Περί εκπτώσεων και άλλων δεινών

Είμαι ένα στριμμένο άντερο. Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά οι φίλοι μου και οι γονείς μου (αν και από αυτούς το περιμένω). Μάλιστα. Μου το λένε κατάμουτρα και μετά είτε αποφασίζουν να μου το αναλύσουν (σπανίως) ή απλά να μου κόψουν την καλημέρα για μια δυο μέρες.
Γιατί είμαι ένα στριμμένο άντερο; Σύμφωνα με όλους αυτούς, είμαι πεισματάρα, θέλω να περνάει το δικό μου, τα πρωινά είμαι κακότροπη, τα βράδια το ίδιο, ειδικά όταν δεν θέλω να πάω σε «υποχρεώσεις» και επίσης δεν κάνω υποχωρήσεις.
Παραμένω στην τελευταία λέξη, γιατί τα υπόλοιπα κάπως ισχύουν αλλά δεν έχω ενοχές γιατί έτσι είμαι και ο άνθρωπος δεν αλλάζει μετά τα πέντε. Υποχωρήσεις που λέτε. Δεν τις κάνω, λένε.
Εγώ διαφωνώ καθέτως. Όταν ξέρεις γιατί θες ή δεν θες να κάνεις κάτι, όταν έχεις πλήρη συνείδηση της φάσης σου και ξέρεις πολύ καλά τι σου κάνει καλό και τι όχι, τότε θεωρείσαι πεισματάρης; Όχι ε;
Μα αυτό κάνω αγαπητοί μου! Συμπεριφέρομαι ως μια γυναίκα με γνώμη και άποψη, όπως λέει και το σλόγκαν γνωστού ελλαδικού περιοδικού.
Με λίγα λόγια, έχω αποφασίσει εδώ και καιρό (μετά από άπειρες μετωπικές συγκρούσεις με το παρελθόν και το παρόν μου και καταλήγοντας να πληρώνω σχεδόν πάντα όλες τις ζημιές) να αρχίσω σιγά σιγά να μην κάνω εκπτώσεις! Για να είμαι και εγώ καλά αλλά και οι γύρω μου ( αφού δεν θα συμπεριφέρομαι σαν «στριμμένο άντερο»!)
Για να εξηγούμαστε όμως, δεν είμαι εναντίον των εκπτώσεων. Είμαι υπέρ τους σε περιπτώσεις που μ αρέσει κάτι, το σποτάρω για μήνες στη βιτρίνα ( ή στο μπαρ) αλλά σκέφτομαι ότι σιγά μην δώσω το μηνιάτικο μου (και την ώρα μου) για κάτι που είτε θα το πατάω ή θα το πετάω από δω και από εκεί μέσα στα μπαρ και τους καπνούς ( ή δεν θα με έχει ξετρελάνει αρκετά).
Οπότε αν αξίζει τον κόπο, περιμένω τις εκπτώσεις ( ή κάνω «μικρές και προσωρινές εκπτώσεις») .
Σε γενικές γραμμές όμως με εκνευρίζουν. Και στην κυριολεκτική τους σημασία αλλά και στην μεταφορική τους. Και στις δύο περιπτώσεις, το μόνο που απομένει να θυμάσαι, σε φάση εκπτώσεων, είναι τους δρόμους (και τη ζωή σου) γεμάτους με άσχετους που δεν θέλουν σε τίποτα να παρκάρουν στη θέση που θες, να πάρουν εκείνο που ήθελες και αν πεις και κάτι δεν το έχουν σε τίποτα να έλθουν να σου ζητήσουν και τα ρέστα.
Για να το κλείνουμε το θέμα, οι εκπτώσεις δεν μ αρέσουν για ακόμα ένα λόγο. Γιατί εμπεριέχουν τη λέξη «πτώση». Και εκτός και αν πρόκειται να πέσεις στα μαλακά, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να σ αρέσουν! Υπάρχει;

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο, την περασμένη Κυριακή, 4/2. Το θέμα ήταν οι "Εκπτώσεις". Αυτές που έχουμε κάνει και μετανιώσαμε, αυτές που έπρεπε να κάνουμε, αυτές που δεν θα κάνουμε ποτέ. Οι δικές μας, των άλλων.

Εσύ τι προσωπικές εκπτώσεις έχεις κάνει;