Countdown... 3-2-1 ...

Σήμερα μου καρφώθηκε η ιδέα να κάνω απολογισμό. Σε δύο ώρες, γιορτάζω την επέτειο της παρουσίας μου στη γη.

Απολογισμός λοιπόν. Βαθιές αναπνοές, μια γουλιά μπίρα mojito, μουσικούλα στο itunes και αρχίζουμε.

Πέρσι αυτή ακριβώς τη μέρα δεν ήμουν καλά. Φρεσκοχωρισμένη, είχα το μαύρο μου το χάλι. Διάβασα το post το περσινό, στις 30 Ιουλίου. Ευχόμουνα στα 31 μου να γίνει κάτι συναρπαστικό, να γίνει κάτι τελοσπάντων. Σκεφτόμουνα τα ερωτικά μου μόνο, έτσι και αλλιώς εκείνη την περίοδο ήταν το μόνο θέμα που με απασχολούσε.

Τελικά έγινε κάτι συναρπαστικό; Έγινε. Κάτι μήνες μετά. Νοέμβριο προς χειμώνα. Γνώρισα κάποιο, καπάκι προσγειώθηκε στη ζωή μου το απωθημένο Νο.2, η πρώην μου σχέση επανήλθε στο προσκήνιο. Τώρα που το σκέφτομαι, πως και δεν μου έστριψε εκείνη την περίοδο, ένας Θεός το ξέρει. Το αποτέλεσμα ίσως το θυμάσαι. Έφτυσα μετά από ένα ταξίδι στο Λονδίνο, το καλό παιδί, δεν πήγε πουθενά η φάση με το απωθημένο και η πρώην σχέση τελικά αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να είμαστε φίλοι. Αυτά ως τις αρχές της άνοιξης είχαν ξεκαθαρίσει.

Εγώ ως τότε ήμουν σε φάση που δεν ήξερα αν ήθελα σχέση ή απλά φάσεις. Το μόνο σίγουρο ήταν πως είχα ψιλοκολλήσει με το απωθημένο νο.2. Πήγα Αθήνα τον Ιούνιο, δεν έγινε τίποτα απολύτως, το απωθημένο απλά δεν ήταν στην πόλη. Σεβαστό. Έτσι και αλλιώς μένω μακριά. Συγκεκριμένα 18,000 μίλια σύμφωνα με την κάρτα sunmiles της Cyprus Airways.

Στα τέλη του Ιούνη, ένα ζεστό βράδι, έπεσε το βλέμμα μου σε έναν άλλο. Όμορφο. Πήγαινα για μια περίοδο στον ίδιο τόπο που σύχναζε. Ως τώρα δεν έγινε κάτι. Με έχουν πιάσει οι ντροπές μου. Γιατί ως γνωστό, στη βράση κολλάει το σίδερο. Στις αρχές που δεν έχεις κάτι να χάσεις και δεν έχεις προλάβει να κάνεις τα γνωστά σενάρια στο μυαλό σου, πρέπει να κάνεις την κίνηση. Όχι μετά που μόνο cool και "δεν έχω τίποτα να χάσω" δεν είσαι.

Η αλήθεια είναι πως, τώρα στα 32 μου θα ήθελα κάτι με διάρκεια. Ή αν είναι κάτι ανάλαφρο, να κάνω το βήμα χωρίς να κωλώνω. Με λίγα λόγια, έχω σιχαθεί τα σενάρια, τις εικασίες και όλα τα παιχνίδια του μυαλού. Πράξεις και μόνο πράξεις μωρά μου.

Τι άλλο έγινε πέρσι; Στη δουλειά έγιναν διάφορα. Αργά και σταθερά, κάνω κάποια πράγματα που θέλω. Αυτό. Δεν έχω όρεξη και ενέργεια να δώσω περισσότερη βαρύτητα.

