The time is right

Σήμερα θα σχολάσω νωρις - ελπίζω- θα κάνω ένα διάλειμμα από τη δουλειά που θα πάρω έτσι και αλλιώς σπίτι και θα πάω καταστήματα. Δεν θα πάρω ρούχα, έχω μάθει να ψωνίζω από ταξίδια, αφού μόνο τότε έχω χρόνο να το κάνω. Θα κατέβω Λήδρας, θα μπω στο κατάστημα της Swatch και θα το αγοράσω.
Εκείνο το φανταστικό, με το έντονο χρώμα, ρολόι που δοκίμασα τις προάλλες.

Μου το έχει κάνει δώρο η μαμά για τα γενέθλια μου.

Τελευταία φορά που φόρεσα ρολόι ήταν πριν από πολλά χρόνια. Μπορεί από το 2000. Η τελευταία απόπειρα ήταν ένα skin πάλι της swatch.

"Γιατί θες να αφήσεις το χρόνο να σε καταπιέσει;", με ρώτησε μια φίλη τις προάλλες που ούτε και αυτή φοράει ρολόι.

Μια ζωή πάντα έτσι σκεφτόμουνα, ότι ο χρόνος δεν θα με πιέζει εμένα και άρα δεν θα του κάνω τη χάρη να φοράω ρολόι.

Λες να είναι συμβολικό που επιτέλους αποφάσισα να αγοράσω ένα;

Λες τελικά όντως να μετράω το χρόνο;

Έτσι και αλλιώς εδώ και κάτι μήνες με αγχώνει η παρουσία του.

"Είναι Δευτέρα πρέπει να το έχω τελειώσει ως την Τρίτη",

"Είναι 3, πρέπει να πάρω αυτό το τηλεφώνημα και να πάρω έγκριση ως τις 4",

"Είμαι 32 και ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν κάνω τις σωστές επιλογές" κλπ. κλπ.

Θα το φοράω μόνο στη δουλειά εννοείται.

Υ.Γ1 Συμπαθητικό το "Julie and Julia", εξαιρετική η Meryl, αγαπημένο το soundtrack.

Υ.Γ2 Μπαίνω σε mood ψαξίματος. Να μείνω σπίτι, να δουλέψω, να κατεβάσω μουσικές ( καινούριο Flaming Lips), να δω καμιά ταινιά. Μόνη. Τώρα που είμαι καλά, ευκαιρία να το κάνω.

Υ.Γ3 Τελικά διαπιστώνω πως είμαστε πολλοί αυτοί που βαριόμαστε το nightlife του Σαββάτου. Ανακούφιση.

Dream a little bit ( πολύ bit όμως)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα, σκέφτηκα αν έχω κάτι που είναι πραγματικά χάλια στη ζωή μου - όχι-, σηκώθηκα, έφτιαξα kellogg's με γάλα και κάθισα στον καναπέ. Μπήκα στο facebook, έψησα κοτόπουλα και cake, έσπειρα και μετά μου ήρθε η φλασιά.

Πεθυμώ παραλία! Ναι! Δεν με έχει κουράσει το καλοκαίρι, δεν πεθυμώ το χειμώνα και ζεστούς καφέδες, δεν με ενδιαφέρουν τα τζάκια και τα βουνά. Μόνο καλοκαίρι.

Αν είχα λεφτά ρε παιδί μου, θα έπαιρνα μια ωραιότατη άδεια τα Χριστούγεννα και θα πήγαινα Μαρόκο! Ή έστω σε εκείνη τη μπούρδα το Σαρμ ελ Σειχ ( έτσι γράφεται;).

Βαριέμαι να φοράω πολλά ρούχα, λυπάμαι το μαύρισμα που θα αρχίσει να φεύγει σιγά σιγά ΚΑΙ νιώθω ξενέρωτη το χειμώνα. Παραλία, κύματα, ηλιοθεραπεία, μαγιό.

