Θυμάμαι παλιά όταν έγραφα post για αυτές τις μέρες γκρίνιαζα ότι όλα είναι τα ίδια, ότι δεν έχω όρεξη να πάω στα καλέσματα, ότι βαριέμαι τα οικογενειακά τραπέζια, ότι ήμουν single κλπ. Μοιραία πράματα.
Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν για μένα, και για αρκετούς άλλους φίλους και γνωστούς που ακούω να το αναφέρουν, κάπως ζόρικα, κάπως αδιάφορα και κάπως "άντε να φεύγουν και αυτά".
Η αλήθεια είναι πως το μόνο που κρατάω φέτος είναι τις θερμίδες, και ούτε καν από μελομακάρονα που ακόμα δεν έχω φάει, αλλά από σοκολάτες και λοιπά ζαχαροειδή (ναι έχω φάει και γω πανετόνε, όπως όλη η Κύπρος).
Από την άλλη φυσικά, τι θα έδινα για να είχα εκείνα τα Χριστούγεννα για τα οποία γκρίνιαζα.
Τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τη γιαγιά μου είναι πιο άδεια. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να είχα συνηθίσει τις απώλειες. Όμως και να τις έχω αποδεκτεί, οι συνέπειές τους υποβόσκουν. Το σόϊ έχει πολωθεί - αναμενόμενο φαντάζομαι - , έχουμε λιγοστέψει στα τραπέζια. Υπάρχει μια εξέλιξη στους πιο μικρούς που κάνουν οικογένεια και όσοι δεν έχουμε εμφανιστεί διπλοί ή τριπλοί, έχουμε μια κρυφή λύπη μέσα μας.
Οι εξόδοι μου φέτος είναι περιορισμένες. Δεν τα πεθυμώ τα μπαράκια τόσο πολύ. Έβγαινα τη βδομάδα των Χριστουγέννων, σχεδόν κάθε μέρα, έξω αλλά δεν ήθελα τόσο πολύ. Το έκανα όμως γιατί είναι αχάριστο να έχεις κόσμο που σ αγαπά και συ να μιζεριάζεις λες και είσαι μόνος στη ζωή. Δεν νιώθω μίζερη. Νιώθω πιο "μεγάλη" και κουρασμένη. Όμως νιώθω την αγάπη του κόσμου γύρω μου.
Σήμερα σκεφτόμουν, με αφορμή ένα ακόμα καυγά των δικών μου (είπαμε κάτι παίζει μετά το θάνατο της γιαγιάς μου), ότι η αποδοχή είναι η λέξη κλειδί. Αποδοχή της κατάστασης, αποδοχή των χαρακτήρων, αποδοχή του εαυτού μας, αποδοχή των γύρω μας. Αποδοχή.
Αν υπάρχει κάτι που θέλω για το 2024 όσο αφορά αυτόν τον τομέα είναι η αποδοχή να μου φέρει ηρεμία. Δεν θέλω προστριβές, καυγάδες, μαλώματα. Ούτε με φίλους, ούτε με συγγενείς.
Αγάπη όσο μπορούμε, εκτίμηση όσων έχουμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.
Καλή μας χρονιά.
