Σαν δεν ντρέπονται!

Κάθε πρωί πριν να πάω δουλειά παίρνω μια εφημερίδα και συνήθως διαβάζω τους τίτλους όταν ανεβαίνω τις σκάλες. Σήμερα την παίρνω λοιπόν και διαβάζω κάτι που με έκανε να μείνω στις σκάλες, δέκα λεπτά για να διαβάσω ολόκληρο το άρθρο.

Άκουσον άκουσον! Ελεγε ότι Ε/Κύπριοι χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο της Τύμβου (παράνομο αερδρόμιο στα κατεχόμενα) για να πάνε οργανωμένες εκδρομές στην Τουρκία και την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, έγραφε ότι μόνο για το Δεκέμβριο τους δώσαμε, σύμφωνα με τα στοιχεία της JCC ( πιστωτικές κάρτες) λίγο πιο κάτω από μισό εκατομμύριο λίρες (γύρω στις 700,000 ευρώ). Κάποια από αυτά τα λεφτά οι Ε/Κ τα ξόδεψαν στο καζίνο (την ιστορία που "έπαιξαν" την ταβέρνα Ειρηνιά-γνωστή κυπριακή παραδοσιακή- και τη χάσανε με αποτέλεσμα να δίνουν τα κέρδη στο καζίνο τα ξέρετε;). Προσθέστε λοιπόν και τα λεφτά που δώσανε σε μετρητά. Ούτε να κάνω ένα υπολογισμό δεν θέλω.

Δηλαδή, τι να πρωτοπω και τι να πρωτοσκεφτώ....Πάντως εμενά η απορία μου είναι μια: Τριάντα δυο χρόνια, κυκλοφορούμε με αυτό το στικεράκι "Δεν Ξεχνώ" στο γιαλί του αυτοκινήτου. Για τριαντα δύο παραμονές πρωτοχρονιάς , δέκα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος το κρατικό μας κανάλι, μας δείχνει εικόνες από την Κερύνεια, την Αμμόχωστο και άλλα κατεχόμενα μέρη. Επισης σκεφτείτε, ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους Ε/Κ που ξοδεύουνε αυτή τη περίοδο τα λεφτά τους από εκεί και ταξιδεύουνε μέσω κατεχομένων στην Τουρκία, γεννήθηκαν λίγο πριν και λίγο μετά της εισβολή. Είναι δηλαδή παιδιά του πολέμου.

Όλα αυτά δηλαδή δεν μετράνε πια; Μόνο δέκα μαλάκες απομείναμε να μας ενοχλεί;

Εδώ υπάρχει κόσμος ξένος που έρχεται και βλέποντας την πράσινη γραμμή και τα φυλάκια παθαίνει κάτι ( δείτε το τελευταίο ποστ της αγαπημένης μου Κrotkaya ).

Εγώ είμαι από αυτούς που μεγάλωσε με αυτά. Που μεγάλωσε με το φόβο ότι αν πλησιάσει σε φυλάκια θα το "αρπαξουν οι Τούρκοι". Που όταν γνώριζε Τ/Κυπρίους ήταν πολύ επιφυλακτική στην αρχή. Που βλέπει τη φωτισμένη πλέον σημαία του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο και γίνεται έξαλλη.

Θυμάμαι πήγα για πρώτη φορά στα κατεχόμενα λόγω δουλειάς (πονεμένο θέμα η συγκεκριμένη δουλειά), ενιώσα το στομάχι μου να δένετει κόμπο. Ήμουν σαν ξένη, δεν αναγνώριζα τίποτα από ότι έβλεπα.

Τη δεύτερη φορά πήγα με τους γονείς μου στη Μόρφου. Εκεί το ήθελα εκείνο το ταξίδι. Ο μπαμπάς μου ήθελε να δει το γυμνάσιό του. Τα συναισθήματα ήταν πάλι ανάμικτα, αλλά ήμουν πιο ψύχραιμη. Σε εκείνο το ταξίδι κατάλαβα ότι δεν είναι κακό να ξαναπάω ( αν και είμαι πολύ εναντίον στο να δείχνω διαβατήριο στην ίδια μου τη χώρα) γιατί με αυτό τον τρόπο είναι σαν να λέω στο τόπο μου "Δεν σε ξεχνώ".

Μακάρι να το έλεγαν και κάποιοι άλλοι (και να το έδειχναν)...