε χωρίζει από τα όνειρά σου είναι ο φόβος I just shot a man ρα-μπα-μπαμ spaced out Κόκκινο και Μαύρο Sixth Sense Ακούω Καναπές Κάτι θα συμβεί Gin and Tonic Αθήνα Κοίτα Με "Όχι Ακόμα" Αμφιβολία Φόβος Lazy summer Days Set Fire to the Rain Το Παιχνίδι και άλλες τρομακτικές ιστορίες Two Κανείς δεν θα αλλάξει λόγω εσένα Κενό I wish I were a Player "But I set fire to the rain, watched it pour as I touched your face" Reality bites Αουτς Ξύπνια

Reset

Πώς καταλαβαίνεις ότι οι καλοκαιρινές έχουν κάνει τη δουλειά τους δηλαδή, να σε ξεκουράσουν;

Όταν είσαι "αλλού" ακόμα και όταν έχεις επιστρέψει στο γραφείο και στην καθημερινότητά σου.

Η δική μου καθημερινότητα υποτίθεται άρχισε την περασμένη βδομάδα, την Τρίτη.

Όμως δεν νομίζω να έχω ζήσει πιο "άχρηστες" μέρες στο γραφείο. Δεν έκανα τίποτα απολύτως, ήμουν όλη μέρα στο facebook, πόσταρα τραγούδια, μιλούσα στο chat, έπαιζα παιχνίδια. Τα βράδια δεν θυμάμαι τι έκανα - μπορεί να έβλεπα φίλους, μπορεί και όχι.

Αυτό είναι το άλλο θέμα με το μετα-διακοπικό σύνδρομο. Δεν θυμάσαι. Ο νους σου έχει γίνει σαν ρυζόγαλο που το έχεις αφήσει εκτός ψυγείου για 2-3 ώρες.

Στο μυαλό μου έχω μόνο αποσπασματικές σκηνές.

Τη μέρα/νύκτα που γίναμε λιώμα με άπειρες ποσότητες Smirnoff North στο Sirena Bay με νέους φίλους. Tη στιγμή που χώθηκα στα φρεσκοπλυμμένα σεντόνια. Tις όμορφες μέρες στην παραλία και τις μπλε εικόνες του βυθού. Κάτι ταβερνούλες στη μέση του πουθενά που πήγα με φαμίλια. Την πώρωση με το playstation στο σπίτι μιας κολλητής. Τις ώρες που πέρασα με την αδελφή και τις ξαδέρφες μου και άλλες μικρές φάσεις που ομόρφυναν το καλοκαίρι μου.

Από την άλλη δεν θυμάμαι να έκανα σοβαρές κουβέντες, ούτε θυμάμαι να πήγα σε ξέφρενα πάρτι, να ξενύκτησα πολύ σε μπαράκια της πόλης, ή να βρέθηκα σε summer bar της Λεμεσού. Δεν θυμάμαι με λίγα λόγια, πολλές φάσεις με πολύ κόσμο και μένα κοινωνική.

Έχω τελικά αποκτήσει μια μεγάλη αλλεργία στα καλούπια και όλα όσα νόμιζα πως "έπρεπε" όλα αυτά τα χρόνια να κάνω σε αυτή τη χώρα.

Είναι καιρός για reset. Για τις μικρές αρχές (πίσω στη δουλειά, γυμναστήριο κλπ) αλλά και για μεγαλύτερες, πιο σημαντικές, πιο κοντά στα "θέλω".

Είμαστε έτοιμοι, τι λες;

Υ.Γ1 Μεγαλώνοντας μαθαίνω να συμφιλιώνομαι με τις καινούριες αρχές.

Υ.Γ2 Είναι ωραία να είσαι αυθόρμητος. Είναι όμως επίσης ωραία να μην βιάζεσαι.

Υ.Γ3 "All your dreams are just a kiss away" - Paloma Faith.

The little summery things...

Λοιπόν. Σκεφτόμουν τι να γράψω.

Κάτι για τα ήσυχα βράδια του καλοκαιριού;

Ή για το νέο μου crash; ( ως 15χρονη δεν κανω σχεσεις)

Ή να γράψω για τις μεθυσμένες μου μέρες στην παραλία;

Με λίγα λόγια σε τι mood είμαι;

Ασε που από τα χθες επέστρεψα στο γραφείο και είμαι τελείως spaced out.

Το μόνο που θέλω πραγματικά να κάνω είναι να φοράω μαγιό, να πίνω gin n tonic και να κολυμπώ. Μόνο.

