Baby boom? ή boom!

Την Παρασκευή πετάκτηκα στο πατρικό μου.

Καθώς μιλούσα με τη μαμά μου, μου πέταξε, τάχαμου τυχαία, ότι διάβαζε μια συνέντευξη μιας διάσημης επιχειρηματία η οποία είπε ότι αν υπάρχει κάτι που μετάνιωσε είναι που αφοσιώθηκε στην καριέρα της και δεν έκανε παιδιά.

Την έμμεση σπόντα της μαμάς της ένιωσα, τόσα χρόνια πια είμαι εκπαιδευμένη.

Και ακολουθεί ο εξής διάλογος, ο οποίος διεξάχθηκε χωρίς θυμό και νεύρα αλλά με πολλή - ανεξήγητη - ηρεμία και από τις δύο πλευρές:

Τουλίπα: "Ναι κοίτα μαμά, εγώ δεν κάνω καριέρα. Απλά δεν τα προλαβαίνω και γι αυτό δουλεύω τόσες ώρες".

Μαμά: (σιγή)

Τουλίπα: "Αλλά μην ανησυχείς. Θα πω στην τάδε συνάδελφό μου που έχει ήδη τρία, το επόμενο που θα κάνει να μου το δώσει"

Μαμά: " Ε, όχι. Θα ήθελα να είναι αίμα μου".

Τουλίπα: ( διστακτική) "χμ...και να σου πω. Γαμπρό θες;"

Μαμά: " Όχι, όχι, εγγόνια μόνο".

Τουλίπα: S P E E C H L E S S.

Καθώς οδηγούσα για Λεμεσό, πίνοντας ένα διπλό εσπρέσο, καπνίζοντας με τα παράθυρα κατεβασμένα και ακούγοντας στη διαπασών ελληνικό ροκ της δεκαετίας του '80 ( περιττό ινφο αλλά είναι για να πάρεις την "ανέμελη" εικόνα) , σκεφτόμουν.

Ένιωθα ανακουφισμένη! Σαν να σηκώθηκε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου.Ένα παιδί και εγω λατρεύω τα παιδιά.Το βιολογικό ρολόι άρχισε να κτυπάει και μπορεί και να στο λέω πρώτη φορά.

Ένα παιδί χωρίς να πρέπει να ψάξω τον έρωτα, να δω αν μου κάνει, αν του κάνω, να κάνω σχέση, να πάθω χίλιες κρισάρες, να τον παντρευτώ, να αντισταθώ να μην το σκάσω στα σκαλιά της εκκλησίας και χωρίς να διερωτούμαι κάθε μέρα πως θα κρατώ αυτό τον γάμο ευτυχισμένο.

Όσο περνούσε η ώρα, μου άρεσε η ιδέα.

Οκ θα ήμουν single μαμά, δεν θα ήταν εύκολο. Αλλά, από την άλλη, οι φίλες μου που έχουν παιδιά, εκείνες τα τρέχουν όλη μέρα.

Άσε που οι γονείς μου και να θέλω δεν θα με αφήσουν να το μεγαλώσω μόνη.

Και θα προσπαθούσα να μεγαλώσει σωστά, χωρίς να βασίζομαι πάνω του για να κάνω τη ζωή μου καλύτερη.

Το σκεφτόμουν που λες, το επεξεργαζόμουν και στο μυαλό μου έφτιαξα μια λίστα με τους φίλους που που θα ήταν πιθανοί δότες.

Έφτασα σχεδόν στη Χοιροκοιτία.

Και εκεί έφαγα ΤΗΝ φλασιά.

Καλά...εμένα δεν με ενοχλεί που δεν θα έχω ένα πλάσμα του Θεού δίπλα μου;

Δεν θέλω να ξανερωτευτώ;

Δεν θέλω μια σχέση;

Έφτασα Λεμεσό.

Δεν πρόλαβα να αποφασίσω.

I'd rather...

Ευτυχώς που είναι Παρασκευή. Αυτό έχω μόνο να πω.

Αλλά για να μην αρχίσω με γκρίνια, θα σου πω για το ταξιδάκι μου.

Πέρασα σούπερ, καταπληκτικά, υπέροχα. Γνώρισα ωραίο κόσμο, έκανα νέους φίλους και επαγγελματικά κονέ, έφαγα ωραίο φαγητάκι, ήπια ωραίο κρασί (θα επανέλθω σε αυτό το μεγάλο συμβάν), κοιμήθηκα και το κυριότερο, ξεκουράστηκα ψυχικά.

