Cinema Paradiso

Τις προάλλες είχανε θέμα στο Υ.Γ το κινηματογράφο. "Α", σκέφτηκα από μέσα μου, "εδώ θα γράψω μια σούπερ στήλη". Μένω που λέτε στο γραφείο αργά να την κάνω με πολλή όρεξη και πάνω που έγραψα το μισό κείμενο πετάγεται από δίπλα ένας συνάδελφος που ξέμεινε και εκείνος 8 η ώρα μέσα και μου λεει " τι κανεις τι κάνεις;" Και πριν προλάβω να αντιδράσω, αρπάζει το mouse και ανοίγει το κείμενο! Νεύρα εγώ! Αυτόν χρειαζόμουνα να μάθει ποιά είμαι, αν και αμφιβάλλω αν διαβάζει Υ.Γ, μάλλον μόνο αθλητικές εφημερίδες μου κάνει να τον ενδιαφέρουν. Να μην σας τα πολυλογώ, αναγκάστηκα να αλλάξω όλο το κείμενο μπας και δεν καταλάβει. Το αποτέλεσμα δεν με ενθουσίασε. Δεν το βρήκα πολύ κινηματογραφικό. Ηere it is:

«ΚΑΡΕ 1 Πήγα για πρώτη φορά σε κινηματογράφο όταν ήμουν 7 όταν η θεία μου με είχε πάει να δω τη «Κουκλίτσα με τα ροζ» με την Μόλι Ριντγουολντ, στο Ζήνα Πάλλας. Η ταινία δεν ήταν σπουδαία, μάλλον μια τυπική για την εποχή εφηβική αμερικάνικη τσιχλόφουσκα. Αλλά για μένα ήταν μεγάλη στιγμή, μου φαινόταν μαγικό να βλέπω φιλμ σε μια τόσο μεγάλη οθόνη.
Η αμέσως επόμενη φάση που θυμάμαι ήταν όταν είδα στην τηλεόραση το «Ρωμαίο και την Ιουλιέττα» του Τζεφιρέλι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τον μαρασμό που έπαθα όταν ο Ρωμαίος πέθανε όταν είδε δίπλα του την νεκρή Ιουλιέτα (έτσι νόμιζε δηλαδή). Και μετά όταν εκείνη αυτοκτόνησε (τελικά), ένιωθα πως ήλθε το τέλος του κόσμου! Κάπου εκεί άρχισα να υποψιάζομαι, ότι δεν έπαιρνα τα φιλμ στο ντούκου. Όλα αυτά πριν κλείσω τα δέκα.
ΚΑΡΕ 2 Γύρω στα δεκατέσσερα, ξέθαψα από την αποθήκη των γονιών μου μια παλιά ασπρόμαυρη μικρή τηλεόραση. Την πήρα στο δωμάτιο μου και την έβαλα κάτω στο πάτωμα. Για να καταφέρω να δω τηλεόραση με καθαρή εικόνα (τότε μόνο το ΡΙΚ υπήρχε) παιδευόμουνα με την κεραία για πολλή ώρα. Σε εκείνη τη μικρή τηλεόραση είδα για πρώτη φορά το «Οργισμένο Είδωλο», τον Τζέικ Λα Μότα με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί όταν είχα διαβάσει πως για το ρόλο του πήρε τριάντα κιλά. Διάβασα επίσης τότε ότι την ίδια μέθοδο ακολουθούσε και η Μέριλ Στριπ η οποία για μια ταινία, μπήκε και έμεινε μέσα σε ένα ψυγείο για αρκετή ώρα για να «νιώσει» την ταλαιπωρία. (Ποτέ δεν κατάφερα να βρω αυτή την ταινία που υποδυόταν την Εσκιμώα).
Μετά ακολούθησε μια πώρωση με τη Βίβιαν Λι γιατί είχα δει το Όσα παίρνει ο Άνεμος (στην έγχρωμη τηλεόραση στο σαλόνι) και μετά στο «Λεωφορείο ο Πόθος», να υποδύεται την Μπλανς, (στην ασπρόμαυρη τηλεόραση στο δωμάτιό μου).
