H ντροπή του σινεφίλ

Εγώ! Ναι αγαπητοί μου, ψες έκανα το πλέον απαράδεκτο πράγμα όσο αφορά στην σινεφιλική μου περσόνα. Σινεφίλ όλου του κόσμου, διώξετε με από το κλαμπ!
Όχι δεν είδα το American Pie 4 ούτε και αγόρασα το Borat σε limited edition.
Έκανα κάτι χειρότερο.
Έφυγα στο διάλειμμα ταινίας. And get this: Μιας πολύ καλής ταινίας!
Κοιτάκτε να δείτε τώρα τι έγινε, να δικαιολογήσω στη στάση μου.
Ψες είχε μια έκτακτη προβολή, την πρώτη στην Κύπρο, της καινούριας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη "Η Ψυχή στο στόμα". Αυτή η ταινία βραβεύτηκε ως η καλύτερη της χρονιάς από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών (αν δεν κάνω λάθος) και επίσης έφτασε ως τις Κάννες ( στην Εβδομάδα Κριτικής). Άρα μια πολύ αξιόλογη ταινία.
Πάμε. Πριν την έναρξη, είπε λίγα πράματα ο σκηνοθέτης, ένα συμπαθέστατο αγόρι. Μεταξύ άλλων είπε "Αυτή δεν είναι μια βίαιη ταινία, είναι μια ταινία για τη βία. Αυτή δεν είναι μια ζοφερή ταινία, είναι μια ταινία για το ζόφο". Πάντως αν θέλετε να φύγετε σε κάποια φάση δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι αναμενόμενο γιατί είναι σκληρή ταινία"
"Ωχ, σκέφτηκα από μέσα μου, δηλαδή τι έχω να δω; Είναι δυνατόν τώρα να πάθω τόσο πολύ ταράκουλο όπως λέει; Εδώ το Old Boy πήγα να δω με δυο φίλους μου και όσο εκείνοι χώνονταν μέσα στα μπουφάν τους εγώ μια χαρά ήμουνα". Οπότε εγώ ήμουν κάπως οκ.
Το θέμα όμως είναι ότι πήγα με μια φίλη μου η οποία ναι μεν είναι σινεφιλ, αλλά είναι το πιο αγχωτικό, που προκαλεί στον εαυτό του ψυχολογικό τρόμο, άτομο που έχω δει ποτέ!
Και αρχίζει αυτή να παραμιλά "ωχ και τι θα γίνει; Είναι μακρυά η είσοδος;" Και να αρχίζει να ξεφυσά.
Ε δεν ήθελα και γω πολύ και έτσι μπήκα σε τριπάκι να έχω τρομοκρατηθεί. Ούτε καν οι τίτλοι δεν είχανε αρχίσει!
Εναρκτήρια σκηνή. Ένας τύπος, γύρω στα 45, χώνει το κεφάλι του (το ξυρισμένο) κάτω από μια βρύση με νερό. Δωμάτιο σκοτεινό. Το φως, υποκίτρινο, σχεδόν αρρωστιάρικο. Σηκώνει το κεφάλι του, με ένα βλέμμα κενό-ταλαιπωρημένο, βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη και λέει "Όλα καλά. (παύση). Όλα καλά ρε (με άλλο τόνο). Όλα καλά (με άλλο τόνο πάλι)". Αυτό θα το πε και καμιά δεκαριά φορές.
Άρχισε να με πιάνει κάτι, να με ενοχλεί. Η δε δίπλα μου, άρχιζε να αλλάζει χρώμα.
Να μην σας τα πολυλογώ, μέσα σε δέκα λεπτά ήταν το ίδιο περίπου σκηνικό, με άλλους χαρακτήρες να κάνουν κάτι παρόμοια παράξενα (και αποκρουστικά) πράματα. Η υπόθεση ήταν ότι αυτός ο 45αρης ο Τάκης, βυθίζεται μέσα στη σαπίλα της κοινωνίας. Συνέχεια. Παντού και από όλους. Τον εξευτελίζουν, τον ταπεινώνουν, τον βρίζουν. Αλλά αυτός τίποτε. Δεν αντιδρά.

