Sunday, May 13, 2007

Τα πράγματα αλλάζουν για να μένουν ίδια;

Άκου να δεις. Είμαι αποφασισμένη να μην σου μιλήσω ώσπου να συνέλθεις. Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται και έτσι πάλι ως μια κλασσική ηλίθια/ευαίσθητη θα υποκύψω και θα έλθω να σε βρω. Μπορώ να φανταστώ τη σκηνή. Θα μπω και θα κάνω πως δεν έγινε ποτέ ο καυγάς ο προχθεσινός (όχι πολύ επιτυχημένα φυσικά). Και εσύ θα με δεις, θα ρίξεις εκείνο το εκνευριστικά συγκρατημένο χαμόγελο και θα προσποιείσαι πως τα πράγματα θα είναι και πάλι (έστω και προσωρινά) ΟΚ.
Αλλά ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα αυτούς τους ρόλους, τη σχέση μας και "Αυτό το έργο το χω ξαναδεί". Μακάρι να αλλάξει κάτι αλλά δεν το βλέπω. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει μετά τα 5.

Νευριάζω με μένα που σου δίνω τόση σημασία, έστω και αν τα χρόνια (και η επιστήμη) έχουν αποδείξει ότι τα δικά σου τα κολλήματα είναι αυτό που δημιουργεί τις κρίσεις μεταξύ μας.
Νευριάζω με σένα που σχεδόν έχω τριανταρήσει και μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι δέκα. Απαιτείς δε, να είμαι όπως ήμουν παλιά και δεν αποδέχεσαι το γεγονός ότι ακόμα ΚΑΙ εγώ μπορεί να έχω μεγαλώσει.

Και δεν μπορείς να ρίχνεις ατάκες του στυλ "αν σε έβλεπα πιο συχνά θα ήσουν σε καλύτερη φάση". Ξέρεις τη φάση μου; Ξέρεις πως αν μου πουν αύριο "σήκω και πήγαινε σε άλλη χώρα" θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη;
Ξέρεις ότι βλέπω γύρω μου κόσμο μέσα στην τρελλή χαρά και διερωτούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα έτσι; Και υποθέτω πως δεν ξέρεις πως τα πράγματα μου πάνε στραβά τον τελευταίο καιρό, τόσο στραβά που είναι για να γελάς! Δεν ξέρεις και δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις.
Όταν σου πα τις προάλλες "αν έκανα ότι ήθελα οπως λες, θα ήμουν ευτυχισμένη" και συ απάντησες ειρωνικά "γιατί δεν είσαι;", έγινα έξαλλη. Ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να στα πω όλα. Αλλά σκέφτηκα να μην σε βάλω στη διαδικασία να σκεφτείς τι λάθος έχεις κάνει και σε πειράξει.

Και δεν γίνεται να ακούω εκείνο το τραγουδάκι της Τάνιας και να λούζομαι στα κλάματα, κάθε, μα κάθε, φορά συνειδητοποιώντας πως όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότεροι στίχοι του περιγράφουν ένα καρέ από τη ζωή μου και τη σχέση μας. Δεν γίνεται πια, μ ακούς;

Και ούτε γίνεται που σήμερα υποτίθεται γιορτάζεις, εγώ να μην έλθω να σε δω ή να μην σε πάρω καν τηλ. Με ενοχλεί αλλά πρέπει να το κάνω για να δεις επιτέλους και λίγο τα δικά μου όρια.

Γιατί δεν γίνεται να ξαναγράψω ακόμα ένα post σαν κι αυτό. Πλάκα πλάκα έχει κλείσει σχεδόν ένας χρόνος από τη μέρα που έγινα μια Αστική Τουλίπα και εσύ κατάφερες από την αρχή να γίνεις θέμα ενός ποστ.

Και τελικά τίποτα δεν έχει αλλάξει...

14 comments:

  1. Έσιεις δίκαιο. Όι απλά τίποτε δεν αλλα΄ζει, αλλά μόνο και μόνο η αποτυχημένη προσπάθεια αλλαγής, γίνεται εις βάρος του χρόνου που περνα΄, μέχρι που μια μέρα πραγματικά δεν θα μπορούμε να αλλάξουμε τίποτε.

    Bottom line. We cut our loses and move forward, σε άλλα πράματα που εν θα μπορούμε να αλλάξουμε.

    Ciao.

    ΥΓ. Ίσως το πιο όμορφο/ειλικρινές σου post

    ReplyDelete
  2. Αχ μάμα !
    Πάντα μια σχέση αγάπης - μίσους.
    Εγώ με την δική μου, αν δεν ήταν μάνα μου και δεν ήμουν κόρη της, είμαστε τόσο μα τόσο διαφορετικές που δε θα θέλαμε να δούμε η μια την άλλη ούτε ζωγραφιστή...

    (το τραγούδι της Τάνιας που λες, μήπως κάπου λέει "ωραία, νεά κι ατυχής";)

    ReplyDelete
  3. Μερικές φορές η απόσταση είναι η καλύτερη λύση, λουλούδι μου γλυκό.

    Χρόνια σου πολλά, κιόλας! Πέρασε τόσο γρήγορα...