Πάω που λες σε αυτό το συνέδριο και στο αεροπλάνο έχω στο μυαλό μου ότι θα δουλεύω στα διαλείμματα.

Ήξερα μόνο ένα άτομο, θα έκανα και λίγο PR που το βαριόμουνα και τα βράδια θα μας έβγαζαν έξω για φαγητό και κανά ποτάκι.Αυτά υπολόγισα πως θα συνέβαιναν.

Που να 'ξερα. Το να μην περιμένεις και πολλά, τελικά σου βγαίνει σε καλό.

Καταρχάς δεν δούλεψα. Όχι γιατί το επέλεξα αλλά γιατί ξέχασα την πρίζα για ελληνικό βύσμα. Άρα κομπιούτερ νεκρό. Την πρώτη μέρα ζούσα την αμηχανία του να έχεις ελεύθερο χρόνο. Οπότε απλά, πήρα την κάμερα και γύριζα. Πέτυχα μια παραλία, ξάπλωσα στην ξαπλώστρα και έβλεπα το μπλε της θάλασσας και το γαλάζιο ουρανό. Τόσα θέλει ο άνθρωπος για να γίνει ευτυχισμένος τελικά!

Το πρώτο βράδυ ήταν το επίσημο δείπνο. Πήγα, αρκετά κουμπωμένη. Συστήθηκα με διάφορους αλλά κράτησα την απόστασή μου, παρατηρώντας κυρίως.

Στο δείπνο, κατέφθασαν τα πρώτα κρασιά. Μετά από 6 σχεδόν μήνες αποχής, έβαλα στο στόμα μου την πρώτη γουλιά. Ήταν "αμαρτία" εξάλλου να μην το κάνω, η λίστα με τα κρασιά ήταν εντυπωσιακή. Αχ, τι ωραία που ήτανε εκείνη η πρώτη γουλιά. Μετά από μισή ώρα όμως με έπιασε μια ζαλάδα και έκαιγε το κεφάλι μου. Σαν να ήμουν πάνω σε ένα πλοίο με θαλασσοταραχή. Τα εφέ της αποχής. Το ξεπέρασα φυσικά και συνέχισα με τα υπόλοιπα κρασιά.

Έτρωγα που λες σε ένα όμορφο εστιατόριο, μιλούσα με τους διπλανούς μου, είδα και κάτι σελέμπριτις στο βάθος και άρχισα να χαλαρώνω.

Αργότερα πήγαμε για ποτό σε ένα μπαράκι πάνω στο κύμα όπου κατέβασα και ένα gin ‘n’ tonic εκεί.Ευτυχισμένη πήγα στο δωμάτιο μου, τσάκισα δυο σοκολατάκια και λιποθύμησα στο κρεβάι.

Το άλλο πρωί ξύπνησα κάπως. Hangover. Αυτό δεν το είχα πεθυμήσει καθόλου.

Το επόμενο βράδι, καθώς τρώγαμε (βασικά δεν σταματήσαμε ποτέ), κάθισα δίπλα από αυτή την τύπισσα της οποίας τη δουλειά θαύμαζα χρόνια. Ανταλλάζαμε καμιά κουβέντα, ευγενικά, αλλά τίποτα άλλο. Ώσπου – μετά από τρία ποτήρια κρασί – ρίχνω μια ατάκα για γκόμενους, λες και καθόταν δίπλα μου η κολλητή μου. Την πιάνω τότε αυτή να χαμογελάει. «Για δώσε το τηλέφωνο σου», μου λέει και φυσικά της το δίνω. Αυτή είναι η νέα μου καλύτερη φίλη και μάλλον θα βρεθούμε όταν πάω Αθήνα σε δυο βδομάδες.

Η επόμενη μέρα με βρήκε να πίνω gin ‘n’ tonic μπροστά από τη θάλασσα, να γνωρίζω κι άλλο κόσμο και να διαπιστώνω πως το να είσαι κουμπωμένος, είναι καθαρά θέμα δικό σου. Γιατί ο άλλος απλά θα το εκλάβει ως αδιαφορία και εσύ απλά θα χάνεις από το fun στο τέλος της υπόθεσης.

Να μην στα πολυλογώ, ήμουν τέσσερις μέρες εκεί και παρόλο που ήταν για δουλειά, ένιωθα ότι έλειπα ένα μήνα από την Κύπρο και ότι είχα βδομάδες να δουλέψω.

Τι ωραία! Για τέτοια, αξίζουν τα 12ωρα που κτυπάω καθημερινά εδώ και μήνες.