Ώσπου μια μέρα... κάνει το μπαμ ( λογικό- και αν δεν το κανε αυτός, θα το κανα εγώ-τόσο pathetic ήταν ο τύπος).
Τι να σας λέω όμως. Ο σκηνοθέτης βασικά ήθελε να μεταφέρει και σε εμάς αυτό το αίσθημα της σαπίλας. Και το πέτυχε. Είδα ή μάλλον άκουσα τις χειρότερες βρισιές, τη λέξη μαλάκα μέσα σε μια πρόταση να επαλαμβάνεται 10 φορές ( η πρόταση να χει 11 λέξεις). Μου σπάσανε τα νεύρα. Γιατί άμα ακούω σε επανάληψη πολλές φορές την ίδια βρισιά με πιάνει κάτι. Εγώ και η λεκτική βία δεν τα πάμε πολύ καλά (με τη σωματική βία όμως -στις ταινίες πάντα- δεν έχω ιδιαιτερο πρόβλημα. Σκέφτομαι ότι απλά είναι κέτσαπ το αίμα που πετάγεται από δω και από εκεί)
Η δε ατάκα της ταινίας και που θυμάμαι ακόμα ήταν όταν δύο τύποι λέγανε για την γκόμενα του ενός που αυτός την έσπασε στο ξύλο ("πετάγονταν τα δόντια της ρε μαλάκα της σκρόφας") και ο άλλος του λέει " Η γκόμενα ρε μαλάκα θέλει Πούτσα και Ξύλο! Πούτσα και Ξύλο! Πούτσα και Ξύλο και Σούβλα".
Αρχίσανε να σας σπάνε τα νεύρα;
Ε φανταστείτε εμάς!
Να μην σας το πολυλογώ. Άρχισα να νευριάζω και η φίλη μου ( που το μισό έργο είδε αφού χώθηκε μέσα στο κάθισμα) έπαθε κρισάρα. Οποτε αποφασίζουμε...να φύγουμε στο διάλειμμα. Όχι αγάπη μου, δεν θα κάτσω εγώ να μου βγει η ψυχή (από το στόμα) για την τέχνη. Αρκετά είδαμε, το νόημα το πήραμε, η ταινία μας απέδειξε το "point" της και στην τελική μας επηρέασε και εμάς.
Α ξέχασα να σας πω ότι φύγανε και 2-3 (πριν το διάλειμα...τς τς δεν ντρέπονται!)
Κάνει διάλειμμα, βγαίνουμε έξω και πέφτουμε φάτσα κάρτα στον σκηνοθέτη. Η δε φίλη μου αποφασίζει να του συστηθεί και να του πει για την ταινία. Οπότε μας λέει ο τύπος "και που θα πάτε κορίτσια τώρα;".
Τι ρεζίλι...Αναγκάζομαι να επιστρατεύσω το χαμόγελο "γυναίκα με νάζι" και του λέω "Η ταινία ήταν πάρα πολύ καλή! Να φανταστείτε τόσο πολύ μας επηρέασε που πραγματικά, δεν μπορώ να ξαναμπώ στην αίθουσα να δω στο τέλος".
Με κοιτάει. Τον κοιτάω (το χαμόγελο σταθερό). Χαμογελάει κάπως αμήχανα. Σίγουρα θα σκέφτηκε ότι είμαστε γλάστρες και "δήθεν κουλτουριάρηδες".

Και έτσι φύγαμε (με τη ψυχή στο στόμα). Αργότερα πήγαμε στο πάρτι που κάνανε μετά την προβολή (σιγά μην χάσουμε τα πανηγύρια). Μας σποτάρει ο Οικονομίδης και φωνάζει "βρε καλώς τα κορίτσια"!

...

Για να σοβαρευτούμε πάντως ( και για διασώσω όσο μπορώ τη σινεφίλ ταυτότητά μου), τρεις μέρες μετά έχω να πω ότι αυτή η ταινία είναι πάρα πολύ καλή. Πολύ ωμή και πολύ αληθινή. Και αν και στο δικό μου κόσμο δεν υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις, είμαι σίγουρη πως κάπου κοντά μου, υπάρχουν καείναι και χειρότερες.

bloggers απο Ελλάδα, η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται στο σινεμά Μικρόκοσμο στις 22/2.

bloggers από Κύπρο: ουυυυ ναι κάτσε να βρει διανομή...!