Πως να φας τα μούτρα σου με μαθηματική ακρίβεια

Έχω εδώ και μέρες κάτι στο μυαλό μου και σκεφτόμουνα πως να το χειριστώ. Τελικά ο χρόνος ανέλαβε την κατάσταση - όπως πάντα- και τα πράγματα πέρνουν την πορεία τους χωρίς να χρειαστεί να κινήσω γη και ουρανό.
Όμως πριν από λιγο διάβαζα το τελευταίο post της kat. Παράλληλες ιστορίες, παρόμοιες συνθήκες. Λοιπόν θα στα πω όλα.
Εκεί που λες ότι γνώρισες κάποιον που σε φροντίζει, σου φέρνει πρωινό στο κρεβάτι, κάνει πολύ καλό σεξ (πολύ όμως), έχει ωραίο σώμα, όμορφη σκέψη (μην κολλάς στην σειρά) , έρχεται ένας άλλος εντελώς διαφορετικός και μπαίνει σφήνα στη ζωή σου.
Γίνεται μια κινηματογραφική φάση. Φιλιά στη μέση του δρόμου, μέσα στη βροχή, κάτω από μια ομπρέλα. Βλέμματα έντονα, πολύ πάθος και έντονες στιγμές. Για λίγες ώρες μόνο. Σε θέλει και το ξέρεις.
Ο τύπος αυτός δεν έχει καμία σχέση με τον πιο πάνω. Είναι μπλαζέ, στην κοσμάρα του, λίγο εγωκεντρικός και υποψιάζεσαι ότι έχει δει one night stand τη φάση. Αλλά είναι κούκλος και σέξι.
Δεν συμβαίνει κάτι περισσότερο - έτσι και αλλιώς υπάρχει και μια γεωγραφική απόσταση. Και μετά εξαφανίζεται. Εμφανίζεται μόνο σαν σφήνα στο msn και καμιά φορά μπορεί να μην σου μιλήσει καν.
Και κολλάς.
Τελικά ξέρεις τι κάνεις; Να σου πω εγώ. Σκέφτεσαι ότι φτάνει πια με τις ταλαιπωρίες και τα κολλήματα σε καταστάσεις που μόνο ο ένας προσπαθεί ( εξ ου και το Υ.Γ1 του προηγούμενου ποστ). Και μένεις εκεί που σε εκτιμούν, σε φροντίζουν και δεν προσπαθείς τόσο πολύ.

Αλλά. Γιατί τα απωθυμένα είναι τόσο ωραία; Και γιατί πείσμωσα να κάνω κάτι, έστω και για μια βραδιά;

Υ.Γ1 Το ότι κανείς από τους δυο δεν μένει Κύπρο είναι ένα θέμα που χρήζει ψυχανάλυσης.
Υ.Γ2 "You are so nice, I'd like to spend the night but I can't pay the price" ( Flying so High - Jem)
Υ.Γ3 Έχω αποστασιοποιηθεί αρκετά από τους δικούς μου ανθρώπους. Μήπως ακόμα και το να είσαι στη ζωή του άλλου, χρειάζεται προσπάθεια;
Υ.Γ4 Βοήθεια. Ξενοδοχείο, όμορφο, κέντρο Λονδίνου και όχι 500 ευρώ τη βραδιά. Ξέρεις;