Λες;

"Ό,τι ονομάζεις Νόημα, κοσμοθεωρία και φιλοσοφία ζωής πρόκειται να αλλάξουν βαθιά. Τα πιστεύω, οι πεποιθήσεις, η θρησκευτική αίσθηση κλονίζονται. Κάθε εξουσία και αυθεντία θα κριτικαριστούν, κάθε άποψη που είχες μέχρι τώρα θα περάσει από τις συμπληγάδες της λογικής. Το εξωτερικό, οι σπουδές και τα ταξίδια γίνονται οι πόρτες της καινούργιας σου ταυτότητας".

Δεν το λέω εγώ, αλλά ο Πανόπουλος στην σημερινή Athens Voice. Το βρίσκω σημαδιακό. Ειδικά άμα σκεφτείς τι σου έλεγα στο προηγούμενο post. Ο μηδενισμός δεν μας πάει. Από την άλλη, οι στόχοι και τα όνειρα, ναι δαγκωτό.

Ας γίνει κάτι ρε γαμώτο. Είναι πολύ κουραστικό από τη μια να σκέφτεσαι ότι εσύ κινείς τα νήματα της ζωής σου και από την άλλη ότι προσπάθειες κάνεις να πέφτουν στο κενό. Είναι δυνατόν να μην κυλάει τίποτα; Και πόσο λάθος κάνω;

Ε, δεν γίνεται, κάτι θα γίνει.

Υ.Γ Η αλήθεια είναι πως έχει λίγο καιρό που νιώθω ότι κάτι μέσα μου αλλάζει. Δεν προσπαθώ για κάτι που ξέρω ότι δεν προσπαθεί αυτό για μένα. Αρνούμαι να πάω κάπου που θα είναι το ίδιο έργο σε επανάληψη. Αμφισβητώ τα ως τώρα δεδομένα μου. Νιώθω κάπως. Υπάρχει ένας φόβος ότι μπορεί και να μην έχω ποτέ αυτό που θέλω. Μερικές μέρες - όπως αυτές που ζω τώρα- ο φόβος μεγαλώνει. Από την άλλη, κάτι μέσα μου, μου λέει πως κάτι πάει σωστά.

Ακόμα όμως δεν μπορώ να το προσδιορίσω.

Waiting

Αδράνεια.

Ατυχία να νιώθεις ότι είσαι ακίνητος και ότι επί της ουσίας δεν σε επηρεάζει άμεσα κάτι.

Πριν από δυο βδομάδες, ένιωθα αλλιώς. Ότι κινούσα τα νήματα της ζωής μου, ότι έκανα κινήσεις και πήγαινα μπροστά ή μάλλον ότι προετοίμαζα το έδαφος. Για κάτι, κάπως απροσδιόριστο για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Όμως μου ήταν αρκετό.

Σήμερα όμως, ξύπνησα και σκέφτηκα ότι μια μέρα όπου θα δουλεύω μόνο, χωρίς καμιά "ωφέλιμη" συναναστροφή ( ένας φίλος, μια φίλη να πούμε τις αλήθειες και τα ψέματα μας), είναι μια μέρα ά-χρηστη. Ειδικά όταν δεν υπάρχει η επιλογή να αλλάξει η ρουτίνα.

Απόψε, θα πάω σπίτι στις 8, θα κάνω ένα μπάνιο, θα φάω κάτι υγιεινό, αν έχω τη δύναμη θα δουλέψω και μετά θα λιώσω στον καναπέ, βλέποντας το Glee ( αν είμαι στα πάνω μου) ή Damages ( αν μου έχει απομείνει ως εκείνη την ώρα, λίγο IQ). Θα κοιμηθώ κατά τις 1, θα ξυπνήσω στις 730, θα ντυθώ, θα πάω δουλειά, χωρίς να προλάβω να πιω καφέ πάλι, θα δουλέψω ως τις 8, θα πάω σπίτι, θα κάνω ένα μπάνιο, θα φάω κάτι υγιεινό, αν έχω τη δύναμη...

Αναμονή.

Για ποιο πράγμα; Δεν ξέρω, δεν περιμένω κάτι. Δεν κάνω όνειρα πια. Μην με λυπάσαι. Ούτε εγώ με λυπάμαι. Δεν νιώθω κάτι ιδιαίτερο αυτές τις μέρες έτσι κι αλλιώς.

Πώς μπορείς να λυπάσαι από τη στιγμή που δεν έχεις απέναντι σου τη χαρά για να τη ζηλεύεις;

ΟΚ.