Σε φιλώ. Επιστρέφω στο καζάνι της κόλασης.

Υ.Γ1 Έχω νέα για μουσικούλες. Θα στα πω στο επόμενο post.

Υ.Γ2 Ο Θεός να με λυπηθεί, σήμερα θα πάω "Ρωγμές".

Thirties!

Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη.

Η φίλη είναι 28 χρονών.

Της ανέλυσα τη θεωρία μου του να είσαι 30+ και όντως αυτό να είναι καλό.

Από δική μου πείρα/εμπειρία/μαθήματα ζωής/ταβανιάσματα/κρισάρες/φάσεις της είπα πως στα 30+:

1. Γίνεται κάτι "μαγικό" και όσο περνούν οι μήνες και τα χρόνια, βλέπεις πιο καθαρά τα "θέλω" σου. Σαν να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Εννοείται πως όλα αυτά για να τα μάθεις τρως τα μούτρα σου. Αλλά καλύτερα να τα τρως και να μαθαίνεις από το να σου συμβαίνει η κάθε μαλακία και να διερωτάσαι "γιατί σε έμενα Lord;".

2. Οι κρίσεις πανικού στη δουλειά αραιώνουν. Δεν σημαίνει ότι γίνονται πιο λίγα τα προβλήματα. Όχι, ίσα ίσα. Αν στα 20+ αρχίζεις να δουλεύεις, στα 30+ αρχίζουν οι σοβαρές προαγωγές. Το οποίο σημαίνει ένα μεγάλο γ...ήσι και το οποίο εξ υπακούει καυγάδες με υφιστάμενους και φωνές από προϊστάμενους. Απλά στα 30+ ξέρεις πότε θα γίνει το Βατερλώ και το υπομένεις καρτερικά. Πλέον συνειδητοποιείς πως ότι είναι να γίνει θα γίνει και συ δεν πρόκειται θα σώσεις τον κόσμο ( και το τομάρι σου).

3. Γίνεσαι αλκοολικός. Και αυτό είναι καλό, ειδικά άμα είσαι στο τρίτο ποτηράκι και τα προβλήματα σου, μοιάζουν παιχνιδάκι. Και στα 20+ πίνεις σαφώς. Αλλά, άλλο να έχεις 15 χρόνια πείρας και εμπειρίας στο ποτό. Κάθεται καλύτερα στο αίμα σου :)

4. Χειρίζεσαι πιο cool τα "όχι" που έρχονται στο δρόμο σου. Αφού ξέρεις πια, πως ένα "ναι" θα εμφανιστεί από το πουθενά και θα αλλάξει, αν όχι τη ζωή σου, τη μέρα σου.

5. Μετράς φιλίες χρόνων. Μπορεί να μην έχεις το τσούρμο των συμμαθητών/συμφοιτητών που μαζευόσασταν δεκαπέντε άτομα στην Οκτάνα και στη New, αλλά με τους 1-2 που θα βρεθείς ξέρεις πως πια πως "σε ξέρουν".

6. Δεν έχεις ανάγκη από το motto "sex, drugs & rock 'n' roll". Όχι γιατί δεν ισχύει, ούτε γιατί δεν σου πάει. Απλά αν το χεις, το χεις αγάπη μου. Συνειδητοποιείς πια πως ροκ γεννιέσαι δεν γίνεσαι :)

7. Μπορείς να έχεις προβληματισμούς αλλά δεν είναι του στυλ " τι θα γίνω όταν μεγαλώσω" και " που θα βρω δουλειά". Είναι πιο ουσιαστικοί. Ο καλύτερος προβληματισμός για μένα είναι να διερωτάσαι "πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος σε αυτή τη γη". Για σένα, για το μέσα σου.

8. Μένεις μόνος εδώ και χρόνια. Και τα βρήκες με το σπίτι και το χώρο σου. Ή να έχεις γκομενιαστεί/παντρευτεί και να συζείς, συνειδητοποιείς ότι είναι οκ να μοιράζεσαι το χώρο σου γιατί είναι πιο σημαντικό από τις κρισάρες της "ανεξαρτησίες".

9. Μαθαίνεις να πίνεις καφέ της προκοπής.

10. Είσαι πιο zen. ( Αν πετύχεις φυσικά τα 9 πιο πάνω).

Υ.Γ Η φωτό δεν είναι τυχαία. Θα στην αναλύσω όταν κάνω ένα ποστ με φαντασιώσεις.