Φίλοι. Αγαπώ τους πραγματικούς μου φίλους. Όταν περνάς δύσκολες φάσεις βλέπεις ποιοι μένουν. Τώρα πια θέλω όχι μόνο να βλέπω, αλλά και να πράττω ανάλογα. Και δεν σημαίνει πως φίλος είναι αυτός με τον οποίο έχουμε καθημερινή επαφή. Έτσι και αλλιώς όπως έγιναν τα πράματα και η καθημερινότητα, αυτό είναι μια πολυτέλεια. Φίλος είναι...ε το νιώθεις μέσα σου. Όταν βρίσκεστε, θες να τον αγκαλιάσεις, να της πεις πόσο "της αξίζει ένας καλύτερος γκόμενος". Φέτος θα κάνω ένα μικρό πάρτι, με 20 άτομα. Αυτούς που πραγματικά θέλω να έχω κοντά μου. Θα ήθελα να είναι και κάποιοι άλλοι που μένουν Αθήνα, Βρυξέλλες, Γαλλία.

Φέτος θα ήθελα να με προσέχω περισσότερο. Θέλω περισσότερο πάθος, περισσότερη αγάπη, περισσότερα από όλα. Το μόνο που θέλω λιγότερο είναι ενοχές και regrets.

Πάω για ποτάκι με φίλη καρδιακή.

Σε φιλώ.

Υ.Γ1 Πάθος, αλήθεια, να είσαι κάπου 100%. Η ζωή είναι πολύ μικρή για ημίμετρα.

Υ.Γ2 Δεν ξέρω ποιος είσαι ή αν σε ξέρω ήδη, αλλά μην αργήσεις. Είμαι έτοιμη.

Υ.Γ3 Τούρτα με φουντούκι από το New York Sweets :)

Συστατικά: Ρούμι

Προσθέτεις ρούμι - κατά προτίμηση λευκό και όσο θες. Εξάρτάται τι βαθμό αλκοολισμού έχεις.

Για να μην λες ότι απλά γκρινιάζω και δεν αντιπροτείνω, αν μου έδινε το Κωνστάντια 2-3 καλοκαίρια ώστε να κάνω το δικό μου πρόγραμμα για το θερινό σινεμά αυτά θα έβαζα:


Breakfast at Tiffany's, Roman Holiday, Funny Face, Sabrina. Τα άπαντα Audrey Hepburn. Για το χαμόγελο, το στιλ της και την απίθανη μουσική. Love Henry Mancini.

Τριλογία Indiana Jones. Αγαπούμε περιπέτεια, ιστορία, χιούμορ. Και προτιμώ τις τρεις πρώτες ταινίες, γιατί στην πρόσφατη τέταρτη με έπιαθσε θλίψη με τον γερασμένο Ford.

James Bond Εννοείται. Εξωτικοί προορισμοί, ωραία αυτοκίνητα, εκρήξεις ΚΑΙ σεξ. Και εννοείται πως θα προβληθούν μόνο αυτές με τον απόλυτο Sean Connery.

Tribute στον Billy Wilder. Δαγκωτό. Ο τύπος είναι απίστευτος. Seven Years Itch ( με την Marilyn και το περίφημο λευκό φόρεμα), The Apartment ( Shirley McLane και αγαπημένος Jack Lemon) και όπωσδήποτε το Some Like it Hot με τους Tony Curtis-Jack Lemon-Marilyn Monroe. Εδώ θα καλέσω όλους τους σεναριογράφους των κυπριακών σειρών για να μάθουν επιτέλους τι σημαίνει χιούμορ.

Citizen Cane Αν υπάρχει ΕΝΑ κλασικό φιλμ που είμαι πρόθυμη να δω, με 40 βαθμούς Κελσίου και 99% υγρασία, αυτό είναι. Αθάνατε Orson Welles.

V for Vendetta. Για εκείνη τη σκηνή στο τέλος, για την επανάσταση, για να μην ξεχνάμε τις αλήθειες ακόμα και μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη. Και επειδή συμπαθώ πολύ την Natalie Portman.

Run Lola Run και Goodbye Lenin Αγαπημένες πρόσφατες ταινίες του γερμανικού κινηματογράφου. Και θα περάσεις και καλά!

