Μια βιογραφία

Το παρόν τεύχος όπως βλέπετε είναι αφιερωμένο στις βιογραφίες. Θεωρώ λοιπόν καθήκον μου να παρουσιάσω μια πολύ σημαντική βιογραφία, με την οποία είμαι σίγουρη πως θα δουν στοιχεία δικά τους μέσα, πολλές αναγνώστριες. Τίτλος της «Η βιογραφία μιας κύπριας τριαντάρας ».
Η Κύπρια, εν ονόματι Κυπρούλα, έζησε στις αρχές του 21ου αιώνα στην Κύπρο. Παιδί μεσοαστών, μεγάλωσε με όνειρα (των γονιών της) και με απωθυμένα (δικά της). Στα 18 της πήγε για σπουδές οικονομικών στην Αγγλία. Μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών αλλά και ταξιδιών, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη (με τα χίλια ζόρια). Φάνηκε τυχερή γιατί την ίδια περίοδο είχαν προκηρυχθεί θέσεις σε τράπεζα και «δεν έπρεπε να αφήσει τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη γιατί πολλοί θα ήθελαν αυτή τη δουλειά», όπως της έλεγαν πολύ σοφά και οι γονείς της. Μετά από την επιτυχία στις εξετάσεις και 2-3 τηλεφωνήματα σε σημαίνοντα πρόσωπα, η Κυπρούλα κέρδισε τη θέση. Έτσι η ζωή της πήρε, όπως άρχισε να πιστεύει και η ίδια την (προβλεπόμενη) πορεία της. Κάπως την ενοχλούσε αυτό, αλλά διαβάζοντας φανατικά Κοέλο και Αλιέντε ήλπιζε κατά βάθος, ότι που θα πάει θα ζούσε έντονες στιγμές και στην Κύπρο. Τις ελεύθερες ώρες της, πήγαινε για καφέ σε «ψαγμένα» café της παλιάς πόλης αλλά και για cappuccino caramel για να θυμηθεί τα φοιτητικά της χρόνια. Τα σαββατοκύριακα βρίσκανε την Κυπρούλα στα club με τις φίλες της. Στην πορεία είχε ένα δυο δεσμούς, αλλά δεν είχε γνωρίσει τον άνδρα που θα την απογείωνε αλλά μεταξύ μας δεν βιαζόταν ιδιαίτερα γιατί εναπόθετε τις ελπίδες της στο σύμπαν. Οι γονείς της όμως πάλι όχι. Απελπισμένοι μεν, αποφασισμένοι δε, της γνώριζαν τους γιους των φίλων τους. Η Κυπρούλα, τίποτα. Και αυτό ήταν το πρόβλημα. Των δικών της. Τα χρόνια περνούσαν. Η Κυπρούλα έπαιρνε προαγωγές, ζούσε ως μια ανεξάρτητη single white female, ταξίδευε, ερωτευόταν, χώριζε και έτσι κατάφερνε να ξεχνάει πότε πότε ότι ζούσε σε ένα μικρό τόπο. Αυτό όμως δεν διήρκησε πολύ. Μόλις η Κυπρούλα πάτησε τα 28, έγινε κάτι ανεξήγητο. Οι γονείς της άρχισαν να τις ρίχνουν σπόντες (μάλλον ταβανόπροκες) για το ότι πρέπει να σταματήσει να είναι εγωίστρια και τι θα πει ο κόσμος που κοντεύει να τριανταρήσει και δεν σοβαρεύτηκε (δηλαδή να παντρευτεί, γιατί η Κυπρούλα μια χαρά σοβαρή ήτανε, με τα κολληματάκια της και όλα τα σχετικά). «Λες να έχουν δίκιο;» σκεφτόταν. Στο κάτω κάτω, οι μισές της φίλες ήταν αρραβωνιασμένες ενώ όσοι άνδρες γνώριζε την αντιμετώπιζαν ως τη μελλοντική μάνα των παιδιών τους. Αλλά και πάλι δεν πειθόταν. Πίστευε ακράδαντα πως μέσα σε αυτή τη ζωή αν μπορούσε να επιλέξει κάτι ήταν το έτερο της ήμισυ. Όταν είδε όμως ότι ούτε οι πιέσεις σταματούσαν, ούτε συναρπαστική ζωή είχε και ότι η ατάκα του Κοέλο περί σύμπαντος ήταν μια μπούρδα και μισή (στην Κύπρο τουλάχιστον), πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Αποχαιρέτισε συγγενείς και φίλους και πήρε το πρώτο της one way εισιτήριο. Είχε συνειδητοποιήσει πια ότι η ζωή της ήταν δική της.
Η Κυπρούλα ζει αυτή τη στιγμή στην Βραζιλία, ευτυχισμένη, τριαντάρα και χωρίς ίχνος ενοχής!