On another note, είδα Παπακαλιάτη ψες. Ήταν ένα αδιάφορο επεισόδιο. Επίσης, πραγματικά είναι σχεδόν το ίδιο με το Brothers & Sisters. Η μάνα επιτέλους μαθαίνει για την ερωμένη, ο μικρός γιος πάει σε κλινική απεξάρτησης ΚΑΙ το αντικείμενο πόθου του Παπακαλιάτη είναι η κόρη της ερωμένης του μπαμπά και μπορεί και να μας προκύψει και αδελφή του. Όλα αυτά τα ίδια ακριβώς στην αμερικάνικη σειρά. Αυτό που μου άρεσε όμως ήταν η συνομιλία του Χρ.Π με την τύπισσα στο αεροδρόμιο. Μου θύμισε κάτι δικές μου παλιές ιστορίες που τελικά δεν τόλμησα γιατί ο άλλος ήταν χίλια μίλια μακριά. Τελικά σε αυτή τη ζωή ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παίρνεις ρίσκα. Γιατί είναι καλύτερα να τρως τα μούτρα σου από το να μην έχεις μούτρα να αντιμετωπίσεις τα θέλω σου.

Έξω βροντάει. Ουφ. Καλοκαίρι μου.

Παιδιά, δεν παλεύονται τα έξω τελικά. Βαρετά μπαράκια, αδιάφορος κόσμος. Μπορεί να τα βλέπω εγώ έτσι και να τα ισοπεδώνω. Το πιο πιθανόν. Αλλά την Παρασκευή που βγήκα, τρόμαξα με το πόσο χάλια μου φαίνονταν τα τρία μπαράκια που πήγα.

Άρχισα γυμναστήριο εντατικά. Αποφάσισα ότι πρέπει να αυξήσω τις happy hormones. Ανάμενε σχετικό ποστ.

Υ.Γ1 Βγάζει η Χαρούλα καινούριο δίσκο, που λένε πως θα είναι τόσο υπέροχος όσο η "Οδός Νεφέλης" ΚΑΙ θα έχει ηλεκτρονικές αναφορές. Αντε, να πάρουμε και κανά original cd.

Υ.Γ2 Δεν ξέρω αν η φάση ηρεμίας που περνώ τώρα σημαίνει κάτι. Δεν παίρνω ρίσκα. Είναι κακό;

Υ.Γ3 Είμαι απένταρη και (αυτό αφορά τις αναγνώστριες) δεν έχω ρούχα να φορέσω!

feeling numb

Περνάω φάση Παπακαλιατίτιδας.

Σήμερα το πρωί είδα 3 επεισόδια του "Κλείσε τα μάτια".

Διαπιστώνω το εξής. Τα γκομενικά ΤΟΥΣ είναι χειρότερα από τα δικά μου και όμως έχουν καλύτερο soundtrack, περνάνε καλύτερα, γελάνε, έχουν ωραία σπίτια ΚΑΙ ότι και να γίνει , κάτι μαγικό συμβαίνει και όλα ειναι σούπερ.

Τι παραμύθι Θεέ μου...

Πόσα ουφ πλέον;

Προειδοποίηση: Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια από τα ίδια, είναι απολύτως ειλικρινές, δεν ωραιοποιεί καταστάσεις και δεν έχει ίχνος αισιοδοξίας.

Οι νύκτες στη Λευκωσία μου είναι αδιάφορες. Χμ ,λάθος. Πάμε ξανά.
Οι νύκτες και οι μέρες στην Κύπρο είναι τόσο άδειες που αν βάλω μια φωνή, θα ακουστώ ως την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάπως καλύτερα.
Ή μήπως να το πω έτσι: Θέλω χρώμα. Οκ, το βρήκα.

