Μικρές και (εξαιρετικά) ασήμαντες στιγμές!

Ανοίγω pc. Μπροστά μου η άδεια σελίδα του word. Είναι Απρίλης, είμαστε στο μέσο της άνοιξης, τι να γράψω; Το θέμα «Βερολίνο» του Υ.Γ δεν με βοηθά καθόλου γιατί ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάω (καλά εδώ Παρίσι πρωτοπήγα μόλις πριν ένα χρόνο…). Αφήστε που ο καιρός είναι τόσο καλός αυτές τις μέρες, που δεν με βοηθά να συγκεντρωθώ. Είμαι λίγο σκόρπια τώρα τελευταία, σαν να επιπλέω σε μια θάλασσα γεμάτη σκέψεις, συναισθήματα, όλα κάπως ρευστά. Όχι πως με ενοχλεί, ίσως να γράψω για αυτό λοιπόν.

Φτιάχνω freddo, το πρώτο της σεζόν. Η κουζίνα μου χρειάζεται ανανέωση, πρέπει να φυλάξω τη μηχανή φίλτρου και να βάλω στη θέση της το smoothie maker. Θα γεμίσω το ψυγείο φρούτα, θα καλώ τους φίλους μου, θα φτιάχνουμε smoothies (με λίγη βότκα μέσα, φυσικά) και θα αράζουμε στη βεράντα. Αυτοί είναι σκοποί ζωής και όχι κάτι άλλες τάχαμου βαθυστόχαστες αερολογίες!

Μπαίνω στο MSN και στέλνω μήνυμα σε φίλη που ζει Λονδίνο « Τι καιρό κάνει εκεί;»
« Hey darling! Μουντή η πόλη, όπως μπορείς να φανταστείς αλλά κάνω spring cleaning αυτές τις μέρες και δεν με πολυνοιάζει». Καλά δεν περίμενα και τίποτα απ’ αυτή, μια ζωή σε πρόγραμμα. Μόνο άμα ερωτεύεται χάνει τα αυγά και τα καλάθια. Ακριβώς το αντίθετο από μένα δηλαδή που τα έχω μονίμως χαμένα. Κοιτάζω τα ντουλάπια μου. Λες να κάνω και εγώ ένα spring cleaning;

Παίρνω μαυροσάκουλα. Ρίχνω μέσα παλιά περιοδικά και εφημερίδες. Καιρός για καινούριες ειδήσεις. Στο μισάωρο πάνω, σταματώ, διαλύθηκε η μέση μου, δύσκολο πράγμα το καθάρισμα (και το ξεκαθάρισμα). Ή εγώ έχω ξεμάθει μάλλον. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το χειμώνα, που οι περισσότεροι βρισκόμαστε σε χειμέρια νάρκη σαν αρκούδες, όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζουμε, αλλά τα αφήνουμε όλα εκεί, να μας καταπιέζουν, να μας βαραίνουν. Νομίζω έχω βγάλει το μισό χειμώνα να φιλοσοφώ και να σκέφτομαι. Θα κάνω και στον εγκέφαλο μου spring cleaning. Από την Άνοιξη και ως το τέλος του καλοκαιριού, θα βάλω τις πολύπλοκες σκέψεις μου στη ναφθαλίνη.

Κλείνω το παραθυράκι του msn, αφήνω την άλλη να χωθεί στα ερμάρια της με την ησυχία της. Προφανώς η δική μου χαλαρότητα δεν ταιριάζει με τη φάση της. Συνεχίζω το surfing στο ίντερνετ, διαβάζω blogs για έμπνευση. Πού τέτοια τύχη, όλοι οι μπλογκόφιλοι είναι στην κοσμάρα τους. «Να σβήσω το blog ή να μην το σβήσω», λέει η Μαρκησία και εύχομαι να μην κάνει τη βλακεία, που αλλού θα διαβάζω για τον Ρολάν Μπαρτ; « Truth or dare?» διερωτάται η Argyrenia στο blog της και τελικά επιλέγει να μην διαλέξει. Mπράβο φιλενάδα, φτάνει διλήμματα, ας αράξουμε και να αφήσουμε τα πράγματα να έλθουν από μόνα τους. Ας γίνουμε έτσι για αλλαγή, λίγο πιο light.

Δυναμώνω την ένταση στο media player.Η φωνή της Nina Simone, γεμίζει το χώρο…»Here comes the sun little darling, and I say it’s alright». Έτσι λες Νina μου; Έτσι λέω και εγώ!

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 22/4. Το θέμα του τεύχους ήταν "Βερολίνο" (θεωρείται αυτή την περίοδο μια hot πόλη όπου συμβαίνουν πολλά και ενδιαφέροντα). Και επειδή δεν πήγα (ακόμα, αλλά έλαβα όμως την περασμένη βδομάδα 2 προσκλήσεις για να πάω- γιουπι) έγραψα στην κυριολεξία ότι μου κατέβηκε!
Y.Γ2 Οι στίχοι της Νina αφιερωμένοι!