Η «Βιογραφία μιας κύπριας τριαντάρας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ράφι.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο την Κυριακή 28/1. Το τεύχος ήταν αφιερωμένο στις Βιογραφίες, στο πως η πραγματική ζωή και η δημιουργία ταυτίζονται, άλλότε πολύ και άμεσα και άλλοτε λιγότερο και πιο έμμεσα. Νομίζω πως ήταν ένα από τα πιο ωραία Υ.Γ που έχω διαβάσει!

H ντροπή του σινεφίλ

Εγώ! Ναι αγαπητοί μου, ψες έκανα το πλέον απαράδεκτο πράγμα όσο αφορά στην σινεφιλική μου περσόνα. Σινεφίλ όλου του κόσμου, διώξετε με από το κλαμπ!
Όχι δεν είδα το American Pie 4 ούτε και αγόρασα το Borat σε limited edition.
Έκανα κάτι χειρότερο.
Έφυγα στο διάλειμμα ταινίας. And get this: Μιας πολύ καλής ταινίας!
Κοιτάκτε να δείτε τώρα τι έγινε, να δικαιολογήσω στη στάση μου.
Ψες είχε μια έκτακτη προβολή, την πρώτη στην Κύπρο, της καινούριας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη "Η Ψυχή στο στόμα". Αυτή η ταινία βραβεύτηκε ως η καλύτερη της χρονιάς από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών (αν δεν κάνω λάθος) και επίσης έφτασε ως τις Κάννες ( στην Εβδομάδα Κριτικής). Άρα μια πολύ αξιόλογη ταινία.
Πάμε. Πριν την έναρξη, είπε λίγα πράματα ο σκηνοθέτης, ένα συμπαθέστατο αγόρι. Μεταξύ άλλων είπε "Αυτή δεν είναι μια βίαιη ταινία, είναι μια ταινία για τη βία. Αυτή δεν είναι μια ζοφερή ταινία, είναι μια ταινία για το ζόφο". Πάντως αν θέλετε να φύγετε σε κάποια φάση δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι αναμενόμενο γιατί είναι σκληρή ταινία"
"Ωχ, σκέφτηκα από μέσα μου, δηλαδή τι έχω να δω; Είναι δυνατόν τώρα να πάθω τόσο πολύ ταράκουλο όπως λέει; Εδώ το Old Boy πήγα να δω με δυο φίλους μου και όσο εκείνοι χώνονταν μέσα στα μπουφάν τους εγώ μια χαρά ήμουνα". Οπότε εγώ ήμουν κάπως οκ.
Το θέμα όμως είναι ότι πήγα με μια φίλη μου η οποία ναι μεν είναι σινεφιλ, αλλά είναι το πιο αγχωτικό, που προκαλεί στον εαυτό του ψυχολογικό τρόμο, άτομο που έχω δει ποτέ!
Και αρχίζει αυτή να παραμιλά "ωχ και τι θα γίνει; Είναι μακρυά η είσοδος;" Και να αρχίζει να ξεφυσά.
Ε δεν ήθελα και γω πολύ και έτσι μπήκα σε τριπάκι να έχω τρομοκρατηθεί. Ούτε καν οι τίτλοι δεν είχανε αρχίσει!
Εναρκτήρια σκηνή. Ένας τύπος, γύρω στα 45, χώνει το κεφάλι του (το ξυρισμένο) κάτω από μια βρύση με νερό. Δωμάτιο σκοτεινό. Το φως, υποκίτρινο, σχεδόν αρρωστιάρικο. Σηκώνει το κεφάλι του, με ένα βλέμμα κενό-ταλαιπωρημένο, βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη και λέει "Όλα καλά. (παύση). Όλα καλά ρε (με άλλο τόνο). Όλα καλά (με άλλο τόνο πάλι)". Αυτό θα το πε και καμιά δεκαριά φορές.
Άρχισε να με πιάνει κάτι, να με ενοχλεί. Η δε δίπλα μου, άρχιζε να αλλάζει χρώμα.
Να μην σας τα πολυλογώ, μέσα σε δέκα λεπτά ήταν το ίδιο περίπου σκηνικό, με άλλους χαρακτήρες να κάνουν κάτι παρόμοια παράξενα (και αποκρουστικά) πράματα. Η υπόθεση ήταν ότι αυτός ο 45αρης ο Τάκης, βυθίζεται μέσα στη σαπίλα της κοινωνίας. Συνέχεια. Παντού και από όλους. Τον εξευτελίζουν, τον ταπεινώνουν, τον βρίζουν. Αλλά αυτός τίποτε. Δεν αντιδρά.