Λέω τα ίδια και τα ίδια, σκέφτομαι δυο πράγματα συνεχώς. Βαρέθηκα.
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα και τρόμαξα με την ιδέα ότι αύριο είναι Παρασκευή και μεθαύριο είναι Σάββατο. Φόρεσα το τζιν μου και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. Πω ρε φίλε, δεν αντέχεται τελικά.
Ελάχιστα πράγματα με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη. Αυτά τα πράγματα για να συμβούν, πρέπει να συνωμοτήσει ολόκληρο το σύμπαν. Εγώ από μόνη μου δεν τα καταφέρνω. Κάνω κάτι λάθος; Πιθανόν. Χωρίς να μοιρολογώ, δηλώνω πως αν δεν κάνω εγώ τις κινήσεις, τίποτε δεν θα κανονιστεί. Άρα με μαθηματική ακρίβεια αν δεν προτείνω εγώ, αν δεν πάρω τα τηλέφωνα, μπορεί και να κολλήσω σπίτι Παρασκευή και Σάββατο και όλες τις άλλες μέρες και νύκτες. Όχι απαραίτητα για να βγω – ως και αυτό το έχω σιχαθεί γαμώτο. Αλλά για να γίνει κάτι. Με ένα άτομο, με ένα βλέμμα του, με μια παρέα που έχει χημεία, με ένα φίλο που περνάμε γαμάτα. Αλλά όχι, εμένα η ζωή μου δεν είναι τόσο εύκολη. Μα μόνο σε εμένα τυχαίνει αυτή η μαλακία; Και στα 32 μου; Μήπως τελικά όλοι αυτοί που κάνουν οικογένεια και κάθονται στα σπίτια τους με άλλους φίλους τους ζευγάρια, βρήκαν τη λύση και εγώ είμαι η άκυρη που κάθομαι και τους κατακρίνω;
Διάβασα ένα post σήμερα στο blog μιας αναγνώστριας της Lifo. Πόσο πολύ την καταλαβαίνω. Ένιωσα κάπως καλύτερα. Τελικά υπάρχουν κι άλλοι.

Ξέρω πολύ καλά πως είναι state of mind.
Έχω σκυλοβαρεθεί. Δεν μπορώ να το πω αλλιώς.

4

Μετά και από το δεύτερο επεισόδιο του «4» ( χθες κατάλαβα ότι ονομάζεται «Τέσσερις» και όχι «Τέσσερα») μπορώ να κάνω μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του νέου αριστουργήματος δια χειρός Παπακαλιάτη.

Καταρχάς με το που είδα τον μπαμπά στο πρώτο επεισόδιο έτοιμο να αυτοκτονήσει, υποψιάστηκα πως η σειρά από την οποία αποφάσισε να εμπνευστεί ο σεναριογράφος (καλά, κλέψιμο είναι αλλά επειδή ανέκαθεν το έκανε καλά αυτό, θα του δώσουμε ένα ελαφρυντικό), είναι η αγαπημένη μου Brothers and Sisters. Η οποία, αν δεν την έχεις δει, έχει να κάνει με μια μεγάλη οικογένεια (ανάμεσά τους και η Calista Flockhart) η οποία μαζεύεται ένα βράδι σπίτι για μια επέτειο. Η μαμά είναι η Sally Field (εδώ η Μεντή) και o μπαμπάς ο Τομ Σκέριτ (εδώ ο Μυλωνάς). Σε εκείνο το πρώτο επεισόδιο, ο μπαμπάς παθαίνει καρδιακή ανακοπή, πεθαίνει και εκεί αρχίζουν όλα. Αποκαλύπτεται η ερωμένη πολλών χρόνων (όπως και εδώ) με την οποία μοναδική σχέση έχει ο αδελφός της απατημένης συζύγου (όπως και εδώ). Σε όλο τον πρώτο κύκλο, ο μπαμπάς εμφανίζεται σε σκηνές flashback ενώ στο «4» όπως είδα ψες, μάλλον θα εμφανίζεται ως συνείδηση για να κάνει φανταστικούς διαλόγους με όλους (το «φανταστικό» είναι η νέα αγάπη του Χρ.Π μάλλον).

Τα αδέλφια είναι όλοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες που με ένα μαγικό τρόπο τα βρίσκουν μεταξύ τους, τρώνε σοκολατίνα στην κουζίνα, γελάνε όλοι μαζί, τα περνάνε όλοι μαζί, φλερτάρουν όλοι μαζί κλπ. Σαν αμερικάνικη feel good σειρά. Αυτό το στοιχείο, το «είμαστε όλοι μια παρέα» είναι αγαπημένο του Χρ. Π. Από δω υποθέτω πως ο Χρ.Π ή δεν έχει φίλους και κάνει wishful thinking πως έτσι θα ήθελε να είναι η ζωή του ή όντως έτσι είναι με τους φίλους του.

