Τα πράγματα αλλάζουν για να μένουν ίδια;

Άκου να δεις. Είμαι αποφασισμένη να μην σου μιλήσω ώσπου να συνέλθεις. Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται και έτσι πάλι ως μια κλασσική ηλίθια/ευαίσθητη θα υποκύψω και θα έλθω να σε βρω. Μπορώ να φανταστώ τη σκηνή. Θα μπω και θα κάνω πως δεν έγινε ποτέ ο καυγάς ο προχθεσινός (όχι πολύ επιτυχημένα φυσικά). Και εσύ θα με δεις, θα ρίξεις εκείνο το εκνευριστικά συγκρατημένο χαμόγελο και θα προσποιείσαι πως τα πράγματα θα είναι και πάλι (έστω και προσωρινά) ΟΚ.
Αλλά ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα αυτούς τους ρόλους, τη σχέση μας και "Αυτό το έργο το χω ξαναδεί". Μακάρι να αλλάξει κάτι αλλά δεν το βλέπω. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει μετά τα 5.

Νευριάζω με μένα που σου δίνω τόση σημασία, έστω και αν τα χρόνια (και η επιστήμη) έχουν αποδείξει ότι τα δικά σου τα κολλήματα είναι αυτό που δημιουργεί τις κρίσεις μεταξύ μας.
Νευριάζω με σένα που σχεδόν έχω τριανταρήσει και μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι δέκα. Απαιτείς δε, να είμαι όπως ήμουν παλιά και δεν αποδέχεσαι το γεγονός ότι ακόμα ΚΑΙ εγώ μπορεί να έχω μεγαλώσει.

Και δεν μπορείς να ρίχνεις ατάκες του στυλ "αν σε έβλεπα πιο συχνά θα ήσουν σε καλύτερη φάση". Ξέρεις τη φάση μου; Ξέρεις πως αν μου πουν αύριο "σήκω και πήγαινε σε άλλη χώρα" θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη;
Ξέρεις ότι βλέπω γύρω μου κόσμο μέσα στην τρελλή χαρά και διερωτούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα έτσι; Και υποθέτω πως δεν ξέρεις πως τα πράγματα μου πάνε στραβά τον τελευταίο καιρό, τόσο στραβά που είναι για να γελάς! Δεν ξέρεις και δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις.
Όταν σου πα τις προάλλες "αν έκανα ότι ήθελα οπως λες, θα ήμουν ευτυχισμένη" και συ απάντησες ειρωνικά "γιατί δεν είσαι;", έγινα έξαλλη. Ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να στα πω όλα. Αλλά σκέφτηκα να μην σε βάλω στη διαδικασία να σκεφτείς τι λάθος έχεις κάνει και σε πειράξει.

Και δεν γίνεται να ακούω εκείνο το τραγουδάκι της Τάνιας και να λούζομαι στα κλάματα, κάθε, μα κάθε, φορά συνειδητοποιώντας πως όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότεροι στίχοι του περιγράφουν ένα καρέ από τη ζωή μου και τη σχέση μας. Δεν γίνεται πια, μ ακούς;

Και ούτε γίνεται που σήμερα υποτίθεται γιορτάζεις, εγώ να μην έλθω να σε δω ή να μην σε πάρω καν τηλ. Με ενοχλεί αλλά πρέπει να το κάνω για να δεις επιτέλους και λίγο τα δικά μου όρια.

Γιατί δεν γίνεται να ξαναγράψω ακόμα ένα post σαν κι αυτό. Πλάκα πλάκα έχει κλείσει σχεδόν ένας χρόνος από τη μέρα που έγινα μια Αστική Τουλίπα και εσύ κατάφερες από την αρχή να γίνεις θέμα ενός ποστ.

Και τελικά τίποτα δεν έχει αλλάξει...