Ώσπου μια μέρα... κάνει το μπαμ ( λογικό- και αν δεν το κανε αυτός, θα το κανα εγώ-τόσο pathetic ήταν ο τύπος).
Τι να σας λέω όμως. Ο σκηνοθέτης βασικά ήθελε να μεταφέρει και σε εμάς αυτό το αίσθημα της σαπίλας. Και το πέτυχε. Είδα ή μάλλον άκουσα τις χειρότερες βρισιές, τη λέξη μαλάκα μέσα σε μια πρόταση να επαλαμβάνεται 10 φορές ( η πρόταση να χει 11 λέξεις). Μου σπάσανε τα νεύρα. Γιατί άμα ακούω σε επανάληψη πολλές φορές την ίδια βρισιά με πιάνει κάτι. Εγώ και η λεκτική βία δεν τα πάμε πολύ καλά (με τη σωματική βία όμως -στις ταινίες πάντα- δεν έχω ιδιαιτερο πρόβλημα. Σκέφτομαι ότι απλά είναι κέτσαπ το αίμα που πετάγεται από δω και από εκεί)
Η δε ατάκα της ταινίας και που θυμάμαι ακόμα ήταν όταν δύο τύποι λέγανε για την γκόμενα του ενός που αυτός την έσπασε στο ξύλο ("πετάγονταν τα δόντια της ρε μαλάκα της σκρόφας") και ο άλλος του λέει " Η γκόμενα ρε μαλάκα θέλει Πούτσα και Ξύλο! Πούτσα και Ξύλο! Πούτσα και Ξύλο και Σούβλα".
Αρχίσανε να σας σπάνε τα νεύρα;
Ε φανταστείτε εμάς!
Να μην σας το πολυλογώ. Άρχισα να νευριάζω και η φίλη μου ( που το μισό έργο είδε αφού χώθηκε μέσα στο κάθισμα) έπαθε κρισάρα. Οποτε αποφασίζουμε...να φύγουμε στο διάλειμμα. Όχι αγάπη μου, δεν θα κάτσω εγώ να μου βγει η ψυχή (από το στόμα) για την τέχνη. Αρκετά είδαμε, το νόημα το πήραμε, η ταινία μας απέδειξε το "point" της και στην τελική μας επηρέασε και εμάς.
Α ξέχασα να σας πω ότι φύγανε και 2-3 (πριν το διάλειμα...τς τς δεν ντρέπονται!)
Κάνει διάλειμμα, βγαίνουμε έξω και πέφτουμε φάτσα κάρτα στον σκηνοθέτη. Η δε φίλη μου αποφασίζει να του συστηθεί και να του πει για την ταινία. Οπότε μας λέει ο τύπος "και που θα πάτε κορίτσια τώρα;".
Τι ρεζίλι...Αναγκάζομαι να επιστρατεύσω το χαμόγελο "γυναίκα με νάζι" και του λέω "Η ταινία ήταν πάρα πολύ καλή! Να φανταστείτε τόσο πολύ μας επηρέασε που πραγματικά, δεν μπορώ να ξαναμπώ στην αίθουσα να δω στο τέλος".
Με κοιτάει. Τον κοιτάω (το χαμόγελο σταθερό). Χαμογελάει κάπως αμήχανα. Σίγουρα θα σκέφτηκε ότι είμαστε γλάστρες και "δήθεν κουλτουριάρηδες".

