Χθες το βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο. Ανάμεσα στις πολλές εικόνες, ήμουν σε έναν τόπο, στην παλιά Λευκωσία, απέναντι από το ταχυδρομείο εκεί στο παλιό Δημαρχείο. Ήμουν με κόσμο και σε κάποια φάση καποιος φώναξε και με αποκάλεσε urban tulip. Ένιωσα πολύ άσχημα για το "outing". Ένιωθα ότι δεν ήταν στο χέρι μου να το σταματήσω.
Αυτό το αίσθημα ότι κάποιος θα πει κάτι για μένα που δεν θα ήθελα και δεν θα μπορώ να το εμποδίσω από το να συμβεί είναι κάτι που σκεφτόμουν λίγες ώρες πριν κοιμηθώ. Καταραμένα social media.
Τους τελευταίους μήνες βλέπω πάρα πολλά όνειρα. Κάθε βράδυ σχεδόν και αντανακλούν κάθε φορά τις σκέψεις που κάνω κατά τη διάρκεια της μέρας. Το 2021 μου ήταν πολύ ενδιαφέρον, με την έννοια ότι χωρίς να καταλάβω το γιατί ή τι το προκάλεσε, το μέσα μου άρχισε να σκέφτεται αλλιώς. Προς το καλύτερο είμαι σιγουρη. Όταν λέω καλύτερο, άρχισαν να μπαίνουν κάποια πράγματα σε πιο σωστές διαστάσεις. Έχω δρόμο ακόμα φυσικά.
Δεν ξέρω αν το περνά όλος ο κόσμος αυτό το στάδιο. Είναι από τη μια λυτρωτικό, από την άλλη πάρα πολύ βασανιστικό γιατί όταν ανοίξεις τους ασκούς του Αιόλου, δεν κλείνουν ούτε σύντομα, ούτε εύκολα.
Ταλαιπωρείται πολύ ο νους μου εδώ και μήνες. Ευτυχώς έχω γύρω μου κάποιους φίλους που με ηρεμούν. Τα βάζουμε κάτω, τα συζητούμε και κάπως καταλαγιάζει η κατάσταση. Μέχρι την επόμενη φορά και μετά τούμπαλιν. Ξέρω πως αυτη η διαδικασία είναι καλή και είναι απαραίτητη. Απλά πολλές φορές σκέφτομαι πότε θα τελειώσει. Από την άλλη, δεν με ανάγκασε κανείς να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Θα μπρούσα να ζω όπως ζουν πάρα πολλοί συμπολίτες μου. Απλά, χωρίς πολλά πολλά. Θα το άντεχα; Δεν ξέρω. Μπορεί όχι.
Καθώς έγραφα αυτό το post πετάκτηκε μπροστά μου αυτό το positivity quote, ξερεις από εκείνα που είναι λίγο cheesy αλλά σου κάνουν ένα κλικ στον εγκέφαλο, έστω προσωρινά. Έγραφε: You are not selfish for wanting the same energy and love you give.
Λες και το σύμπαν (ή ο αλγόριθμος του Μαρκ) άκουσε την κουβέντα που έκανα το πρωί με την κολλητή μου. Ισχύει. Αυτό ίσως το αναλύσω σε άλλο ποστ.
