Καραντινα, ημέρα Μηδέν

"΄Πώς νιώθεις αύριο που θα τελειώσει η καραντίνα;"
Η ερώτηση που παίζει σήμερα στα μηνύματα, από μένα και από φίλους προς εμένα.
Διαβάζω εν τω μεταξύ post για το πως νιώθει ο καθένας.
Ένα θα σου πω: Μου έκανε καλό. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν μετά από 4 χρόνια άσχημης πίεσης. Δεν θα παραπονεθώ.
Ναι, θα πεις, δεν έχεις παιδιά. Σωστό δεν έχω. Δεν έχω όμως και σύντροφο. Άρα η μοναξιά υπήρξε κατα φάσεις. Όμως είχα φίλους και τα μοιραζόμασταν. Και κρασί.
Έχω την υγεία μου. Άλλη δεν την έχουν, δεν την είχαν ή ανήκαν σε ευπαθείς ομάδες και είναι τρομοκρατημένοι. Εγώ απλά έστελνα ένα μνμ και πήγαινα βόλτα ή σουπερμάρκετ.
Έκατσα σπίτι μου με αργούς ρυθμούς. Δούλεψα πολύ, μελέτησα, συγυρίστηκα. Δεν παραπονιέμαι.
Απέκτησα άλλες δεξιότητες. Με όλα αυτά τα zoom, έκανα εξάσκηση στις παρουσιάσεις, στο να μιλώ και να αναπτύσσω θέματα μπροστά από μεγάλα γκρουπ.
Γνώρισα κόσμο από το instagram, κυρίως από τα live, σε επαγγελματικό επίπεδο. Μου άρεσε πολύ.
Ήρθα πιο κοντά με φίλους.
Έκανα καλύτερη διατροφή ( οκ παράγγειλα 6-7 φορές γουρονιές και έφαγα πατατάκια και σοκολάτες). Αλλά μαγειρεύω περισσότερο πια.

Αρα από την καραντίνα θέλω να κρατήσω την ηρεμία μου, το μαγείρεμα, το μυαλό μου, καποιες σχέσεις που αναπτύχθηκαν ΚΑΙ τα online meeting/session/εκπαιδευτικά μαθήματα.
Θα ήθελα και 1-2 σχέσεις να αναπτυχθούν πέρα από τη συνήθεια των μηνυμάτων λόγω καραντίνας, αλλά αυτό θα φανεί ε;

Καλή επάνοδο αύριο.

UT

Κι όλα αρχίζουν ξανά;

Σήμερα είναι η μέρα του "τέλους της καραντίνας". Μια ατάκα που γέμισε χθες ολόκληρο το facebook.
Για να είμαι ειλικρινής, παίζει πρώτον να μην θεωρώ ότι έχει τελειώσει όλο αυτό και, δεύτερον να είμαι το μόνο άτομο παγκυπρίως που δεν χαίρεται για το υποτιθέμενο "τέλος".

Από τις 11 του Μάρτη που είμαι σπίτι μέχρι τώρα, πέρασαν περίπου 2 μήνες.
Αυτούς τους δύο μήνες ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν.
Είχα δουλειά να κάνω τις πρώτες βδομάδες, είχα διαβάσματα, είχα γενκά πολλά.
Τις τελευταίες 1-2 βδομάδες ίσως έχω χαλαρώσει λίγο. Όχι γιατί έχω λιγότερη δουλειά, αλλά γιατί μάλλον προσαρμόστηκα σε αυτούς τους ρυθμούς.

Περνώ καλά. Στην κοσμάρα μου, με μια ρουτίνα που έχω δημιουργήσει.
Ξυπνάω αργά ( πρέπει σιγά σιγά να επιστρέψω στο 7 πμ), κοιμάμαι αργά (αϋπνίες και κουβέντες στις 2 το πρωί), κάνω πρωινό και κάθομαι στο γραφείο λίγο πριν το μεσημέρι. Θα μαγειρέψω, θα φάω, θα κάνω λίγο διάλειμμα και μετά ξανά δουλειά, social media μέχρι την ώρα που θα πάω βόλτα.
Έχω γράψει το πρόγραμμα μου σε άλλο κείμενο.

Το θέμα είναι πως μου αρέσει πολύ αυτό. Ή μαλλον μου αρέσω εγώ σε αυτό. Σκέφτομαι πιο ουσιαστικά. Βασικά σταμάτησε ο χρόνος και πρόλαβα να ηρεμήσω λίγο. Σαφώς δεν έχω κάνει όλα όσα θα ήθελα μέσα σε 2 μήνες π.χ. να προγραμματίσω το μέλλον μου, να μάθω να ψήνω ψωμί, να κάνω όλα τα ντουλάπια, να κάνω το κορμί-φέτες με youtube βιντεάκια.
Από την άλλη, δεν κατάλαβα πως πέρασε πραγματικά ο καιρός. Θα μπορούσα να είμαι πιο παραγωγική. Ναι. Αλλά αυτό δεν έγινε. Ίσως γιατί έπρεπε να κατεβάσω ταχύτητες για να επιβιώσω.

Δεν θέλω να πάω πίσω στη δουλειά. Ούτε θέλω να συναναστραφώ με συναδέλφους. Σίγουρα δεν θέλω να πήζω στην κίνηση, να μαλώνω με κόσμο, να τρέχω και να μην προλαβαίνω τη ζωή μου. Αυτό δεν το πεθυμώ.
Επίσης δεν θέλω να τελειώσει η καραντίνα γιατί αυτό σημαίνει οτι θα πρέπει να ξαναπιάσω τη ζωή μου από εκεί που την άφησα. Κάτι που με λυπεί αφάνταστα. Διαπίστωσα σήμερα ότι όλα στη ζωή μου είναι μια υποχρέωση: Πρέπει να είμαι σε μια δουλειά που δεν θέλω, πρέπει όταν φυγω από αυτή τη δουλειά να κάνω κάτι συγκεκριμένο που μόνο το αρνητικά του βλέπω και όχι τα θετικά, πρέπει να βρω κάποιο να παντρευτώ να κάνω παιδιά γιατι δεν με παίρνει ο χρόνος και γιατί με έχουν πρήξει οι γονείς μου, πρέπει να διαβάζω, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Με αδικείς που θέλω να μείνει σταματημένος ο χρόνος;

Φέρε μου την καραντίνα μου πίσω.