Και έτσι φύγαμε (με τη ψυχή στο στόμα). Αργότερα πήγαμε στο πάρτι που κάνανε μετά την προβολή (σιγά μην χάσουμε τα πανηγύρια). Μας σποτάρει ο Οικονομίδης και φωνάζει "βρε καλώς τα κορίτσια"!

...

Για να σοβαρευτούμε πάντως ( και για διασώσω όσο μπορώ τη σινεφίλ ταυτότητά μου), τρεις μέρες μετά έχω να πω ότι αυτή η ταινία είναι πάρα πολύ καλή. Πολύ ωμή και πολύ αληθινή. Και αν και στο δικό μου κόσμο δεν υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις, είμαι σίγουρη πως κάπου κοντά μου, υπάρχουν καείναι και χειρότερες.

bloggers απο Ελλάδα, η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται στο σινεμά Μικρόκοσμο στις 22/2.

bloggers από Κύπρο: ουυυυ ναι κάτσε να βρει διανομή...!

Η μάμα μου, εγώ και ο γάμος (μου)

Κυριακή. Μόλις επέστρεψα από το πατρικό μου. Εδώ και δύο και κάτι χρόνια, επαναλαμβάνεται αυτή η ιστορία. Πάω στους γονεις μου να φάμε μαζί και επίσης για να μην λένε ότι τους ξεχνάω. Κάθε φορά σχεδόν φεύγω στην καλύτερη με τη ψυχή στο στόμα και στην χειρότερη με την ουρά στα σκέλια. Ο λόγος...οι σποντάρες της μάνας μου περί γάμου! Είχα ξαναπεί ότι το τρίγωνο τουλίπα-μαμά τουλίπα-γάμος, είναι μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από σας, οι single ιδιαίτερα, συμπάσχετε. Οι υπόλοιποι γελάτε σαφώς γιατί τα έχετε περάσει και τώρα ξεχνάτε. Τώρα θα μου πείτε "σιγα πως κάνεις έτσι, μην δίνεις σημασία". Και γω σας ρωτώ, ποιά η περίπτωση να μην δίνω σημασία στις εξης ατάκες;

Στιχομυθία 1 (πριν δύο χρόνια)

Εγώ: Μαμά, πήγα σινεμά προχθές και είδα τις "Νύφες" του Βούλγαρη. Ωραία ταινία. Και αληθινή ιστορία. Πηγαίνανε οι καημένες με τα πλοία στην Αμερική να βρούνε σύζυγο

Μαμά: Αχ, μακάρι να υπήρχαν και στις μέρες μας πλοία!

Εγώ: ....

Στιχομυθία 2 (πέρσι)

Εγώ: Μαμά πήρα προαγωγή!

Μαμά: Μπράβο παιδί μου!΄Αντε τώρα να ασχοληθείς και με τη ζωή σου λίγο.

Εγώ: Γιατί ρε μάνα τόσο καιρό τι κάνω; Ασχολούμαι με των άλλων;

Μαμά: Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις!

Στιχομυθία 3 (πριν τρεις μέρες)

Μαμά: Γνώρισα μια εξαιρετικά κοπέλα νοσοκόμα, η οποία έχει δύο παιδάκια. Την ρώτησα πόσο είναι και έχει παιδιά που πάνε νηπιαγωγείο και μου πε 27!