Lovers of the arctic circle Όμορφο, φευγάτο, διαφορετικό love story. Και ιδανικό για να το δεις κάτω από ένα ουρανό γεμάτο μ' αστέρια.

Vertigo, Birds, Psycho Υπάρχει περίπτωση να αφήσω πίσω τον μετρ; Αν και τα φοβάμαι αυτά, η εξυπνάδα του monsieur Hitchcock δεν μ' αφήνει ασυγκίνητη.

Forrest Gump Γιατί έχει το τέλειο soundtrack. Γιατί το κλάμα - στα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας- κάνει καλό στα μάτια.

The Vengeance Trilogy Κορεάτικη τριλογία με πολύ splatter και τέλειες εικόνες. Θα αρχίσουμε με το Sympathy for Mr. Vengeance, θα προχωρήσουμε με το Old Boy και θα τελειώσουμε με το Sympathy for Lady Vengeance. Και μετά θα υποκλιθούμε στο μεγαλείο των Κορεατων δημιουργών.

House of the Flying Daggers Τι χρώμα, τι εικόνες, τι κινήσεις!! Θα πάθεις την πλάκα σου. Εύγε κύριε Yimou.

All about my mother Υπήρχε περίπτωση να υπάρχει φεστιβάλ χωρίς τον Pedro; Αυτό το φιλμ είναι το αγαπημένο μου. Άσε που τώρα που το σκέφτομαι, θα έκανα και ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ ΜΟΝΟ με Almodovar.

Roma, 8 1/2, La Dolce Vita Φυσικά κύριος Fellini. Τι να συζητάμε τώρα...

Be Kind Rewind Αυτό το χαριτωμένο φιλμ είναι σχετικά πρόσφατο αφού το είχα δει στη Νέα Υόρκη πέρσι το Μάρτη. Πολύ καλός Morgan Freeman και σουπερ ο Jack Black. Σκηνοθέτης ο ταλαντούχος Michel Gondry.


Θα μπορούσα να κάνω δεκάδες ποστ με ιδανικα φιλμ για θερινό κινηματογράφο. Το θέμα είναι πως ΔΕΝ είναι αυτά που προβάλλει το Κωνστάντια φέτος.
Για πες δικά σου αγαπημένα.

Υ.Γ1 Στο καλοκαιρινό τεύχος της Athens Voice ( κράτησέ μου ένα τεύχος να ρθω να το διαβάσω αρακτή σε αθηναϊκή πισίνα εν μέσω δεκαπενταύγουστου), γράφουνε διάφοροι για προορισμούς. Ο Κραουνάκης, γράφει για την Κύπρο. Έτσι όπως τα λέει, θέλω και γω πολύ να πάω εκεί. Σούπερ, παραδεισένιο νησί λέει ο Σταμάτης. Point of view ή η αλήθεια; Χμ...
Υ.Γ2 Έπεσε δουλειά και είναι καλοκαίρι. Σε δέκα μέρες θα είμαι σε μια κατάλευκη Χώρα. Σαν όνειρο μου φαίνεται ακόμα.
Υ.Γ3 Κάτι παίζει στα καλλιτεχνικά της Κύπρου. Κάτι πολύ δημιουργικό. Ή απλά εγώ τώρα το έχω προσέξει. Πρέπει να αποκτήσω κι άλλους culture buddies.

Μια βραδιά, τρεις μπυρες και ένα αστέρι

Ένα βράδι με τρεις μπύρες. Μια με γεύση mojito, μια guinness και μια Kεο. Από τις 9 μέχρι τις 130. Διαπιστώσεις:

1. Το φετινό πρόγραμμα του θερινού σινεμά στην Λευκωσία είναι για κλάματα. Ας κάτσουν να αναλογιστούν οι υπεύθυνοι γιατί ο χώρος είναι μισοάδειος και στην πορεία της προβολής φεύγει συνέχεια κόσμος. Εγώ - αν και φανατική summer σινεφίλ- δεν ξαναπάω. Τον Αύγουστο στην Αθήνα πια.

2. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να ρίξει εξυπνάδες και να υποτιμήσει; Χωρίς εσύ να μιλήσεις καν; Χωρίς να δείξεις ότι έχεις ανάγκη να αποδείξεις κάτι; Με αναγκάζουν να μπω σε bitching mode εναλασσόμενο με ατάκες. Και εκεί χάνουν το παιχνίδι. Τόσο κουραστικό. Γι αυτό και μ' αρέσουν οι strong silent types ή έστω sweet silent types.

3. Βαριέμαι εξυπνάδες από ανθρώπους με μισό κύτταρο εγκεφάλου...

- "Σε ξέρω εσένα"

- " Α ναι; Μια γυναίκα που με ξέρει χωρίς να την ξέρω"

- "Μην κολακεύεσαι, το νησί είναι απλά πολύ μικρό και εγώ έχω το ελάττωμα να μην ξεχνάω πρόσωπα". (Μαλάκα)

4. Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή να πεις 10 τραγούδια και θέλεις να ονομάζεσαι πρωτοποριακό συγκρότημα, ακόμα και δικά σου να μην έχεις, αυτά τα δανεικά που λες, "πείραξέ" τα λίγο. Αν ήθελα να ακούσω Doors, Led Zeppelin και Deep Purple, χωρίς κανένα "παιχνιδάκι", έμενα σπίτι μου και έβαζα τα cd. Και δεν θα χρειαζόταν να σου ρίξω και δέκα ευρώ.

5. Οι φίλοι μου υποφέρουν από μαλακισμένους πρώην. Κοίτα, τα πράγματα είναι απλά. Δεν είναι όλα σε αυτή τη ζωή καρμικά. Αν δεν κάτσει κάτι ή δεν υπάρχει πια, υπάρχει λόγος. Το αφήνεις , προχωράς και δεν σπαταλάς ενέργεια για να ζεις σε μια ψευδαίσθηση ότι μια μέρα θα. Δεν θα.

6. Είδα απόψε για πρώτη φορά στη ζωή μου ένα αστέρι να πέφτει! Πανέμορφο! Ελπίζω μόνο να πιάσει η ευχή μου. Επιτέλους.

Καληνύκτα.

Έκτακτο μουσικό διάλειμμα!

Crushed

Προσθέτεις μπόλικο θρυμματισμένο πάγο.

Αυτές τις μέρες νιώθω ξενέρωτη. Όχι δεν έγινε κάτι. Μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα.

Τώρα θα μου πεις, είχα γράψει πως το θέμα "γκομενικά" δεν με θα με απασχολεί αυτή την περίοδο.

Δεν είναι όμως αυτό. Νιώθω ξενέρωτη με την γενικότερη έννοια. Δηλαδή, δεν είμαι χαλαρή, δεν πάω από μπαρ σε μπαρ. Δεν είμαι light. Όπως ξέρεις ή όπως θα έχεις υποψιαστεί, το να είναι κάποιος χαλαρός και light, αυτό λειτουργεί σαν μαγνήτης. Το έχω παρατηρήσει. Everybody loves a winner.

Αυτές τις μέρες νιώθω σαν άνθρωπο-απωθητικό. Αλήθεια, δεν υπερβάλλω.

Χαλαρή δεν είμαι, σε καλοκαιρινό mood δεν είμαι, ε τι άλλο να πω;

Ξέρω και γω τι συμβαίνει; Μήπως να πάρω σβάρνα τα μπαρ , να πίνω και τότε να χαλαρώσω; Μπορεί να είναι μια λύση.

Νιώθω πως τα πράγματα, όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζουν, γίνονται πιο πολύπλοκα. Και όταν λέω πράγματα, εννοώ τις ανθρώπινες σχέσεις.

Όταν ήμαστε 20 χρονών, με ένα τηλεφώνημα, μαζευόμασταν μια παρέα 10 ατόμων και τη βγάζαμε στη Οκτάνα όλο το βράδι. Και μετά στα 25, δεν θυμάμαι να σκέφτηκα ποτέ, με ποιο φίλο ή φίλη να πάω να δω το τάδε θερινό σινεμά ή την τάδε συναυλία. Ήταν επίσης εύκολο.

