Thursday, March 27, 2008

Diving

No Diving

- Γιατί ήλθες δουλειά στις έντεκα παρά τέταρτο τουλίπα;

- Γιατί ψες έφυγα στις οκτώ.

Κι ας τολμήσει κάποιος να το κάνει θέμα. Αφορμή θέλω να την κάνω απο δω. Φυσικά είναι καλή η δουλειά μου. Είμαι από εκείνους που είναι σε προνομιακή θέση. Από την γκρίνια και τις απαιτήσεις μου κατάφερα να αποφύγω τις περισσότερες κακοτοπιές. Έτσι και αλλιώς τις είχα χορτάσει και με το παραπάνω στην προηγούμενη δουλειά. Τότε η ζωή μου άρχιζε και τελείωνε στο γραφείο. Για δύο ολόκληρα χρόνια.
Όμως , ακόμα και τώρα, κάτι λείπει.

Γύρω στα είκοσι, μεταξύ πρώτου πτυχίου και μεταπτυχιακού, σκεφτόμουν μια λαμπρή καριέρα. Σε μια μεγάλη εταιρεία. Όπου θα δούλευα και θα μου άρεσε εκείνο που θα είχα γιατί θα ήταν πολύ δημιουργικό. Δεν θα με ενοχλούσαν τα ξενύκτια γιατί θα οδηγούσαν κάπου. Θα έβγαινα με συναδέλφους μετά σε μπαράκια ( μάλλον αυτό το ξεσήκωσα από την Ally MacBeal) και σιγά σιγά θα ανέβαινα και θα έπαιρνα αρκετά λεφτά ώστε να κάνω τα πράγματα που θέλω. Το πίστευα αυτό το όνειρο. Λες να φταίνε οι αμερικάνικες ταινίες που έβλεπα; Που όλα είχαν ένα happy ending;

Ένα απλό όνειρο των twenties ήτανε τελικά.

Ψες το βράδι. Πήγα σπίτι 8 και κάτι, έκανα ένα βιαστικό ντουζ και βγήκα με τους κουμπάρους μου στη Λωξάντρα. Σπίτι στις 1130. Ψόφια από την κούραση.
Σήμερα δεν μπορούσα να σηκωθώ. Δεν έβρισκα κανένα λόγο να πάω δουλειά.

Ψες μου ήλθε μια εικόνα στο μυαλό.
Ένας βράχος και από κάτω θάλασσα. Κάποιοι κολυμπούν, μερικοί κάνουν βουτιές. Παιρνούν καλά. Εγώ όμως δεν είμαι μέσα. Είμαι κολλημένη πάνω στο βράχο. Κοιτάζω κάτω και τους ζηλεύω. Κατά φάσεις ανεβαίνει κάποιος πάνω να μου πει ένα γεια, να γελάσουμε λίγο. Μετά όμως ξαναβουτάει. Αλλά εγώ εκεί πάνω. Κολλημένη πάνω στο βράχο.

Δεν νιώθω δημιουργική. Αυτό είναι το θέμα μου όσο αφορά στη δουλειά. Το έχω ανάγκη. Περισσότερο από ένα τίτλο κολλημένο δίπλα από το όνομά μου. Και ούτε θέλω να φύγω για να φύγω. Το έχω ξεπεράσει.
Εδώ και λίγες μέρες παιρνούν κάποιες σκέψεις από το μυαλό μου. Αν έφευγα, εστω για λίγο; Αν έκανα ένα course; Αν κάποτε είχα δικιά μου δουλειά; Αν ξεκολλούσα επιτέλους;

Y.Γ Το post γράφτηκε με το "Anna Begins" των Counting Crows σε live performance.

10 comments:

  1. Καιρός για αναδιάρθωση τουλίπα!

    ReplyDelete
  2. "...she says we are changing, but we were always changing..."

    ReplyDelete
  3. Yparxun periodoi pu oloi pername ta idia pano kato ;-)

    ReplyDelete
  4. an-lu, αυτό λέω και γω! Όχι πια λόγια, μόνο πράξεις :)

    unsaid...yes! :))

    keimgreek, μα πόσες από αυτές να αντέξω αγαπημένε;; βαρεθηκα να έχω προβληματισμούς! I want action!

    ReplyDelete
  5. kairos gia epanastasi


    lets see action

    ReplyDelete
  6. e, tote pame gia parapente! LMAO!!!

    ReplyDelete
  7. χμμ.. δεν το πιστεύω τουλιπάκι να νιώθεις εσύ μη δημιουργική!!! Come on girl!! go!!

    ReplyDelete
  8. zappa...έχεις ένα θέμα με την επανάσταση ε; ;)

    keimgreek, χα χα χα χα!

    mary...κι όμως συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!

    ReplyDelete
  9. panta


    na

    fantasteis

    sthn prohgoumenh

    mou
    zwh

    hmoun

    mpolsebikos

    ReplyDelete
  10. Γειά σου Τουλίπα.
    Όμορφο το blog σου.
    Στην τελευταία εικόνα που περιγράφεις τί σε εμποδίζει να βουτήξεις και'συ μέσα;

    ReplyDelete