Eyes Wide Open!

Στέκομαι κάτω από τη γέφυρα και βλέπω απέναντί μου την παλιά πόλη. Είναι περίπου έξι το απόγευμα. Η πλατεία είναι γεμάτη κόσμο. Ο ουρανός αρχίζει να παίρνει ένα γλυκό μελαγχολικό πορτοκαλί χρώμα. Διακρίνω τις σκέπες των σπιτιών, τις μύτες των κτιρίων. Στο βάθος ένας πύργος που μοιάζει με μια μεγάλη μύτη μολυβιού. Χαζεύω απέναντι. Η πόλη μοιάζει να έχει σκεπαστεί από ένα αραχνοϋφαντο πορτοκαλί ύφασμα.

Περπατώ στην άκρη του ποταμού. Στην άλλη πλευρά, παλάτια, κτίρια, εξοχικά. Σε αυτή την πλευρά πανάκριβα ξενοδοχεία, πλακόστρωτοι δρόμοι, ψηλά δέντρα. Κάνουμε βόλτα με το καραβάκι κατά μήκος του ποταμού. Πίνω τσάι. Νιώθω ότι κάνω ένα ταξίδι στο χρόνο.

Το πιο όμορφο αγόρι που είχα ως τώρα δει στην πόλη - ίσως γιατί μου θυμίζει μια παλιά αγάπη- μας κάνει νόημα να μπούμε στο κατάστημά του. Όταν χαμογέλασε, με είχε δική του. Ότι μου σύστησε, το αγόρασα. Επειδή απλά έμοιαζε...

Παντού πολύς κόσμος. Ζαλίζομαι. Αλλά το σκηνικό δεν ήταν όπως τότε στην Fifth Avenue. Μέσα στον πανικό και στην πολυκοσμία διακρίνω μια χαλαρότητα. Και χαμόγελα, πολλά χαμόγελα. Μ΄αρέσουν τελικά οι χαμογελαστοί άνθρωποι. Χάνομαι στο πλήθος και το απολαμβάνω.

Περπατάω πολύ. Για να πάω στην άλλη άκρη της πόλης, παίρνω λεωφορείο και μετά πλοιαράκι. Δεν πολυκαταλαβαίνω τις σημάνσεις. Ούτε και τη γλώσσα τους. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Νιώθω ζωντανή και το πιο σημαντικό, ταξιδευτής. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να βλέπω εικόνες, να τις καταγράφω στη μνήμη μου, να πιάνω κουβέντα με ντόπιους, να ανακαλύπτω καινούριες γειτονιές, να μην με καθορίζει το παρελθόν μου αλλά το παρόν μου.

Δεν έχει σημασία που ήμουν την περασμένη βδομάδα. Το πιο σημαντικό είναι πως όλες αυτές τις μέρες, κατάφερα να βρω ένα κομμάτι του εαυτού μου, που σίγουρα το είχα θάψει τα τελευταία 2-3 χρόνια. Πόσο μου είχε λείψει.

Τελικά δεν είμαι τόσο κλειστός άνθρωπος, δεν έχω τόσες άμυνες. Όχι.

Ότι έζησα εκείνες τις μέρες μου απέδειξε πως το μέσα μου υπάρχει ακόμα. Και το μόνο που έχω να κάνω - και είναι ο σκοπός αυτής της νέας σχολικής χρονιάς - είναι να χαλαρώσω και να το βγάζω πιο συχνά προς τα έξω.

Υ.Γ1 Προς αναζήτηση νέων μουσικών πωρώσεων. Προς αναζήτηση πωρώσεων γενικά.

Υ.Γ2 Δεν είμαι πολύ ευτυχισμένη στη δουλειά...άρχισε να με πονάει το στήθος μου πάλι.

Break

Κάνω διάλειμμα. Παίρνω φωτό, σακίδιο και την κάνω.

Σι γιου!

Τέλος εποχής; ( God I hope so)

Την Πέμπτη έγινε κάτι στη δουλειά. Αναστατώθηκα τόσο πολύ που το boss, προσπαθώντας να με ηρεμήσει, με έστειλε σπίτι ( για να δουλεύω από εκεί).

Από εκείνη τη μέρα είμαι κάπως.

Μιλούσα την Παρασκευή με ένα συνάδελφο ο οποίος που τελικά θα μπεί στην κατηγορία καλών φίλων και μου είπε κάτι για "ευτυχία" και " να προσέχεις τον εαυτό σου". Ήταν σαν να άκουγα κινέζικα.

Ως ενοχικό άτομο, πιστεύω πως φταίω για την κρίση της Πέμπτης και για τη φάση που είμαι τώρα.

Χθες το βράδι πήγα σε ένα πάρτι της δουλειάς. Από εκείνα που κάθεσαι μια ώρα, βλέπεις όλο τον κόσμο που είσαι μαζι του έτσι κι αλλιώς 8-10 ώρες, με τη μόνη διαφορά ότι είσαι ντυμένος καλά.

Τέλοσπάντων. Ήμουν σαν χαμένη. Χαιρέτισα πολύ κόσμο, μίλησα με διάφορους ( είναι αυτό που καθώς μιλάς με κάποιο, σου μιλά ένας άλλος, γυρίζεις να του μιλήσεις και τελικά ξεχνά τον προηγούμενο - ρεζίλι). Και όπως μιλούσα, ακούω μια φωνή. Ήταν το boss. Έρχεται χαμογελαστός προς το μέρος μου. Με ρωτάει "Είσαι καλύτερα τουλίπα; Σε βλέπω βαμμένη, με ωραία ρούχα. Καλά είσαι ε; Σου πέρασε ε;". Τον κοίταγα, προσπαθώντας να χαμογελάσω. Άδικα. Δεν μου έβγαινε. Υπό άλλες συνθήκες μ αρέσει να του μιλώ.