Εγώ: .... (αλλη δουλειά δεν είχε αυτή η κοπέλλα μάλλον...σκέφτομαι)

Μαμά: (αναστενάζει) και γω τι να πω; Ότι οι κόρες μου έχουν μπαγιατέψει;;

( εγώ 29 και η αδελφή μου 27)

Στιχομυθία 4 (λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου από την Νέα Υόρκη)

Εγώ: Αχ τι ωραία η Νέα Υόρκη, μαμά!

Μαμά: Ναι έφαγες όλα τα ντόνατ και κοίτα πως έγινες! Και μεις με τον μπαμπά σου τι να κάνουμε;

Εγώ: Kάτι χάνω από το επεισόδιο; Τι σχέση εχουνε τα ντόναντ με τον μπαμπά εσένα και στην τελική με τη χαρά μου για τη Νέα Υόρκη!!!!

Μαμά: Μα έχεις παχύνει! Πως θα βρεις γαμπρό;;; Και να έλθουν να μας πούνε για κάποιο καλό παιδί εμείς δεν μπορούμε να πούμε κάτι!

Εγώ: Μα τι λες;;;;;

Μαμά: Οχι να μας το πεις αν δεν θες να παντρευτείς, για να ξέρουμε να μην επενδύουμε πάνω σου!

Στιχομυθία 5 ( Ιούλιος του 2004 - όταν εισήλθε ο Κρόνος στον Λέων)

Εγώ: Μισώ αυτόν τον Κρόνο που μπήκε στο ζώδιο μου!

Μαμά: Μια χαρά είναι ο Κρόνος! Θα σου βρει και σύζυγο!

Στιχομυθία 6 (πριν κανα δυο μήνες)

Εγώ: Λέω να αλλάξω αυτοκίνητο. Αλλά θα πάρω μικρό αυτή τη φορά.

Μαμά: Αυτή η τάση σου να μην σκέφτεσαι το μέλλον σου...

(προφανώς σκεφτόταν πως πρέπει να πάρω μεγάλο αυτοκίνητο για να χωράνε τα καθίσματα των εγγονιών της)

Στιχομυθία 7 (σήμερα)

Μαμά: Πω πω πολύ έχουνε ακριβύνει τα σπίτια σήμερα.

Εγώ: Ε καλά.... (γελώ)

Μαμά: Mη γελάς, όπως πάμε θα πρέπει να κτίσεις πάνω από το σπίτι σου το σπιτι των παιδιών σου

Εγώ: Μεγάλο γυφταριό αυτό!

Μαμά: Καλααααα.....αχ αχ τι έχω φταίξει σε αυτή τη ζωή...

(μετά από αυτό αναγκάστηκα να φύγω μην με κάψει καμιά σπίθα!)

Και μετά μου λέτε Ζήτω το Σαββατοκύριακο!

Ζήτω οι καθημερινές!

Σαν δεν ντρέπονται!

Κάθε πρωί πριν να πάω δουλειά παίρνω μια εφημερίδα και συνήθως διαβάζω τους τίτλους όταν ανεβαίνω τις σκάλες. Σήμερα την παίρνω λοιπόν και διαβάζω κάτι που με έκανε να μείνω στις σκάλες, δέκα λεπτά για να διαβάσω ολόκληρο το άρθρο.

Άκουσον άκουσον! Ελεγε ότι Ε/Κύπριοι χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο της Τύμβου (παράνομο αερδρόμιο στα κατεχόμενα) για να πάνε οργανωμένες εκδρομές στην Τουρκία και την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, έγραφε ότι μόνο για το Δεκέμβριο τους δώσαμε, σύμφωνα με τα στοιχεία της JCC ( πιστωτικές κάρτες) λίγο πιο κάτω από μισό εκατομμύριο λίρες (γύρω στις 700,000 ευρώ). Κάποια από αυτά τα λεφτά οι Ε/Κ τα ξόδεψαν στο καζίνο (την ιστορία που "έπαιξαν" την ταβέρνα Ειρηνιά-γνωστή κυπριακή παραδοσιακή- και τη χάσανε με αποτέλεσμα να δίνουν τα κέρδη στο καζίνο τα ξέρετε;). Προσθέστε λοιπόν και τα λεφτά που δώσανε σε μετρητά. Ούτε να κάνω ένα υπολογισμό δεν θέλω.

