No-Mad

Έχω να κάνω μια παραδοχή. Are you ready?

Ζηλεύω τα ζευγάρια.

Για τον εξής, πολύ απλό - και προς το παρόν, μοναδικό - λόγο:

Πάνε ταξίδια. Μαζί.

Θα μου πεις, εσύ δεν πας;

Πάω. Όταν το οργανώσω και όταν βρω την σωστή παρέα και αν τη βρω. Αυτό το είπαμε και σε άλλο post. Και όταν συνωμοτήσει το σύμπαν και δεν καταρρεύσουν τα σχέδια σαν τραπουλόχαρτα γίνεται το ταξίδι.

Όμως, όταν είσαι ζευγάρι ρίχνεις μια ιδέα και το πιο πιθανόν να πραγματοποιηθεί.

Θες το Πάσχα να πάτε π.χ Βερολίνο; Δεν θα δεις αν μπορούν οι φίλοι σου και αν συντονιστείς και αν βρεις τη σωστή παρέα.

Απλά συμφωνείς και πας.

Το καλοκαίρι, δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι ποιος από τους φίλους σου έχει λεφτά για το Μπαλί και ποιος μπορεί να ξενυκτήσει μαζί σου στα μπαράκια της Μυκόνου.

Λες στον γκόμενο : "Αγάπη μου, δεν πάμε Μπαλί; Έχω βρει ένα τέλειο ξενοδοχείο, το μασαζ είναι φθηνο" και τον έπεισες.

Φέτος θέλω να πάω Κούβα το καλοκαίρι. Θέλω να πάω γενικά σε ένα εξωτικό προορισμό.

Σκατά που θα βρω παρέα. Και η λέξη "βρω" μου σπάει τα νεύρα πια.

Κάθομαι σαν μαλάκας και βλέπω κάτι ξενοδοχειάρες, κάτι παραλίες, κάτι απίστευτα τοπία και νευριάζω που δεν μπορώ να πάω. Και δεν είναι προορισμοί που πας με κολλητούς. Επίσης, εκείνα τα υπέροχα διπλά κρεβάτια δεν τα μοιράζεσαι με κολλητούς.

Αν διανοηθείς να μου πεις ότι ως το καλοκαίρι θα έχω γκόμενο, θα σε δείρω.

Σιγά μην μου συμβεί κάτι καλό σε αυτή τη ζωή.