    ReplyDelete
  4. Έτσι είναι, γονείς παιδεύουση τέκνα, λέει ένα παλιό απόφθεγμα και τίποτα δεν θα αλλάξει, ίσως όμως να αλλάξεις εσύ! Να γίνεις λίγο πιο ψυχρή και κυρίως πιο απόλυτη ίσως έτσι καταλάβει το πρόβλημα. Αλλά δυστυχώς πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου και να μιλήσεις, να πεις αυτά που σε απασχολούν. Σίγουρα και η μητέρα σου θα έχει περάσει από παρόμοιες φάσεις και θα καταλάβει!

    ReplyDelete
  5. Καλημέρα σας και καλή βδομάδα. Summer is back!

    @γ.ι είναι επίπονο όμως να "κόψεις" κάποια πράγματα...αλλά μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις όντως. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Γιώργο μου!

    @quεεn_elisabeth ναι αυτό το τραγουδάκι...ειδικά αυτός ο στίχος...κομμάτια λέμε!

    @att αχ αυτή η απόσταση αγαπη...
    σε ευχαριστώ, είδες πόσο γρήγορα περνά ο καιρός; είναι σχεδόν τρομακτικό!

    @allitnil Όχι δεν έχει περάσει παρόμοιες φάσεις. Ανήκει στην προηγούμενη γενιά.Τα πραγματα αλλάζουν, το ίδιο και η κοινωνία που ζούμε. They just don't get it my dear!

    ReplyDelete
  6. Με έπιασε η καρδιά μου ρε συ τουλίπα... Μήπως είμαστε λίγο, περισσότερο σκληροί με τους γονείς μας, απ ότι θα έπρεπε μερικές φορές;;;
    Ελπίζω να είσαι καλά.. κάλή βδομάδα!!

    ReplyDelete
  7. Αχ, μαμάδες...can't kill them, can't live without them!

    ;-)

    αυτό το ρητό βέβαια ισχύει για πολλούς τώρα που το σκέφτομαι !

    Θυμάσαι στη Χαρτορίχτρα τον Βουτσά που έλεγε στη Χλόη Λιάσκου, "αυτοί οι γονείς, είναι όπως τους μάθεις;"

    αυτό ακριβώς! οι γονείς θέλουν εκπαίδευση :)


    φιλιά
    ΧΧ

    ReplyDelete
  8. morning....πω πω πονοκέφαλος. Αυτά κάνουν τα ξενύκτια και η πολλή δουλειά! Παραιτούμαι!

    @crazycow βρε καλώς το αγόρι; Μήπως οι γονείς μας είναι λίγο περισσότερο σκληροί με μάς απ' ότι θα πρεπε;

    @μαρκησία θα στείλω τη μάνα μου σε στρατόπεδο εκπαίδευσης. Εγώ δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία. Εχω άλλα τώρα! χχ

    ReplyDelete
  9. Πιστεύω πολύ σ' ένα κλισέ. Στο ότι κανείς δε θα μας αγαπήσει ΙΣΩΣ ποτέ τόσο όσο οι γονείς και ειδικά η μάνα μας.

    Ξέρω πως αυτό δεν δικαιολογεί τίποτα, ούτε διορθώνει κάποιο από τα μεγάλα τους λάθη.

    Με παρηγορεί μόνο η σιγουριά μου πως αν καταλάβαιναν τι μας στοιχίζει κάθε φορά, σίγουρα ΜΑ ΣΙΓΟΥΡΑ δε θα τα είχα κάνει και κυρίως επαναλάβει...

    Πες αυτα που έχεις να πεις και κυρίως πες και τα όμορφα που θα ήθελες να μπορούσες να της πεις...

    ReplyDelete
  10. καλημέρα τουλιπάκι :)

    mums! :)

    ReplyDelete
  11. αχ ρε Τουλιπάκι πόσο σε νιώθω για άλλη μία φορά...

    ReplyDelete
  12. @γεωργία καλωσόρισες! νομίζω πως τελικά δεν μπορείς μια ζωή να πρέπει να πεις πράγματα στους γονείς σου. Είναι κουραστικό και ψυχοφθόρο

    @mary Εμενα μου λες!! :)

    @trilian πρέπει να μαζευτούμε να κάνουμε ένα ομαδικό φόρουμ για τις μανάδες μας νομίζω!

    ReplyDelete
  13. Δεν πιστεύω οτι υπάρχει άνθρωπος που να μας αγαπάει περισσότερο και να μας πονάει πιο πολύ απο τη μάνα μας....και φυσικά θέλει το καλύτερο για μας....με τα δικά της κριτήρια βέβαια κι εκει είναι το λάθος, είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες και ζούμε σε άλλες εποχές και όσο και να μας αγαπάνε δεν μας νοιώθουν εξολοκλήρου...

    ReplyDelete
  14. μαράκι ναι αυτό είναι...όσο και να μας αγαπούν και να θέλουν το καλό μας πολλές φορές δεν μας καταλαβαίνουν.
    τι κάνεις όμως τελικά; Μάλλον το αποδέχεσαι και τους "γράφεις" λίγο. Δυστυχώς.

    ReplyDelete