Άραγε ξέρεις;

Ξέρεις πως ενδεχομένως υπάρχει κόσμος σε αυτό τον πλανήτη που έχει όλα όσα ονειρεύεσαι;

Μια όμορφη πόλη, ένα μουσείο της προκοπής, ένα πάρκο να αράξεις, προκλήσεις που σε οδηγούν κάπου, περισσότερες πιθανότητες να γνωρίσεις ενδιαφέρον κόσμο, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος μέσα από τη συναναστροφή με ανθρώπους που είναι εντελώς διαφορετικοί από σένα. Δουλειές που πραγματικά να αξίζουν το 12ωρο που χαλάς καθημερινά, που δεν απαιτούν να είσαι κολλημένος μπροστά από μια οθόνη τόσες ώρες και να σκέφτεσαι καθημερινά πως σπαταλάς τα καλύτερα σου χρόνια πίσω από ένα γραφείο.

Και αν δεν τα έχει "όλα", τουλάχιστον μερικά. Και ας θυσιάζεις την "οικειότητα" μιας πιο μικρής πόλης. Και που ξέρουμε 50 άτομα, τι καταλάβαμε; Και που πάμε σε ένα cafe και που χαιρετάμε δέκα γνωστούς τι σημαίνει; Τίποτα.

Πώς θα ήταν να μην χρειαζόταν να προσπαθείς να γεμίσεις τόσο πολύ τη μέρα σου για να μην πεθάνεις από πλήξη; Μπορεί απλά να μου κάνει μια ταράτσα, ένα gin tonic και ένα βλέμμα. Μόνο.

Ξέρεις πως ενδεχομένως υπάρχει κόσμος που δεν έχει τα κολλήματα που έχουμε εμείς σε αυτό το νησί; Που μπορεί να σε καρφώσει και να μην κωλώσει ή ακόμα χειρότερα, να γυρίσει από την άλλη λες και αυτός είναι τρόπος φλερτ. Που μπορεί να είσαι σε μια παρέα και να μην σε κάνουν να νιώθεις άλιεν γιατί απλά έχουν τόσες ανασφάλειες που νιώθουν πως το να μην σου μιλάνε είναι "cool".

Που μπορεί να μην κινείται μόνο σε ένα μικρόκοσμο 10 φίλων. Που μπορεί να είναι ανοικτός. Που μπορεί να έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει κόσμο από άλλες χώρες, με διαφορετικές ζωές από αυτό. Και που μπορεί να γίνεται καλύτερος άνθρωπος συνειδητοποιώντας πόσο διαφορετικοί άνθρωποι υπάρχουν πάνω στον πλανήτη.

Αυτά σκεφτόμουν την Παρασκευή. Κόσμο που "έχει όλα όσα ονειρεύομαι".

Και δεν είναι πολλά. Είναι πολύ πιο λίγα απ' ότι νομίζεις.

Αλλά εγώ δεν τα έχω.

Απλά ζω.

Ούτε καν ουσιαστικά.

Υ.Γ Να χαρείς μην μου πεις ατάκες του τύπου "μα έχει κόσμο που έχει και χειρότερα".

Και το παραλήρημα συνεχίζεται...

Και μετά έρχομαι και σκέφτομαι το εξής:

Αν βρω τον άντρα που θα με δει με φόρμες και θα είναι ακόμα ερωτευμένος ή δεν θα φρικάρει που έχω μια λατρεία στο Laptop και το iphone μου, θα μείνω μαζί του και θα του κάνω 5 παιδιά.

Αυτά έλεγα σε μια φίλη χθες το βράδυ καθώς μασουλάγαμε σαλάτες στο Il Forno.

" Μα εννοείται τουλίπα μου. Εξάλλου δεν υπάρχει άτομο στον κόσμο που να μην θέλει να δείχνει τον καλύτερο του εαυτό όταν βγαίνει με κάποιο. Απλά είναι μια τεράστια απελευθέρωση, να είσαι ο εαυτός σου 100% μπρος στα μάτια. Σκέψου και το άλλο. Αν το παίξεις τέλεια θα φρικάρει ο άλλος".

Και ξανασκέφτομαι:

" Υπάρχει άντρας που αν μάθει ότι κατά βάθος είμαι 16, θα το θεωρήσει χαριτωμένο και θα με ερωτευτεί σφοδρά;".

Χμ δεν ξέρω.

Fact - Πιο fact δεν γίνεται

Εκείνη τη μέρα στο μπαλκόνι, σκέφτηκα πολύ.