Τώρα νιώθω ότι πρέπει να γίνει εκστρατεία. " Να δω και να σου πω", " Τι ταινία παίζει; Βαριέμαι", ακυρώσεις ( και απο μένα και από άλλους) λόγω βαρεμάρας. Άσε που είναι και το θέμα πως από την παρέα μου 3 single έχουμε μείνει.

Το να κάνεις φιλίες από ένα σημείο και μετά, είναι κάπως δύσκολο. Ακούγεται κουραστικό μόνο και μόνο που το σκέφτομαι. Και δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ έχω γίνει στρινιάρα με τους ανθρώπους. Δύσκολα ανοίγομαι σε καινούριες παρέες. Καλά, αυτό είναι το trend που υιοθέτησα εδώ και κάτι μήνες. Κανείς δεν ξέρει πως και γιατί. Εύχομαι να γίνει out of fashion πολύ σύντομα γιατί νιώθω πως με διαλύει. Άσε που όσο νιώθω έτσι, τόσο περισσότερο κόσμο απομακρύνω.

Κουράστηκα να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να κάνω να "δουλέψει" αυτή η ζωή. Μήπως κάνω κάτι λάθος;

Έρχεται και πανσέληνος. Είναι και το pms.

Μήπως να αρχίσω να κάνω άλλες ουσίες για να χαλαρώσω;

Υ.Γ1 I wish I felt like winner

Υ.Γ2 Μου έλειψε ο Tricky. Άκου το ωραίο τραγουδάκι δίπλα

Υ.Γ3 Το πρόγραμμα του φετινού θερινού σινεμά, κάθε άλλο παρά θερινό είναι. Πολύ βαρύ ρε παιδί μου. Ε σεις με την κουλτούρα! Χαλαρώστε. Α πα πα δηλαδή...

Blending (in)

Με το ειδικό εργαλείο, λιώνεις με απαλές κινήσεις τα συστατικά.

Αυτή είναι η τέταρτη απόπειρα για να γράψω ποστ. Έχω πράγματα να πω, αλλά από την άλλη κανένα συνταρακτικό γεγονός να σου διηγηθώ. Επειδή είναι καλοκαίρι, αυτό λοιπόν θα είναι ένα από τα ποστ της κατηγορίας "Οτι θυμάμαι, χαίρομαι".

Οι μέρες περνάνε πολύ γρήγορα. Δουλεύω - είμαι σε φάση burn out-, έρχομαι σπίτι, ως τις 6 - αχ τι ωραία-, ποτίζω, συγυρίζω, σερφάρω στο νετ και μετά αρχίζω να ετοιμάζομαι για έξω. Που εκεί δεν είναι ότι βλέπω όλους μου τους φίλους. Συχνά περνάω φάσεις όπου θέλω να βλέπω 1 άτομο 4 φορές μέσα στην βδομάδα.

Πάω παντού. Σε ταβέρνες, σε εστιατόρια, σε open air συναυλίες, θέατρο, σε κήπους. Κάθε βράδι είναι διαφορετικό. Και μετά, όταν επιστρέφω σπίτι, με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Ακόμα και το καλοκαίρι ρουτίνα είναι.

Κι όπως σε κάθε περίοδο ρουτίνας, σκέφτομαι διάφορα. Παρατηρώ, διαπιστώνω, διερωτούμαι.

Σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήμουν από εκείνες τις lifestyle τύπισσες όπου δεν θα άφηνα μπαρ για μπαρ και θα πήγαινε από το ένα event στο άλλο. Νομίζω θα ήταν ένα πολύ ακριβό χόμπι. Δεν θα προλάβαινα να αγοράζω επώνυμα ρούχα. Άσε που ο κάθε γκόμενος που θα είχα θα ήταν ότι πιο ανούσιο βουτυρώδες και βαρετό. Τι ματαιοδοξία...