Ο Χρ.Π παίρνει πάντα το ρόλο του «μοιραίου» άνδρα. Σε αυτή τη σειρά ως ο Φθινόπωρος, έχει μια γλυκιά μελαγχολία στο βλέμμα και μια ζωή που αν και φαίνεται ήρεμη, ανατρέπεται με τον πιο «κινηματογραφικό» τρόπο.

Οι γυναίκες είναι πάντα ωραίες και λίγο μοιραίες. Από τη Ζέτα (η οποία ακόμα μόνο στο Παρά Πέντε μ άρεσε) μέχρι τη μικρούλα τη Σκιάδη που αν και ως τώρα με εκνευρίζει θα μας προκύψει μοιραία.

Υπάρχει πάντα ένας πρωταγωνιστής που είναι είτε μπλεγμένος στα ναρκωτικά ή είναι gay. Αλήθεια πως του ξέφυγε του Χρ.Π το gay στοιχείο σε αυτή τη σειρά; Μπορεί να γίνει η Zέτα όταν φάει το κέρατο από τον Χρ.Π.

Η μουσική όπως πάντα είναι σούπερ. Εύγε στον Χρ.Π και στον αδελφό του (είχα ακούσει παλιά πως αυτός επιλέγει αλλά είναι αφανής ήρωας)

Όλα είναι τόσο μα τόσο στιλιζαρισμένα. Ωραία σπίτια, όμορφα γραφεία, τέλεια ρούχα, τέλειες “Kodak moments”. Θέλω και εγώ αυτή τη ζωή.

Ο Χρ.Π λέει όπως πάντα το «γουστάρω» συνέχεια.

Τα ζευγάρια λένε πάντα μεταξύ τους «μωρό μου». Δεν έχει άλλες λέξεις αυτό το παιδί να γράψει;

Μπορεί να περνάνε τα χίλια μύρια, θανάτους, αποκαλύψεις, γράμματα, βαρετοί γάμοι, φανταστικές γκόμενες ΑΛΛΑ πάντα περνάνε καλά, παρεϊστικα και έχουν λεφτά και για ταξίδια.

Πάντα υπάρχουν σκηνές σε μια άλλη χώρα. Στο «Κλείσε τα Μάτια» ήταν το Λονδίνο, στο «Δυο Μέρες μόνο» το Παρίσι. Τώρα θα είναι η Νέα Υόρκη. Και μετά σου λένε, υπάρχει κρίση.

Αυτά. Πάντως εμένα ξέρεις που θα με βρίσκεις ΚΑΘΕ Δευτέρα. Μπροστά από την τιβι να βλέπω «4». Γιατί αν μη τι άλλο, ο Χρ.Π φτιάχνει όμορφα παραμύθια.

Getting Personal

Χάθηκα. Εξαφανίστηκα από προσώπου γης.
Δουλειά πολλή. Ντρέπομαι και που το λέω. Έχω καταντήσει εργασιομανής. Όχι γιατί με κ…νει η δουλειά μου. Τη συμπαθώ απλά. Αν ήταν γκόμενος θα ήταν όπως εκείνον που έβγαινα μαζί του γιατί το σεξ ήταν καλό. Αλλά χωρίσαμε επειδή δεν μου έκανε εγκεφαλικό «κλικ».
Χάθηκα. Βλέπω φίλους, προσπαθώ και παίρνω τηλέφωνα. Πρόοδος από άλλες φορές. Αυτή την περίοδο προσπαθώ να αλλάξω το παιχνίδι. Να προσπαθήσω λίγο περισσότερο. Είμαι λίγο τεμπέλα νομίζω. Και λίγο στην κοσμάρα μου.
Αν μου δώσεις καφέ, βιβλίο ή περιοδικό και wifi απλά θα ξεχάσω ότι υπάρχεις.
Μέσα σε αυτό το χάσιμο και την υπερβολική κούραση είδα και λίγη τηλεόραση – αφού δεν είχα τη δύναμη να κάνω κάτι άλλο-.
Είδα το «4» του Παπακαλιάτη. Την μόνη σειρά μαζί με το «Μίλα μου Βρώμικα» της Κοντοβά που αποφάσισα να βλέπω που και που φέτος. Όχι φανατικά, σιχαίνομαι να είμαι δέσμια του κουτιού. Από την άλλη έχω «κολλήσει» με την οθόνη του laptop. Διερωτούμαι αν θα καταφέρω να κάνω ποτέ απεξάρτηση.
Μια φίλη μου , δήλωσε τις προάλλες ότι είμαι «της νέας γενιάς». Όπως είναι τώρα τα 15χρονα και οι 20χρονοι που είναι πλήρως εξοικειωμένοι με την τεχνολογία. Guilty as charged. Έτσι και αλλιώς είναι πολύ πιο cool από τη δική μου «κολλημένη» γενιά.

