Tuesday, November 25, 2008

Upside Down

fly away Pictures, Images and Photos


Δεν ξέρω αν φταίνε τα ξενύκτια στο γραφείο και η κούραση.
Απλά έχει δυο μέρες που σκέφτομαι.Justify Full
Δεν μπορώ να ξαναζώ τα ίδια. Δεν θέλω να ξαναερωτευτώ στο ίδιο σκηνικό, νομίζω δεν θα το αντέξω. Ούτε θέλω να αλλάξω δουλειά και να πάω σε μια από τα ίδια. Και σίγουρα δεν μου κάνει κλικ η πολλή δουλειά και οι ατάκες του τύπου "κάνε υπομονή". Η ζωή είναι πολύ πολύ μικρή για να "περιμένω".
Όλο λέω πως θα αλλάξει κάτι. Όμως τελικά, μόνο εγώ μπορώ να το κάνω εγώ. Όταν βρω τη δύναμη να ξεκολλήσω. Έτσι και αλλιώς μπορεί εκείνα που θέλω να βρω, να μου προσφέρουν περισσότερα από εκείνα που έχω ήδη. Τι μπορεί...είμαι σχεδόν σίγουρη.
Ξέρεις κάτι; Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι μου έκανε αυτή η χρονιά και η περασμένη. Δεν ήταν εύκολη περίοδος και το γνωρίζεις και εσύ, αν διάβαζες όλα όσα γίνονταν στη ζωή μου.
Είμαι σε φάση αναβρασμού. Θέλω να είμαι "εγώ". Να μην προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο που ξέρω ότι είναι δανεικό. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πάω ενάντια στο ρεύμα και σε όλα όσα περιμένουν από εμένα. Και περιμένουν πολλά, πίστεψέ με.
Όμως αν υπάρχει που με ενοχλεί είναι ότι εγώ δεν περιμένω κάτι από τα όνειρά μου. Ναι, αυτό με πειράζει, όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Και ταυτόχρονα άρχισε να με τσιγκλάει.
Σκέφτομαι μια ζωή με κόκκινες, πορτοκαλιές και έντονα φωτεινές πινελιές.
Και αντί αυτού, συμβιβάζομαι με ένα μπεζ και ένα γκρι.
Όχι γαμώτο, δεν γίνεται να ζω ένα deja vous κάθε μέρα.

Υ.Γ1 Η ψυχολογία είναι σε σταθερά επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα. And this is not me.
Υ.Γ2 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση τραγούδια του David Bowie.
Υ.Γ3 Δεν ξέρω αν κάνουν νόημα αυτά που γράφω. Αλλά πίστεψέ με, νιώθω ότι, ούτε και η ζωή μου όπως είναι τώρα, κάνει πολύ νόημα σε μένα την ίδια.
Υ.Γ4 Hey you...thanks for the "maybe tomorrow" song...fits like a glove :)

10 comments:

  1. tha akusti xilioeipomeno, alla nmz su teriazi afti ti stigmi...exis ta pinela ke ta xromata, zografise ti zoi su opos ti thes...urban tulip anthise xana!

    ReplyDelete
  2. Καλώς σε βρίσκω στο μπλογκ σου. Ελπίζω όταν έγραφες αυτό το ποστ να άκουγες αυτό το τραγούδι του Bowie που λέει «We could be heroes, just for one day». Έχω γράψει ένα ποστ με αφορμή αυτό το τραγούδι συμπτωματικά λίγες μέρες πριν. Μ’ αρέσει που θες να είσαι «εσύ». Έχω τη γνώμη ότι η ζωή πολλών ανθρώπων, αν όχι των περισσοτέρων, περνάει από μεγάλα διαστήματα «γκρι» και «καφέ». Δε γίνεται να έχουμε πάντα χρώμα, ένταση, ποικιλία, εξάρσεις. Αλλά και πάλι, στο χέρι μας δεν είναι? Κερνάω latte από Starbucks

    ReplyDelete
  3. Νιώθω ότι φοβάσαι να κυνηγήσεις τα όνειρά σου λόγω πίεσης από τους άλλους και επειδή πιστεύεις ότι οι άλλοι έχουν άλλα σχεδιασμένα για σένα. Ότι φοβάσαι να νιώσεις νέα πράγματα επειδή πληγώθηκες στο παρελθόν.