Από την άλλη, αν ήμουν από εκείνες που είναι όλη μέρα και νύκτα στα Καλά Καθούμενα, έκανα παρέα με άνδρες με ράστα μαλλί, κάπνιζα στριφτά και όλες μου οι φίλες έμοιαζαν σαν να βγήκαν από το Indian shop (styling-wise); Εφιάλτης. Μου κάνει κάπως...υπερβολικά "είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα". Ασφυξία.

Τί είμαι τότε;

Καταρχάς, ένας πολύ δύσκολος άνθρωπος. Δεν αφήνω περιθώριο σε πολλούς να με γνωρίσουν. Με κουράζει ο πολύς ο κόσμος, ειδικά άμα δεν νιώθω άνετα. Δεν κάνω χώρο στη ζωή μου για κανένα αν ο άλλος δεν μου αποδείξει πως αξίζει να είναι εκεί. Στην ιδέα της "σχέσης" με πιάνει ένα μικρό ταράκουλο. Έχω φίλους, αλλά επί της ουσίας ξέρω ότι με καταλαβαίνουν 3-4. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει, επειδή ζω σε ένα μικρό νησί, να κινούμαι σε παρέες των 5. Ξανά ασφυξία.

Η μάνα μου τον τελευταίο καιρό με αποκαλεί "νευρική". Πριν δύο μέρες μου το ξανάπε. Το θεωρούσα αδιανόητο που μου το λέει συνέχεια στα μούτρα ενώ εγώ δεν θα το έκανα ποτέ σε κανένα. Άνοιξα το στόμα μου προχθές και της το κοψα. Μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Έχει δύο μέρες να μιλήσουμε. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ πλέον να ανέχομαι τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ειδικά όταν ο άλλος δεν ξέρει τι ζωή μου, δεν ξέρει τι πέρασα, δεν ξέρει τι περνώ, δεν ξέρει ποιους και τι αγαπώ και δεν ενδιαφέρεται να μάθει "τι με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη". Με κούρασε η επανάληψη σε αυτή τη σχέση μάνας-κόρης.

Μιλούσα ψες το βράδι με τον αγαπημένο μου φίλο. Ένιωθα πολύ κοντά του. Ξέρεις τι υπέροχο αίσθημα είναι να μιλάει ο άλλος και συ να σκέφτεσαι συνέχεια "και γω ακριβώς το ίδιο πράγμα νιώθω"; Θέλω να του πω τώρα που διαβάζει αυτό το post - εν ώρα εργασίας, ελπίζω να είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα- πως τον θεωρώ μέρος της καθημερινότητάς μου. Θα ήθελα απόψε να συναντηθούμε, να πάμε για ομορφο φαγάκι και μετά σε μπαράκι. Και μετά, όταν όλοι θα έχουν φύγει εμείς να περπατάμε στους άδειους δρόμους της πόλης.

Βρήκα παρέα σινεφίλ. Ένας άνδρας, Αθηναίος με τον οποίο μιλούσα ψες για τα υπέροχα θερινά σινεμά της Αθήνας. Με ρώτησε μια φίλη μου αν μ΄ άρεσε ως άνδρας. Καμία σχέση, νομίζω δεν είμαι σε αυτή τη φάση. Δεν μπορώ να μπω στο σενάριο του "αχ τι ωραία έχουμε κοινά, λες να αρχίσουμε το dating;". Τελείως ασφυξία.

Σε αφήνω. Έχω τόνους δουλειάς. Βαριέμαι...

Υ.Γ1 Θέλω απλά πράγματα. Απλά αισθήματα, γέλιο, θάλασσα, όχι πολύπλοκες σχέσεις. Έχω κουραστεί.

Υ.Γ2 Διαβάζω το "Eat, Pray, Love" της Elisabeth Gilbert. Τέλειο για παραλία. Καλό για έμπνευση.

Υ.Γ3 Έχω δοκιμάσει μπίρα με γεύση mojito. Αυτή. Σαν σιρόπι μπύρας ήταν...Την βρήκα στο Beers & More. Υπάρχει και σε tequila version αλλά και απλή.