Δηλαδή, τι να πρωτοπω και τι να πρωτοσκεφτώ....Πάντως εμενά η απορία μου είναι μια: Τριάντα δυο χρόνια, κυκλοφορούμε με αυτό το στικεράκι "Δεν Ξεχνώ" στο γιαλί του αυτοκινήτου. Για τριαντα δύο παραμονές πρωτοχρονιάς , δέκα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος το κρατικό μας κανάλι, μας δείχνει εικόνες από την Κερύνεια, την Αμμόχωστο και άλλα κατεχόμενα μέρη. Επισης σκεφτείτε, ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους Ε/Κ που ξοδεύουνε αυτή τη περίοδο τα λεφτά τους από εκεί και ταξιδεύουνε μέσω κατεχομένων στην Τουρκία, γεννήθηκαν λίγο πριν και λίγο μετά της εισβολή. Είναι δηλαδή παιδιά του πολέμου.

Όλα αυτά δηλαδή δεν μετράνε πια; Μόνο δέκα μαλάκες απομείναμε να μας ενοχλεί;

Εδώ υπάρχει κόσμος ξένος που έρχεται και βλέποντας την πράσινη γραμμή και τα φυλάκια παθαίνει κάτι ( δείτε το τελευταίο ποστ της αγαπημένης μου Κrotkaya ).

Εγώ είμαι από αυτούς που μεγάλωσε με αυτά. Που μεγάλωσε με το φόβο ότι αν πλησιάσει σε φυλάκια θα το "αρπαξουν οι Τούρκοι". Που όταν γνώριζε Τ/Κυπρίους ήταν πολύ επιφυλακτική στην αρχή. Που βλέπει τη φωτισμένη πλέον σημαία του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο και γίνεται έξαλλη.

Θυμάμαι πήγα για πρώτη φορά στα κατεχόμενα λόγω δουλειάς (πονεμένο θέμα η συγκεκριμένη δουλειά), ενιώσα το στομάχι μου να δένετει κόμπο. Ήμουν σαν ξένη, δεν αναγνώριζα τίποτα από ότι έβλεπα.

Τη δεύτερη φορά πήγα με τους γονείς μου στη Μόρφου. Εκεί το ήθελα εκείνο το ταξίδι. Ο μπαμπάς μου ήθελε να δει το γυμνάσιό του. Τα συναισθήματα ήταν πάλι ανάμικτα, αλλά ήμουν πιο ψύχραιμη. Σε εκείνο το ταξίδι κατάλαβα ότι δεν είναι κακό να ξαναπάω ( αν και είμαι πολύ εναντίον στο να δείχνω διαβατήριο στην ίδια μου τη χώρα) γιατί με αυτό τον τρόπο είναι σαν να λέω στο τόπο μου "Δεν σε ξεχνώ".

Μακάρι να το έλεγαν και κάποιοι άλλοι (και να το έδειχναν)...

Μια υπέροχη μέρα!

Σήμερα ξύπνησα με μια ακατανόητη θετική διάθεση!

Δεν πήγα και δουλειά, ακόμα ένας λόγος δηλαδή για να μαι καλά. Χθες το βράδι πέρασα υπέροχα. Κάλεσα τρεις φίλες μου, τους έκανα σουπίτσα, ήπιαμε ένα ωραίο κρασάκι, φάγαμε και σπιτικό ψωμάκι και είπαμε ωραία πραγματάκια ( για άνδρες, για ταξίδια, αλληλολιβανιστήκαμε για το "πόσο κούκλες, υπέροχες γκόμενες είμαστε").