Και διαπίστωσα το εξής που με πολύ ψυχραιμία, ηρεμία και χωρίς ίχνος μελοδράματος θα στο ξεστομίσω τώρα:

Θεωρώ πολύ πιο εύκολο- σχεδόν παιχνιδάκι- να πάρω δοκτοράτο πυρηνικής φυσικής

από το MIT από το να ερωτευτώ ξανά.

* Να ερωτευτώ ξανά = Γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν αυτό προϋποθέτει αμοιβαία αισθήματα και όλο αυτό να καταλήξει σε σχέση της προκοπής.

Σκέψεις από ένα μπαλκόνι

Αυτές τις μέρες γυρίζω συνέχεια. Από cafe σε cafe και από μπαράκι σε μπαράκι. Πήγα και στο περιβόητο "Πάρτι" την Παρασκευή.

Μια χαρά ήταν αυτό το σαββατοκύριακό. Ήταν σαν να βγήκαν οι σκέψεις μου από την μπρίζα.

Σκέψου κιόλας να έπινα...ου θα ήμουν πολύ merry!

Τέλεια η παλιά Λευκωσία τώρα που ανοίγει ο καιρός :)

Διαπιστώνω λοιπόν, ότι ευτυχώς κάτι αλλάζει στην πόλη. Ο κόσμος κυκλοφορεί, νέα στεκάκια ανοίγουν, από λιλλιπούτεια μπαράκια μέχρι αποθήκες που φιλοξενούν πάρτι της μιας βραδιάς.

Είναι σαν να βαρέθηκε ο κόσμος τα γνωστά 3-4 κλαμπ, μπαρ και τα δέκα cafe-αλυσίδες.

Μαζί τους, αλλάζω και εγώ. Θέλω καινούρια πράγματα. Από τη στιγμή που κωλώνω και δεν αλλάζω χώρα, ας αλλάζω τουλάχιστον παραστάσεις.

Αυτό έλεγα σε μια φίλη μου προχθές. Ότι ρε παιδί μου κατάλαβα γιατί γυρίζω και γιατί γνωρίζω νέο κόσμο αλλά και γιατί δεν πάω στα συνηθισμένα μέρη πια.

Τόσο πολύ βαριέμαι και τόσο πολύ θέλω κάτι να με ξυπνήσει, που δοκιμάζω. Συνέχεια. Οτιδήποτε δεν είναι μια από τα ίδια, όσους μπορούν να μου πουν κάτι που δεν ξέρω, ότι τελοσπάντων μπορεί έστω να μου κάνει κλικ.

Είναι σαν να καπνίζεις τσιγάρο και πλέον δεν μπορείς τα "ελαφριά". Το αλλάζεις από τα light, μετά πας στα πιο βαριά για να καταλήξεις στα βαριά-σαν-τούβλο Prince.

Είναι εθιστικό αυτό το συναίσθημα. Εκτός από την καφεϊνη, είμαι εξαρτημένη και με τις νέες εικόνες. Αυτό μου έλειπε...

Άλλαξε κάτι τελικά; Έχω ξε-βαρεθεί;

Να σου πω. Σίγουρα έχω "ξεκλειδώσει" περισσότερο. Είμαι πιο ανοικτή σε νέο κόσμο. Και δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, θα το έχεις διαπιστώσει.

Όσο εύκολα κάνω νέες παρεες πια, άλλο τόσο εύκολα διώχνω εκείνους που με στεναχωρούν ή με εκνευρίζουν ή δεν μου φαίνονται "αληθινοί". Δεν είναι λίγοι.

Επίσης πολύ φοβάμαι πως με αυτά που βλέπω ή δεν βλέπω, θα μείνω single για πάντα. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει όμορφος κόσμος ή καλά παιδιά. Απλά εμένα δεν μου τράβηξε κάτι την προσοχή.

Και αυτό είναι το μόνο μελανό σημείο σε αυτή τη φάση της ζωής μου.

Ίσως και να είναι ο λόγος που βαριέμαι τόσο. Είναι η φάση "been there, done that".

Πόσο έχω πεθυμήσει το "παίχνίδι".

Πόσο πολύ.

Υ.Γ1 Brew Fellas - τέλειες μπίρες ( απ΄οτι μου λένε οι φίλοι που τους πήγα εκεί).

Υ.Γ2 Αγαπώ τις μουσικές του Kosmos. Αγαπώ να τις ακούω και να είμαι στο μπαλκόνι μου.

Υ.Γ3 Αθήνα μου όμορφη, σε έχω πεθυμήσει.