Single Tulip in the city

Ένα μεσημέρι Σαββάτου κατεβήκαμε για φαγητό στη Λήδρας. Τώρα που ανοίγει ο καιρός, οι πεζόδρομοι είναι ιδανικοί για βόλτες. Θεωρητικά. Γιατί για να περπατήσεις στη Λήδρας αυτές τις μέρες πρέπει να καταφέρεις να εκτελέσεις με δεξιότητα σλάλομ και ακροβατικά ανάμεσα στα 4Χ4 καροτσάκια με τα μωρά και τους περήφανους γονείς, τα παιδάκια που ανεμίζουν μπαλόνια, τα παιδάκια που τρέχουν με τα παγωτά προς τα πάνω σου και τα παιδάκια που τσιρίζουν μπροστά από τις βιτρίνες με τα παιχνίδια. Άρα δεν μιλάμε για βόλτα αλλά για το πένταθλο. Και όσο καλυτερεύει ο καιρός, τόσο περισσότερο πείθομαι πως η Λήδρας είναι για γερά νεύρα κάτι που προσωπικά δεν διαθέτω. Δεν μπορώ τα καροτσάκια πώς να το κάνουμε! Ακούγεται ρατσιστικό; Λοιπόν θέλω να σας πληροφορώ πως ως single γυναίκα σε αυτή τη χώρα, εγώ είμαι το θύμα ρατσισμού και όχι τα καροτσάκια. Και γιατί το λέω αυτό;

Μα όπως θα έχετε οι περισσότεροι συνειδητοποιήσει η Κύπρος είναι ιδανική για να κάνεις οικογένεια, όχι για να είσαι single. Με λίγα λόγια επιβιώνεις πιο εύκολα ως δυάδα, τριάδα, τετράδα παρά ως μονάδα. Δεν είναι ένα είδος ρατσισμού;

Οπότε από ένα σημείο και μετά πρέπει αναπτύξεις αντισώματα και μηχανισμούς αντιμετώπισης των πιο πάνω ομάδων. Φανταστείτε μια βραδιά με φίλους με σένα το μόνο single άτομο στην παρέα. Ας υποθέσουμε πως δεν ζηλεύουν οι γυναίκες των φίλων σου, πως εσύ είσαι οκ με το σκηνικό και πως όλα κυλούν ομαλά. Το κλου της υπόθεσης είναι πως αυτομάτως καλείσαι (χωρίς να τεθεί επίσημα) να υποδυθείς ένα ρόλο. Αυτόν του entertainer. Για παράδειγμα, όταν βγαίνω με φίλους μου ζευγάρια κάθομαι πάντα απέναντι τους – σαν ηθοποιός μπροστά από θεατές. Η παράσταση αρχίζει όταν αρχίζουν να ρωτάνε τα νέα μου (ως single είναι αυτονόητο πως έχω πάντα την ώρα και τη διάθεση να γυρίζω από μπαρ σε μπαρ, να κάνω ταξίδια και φυσικά να έχω μια ενδιαφέρουσα ερωτική ζωή). Κάθονται που λέτε και περιμένουν να τους πω κάτι συναρπαστικό, κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητα τους, κάτι που σαφώς δεν υπάρχει στη ζωή τους πια (ναι ξέρω, ρατσίστρια). Παλιά δεν μ άρεσε όλο αυτό, το θεωρούσα καταπιεστικό. Τώρα τελευταία όμως με εξιτάρουν τέτοιες συναντήσεις γιατί συνειδητοποίησα πως μ αρέσει να διηγούμαι ιστορίες μπροστά σε «διψασμένο» κοινό (όπου εννοείται πως αφήνω την φαντασία μου να οργιάσει, κάνω σκηνοθεσία, σκηνικά και χορογραφίες). Τους λέω έτσι διάφορα για τα κατά καιρούς γκομενικά που έχω, τα παρουσιάζω ως χολιγουντιανή παραγωγή και έτσι για να μην είμαι και εγωκεντρική τους ρωτάω και τη γνώμη τους. Και έτσι όλοι περνάμε καλά! Καροτσάκια- single τουλίπα σημειώσατε 2!

Υ.Γ1 Το κείμενο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 25/3. Αν και το θέμα ήταν πολύ σοβαρό ("Γιατροί του Κόσμου") όλοι όσοι γράφουμε στήλες γράψαμε κάτι ανάλαφρο, επίτηδες. Έτσι κι αλλιώς, με το να είμαστε "σοβαροφανείς" ΕΔΩ και να γράφουμε δήθεν συγκινητικά κείμενα δεν βοηθούμε την κατάσταση στις χώρες ΕΚΕΙ.

Υ.Γ2 Λήδρας = Πεζόδρομος στην αρχή της παλιάς πόλης της Λευκωσίας (κατά καιρούς και ώρες ώρες κυκλοφορούν και αυτοκίνητα - μην με ρωτήσετε γιατί, άβυσσος η ψυχή των κυπριακών αρχών)

Υ.Γ3 Λίγες μέρες μετά κατέβηκα Λήδρας όχι ως single αλλά με ένα "perhaps" γκομενικό. Γιατί δεν υπήρχαν καροτσάκια τότε;;; Μήπως τελικά τα καροτσάκια επιτίθενται μόνο στους single; Τι ρατσισμός!