Για να δεις πόσο έχω χαλαρώσει ( ναι εγώ) , τη Δευτέρα άπλωσα μπουγάδα στο μπαλκόνι ( δες φωτό), καθόμουν με ένα φραπέ, άκουγα μουσική και μυριζόμουν τα σεντόνια και τις πετσέτες. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη και...γλάστρα. Σε zen mode.

Αν είχα ακόμα μια βδομάδα θα γινόμουν άλλος άνθρωπος.

Αυτά τα μικρά πράγματα και λεπτομέρειες είχα πεθυμήσει. Να σταματήσει ο χρόνος, να βρεθώ με τους φίλους μου, να κολυμπήσουμε παρέα, να δω το φεγγάρι να βουτάει στη θάλασσα, να ακούσω νέες μουσικές, να λιώσω από την ταβανίαση. Αυτά.

Τέλοσπάντων θα σκάσω, θα δουλέψω, θα προσπαθήσω να είμαι παραλία όσες πιο πολλές μέρες γίνεται.

Άργησα να μπω στο mood του καλοκαιριού - ήταν μια παράξενη εποχή - αλλά τα κατάφερα.

Και κάτι ακόμα:

Διαβάζοντας το post του Προβατάκου για τον Δεκαπενταύγουστο -θυμήθηκα τον φετινό δικό μου. Εκείνη τη μέρα, καθώς περπατούσα το μεσημέρι στο δρόμο , βρήκα χάμω ένα χαρτί τράπουλας , ένα "7". Το πήρα και το φύλαξα στο πορτοφόλι μου. Ήθελα να πιστεύω πως είναι γούρι. Λίγες ώρες μετά όταν βρέθηκα με μια πολύ καλή παρέα στο Sirena και πέρασα μια από τις πιο όμορφες, τέλειες μέρες/βραδιές του καλοκαιριού σκέφτηκα "βρε μήπως το γούρι;" :)

Days of Orange

Επέστρεψα! Σου λειψα; Εμένα μου λειψες πάντως!

Πώς ειναι το καλοκαίρι σου ως τώρα;

Λοιπόν, δεν θα πω πολλά για το ταξίδι - ίσως σε κάποια φάση ανεβάσω φωτό. Απλά θέλω να σου πω, πως ήταν το πιο συγκλονιστικό πράγμα που έχω ζήσει ως τώρα. Οι εικόνες, οι εμπειρίες που είχα ήταν τόσο συμπυκνωμένες που με φτάνουν για ολόκληρη τη χρονιά.

Το μόνο ίσως που δεν θα ξανάκανα είναι να πάω με γκρουπ. Μακρία. Πολύ μακριά όμως. Δεν τους ήθελα με τίποτα, μόνο με τους φίλους μου έκανα παρέα. Αλλά όταν είσαι σε "δύσκολη" χώρα, μάλλον το χρειάζεσαι. Τώρα λοιπόν που πήρα την πρώτη γεύση, τις επόμενες χρονιές που θα πάω ( εννοείται πως έχω ενθουσιαστεί), θα πάω μόνο με φίλους/γκόμενο.

Κατά τα άλλα είμαι στη δεύτερη βδομάδα διακοπών. Σκεφτόμουνα χθες να ανέβω Αθήνα λίγες μέρες, όμως σήμερα ξύπνησα και θυμήθηκα πως έχω να πληρώσω βαρβάτους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα και δεν θα με φτάσουν τα λεφτά. Κρίμα, έχω πεθυμήσει πολύ τον κολλητό μου και έχω και φίλους εκεί που θέλω να δω.

Σεπτέμβρη μάλλον.

Αύριο θα πάω Πρωταρά στο οικογενειακό εξοχικό αλλά βαριέμαι θανάσιμα.

Αυτές τις δύο μέρες που είμαι πίσω Κύπρο ξέρεις τι κάνω; Τίποτα.

Καταρχάς ξυπνώ από το χάραμα, δεν ξέρω γιατί, κάνω φραπέ και βλέπω σειρές ή παίζω στο facebook.

Μετά τα βράδια, βλέπω μερικούς φίλους και τους δίνω τα δωράκια τους.

Άσε που, μια φίλη μου, μου έχει κάνει μια μεγάλη ζημιά. Με κάλεσε σπίτι της χθες και παίζαμε playstation χιλιάδες ώρες. Χιλιάδες λεμε. Πίναμε κάτι κοκτέιλ, τσακίσαμε πατατάκια ΚΑΙ marshmellows. Ναι είμαστε 15. Εθισμός λέμε.

Αυτές είναι διακοπές αγάπη μου - να κάνω το ΤΙΠΟΤΑ ή μάλλον να μην ΠΡΕΠΕΙ να κάνω κάτι.

Σε αφήνω, πάω να διαβάσω βιβλία για το Βούδα