Άδειασμα

Έχουν περάσει δέκα μέρες και ακόμα αδειάζω βαλίτσες. Δεν είναι ότι βαριέμαι να συγυρίζω, ίσα ίσα κάποτε με πιάνει ένα σπαστικό πράμα και θέλω να είναι όλα στη θέση τους. Και στο χώρο μου και στο μυαλό μου. Το πρώτο κάποτε το καταφέρνω, το δεύτερο σπάνια ως ποτέ. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια η τάση άρχισε να αραιώνει.

Σε αυτή την περίπτωση ξέρω γιατί έχω ακόμα δυο μεγάλες βαλίτσες ορθάνοικτες στο σαλόνι. Μπορεί να μην ήθελα να μπω σε "καθημερινό" mood ή όπως λέει το pc "safe mode". Αλλά σήμερα αναγκαστικά έκανα "Force Quit", που λένε και στα apple για να μην κακοφανίσω κανένα user.
Πάλι γέμισε ο τόπος ρούχα και σουβενίρ ( ευτυχώς όχι καρτ ποστάλ γιατί τις βαριέμαι αφόρητα). Πάλι γέμισε το μυαλό εικόνες που δεν ξεκολλάνε. Όμορφες, καθημερινές. Ένας δρόμος, ένα παγκάκι, ένας άγνωστος που μου έπιασε κουβέντα στο cafe, μια βόλτα στην πόλη μεσάνυκτα μόνη. Πράματα που δεν κάνω στην καθημερινότητά μου. Θες η έλλειψη χρόνου, θες εκείνο το αίσθημα ότι δεν έμαθα να αφήνομαι εδώ. Τι μαλακία. Σιχαίνομαι να μην θέλω να ζω στην πόλη μου. Γιατί δεν θέλω να νιώθω προσωρινή. Ακόμα ένα κουσούρι μου. Μ' αρέσει το αίσθημα του "μόνιμου". Ακόμα και αν ξέρω πολύ καλά πως τίποτε δεν είναι για πάντα, το επόμενο λεπτό μπορεί να ανατραπούν όλα και το κυριότερο πως το προσωρινό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι μια μεγάλη, σημαδιακή στιγμή.
Έφερα δώρα σε φίλους. Συμβολικά. Ξέρω τι αρέσει στον καθένα. Είναι αυτό που με κάνει να μην ξεκολλώ από εδώ. Έχω τους "δικούς" μου ανθρώπους. Και να σου απαντήσω στο προηγούμενο post, home is where the heart is. Απλά σε κάποια φάση πρέπει να την ακούσω πιο προσεκτικά.
Πάω να τελειώσω το άδειασμα.

Υ.Γ 1 Το κείμενο γράφτηκε με το Sullivan Street των Counting Crows στο repeat.
Υ.Γ 2 Μου πες να δίνω σημασία στις πράξεις...περισσότερο από τα λόγια. Τόσα χρόνια έμαθα στο ανάποδο. Γι' αυτό.