Τα πράγματα είναι οκ. Υπό έλεγχο; Δεν είμαι και σίγουρη. Με πιάνει αυτές τις μέρες το OCD μου. Να θέλω να ελέγχω τα καθημερινά, ξεγελώντας έτσι τον εαυτό μου πως με αυτό τον τρόπο κοντρολάρω την ζωή μου. Τι μεγάλο ψέμα.

Αναμονή λοιπόν. Γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Υ.Γ Life looks better in goggles.

Γαϊτανάκι

Τις περισσότερες στιγμές της ζωής μας, τις περνάμε να σκεφτόμαστε "και αν...", "λες;", "τι να κάνω...". Υποθετικές φράσεις όπου τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει λύση. Ή κι αν νομίζουμε πως την έχουμε βρει, τελικά δεν είναι αυτή. Τις περισσότερες φορές, τα πράγματα δεν λύνονται. Όχι πριν από την ώρα που 'πρέπει΄ να λυθούν. Γιατί υπάρχει αυτή η ώρα. Και κάθε φορά που γίνεται κάτι καλό ή κακό, η θεωρία αυτή αποδεικνύεται περίτρανα.

Μου πήρε χρόνια να αποδεχθώ, ότι τα πράγματα παίρνουν από μόνα τους την πορεία τους. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν μπορώ να ελέγξω αρκετές καταστάσεις. Και τελικά άμα το σκεφτείς, τί ελέγχεις;

Ελέγχεις πότε θα βάλεις καύσιμα στο αυτοκίνητό σου, πότε θα πας σουπερμάρκετ, πότε θα πλύνεις πιάτα, πότε θα φας. Ακόμα όμως και αυτά μπορούν να επηρεαστούν από εξωτερικούς παράγοντες.

Με αυτή τη λογική...ποια είμαι εγώ να απαιτώ από το σύμπαν, να ελέγχω τα πάντα γύρω μου;

Τα συναισθήματα μου, τις πράξεις τον άλλων που έχουν αντίκτυπο πάνω μου ακόμα και τον τρόπο που αισθάνονται προς εμένα. Εδώ καλά καλά δεν μπορώ να ελέγξω εγώ πως θα είμαι απέναντί τους.

Αυτή την περίοδο, ενώ δεν είμαι χαλαρή με τη δουλειά, προσπαθώ να είμαι Light με τη ζωή. Τις άμυνες μου προσπαθώ να τις έχω χαμηλά. Και πίστεψέ με, θέλει προσπάθεια.

Είναι σαν ένα πείραμα. Για να δω, αν τελικά αλλάζει κάτι.

Μια φίλη μου, μου είπε τις προάλλες, ότι νιώθει πως κάτι θα μου συμβεί. Κάτι καλό. Με τη λογική ότι γνωρίζω κόσμο καινούριο, γιατί απλά είμαι πιο ανοικτή σε καταστάσεις.

Εγώ πάλι δεν είμαι και σίγουρη αν θα γίνει κάτι καλό πια.

Ήταν μια επεισοδιακή χρονιά η φετινή, όπως εξάλλου και η περσινή.

Τώρα απλά ζω.

Και ζω καλά.

Υ.Γ Πριν από λίγες μέρες το blog και εγώ, γιορτάσαμε τα 4 χρόνια παρουσίας στην μπλογκόσφαιρα. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Τότε που τα blog ήταν της μόδας. Τώρα που δεν είναι...έμειναν μόνο οι καλοί.

Όμως

Μένω εδώ.

Ζω, κυκλοφορώ, γνωρίζω κόσμο, περνώ καλά, καλύτερα.

Αγαπώ φίλους, αγαπώ εύκολα πια, μιλώ, συνομιλώ, κοιτάζω στα μάτια, αγκαλιάζω, πολύ περισσότερο από παλιά, σαν να έχω εκπαιδευτεί να κατεβάζω προσωρινά τον "τοίχο".

Φοβάμαι λίγο, λιγότερο τη σκιά μου, έχω μικρές φοβίες που οι φίλοι μου βρίσκουν διασκεδαστικές.

Γελάω πολύ, μερικές φορές μέχρι δακρύων, οι ατάκες πάνε και έρχονται, όχι από πολλούς, αλλά έστω, παρά το απόλυτο ιντελεκτουέλ κενό, καλό και αυτό, και ας μην μου ανήκουν οι ατάκες, και ας μην έχουν κρυμμένα νοήματα, όσο και αν θα το ήθελα, έτσι για να υπάρχει το παιχνίδι.

Όμως...

Είμαι αλλού.