Συστατικά: Μαύρη Ζάχαρη

Προσθέτεις δύο κουταλιές μαύρη ζάχαρη.

Νομίζω περνώ δεύτερη εφηβεία. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συμπεριφορά των τελευταίων μηνών. Εκεί που ο άλλος κόσμος, όταν πατάει τα 30, αρχίζει να ψάχνει για "σχέσεις ουσίας" με άτομα με τα οποία θα επικοινωνεί, θα μπορεί να πει μια κουβέντα της προκοπής και θα μπορεί να συνυπάρχει, εγώ βρίσκομαι σε μια άλλη διάσταση.
Αυτή που αρνήθηκα από τα 16 ως...τώρα. Το συγκεκριμένο χρόνικό διάστημα, σε ένα άνθρωπο έψαχνα όλα όσα σου περιέγραψα πιο πάνω. Βέβαια. Μ' άρεσαν οι τύποι που άκουγαν την μουσική που άκουγα και εγώ, που πήγαιναν στα ίδια μέρη που σύχναζα, που εκτιμούσαν το φεστιβάλ ταινιών μικρών μήκους. Έκανα φάσεις και σχέσεις, με ανθρώπους που μας έδεναν κοινά, που ακούγαμε παρόμοια μουσική και πάει λέγοντας. Ήταν, δε, σούπερ όταν υπήρχε και η σύνδεση. Εννοείται πως σε φάση σχέσης, με έλκυε και ερωτικά ο άλλος. Άν δεν υπήρχε το "κλικ" δεν γινόταν κάτι ή δεν ξεπερνούσε το ένα ραντεβού. Ξέρεις, εκείνο το πράγμα που μιλάς με τον άλλο - για τα κοινά ενδιαφέροντα βεβαίως- και ξαφνικά κάτι χημικό γίνεται στον εγκέφαλό σου και...αποβλακώνεσαι. Και μετά κοιτάς μόνο τα χείλη, αρχίζουν να ιδρώνουν οι παλάμες σου και πριν να το καταλάβεις, γίνεται η έκρηξη και είστε all over each other.
Επανέρχομαι στο θέμα της "αργοπορημένης εφηβείας". Το σενάριο "πρέπει να μου κάνει κλικ αλλιώς ούτε που ασχολούμαι" παίζει ακόμα και είμαι κάθετη πάνω στο θέμα.
Αλλά πλέον, κολλάω με πρόσωπα. Μ' αρέσουν οι όμορφες φατσούλες, τα κόκκινα χείλη, τα έξυπνα μάτια, το έντονο βλέμμα, το ωραίο δέρμα. Αυτό κοιτάω πρώτα. Και μετά κολλάω, κάνω χαρούλες μόνη μου και στο τέλος γίνομαι μια ηλίθια και ντρέπομαι.
Αυτή είναι συμπεριφορά 16χρονου, σύμφωνα με τους ψυχολόγους.
Αυτά παθαίνεις όταν ωριμάζεις πολύ γρήγορα, λέω εγώ.

Υ.Γ.1 Τεράστιο κόλλημα με τους Matisse και το "Rock 'n' Roll Mafia". Λατρεύω λέμε.
Υ.Γ2 Μ' αρέσει μια cute φατσούλα...
Υ.Γ3 Το θερινό σινεμά στο Κωνστάντια αρχίζει στις 15 του μήνα. Άντε και πεθύμησα!

Συστατικά: Μέντα

Βάζεις 3 φυλλαράκια - όχι περισσότερα γιατί μετά θα είναι πικρό - μέντα.