Το επόμενο post πολύ σύντομα με τις πρώτες εντυπώσεις από το «4».

Υ.Γ1 Δεν έχω ακούσει κάτι εξαιρετικό. Συμπαθητική η Florence and the Machine.
Υ.Γ2 Αν δεν έχεις δει το Inglorious Basterds, σπεύσε. Ο Ταραντίνο σε όλο του το μεγαλείο.
Υ.Γ3 Άρχισε να επανέρχεται στο μυαλό μου το σκηνικό «καλώ φίλους σπίτι για δείπνο». Μ’ αρέσει!

Under my skin

Η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα/ να κάθομαι σε μετρό μιας ξένης πόλης, να χαζεύω τον απέναντι και να κάνω σενάρια για τη ζωή του/ να ακούω/ να μην μιλάω πολύ/ να αυτοσαρκάζομαι/ espresso όχι expresso / να μην θέλω να τσακώνομαι/ να παθαίνω με βλέμματα/ να επιδιώκω το φιλί/ να πνίγομαι με τους πολλούς/ να μου "πάει" η οικειότητα/ να οδηγώ στο highway/ να δουλεύω πολύ/ "heavy cross"/ να περπατώ μόνη μου και να μαθαίνω μια πόλη/blogging/ να κάθομαι σε παγκάκια και να το "παίζω ντόπια"/ να κρέμονται μονίμως τα λευκά ακουστικά του shuffle από τα αυτιά μου/ Κόκκινο/ Κρασί/ Κρεβάτι και αγκαλιές/ Σεξ/ Καναπές/ Coffee Table books/ Νέα Υόρκη/ Soho Λονδίνο/ Αλμοδοβάρ/ sms/ Βιταμίνες Evening Primrose/ Βόλτα με το αυτοκίνητο στην παλιά Λευκωσία, από Ρηγαίνης μέχρι Πύλη Αμμοχώστου/ Εύη Λαμπροπούλου- Σχεδόν Σούπερ/ Sushi/ Γκάζι/ Κωνσταντινουπόλεως/ Συναυλίες στο Red/Περίπτερο στην Αρμενίας/ Conde Nast Traveller/ Monocle/ Γάλα τριαντάφυλλο/ Perfect Lips.

Υ.Γ Ας παίξουμε ένα παιχνιδάκι. Γράψε και συ στο blog σου τα δικά σου under your skin.

Χωρίς Άλλοθι

Απόγευμα Σαββάτου. Σερφάρω αφηρημένα στο ίντερνετ. Σε δύο ώρες θα ετοιμαστώ για γάμο στη Λεμεσό και ίσως μείνω και το βράδι για να πάω το πρωί θάλασσα με την κολλητή μου.

Σπίτι απόγευμα Σαββάτου. Χρησιμοποιώ ως άλλοθι το γάμο για να μείνω μέσα. Για να μην πάρω τα γνωστά τηλέφωνα για καφέδες και για bar μετά. Με πιάνουν ακόμα μια φορά τα γαμημένα τα υπαρξιακά μου. Ότι το τηλέφωνο δεν κτυπάει και άρα δεν είμαι μέρος της ζωής των φίλων μου.