Και δεν το συζητώ όταν πέτυχα τη «Καζαμπλάνκα» ( “from all the bars of the world you had to walk into mine” να λέει ο Μπόγκαρτ στην Μπέργκμαν) και τη «Γκίλντα» (να χορεύει η Χέιγουρθ με τη πιο αποκαλυπτική στριπτίζ όπου έβγαλε απλά ένα γάντι). Από εκείνη την περίοδο έμεινε ένα poster από την «Καζαμπλάνκα» κρεμασμένο στον τοίχο του παιδικού μου δωματίου.
Από εκείνη την περίοδο που έβλεπα με μανία παλιά φιλμς μου ξέφυγε ο «Πολίτης Κειν». Όταν βρίσκομαι σε παρέα σινεφίλ τρέμω τη στιγμή που θα έλθει η ώρα της μαγικής ερώτησης «Ποια ταινία σημαντική δεν είδες και ντρέπεσαι για αυτό;». Γιατί κάθε φορά που το ομολογώ (με κατεβασμένο βλέμμα) με κοιτάνε λες και σκότωσα άνθρωπο! Λες και δεν μετράει που έχω δει όλες σχεδόν τις ταινίες του Μπίλι Γουάϊλντερ, του Μπέργκμαν (και αυτό είναι πιστέψτε με μεγάλο κατόρθωμα) ΚΑΙ του Αλμοδοβάρ (προ- Πενελοπε Κρουζ εποχής)!
ΚΑΡΕ 3 Ο κινηματογράφος ήταν καθοριστικός παράγοντας και όταν έπρεπε να σκεφτώ που θα πήγαινα για σπουδές. Δεν υπερβάλλω. Κάπου στα 17 άρχισα να βλέπω φιλμ του Τζέιμς Αϊβορι, το «Δωμάτιο με Θέα», τα «Απομεινάρια μιας Μέρας» και το «Μορίς». Τότε αποφάσισα ότι ήθελα να σπουδάσω στην Αγγλία. Για να μπω σε εκείνο το σκηνικό, να γίνω μια ηρωίδα του Άϊβορι, να πίνω τσάι και να ζήσω ένα μεγάλο έρωτα μέσα σε βικτωριανό σπίτι. Αντιλαμβάνεστε ότι το σενάριο αυτό δεν έπαιξε. Γιατί ναι μεν βρήκα το βικτωριανό σπίτι (αυτό με τις μαύρες δοκούς και τους λευκούς τοίχους) και μάλιστα στην εξοχή, έπινα τσάι, αλλά ο έρωτας μάλλον από άλλη ταινία ( λιγότερο ρομαντική και περισσότερο «αστική») μου προέκυψε.
ΚΑΡΕ 4 Ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Δεν χρειάστηκε να ανακαλύψω την πόλη, την ήξερα ήδη μέσα από τις ταινίες. Περνούσαν δίπλα μου τα κίτρινα ταξί και έψαχνα πίσω από το τιμόνι τον Ρόμπερτ ντε Νίρο να με ρωτά «Are you talking to me?». Περπάτησα στο Central Park και το μάτι μου γύρευε το παγκάκι που κάθονταν ο Γούντι Άλλεν και η Νταϊάν Κίτον στο Annie Hall, κοντά στο Bethesda Fountain και έβλεπαν τους περαστικούς. Μπήκα στο Tiffany’s και φαντάστηκα δίπλα μου την Όντρει Χέμπορν να φοράει το Little Black Dress, τα μεγάλα μαύρα γυαλιά και να κοιτάζει τη βιτρίνα, έτσι όπως στο «Breakfast at Tiffany’s».
Τελικά τα φιλμ δεν είναι βγαλμένα από τη ζωή. Γιατί συνειδητοποιώ ότι η ζωή του καθενός μας είναι μια ταινία. Με τα δικά της καρέ, τις δικές τις κινηματογραφικές στιγμές και το δικό της μοναδικό σάουντρακ".

Τα δικά σας καρέ;

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υ.Γ στις 17/2. Εξώφυλλο είχε σκηνές από την (θεικη) ταινία ΒΑΒΕΛ ( από το ομώνυμο βιβλίο που εξέδωσε ο Taschen)