Τις προάλλες ήρθε ο μπαμπάς μου να φυτέψουμε κι άλλα λουλούδια στη βεράντα. Σου έχω πει ποτέ πόση αδυναμία του έχω; Μονίμως κάνω τη δήλωση πως ο λόγος που δεν έχω γκόμενο είναι ότι ένας καλός υπάρχει σε αυτό τον κόσμο και αυτόν τον πήρε η μαμά μου. Αλλά πέρα από την πλάκα, η αλήθεια είναι ότι του έχω αδυναμία γιατί έχουμε πολλά κοινά. Τόσα πολλά που δεν ξέρω αν ο ίδιος το έχει συνειδητοποιήσει. Με τον μπαμπά μου δεν κωλώνω να μιλήσω για τα γκομενικά μου, ενώ με τη μαμά μου το αποφεύγω όπως ο διάλος το λιβάνι. Περιμένει πράγματα από μένα που εγώ δεν έχω να της τα δώσω. Και ίσως δεν της μιλάω γιατί ώρες ώρες με κάνει να νιώθω ανεπαρκής.

Τέλοσπάντων. Έρχεται ο μπαμπάς, φυτεύουμε τα λουλούδια και τα φυτά. Καθόμαστε, τα θαυμάζουμε και πίνουμε φραπέ. Καθώς ετοιμάζεται να φύγει, μου λέει, τάχαμου αδιάφορα: "Για πες τουλίπα μου, υπάρχει κάτι;" και ρίχνει το γνωστό διακριτικό χαμογελάκι. Αμέσως το πιάνω το νόημα και του λέω "σαν τι να υπάρχει; Όχι δεν υπάρχει". Σκέτο. Και δεν έλεγα και ψέματα. Ετοιμάζεται να φύγει. Ανοίγει την πόρτα με κοιτάει και συνεχίζει " Γιατί όμως;". Με ένα ύφος που δήλωνε πως δεν έβλεπε λόγο γιατί να είμαι single. Εκείνη την ώρα ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να του πω ούτε γω ξέρω γιατί, ειλικρινά. Αλλά έσκασα και είπα το συνηθισμένο αληθινό ψέμα " Μπαμπά, όταν ερωτευτώ θα παντρευτώ". Και τότε έριξε την ατάκα που δεν πρόλαβα να αποκρούσω γιατί είναι και ετοιμόλογος.

"Ξέρεις τουλίπα....Ο έρωτας είναι ντεμοντέ". Και φεύγει. Και γω μένω μαλάκας στη μέση της κουζίνας να κοιτάω την πόρτα.

Είναι ο έρωτας ντεμοντέ; Είναι "περιττός"; Μου θύμιζει την ατάκα που άκουσα ψες " Τους μεγάλους έρωτες δεν τους παντρευόμαστε".

Δεν είναι ο γάμος, ούτε η βέρα ή το νυφικό. Ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου με νυφικό. Ούτε όταν ήμουνα μικρή ούτε τώρα.

Είναι η ιδέα πως μου είναι αδιανόητο να επιλέξω να ζω με έναν άνθρωπο, να κοιμάμαι δίπλα του, να γίνει ο πατέρας τον παιδιών μου και ο οποίος όμως να μην μου έκανε ποτέ εκείνο το "κλικ". Πως γίνεται να περάσω τη ζωή μου με έναν άντρα που δεν μας ένωσε ποτέ το πάθος; Έστω και για λίγο;

Δεν το χωράει το μυαλό μου. Και ρομαντική δεν είμαι.

Απλά η ζωή είναι πολύ μικρή για εκπτώσεις.

Φυσικά...όλα πρέπει να είναι στις σωστές αναλογίες. Όπως τα τρία φυλλαράκια της μέντας. Αλλιώς το όλο πράγμα πικρίζει...

Υ.Γ1 Βαριέμαι. Θέλω να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου διαγώνια, να κοιτάζω το ταβάνι και να ακούω τζαζ.

Υ.Γ2 Τις προάλλες πήγα σε ένα μπαράκι - όχι από τα δήθεν- και χωρίς να το καταλάβω φλέρταρα ασύστολα με τον σερβιτόρο. Ούτε που το κατάλαβα όμως, μου το είπαν οι φίλοι μου. Εγώ μπήκα απλά σε auto pilot. Τελείως απροκάλυπτα. Χμ, δεν είναι του τύπου μου.

Υ.Γ3 Το θέμα "διακοπές" ...merde.