    Μάζεψε τα πράγματα σου και πάμε NY. Meet me at the airport!

    ReplyDelete
  4. Συμφωνώ με το pink fish. Όλων μας οι ζωές έχουν μεγάλα διαστήματα γκρι και καφέ. Και επειδή υπάρχουν και αυτά τα χρώματα μπορείς να διακρίνεις και το κόκκινο και το πορτοκαλί! Όπως και την άνοιξη και το καλοκαίρι μπορείς να τα διακρίνεις επειδή υπάρχουν το φθινόπωρο και ο χειμώνας!
    Εγώ νομίζω, αφού σε έχει κουράσει τόσο πολύ αυτό το σκηνικό, σημαίνει πως είσαι έτοιμη να το ανατρέψεις ολοκληρωτικά. Κάνε την επανάσταση σου λοιπόν...

    ReplyDelete
  5. εχω μπουκτισει να ακουω τα κλισε περι υπομονής και κουραγιου. Το γκριζο δεν λεει να φύγει και εγω θέλω ΧΡΩΜΑ ΤΩΡΑ! κατέληξα να υιοθετώ το motto των AA (οκ και καποιες άλλες συνήθειες ;-) - one day at a time και όπου βγει.

    αν βρω μια μηχανή χρόνου θες να πάμε καμια βόλτα μαζί; Το ερώτημα θα είναι προς τα που, μπρός ή πίσω;

    ReplyDelete
  6. Γεια σου marcella! Μου θυμίζει κάτι καμπάνιες "Free Tulip". Ναι νομίζω πρέπει να τολμήσω να βουτήσω τα πινέλα μου στα χρώματα που θέλω εγώ.


    pink fish μου, καλωσόρισες. Αμέσως μετά το σχόλιό σου, επισκέφτηκα και το blog σου και διάβασα το post που έγραψες. Heroes for a day!! (δέχομαι για latte- βρήκες το αδύναμο σημείο μου)


    αααα μπισκοτάκι!!! εισαι πολύ σοφό τελικά. Let's hit New York!

    pax, μια επανάσταση είναι αυτό που χρειάζομαι είναι αλήθεια. Φοβάμαι το κόστος. Όχι πως θα είναι μεγαλύτερο από το κόστους της απόφασης του να μην κάνω τίποτε απολύτως.

    gnapp, πες τα!. βολτα....χμ πισω θα πήγαινα γιατί φαντάζομαι θα έχει πιο πλάκα να κάνω κάτι και ακόμα να έχω μαύρα μαλλιά. παμεεεε

    ReplyDelete
  7. αχ αυτό με τα όνειρα και τις αυτο-προσδοκίες με τσάκισε..
    να δεις αυτό έχω πάθει κι εγώ, και δεν το ήξερα!
    αλλαγές, ευθύνες, κλπ..
    νισάφι!
    τελικά δεν αγχώνομαι μόνο εγώ!
    :)
    την καλημέρα μου!

    ReplyDelete
  8. ακούγεται χάλια ε; ουφ το ξέρω!
    Και όχι δεν είσαι μόνη σου στο άγχος!
    ελα να πιούμε κρασιά!

    ReplyDelete
  9. Όσο σε παίρνει -από ηλικία και υποχρεώσεις- να είσαι ο εαυτός σου. Να κάνεις αυτό που θες. Γιατί, μπορεί, κάποια στιγμή, να θες, αλλά να μην μπορείς.

    ReplyDelete
  10. Δεν ξέρω αν τα 31 θεωρείς εσύ ότι "με παίρνει". Έχω αγχωθεί...όχι πως αυτό με εμποδίζει από το να μην "σοβαρεύομαι"

    ReplyDelete