Πότε άρχισε αυτό το παραμύθι ακριβώς δεν ξέρω. Προσπαθώ όμως να το λύσω χρησιμοποιώνταε την χειρότερη τακτική. Συζητώντας το με φίλους και με σένα εδώ. Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και τα λέω, νιώθω ότι είμαι loser ή μάλλον ότι φαίνομαι στα μάτια τους και τα δικά σου έτσι.

Έτσι είναι;

Το γεγονός ότι έχω πέντε στενούς φίλους και έχω την άνεση να πω την μαλακία που με βασανίζει μάλλον το παραβλέπω. Συγκεντρώνομαι στο γεγονός ότι δεν έχω τον «κύκλο» των 10 ατόμων για να πηγαίνω club. Μα τι ηλιθιότητα...αφού δεν μ΄αρέσουν τα club. Μια σταθερή μεγάλη παρέα όμως, που να έχει την εννοια μου και απλά να πηγαίνω να τους βρίσκω θα την ήθελα.

Ξέρεις τι μου λείπει;

Σήμερα το πρωί άκουγα εκείνο το καλοκαιρινό χιτάκι στο ραδιόφωνο. Εκείνο με το ακκορντεόν με το οποίο είχε πάθει εμμονή ο κολλητός μου. Ολόκληρο το καλοκαίρι, όποτε το άκουγε, στο Γκάζι, στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς το κλαμπ, έκανε την κίνηση του ακκορντεόν με τα χέρια του. Μου την έδινε αυτό το τραγούδι, αλλά όταν τον θυμάμαι να χορεύει, χαμογελάω.

Μου λείπει η αίσθηση ελευθερίας που νιώθω βαθιά μέσα μου όταν είμαι Αθήνα. Drugs και μαλακίες...

Πάω στην κουζίνα. Φτιάχνω εσπρέσο με χαρμάνι Αιθιοποίας.

Ανοίγω το μαύρο μπαούλο της προ προ γιαγιας, που το χρησιμοποιώ σαν αποθηκευτικό χώρο. Φυλλλομετράω κάποια παλιά τεύχη Υστερόγραφου. Βρήκα ένα του 2006. Μέσα έχει ένα κείμενό μου. Από εκείνα τα πρώτα. Περιέγραφα ένα βράδι στο σπίτι της φίλης μου – αυτής που μας «δένει» ένα βλέμμα-. Τότε πριν από τρία χρόνια η ζωή μου δεν ήταν καθόλου μα καθόλου συναρπαστική. Δουλειά, βαρεμάρα, στασιμότητα. Σε όλα. Ως και η φίλη μου τότε με λυπότανε που ένιωθα τόσο καταπιεσμένη. Ανησυχούσε πως θα δεν έβρισκα το δρόμο μου. Αυτό μου το πε χρόνια μετά. Τώρα είμαι καλύτερα. Γιατί όμως τότε ένιωθα πως είχα το μέλλον μπρος στα πόδια μου; Και ότι απλά εγώ κώλωνα να κάνω τα βήματα; Τώρα με έχει φάει η ρουτίνα.

Ξέρω τι φταίει. Θέλω να ξαναγαπήσω τον εαυτό μου και να μην φοβάμαι να μένω μόνη. Γαμώτο. Πόσο πολύ με πιάνει αυτή η ανασφάλεια. Ακόμα και ανάμεσα σε κόσμο, φίλους.

Δεν είναι οι φίλοι, δεν είναι η αίσθηση της «παρέας», δεν είναι οι ανασφάλειες, δεν είναι τίποτε από όλα αυτά που σου γράφω τόσο καιρό.

Μια μέρα θα βρω τον τρόπο να στο παραδεκτώ.

Ανάβω πουράκι Partagas. Στο itunes παίζει στο repeat το “Wait for me” του Moby.

Καιρό είχα να απομονωθώ τόσο πολύ.