Τώρα που το σκέφτομαι ίσως γι αυτό σήμερα ξύπνησα και για πρώτη φορά μετά από καιρό δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε ένα λόγο γιατί να ΜΗΝ είμαι καλά!

Σήμερα που λέτε, έκανα καφέ, ανοιξα τις κουρτίνες ( μουσική υπόκρουση το "Αλλιώτικη μέρα" της Τσανακλίδου) , είδα ότι έβρεχε και αμέσως χάρηκα γιατί αυτό σήμαινε ότι δεν ήταν ανάγκη να βγω έξω και να κάνω δουλειές (αυτό δεν κάνει ο υπόλοιπος κόσμος συνήθως όταν είναι με άδεια;).

Έτσι αποφάσισα να μείνω στο ζεστό σπιτάκι μου και να απολάυσω μερικές στιγμές ηρεμίας.

Οπότε, βάζω καφέ, κάθομαι στον καναπέ...

...και παίρνω στα χέρια μου το μοχλό του xbox μου ( σας το είπα οτι σκέφτηκα ότι αφού το να είμαι σοβαρή δεν μου πάει, αποφάσισα να αγοράσω κονσόλα; - προχθές). Αρχίζω να παίζω Sims ( όσοι δεν το ξέρετε θα αναφερθώ σε ποστ για αυτό το παιχνίδι simulation). Αυτό στις 1μμ.

Κατά τις 130,κτυπάει το τηλ, ένας φίλος:

- Έλα τι κάνεις; δουλεύεις;

- Ε...όχι ειμαι με άδεια (προσηλωμένη στην τιβί και σε μια μάλλον ημι-υπνωτισμένη κατάσταση). Να μιλήσουμε μετά;

- Γιατί; αφου δεν έχεις δουλειά!! (κάνε φίλους να δεις καλό σου λένε....)

- εεε...εχω μια δουλίτσα τώρα... (μα γιατί επιμένει; θα με αναγκάσει τώρα να του πω τι κάνω ακριβώς",σκέφτομαι)

- Τι δουλεια εχεις ρε παιδάκι μου;

- (εγώ να αρχισω να εκνευρίζομαι, αλλά δεν μπορώ και να πω και ψέματα.). Ε... παίζω...

- Καλά το κατάλαβα! Το ξερα ότι θα κολλήσεις με εκείνο το παιχνίδι!Εσύ η ίδια μου είπες τις προάλλες ότι είσαι επιρρεπής στις εμμονές ( ότι τον συμφέρει θυμάται τελικά...ή μάλλον ότι συμφέρει να μου το κτυπά, θυμάται)

- Καλα καλά μιλάμε μετά, του λέω και του κλείνω το τηλέφωνο στη μούρη.

Περνά 1 ώρα ( στην πορεία μια φίλη να μου στέλνει απανωτά μηνύματα και γω να απαντώ κάνοντας pause) και ξανακτυπά το τηλέφωνο, αυτός ο φίλος μου πάλι.

- Έλα τι κάνεις; ( "τι στο καλό να κάνω ρε συ;; Άχαλίνωτο σεξ στο μπαλκόνι....")

- Προσπαθώ να ανεβάσω τη ψυχολογία του sim μου, βάζοντας τον να κάνει τραμπολίνο, έτσι ώστε να πάει με καλή διάθεση στη δουλειά, να πάρει προαγωγή και να βγάλει λεφτά.

- .... (σιγή ιχθύος).

- αντε σε κλείνω, γεια.

Μέτά απο 4 ώρες παιχνιδιού και 2-3 αναπάντητες κλήσεις ( η μια απο αυτό το φίλο που προφανώς ειναι πολύ καλός φίλος γιατί δεν πτοήθηκε από την συμπεριφορά μου), έσωσα το παιχνίδι ( πήρε προαγωγή ο sim μου) και αποφάσισα να επιστρέψω στην καθημερινότητα μου (έχασα κάτι;)

Αχ τι υπέροχη μέρα!

Καλό σας απόγευμα, πάω να πιω εκείνο τον καφέ μην με πουν και αντικοινωνική!