Μια βραδιά στην Αθήνα...αφιερωμένο

Βράδι Σαββάτου. Ακυρώνω την έξοδο και μένω μέσα. Με έχουν κουράσει τα ίδια και τα ίδια. Ντρέπομαι να το πω στους φίλους μου. Τους λέω πως έχω αρπάξει κρυολόγημα. White lies…

12:03 πμ. Μήνυμα από φίλο κάποια χιλιόμετρα μακριά «Μακάρι να ήσουνα εδώ, να γίνουμε flatmates και να αλωνίσουμε τα κοσμικά της Αθήνας». Χαμογελώ, ξαπλωμένη στον καναπέ. Απαντώ με αποσιωπητικά. Ο ανάδρομος Ερμής συστήνει αφωνία στο ζώδιο μου. Υπακούω, δεν είναι καιρός να πηγαίνω κόντρα (και) στους πλανήτες. Αλλά το μυαλό μου είναι ήδη εκεί, μαζί σου. Μου έρχονται οι εικόνες, ενσταντανέ από ένα βράδι στην Αθήνα. Θα αρχίζαμε κατά τις 9 με πρώτο ποτό στο El Pecado για τα τελευταία κουτσομπολιά της σόουμπιζ. Είναι το αστείο της παρέας πως είσαι από μόνος σου ένα κινητό Downtown. Εγώ όμως ξέρω πως είναι ο δικός σου τρόπος να βρεις ισορροπία μέσα στην (πληκτική) καθημερινότητά. Μου λες πως φέτος η Πέγκι Ζήνα την είδε ροκ και τραγουδά με συνοδεία γαρυφάλλων τον ύμνο των eighties «The Eye of the Tiger». Η άχρηστη πληροφορία του μήνα. Αλλά και πάλι μου φαίνεται πιο χρήσιμη από όλα όσα ακούω και ζω τον τελευταίο καιρό. Πιάνουμε (εύκολα) κουβέντα με την άγνωστη παρέα δίπλα. Δεν παίζει παιχνίδι του τύπου «σε βλέπω, αλλά μόλις εντοπίζεις το βλέμμα μου, κοιτάω αλλού». Ευτυχώς γιατί βαρέθηκα το συγκεκριμένο σενάριο. Προτιμώ τις σκηνές όπου θα σου πετάξει ο άλλος μια ατάκα και θα είναι τόσο έξυπνη ώστε να είναι αρκετός λόγος να σκέφτεσαι πως αξίζει που βγήκες απόψε. Με τα πόδια πεταγόμαστε λίγο πιο κάτω στην Κανέλλα για φαγητό. Η κολλητή μας περιμένει και γκρινιάζει που αργήσαμε. Αλλά στο Γκάζι δεν μπορείς ποτέ να περπατάς βιαστικά, δεν του πάει. Η ώρα πήγε μία. Τελειώνουμε βιαστικά το λικέρ μαστίχας και πεταγόμαστε για ένα δεύτερο ποτό στο Balthazar αν και είναι πολύ clean-cut για τα γούστα μου αυτό τον καιρό. Γουστάρω μπαράκια όπου παίζει παιχνίδι. Και ας μην καταλήξει κάπου. Όμως τουλάχιστον θα νιώσω ζωντανή. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και συναντούμε παρέα στο Rock ‘n’ Roll στο Κολωνάκι. Χορεύουμε πηδώντας πάνω κάτω και τραγουδώντας το ρεφραίν όσο πιο δυνατά μπορούμε. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα μας δει και αν πρέπει να συμπεριφερόμαστε κάπως. Το comme il faut ποτέ δεν ωφέλησε κανένα και αυτή την περίοδο διαπιστώνω πως είναι καιρός να αρχίσω και εγώ να το αποβάλω από το σύστημά μου. Κατά τις πέντε, φεύγουμε. Στη έξοδο αρπάζουμε τα εβδομαδιαία freepress. Δίνουμε ραντεβού την επόμενη, για brunch και πολύ καφέ.

Πίσω στην καθημερινότητα και στον καναπέ μου. Την επόμενη μέρα σου στέλνω μήνυμα «Και όμως ήμουν εκεί!»

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υ.Γ στις 17/3. Γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "2" του Κωνσταντίνου Βήτα

Υ.Γ2 Το κείμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στους φίλους μου Α. (η οποία είναι σημαντικός λόγος για τον οποίο αγαπώ Αθήνα!) και τον Β. ο οποίος μου έστειλε αυτό το sms, είπε την ατάκα για τα ζώδια και χωρίς να το ξέρει αποτέλεσε την έμπνευση για αυτό το κείμενο. Παιδιά σας αγαπώ πολύ.