Ψέλλισα "ναι, οκ είμαι". "Άρα είσαι καλά!". Επιμένει. Και τότε απαντώ, χωρίς να το πολυσκεφτώ, χωρίς να αλλάξει το ύφος μου (νομίζω) " Όταν είμαι εκτός γραφείου είμαι καλά". Δεν θυμάμαι, πότε έφυγα από εκεί, αν σχολίασε. Δεν νομίζω να απάντησε. Νομίζω χαμογέλασε αμήχανα. Δεν θυμάμαι πραγματικά. Έφυγα.

Μετά κλασσικά, ένιωθα άσχημα γιατί σκεφτόμουν ότι δεν μίλησα σωστά.

Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι σαν να πέθανε κάτι μέσα μου. Δεν μπορώ πλέον να προσποιούμαι ότι όλα είναι οκ και ότι αυτό που συμβαίνει στη δουλειά είναι οκ. Δεν είναι.

Αλλά δεν είναι μόνο η δουλειά. Είναι σχεδόν όλα. Που μοιάζουν δύσκολα και ανηφορικά.

Εύχομαι να είναι μόνο μια φάση.

Υ.Γ Και εκεί που σφουγγάριζα και μιλούσα με τα παιδιά στο twitter , με παίρνει τηλ ένας φίλος μου να δει αν είμαι καλά ( από τους λίγους που ήξεραν για το επεισόδιο της Πέμπτης). Απάντησα "δεν είμαι όχι". Και μου είπε ότι πήγαινε με την καινούρια του σχέση στην Πάφο για σ/κ. Ζήλεψα πολύ. Ας είναι καλά τα παιδιά, να πάει καλά το πράγμα. Ξαφνικά νιώθω απίστευτα μόνη στη Λευκωσία.

Life is like a box of chocolates...

H ζωή μου, κατά τη διάρκεια της μέρας, συνεχίζεται με περισσότερα νεύρα και τσίτα.

Seriously ( όπως λέει η Μέρεντιθ, η Κριστίνα και τα μισά 20χρονα της Κύπρου), αν με δεις θα νομίζεις πως έχω μασήσει 100 κόκκους καφέ. Ένα πράγμα, hyper να το πω, παράνοια να το πω. Δεν ξέρω. Δεν έχει να κάνει πάντως με ψυχολογική κατάσταση π.χ θλίψη, λύπη, αγωνία κλπ. Είναι απλά ΑΥΤΟ.

Και μάλλον η αποδοχή του "ζω σε μια μαύρη τρύπα και ΟΛΟ αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ".

ΟΛΟ= δουλειά, δουλειά, δουλειά.

Είναι επίσης και η αποδοχή του "δεν θα ξαναερωτευτώ, δεν θα με ξαναερωτευτούν και δεν θα ζήσω happily ever after".

Εντάξει, εντάξει. Θα μου πεις τώρα ότι υπερβάλλω. Οκ, στη θεωρία όλα καλά είναι.

Πάμε παρακάτω όμως.

Χθες το βράδι, όταν έφυγα στις 830 από το γραφείο ( με μια μέρα που είχε φωνές, μούτρα, τα γνωστά), πήγα σπίτι, με οκ διάθεση. Έβγαλα ρούχα και τέζαρα στον καναπέ κανά μισάωρο. Μετά, πήγα στην κουζίνα, έβαλα σολομό με διάφορα μπαχαρικά στο γκριλ και έκανα σαλάτα. Με ρόκα, ντομάτες, λιαστές ντομάτες, λάδι με εσάνς βασιλικού και κομμάτια παλαιωμένης παρμεζάνας. Περίμενα υπομονετικά στον καναπέ να γίνει το φαγητό μου. Όταν μοσχομύριζε ο σολομός σε συνδυασμό με το πιπέρι, το έβγαλα από το γκριλ και το σέρβιρα δίπλα στη σαλάτα. Ακολούθως έφαγα παρακολουθώντας, με απάθεια, μια απαίσια σειρά στο Σιγμα ( "αλλού ξημερωμένοι" νομίζω λεγόταν) όπου απόρησα γιατί οι μισοί ηθοποιοί μιλούσανε κυπριακά και ο Ευθυμιάδης και η Λεκάκη που έπαιζαν επίσης στη σειρά, έκαναν πως καταλάβαιναν τα πάντα.

Μετά από αυτό, μπήκα στο μπάνιο, έκανα ντουζ με showergel γάλα καρύδας. Βγήκα, έβαλα body milk γιασεμί ( Κορρές) και κρέμα νυκτός Clinique φόρεσα την πιτζάμα/μπλούζα " Hard Rock Cafe London" και μέσα σε 10 λεπτά με πήρε ο ύπνος. Όπου για δεύτερη φορά σε ένα μήνα είδα όνειρο με γάτες.

Αυτή ήταν η μέρα μου χθες.

Δεν μοιάζει σαν να κατέβασα 10 λεξοτανίλ;

Ή σαν να είμαι όπως τον Forrest Gump που καθόταν σε ένα παγκάκι και έκανε το τίποτα;

Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Υ.Γ1 Όλο περιμένω να μου ρθει καμιά πρόταση για έξτρα δουλειά εδώ στο γραφείο για να πω επιτέλους ένα "όχι" έτσι για να το ευχαριστηθώ και δεν έρχεται.

Υ.Γ2 Αν μέσα σε αυτό το κείμενο διακρίνεις παράνοια, πες μου το. Δεν θα δαγκώσω (πολύ).