Τελικά δεν ήταν τόσο κακό...:)

Υ.Γ Ξέρω πως είμαι τυχερή που έχω κόσμο που τους αγαπώ και με αγαπούν βαθιά.

Iron - woman

Έχω ένα μικρό ελάττωμα. Ο πρώτος άνθρωπος που το εντόπισε ήταν μια καθηγήτρια που μου έκανε φυσιογνωστικά στο γυμνάσιο - εκείνη η μπούρδα που ήταν ένα κράμα βιολογίας, χημείας και ηλίθιας φυσικής. Πήγε η μάνα μου να ρωτήσει στα τέλη του τριμήνου και το πρώτο πράγμα που της είπε ήταν "Πολύ καλή, αλλά είναι εύθικτη". Έμεινα και την κοιτούσα. Τι σημαίνει "εύθικτη";

Χωρίς να το συζητήσω με τη μάνα μου - γιατί σίγουρα θα συμφωνούσε με την καθηγήτρια, αφού πάντα οι άλλοι έχουν δίκιο και όχι εγώ- το έψαξα στο λεξικό. Εύθικτος, είναι αυτός που θίγεται εύκολα. Μάλιστα. Θίγομαι εύκολα. Έτσι έλεγε. Εμ, άμα κυρά μου , μου τη λες, θα κάτσω να χαμογελώ; Και γιατί να μην εκνευριστώ όταν λες ότι όλοι στην τάξη είναι τεμπέληδες;

Τελικά ναι είμαι εύθικτη. Δεν μπορώ να πάρω κάτι light, ειδικά κάτι που εσύ το αποκαλείς χιούμορ και εγώ χοντράδα. Και ειδικά όταν εγώ προσέχω να μην πω κάτι και σου πατήσω τον κάλλο. Εσύ γιατί το κάνεις;

Το άλλο είναι πως νευριάζω εύκολα. Παλιά ήμουν "ηφαίστειο που ξυπνά". Με το παραμικρό νεύρα. Τώρα προσπαθώ να τα ελέγξω. Με την πιο ηλίθια τεχνική. Σκάω, σκάω, σκάω, περιμένω, περιμένω, περιμένω. Αλλά, όταν το παρακάνεις, αμέσως ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου, τα μάτια μου γυαλίζουν και είναι έτοιμα να βγουν έξω και με το ενα, με το δύο, με το τρία, ΑΡΧΙΖΩ. Και τότε ούτε ευγένειες σκέφτομαι, ούτε τακτ, τίποτα. Εννοείται πως ο άλλος που τρώει τις φωνές σκάει. Γιατί όταν φωνάζω , το κάνω με πολύ δημιουργικό τρόπο. Με ωραία επίθετα, με επιχειρήματα, με καταπληκτικά ρήματα. Βέβαια. Και όλα αυτά συνδυασμένα με το βλέμμα " die bitch die".

Άρα για να αποφύγω αυτές τις σκηνές που εκτός από ημικρανία, μου προκαλούν τύψεις - μα τι ηλίθια που είμαι- προσπαθώ να μην έρχομαι σε συγκρούσεις. Με αποτέλεσμα να με παίρνουν για παλαβή και ήσυχη.

Και εγώ απλά να πνίγομαι πως δεν θα βρω ποτέ το δίκιο μου.

Κατάλαβες;

Υ.Γ1 Αυτά παθαίνει ο άνθρωπος όταν δεν αλλάζει περιβάλλον. Και όταν έρχεται σουκού και δεν μπορεί να βρει ΕΝΑΝ καλό λόγο να πάει σε μπαρ.

Υ.Γ2 Πάντως τα ζώδια που διάβασα χθες στη Lifo και την Athens Voice μια χαρά τα λέγανε. Για "δοξασμένες μέρες" μιλούσανε. Άντε να δούμε. Κωλο-άστρα, θα αναγκαστώ να αλλάξω γαλαξία!

Υ.Γ3 Όλα θέλουν σπρώξιμο. Ακόμα και αυτά που νομίζεις πως θα έπρεπε να έρχονται φυσικά π.χ να κανονίσεις μια εκδρομή, μια έξοδο, ένα δείπνο.