Ονειρεύομαι, χρωματιστά όνειρα, με κόκκινο και πορτοκαλί, κρυφές επιθυμίες που δεν τις λέω στους φίλους μου. Που ενδεχομένως να μην τις μάθει ποτέ κανείς.

Οδηγώ, συνέχεια, με τα ηχεία στο full, δεν χορταίνω τη διαδρομή, κατεβασμένα παράθυρα, με το κοντέρ να ξεπερνά τα 140. Φτάνω στον προορισμό και δεν μου είναι αρκετό. Δεν με περιμένει κάτι εκεί, όχι κάτι που θα ήθελα τελοσπάντων. Ο καθένας καθορίζει τη δική του Ιθάκη.

Πνίγομαι. Η ίδια διαδρομή, οι ίδιες μέρες και νύκτες. Βρήκα την αναλογία, 3-4 μήνες βαρετοί για 3-4 λεπτά, μπορείς και να τα πεις, συναρπαστικά. Αν αυτό δεν είναι μηδενισμός, τότε δεν ξέρω τι είναι.

Σκέφτομαι ταξίδια, εγώ και η φωτογραφική μου. Να μάθω, να με μάθω, να δω, να με δω ξανά, να κάτσω κάτω και να τα βρούμε με τον εαυτό μου. Έχουμε εκκρεμότητες. Τα "θέλω" μας κτυπάνε την πόρτα και δεν ξέρουμε ποιος θα την ανοίξει.

Παίρνω πίσω την τελευταία φράση του προηγούμενου ποστ.

Θέλω να φύγω. Θέλω να φεύγω. Συχνά. Όχι για πάντα.

Όμως.

Όχι ακόμα.

Χρονική έναρξη: Απροσδιόριστη. Τώρα, προς το παρόν, το παρόν.

Hamsa: Το χέρι της Φατίμα, κόρης του Μωάμεθ. Για καλή τύχη. Για εκείνο το ταξίδι στο Μαρόκο.

The Art of being Zen

Για πρώτη φορά μετά από βδομάδες, κατάφερα την Πέμπτη, να είμαι σπίτι στις 630. Είχα κάτι δουλίτσες να κάνω ( π.χ σουπερμαρκετ για φρούτα και λαχανικά, τα οποία όμως καταλήγουν πάντα σε μια άθλια απόχρωση του πράσινου του βάλτου, στο βάθος του ψυγείου), αλλά σκέφτηκα ότι δεν θα είχα άλλη ευκαιρία σύντομα να είμαι σπίτι μου και να είναι και μέρα.

Είχα ένα thing το βράδι, για κρασί και cheese στο Brew, οπότε για 3 ώρες θα έκανα ότι ήθελα.

Άφησα το λάπτοπ μέσα, για αλλαγή και άρχισα ποτίζοντας τα φυτά στη βεράντα. Ο βασιλικός έχει γίνει τεράστιος, η στεφανωτή σε λίγο θα καλύψει το ταβάνι και η μίνι ροδιά, μάλλον προς το μάξι πάει.

Έκανα μπάνιο τα χελωνονιτζάκια, τα τάισα, καθάρισα το ξύλινο τραπέζι και έβαλα να γίνεται διπλός espresso.

Στο cd player άρχισε να παίζει το ost της Frida. Έχεις ακούσει ποτέ το Floating Bed;

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω ακριβώς τι μου προκαλεί αυτή η μελωδία. Νιώθω ότι βρίσκομαι, αραχτή σε μια αιώρα, μέσα σε ένα καταπράσινο κήπο, γεμάτο δέντρα με μεγάλα φύλλα. Απόλυτα ευτυχισμένη.

Μετά, έκανα το φρέντο μου, πήρα το Όλα τα Μήλα της Λαμπροπούλου, άπλωσα στην καρέκλα και διάβαζα.

Αυτό έκανα για δύο ολόκληρες ώρες.

Καιρό είχα να νιώσω τόσο γεμάτη.

Τόσο πολύ, που άμα αρχίσω να το σκέφτομαι, θα με πιάσει ο πανικός. Ώρες ώρες νιώθω ότι τίποτα δεν μου κάνει και τίποτε δεν με χωράει.

Ούτε οι ανάδρομοι, ούτε η πανσέληνος, ούτε το pms, ούτε κάτι σχετικά που συνήθως το παίρνω σαν δικαιολογίες και τα πιπιλάω.

Νιώθω στάσιμη.

Αλλά για πρώτη φορά δεν έχω τάση φυγής και δεν έχω ιδέα αν είναι καλό αυτό (ωρίμασα) ή κακό (συμβιβάστηκα).

Πάω να κάνω καφέ, να χώσω το ipod στα αυτιά και να αγνοήσω το γεγονός ότι έχει ήλιο έξω.

Υ.Γ1 Το κλικ που λέγαμε...υπάρχει μόνο όταν είναι αμοιβαίο.

Υ.Γ2 Το γκελ από την άλλη, δεν είναι αμοιβαίο. Είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

Υ.Γ3 It's a lonely way to the top. Πολύ.

For no apparent reason

Το γκελ φέρνει το κλικ;
Αν το χεις, θα σου ρθει το άλλο;
Νομίζω πια, πως η εξίσωση είναι αυτή.


Υ.Γ1 Έχει δύο βδομάδες να ποστάρω προσωπικά κείμενα και αυτό μου έχει λείψει.
Υ.Γ2 Την ερχόμενη βδομάδα, θα ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος των ερωτικών ονείρων.

Παύση και αμηχανία.

Ψες, ήμουν στο αυτοκίνητο επιστρέφοντας σπίτι. Δίπλα μου ένας φίλος. Τον παίρνει τηλέφωνο ο αδελφός του, που ζει Αθήνα. Καθώς κρατάει το ακουστικό, τον ακούω να λέει " Τι λες;;;". Κλείνει το τηλέφωνο, γυρίζει και μου λέει "Κάνανε διαδηλώσεις, σκοτώθηκαν τρεις άνθρωποι, η μια έγκυος".

Σοκ. Ως το "διαδηλώσεις", ήμουν ψύχραιμη. Όλη μέρα διαδηλώσεις, χωρίς ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Στο "σκοτώθηκαν", πήγε ο νους μου στα περσινά γεγονότα του Δεκέμβρη. Τα πράγματα έχουν αγριέψει. Στο "η μια έγκυος", κατάλαβα ότι ζούμε πια σε ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν, δύο γυναίκες και ένας άνδρας που ήθελαν να πάνε σπίτι για να μην βρεθούν στο μέσο της διαδήλωσης. Η μία από αυτές κουβαλούσε ένα μικρό παιδί μέσα της. Το "αφεντικό" της τράπεζας αρνήθηκε να τους αφήσει να σχολάσουν ( γιατί όντως, θα έχαναν πολύτιμα λεφτά από τις δεκάδες καταθέσεις της μέρας, αφού ως γνωστό όταν γίνονται διαδηλώσεις, ο κόσμος κάνει τις δουλειές του κανονικά).

Όλα αυτά, τρεις μέρες μετά την εξαγγελία των μέτρων και την έναρξη της δύσκολης περιόδου για την Ελλάδα.

Οι ανεγκέφαλοι που έριξαν τα μολότοφ, για ένα μαλακισμένο λόγο, αποφάσισαν ότι οι άνθρωποι μέσα σε εκείνη την τράπεζα είναι η εξουσία.

Που ήταν αυτοί οι ανεγκέφαλοι, όταν μια προς μια, οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, έκλεβαν κανονικά και με τον νόμο, τον απλό κόσμο; Όταν οι κυβερνήσεις έκαναν την πάπια για τις πυρκαγιές, όταν τα οικονομικά σκάνδαλα τα παρουσίαζαν ως σεξουαλικά για να γελάει ο κοσμάκης και να ξεχνά την πικρή πραγματικότητα;

Ο Γεωργελές στην σημερινή athens voice, γράφει στο editorial του:

"Η περίοδος άρνησης της πραγματικότητας τελείωσε. Τώρα θα φανεί αν η κοινωνία μας έχει δυνάμεις να αντιδράσει και να ξαναρχίσει από την αρχή. Θα το καταφέρει μόνο ενωμένη, όχι ο καθένας μόνος του. Μόνο υποψιασμένη, μόνο αν πάψει να είναι εύκολο θύμα στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία."

Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να αρνείται αυτή την πραγματικότητα. Λυπάμαι πολύ την κατάντια μιας τόσο όμορφης χώρας. Λυπάμαι που ο απλός ο κόσμος θα περάσει τόσες δύσκολες στιγμές.

Δεν έχω άλλα λόγια για τα χθεσινά γεγονότα. Δεν τολμώ να δω ειδήσεις σήμερα. Φοβάμαι τι έπεται να γίνει.

Θα καταντήσει η Ελλάδα σαν την Αργεντινή, το 2000, όπου εν τω μέσω της νυκτός, η χώρα χρεοκόπησε και τα τα χαρτονομίσματα, μετατράπηκαν σε απλά πολύχρωμα χαρτιά;

Θα ακολουθήσουν και άλλοι άδικοι θάνατοι; Πολύ πιθανόν.

Εύχομαι να βρει ο κόσμος τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του.

Υ.Γ Η μεγαλύτερη διαδήλωση και ο κόσμος να απαιτεί πίσω τα κλεμμένα. Ναι να τα δώσουν πίσω. Να τιμωρηθούν επιτέλους κάποιοι. Να μην γίνονται απλά υποσχέσεις. Τα λόγια δεν έχουν καμία αξία πια.

Wet Dreams - Η συνέχεια ( για να σκάσουν μερικοί)

Όχι πια ρομάντζο, μόνο σεξ

Μια φορά έβλεπα ότι ήμουν σε ένα δωμάτιο όπου υπήρχε μόνο ένα τεράστιο κρεβάτι και κάτι καθρέφτες. Τίποτε άλλο.

Πάνω στο κρεβάτι ξάπλωνε ένας άντρας που το μόνο που θυμάμαι από την φάτσα του είναι ότι ήταν καστανός με μαλλιά μέχρι τους ώμους κι ότι από πάνω δεν φορούσε τίποτα. Είχε ωραίους κοιλιακούς!

Πήγα εγώ κοντά του, ξάπλωσα δίπλα του κι αυτός ανέβηκε από πάνω μου, με φιλούσε στον λαιμό που είναι η αδυναμία μου και με χαΐδευε γύρω γύρω παντού χωρίς όμως να αγγίζει συγκεκριμένα σημεία (αυτό με τρελλαίνει!) και με έγδυνε σιγά σιγά.

Και μετά με βλέπω εντελώς γυμνή να κάθομαι από πάνω του στην εξής στάση:

Αυτός ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι αλλά τα πόδια του είναι εντελώς κλειστά και πατούν στο πάτωμα. Ήταν στην άκρη του κρεβατιού και τα πόδια του από τα γόνατα και κάτω κρέμμονταν και άγγιζαν τα πέλματα στο πάτωμα. Εγώ πατούσα στο πάτωμα με τα πόδια του ανάμεσα στα δικά μου, του είχα γυρισμένη την πλάτη, έγερνα ελαφρώς μπροστά και καθόμουν πάνω του (η κίνηση είναι όπως κάθεσαι σε μια καρέκλα). Δηλαδή έκανα εγώ όλη την κίνηση στην αρχή. Μετά θυμάμαι ότι με κρατούσε από την μέση και με σήκωνε ο ίδιος και μετά έσκυψα εγώ ολόκληρη μπροστά προς τα κάτω και τον κρατούσα από τα πόδια χαμηλά και έκανα εγώ την κίνηση πάλι. Εκεί ήταν που αυτός τρελλάθηκε.

Λεπτομέρεια: Μας έβλεπα στον καθρέφτη απέναντι μου όλη την ώρα.

Δεν είχε τέλος το όνειρο.

Ξύπνησα και ένιωθα τέτοια αναστάτωση λες και έκανα στα αλήθεια σεξ χωρίς τέλος για ώρες...!

Άγνωστη Χ.

Τουλιποανάλυση

• Αυτό το κείμενο προσγειώθηκε στο mail μου καθώς ήμουν στη δουλειά. Διαβάζοντας το, έμεινα με το στόμα ανοικτό. Τέτοια φαντασία... Άσε που αναστατώθηκε το μέσα μου ( δεν μιλώ για τον εσωτερικό μου κόσμο).
• "...μόνο ένα τεράστιο κρεβάτι και κάτι καθρέφτες". Το υπνοδωμάτιο των ονείρων μου. Ειδικά άμα ο καθρέφτης είναι πάνω από το κρεβάτι.
• "με χαΐδευε γύρω γύρω παντού χωρίς όμως να αγγίζει συγκεκριμένα σημεία". Σαν να λέμε, σφαιρική αντιμετώπιση.
• " και μετά έσκυψα εγώ ολόκληρη μπροστά προς τα κάτω και τον κρατούσα από τα πόδια χαμηλά και έκανα εγώ την κίνηση πάλι". Αν ως αυτή την φράση, έχεις καταλάβει τη στάση, σημαίνει ότι έχεις σπουδαία φαντασία! Πάντως, φίλη blogger σου βγάζω το καπέλο. Οι συγγραφείς του Kama Sutra μπροστά σου είναι νήπια!
• "Δεν είχε τέλος το όνειρο." Ούτε και το σεξ πρέπει να έχει τέλος. Άχ.